.

''Εμείς οι δύο, το κράτος κι εγώ, είμαστε εχθροί. Εγώ ο εγωιστής, δεν έχω στην καρδιά μου την ευημερία αυτής της 'ανθρώπινης κοινωνίας'. Δεν θυσιάζω τίποτε σε αυτήν, μόνο την χρησιμοποιώ. Για να μπορώ όμως να τη χρησιμοποιώ πλήρως, τη μετατρέπω σε ιδιοκτησία μου και δημιούργημά μου. Δηλαδή την εκμηδενίζω και σχηματίζω στη θέση της την ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΓΩΙΣΤΩΝ''.

Max Stirner

Λίγο πιο αριστερά και βρήκατε στόχο.. στον πάτο σας

Κείμενο του Κώστα Σακκά

Ο καπιταλισμός , σαν κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο της δύσης σήμερα, έχει βρεθεί σε λειτουργικό αδιέξοδο συναντώντας τη φυσική του κατάληξη, όντας ένα σύστημα ασύστολης κερδοφορίας και συσσώρευσης του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια μιας ολιγαρχίας.

Η χρεωκοπία του Ελληνικού κράτους δεν μπορεί να αποφευχθεί. Ωστόσο η παραδοχή αυτής , θα καθυστερήσει όσο χρειαστεί , προκειμένου ο ελληνικός λαός να γίνει ο σύγχρονος είλωτας που θα ανοίξει το δρόμο σε ένα μέλλον υποτέλειας και εκμετάλλευσης των ασθενέστερων οικονομιών, με πρόσχημα τη διάσωσή τους από τους οικονομικά ισχυρούς, που αποτελούν τους πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος. Ζητούμενο για την οικονομική κυριαρχία είναι η ιδεολογική συστημική διάσωση του καπιταλισμού, αποπροσανατολίζοντας και απονοηματοδοτώντας την ίδια την κρίση από τις αιτίες που την γεννούν. Δεν είναι τυχαίο ότι σταδιακά έπαψε να γίνεται λόγος από τα media για την οικονομική κρίση και τη θέση του πήραν οι αναλύσεις γύρω από το ελληνικό χρέος και το πώς πρακτικά αυτό θα καλυφθεί, κρύβοντας σκόπιμα την πηγή του προβλήματος, αποπροσανατολίζοντας από κάθε πιθανότητα αιτίασης.

Εδώ και χρόνια υπέρογκα δάνεια χορηγούνται στο ελληνικό κράτος προκειμένου να αποπληρωθούν άλλα παλαιότερα, με τόκους που καθιστούν τον δανεισμό, δραστηριότητα υψηλής κερδοφορίας για τις διεθνείς χρηματιστικές αγορές. Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο αποκορύφωσης της κερδοφορίας απ’ αυτήν την τοκογλυφική δραστηριότητα ή μάλλον στην αρχή μιας ολόκληρης εποχής υψηλής κερδοφορίας για τους δανειστές. Η οικονομική κρίση δεν αποτελεί μια λάθος επιλογή , ή μια κακή διαχείριση από τη μεριά των καπιταλιστών , αλλά μια αναμενόμενη συνέπεια της ανεξέλεγκτης δραστηριότητας των χρηματαγορών , της ληστρικής δραστηριότητας των τραπεζών , της επεκτατικής οικονομικής πολιτικής του κεφαλαίου.

Για τους οικονομικά ισχυρούς η κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Ο ολοκληρωτισμός, ο οποίος είναι στη φύση του καπιταλισμού , του προσφέρει μέσα από την κρίση που ο ίδιος ουσιαστικά δημιουργεί αργά ή γρήγορα, τη δυνατότητα κέρδους από αυτή.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα , προτεραιότητα του κράτους είναι η διάσωση του τραπεζικού συστήματος , χορηγώντας υπέρογκα δάνεια με πολύ χαμηλό επιτόκιο προκειμένου να διασώσουν τον ‘’αιμοδότη’’ του συστήματος. Αυτά τα δάνεια στη συνέχεια θα διοχετευτούν στην αγορά με κατά πολύ υψηλότερα επιτόκια και με αφορμή την αύξηση της ρευστότητας , πετυχαίνεται η υψηλή κερδοφορία για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Πρόβλημα αποτελεί η κρίση μονάχα για τους μη προνομιούχους και τους οικονομικά αδύναμους που θα αναγκαστούν να πάρουν τα καταναλωτικά δάνεια προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και τις ανάγκες μιας νέας επερχόμενης εποχής. Της εποχής της βιωσιμότητας που θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις στάχτες της καταναλωτικής εποχής , αφήνοντας πίσω της μονάχα την αίσθηση της φτώχειας και του ανικανοποίητου.

Πρόβλημα αποτελεί γι’ αυτούς που καλούνται να πληρώσουν την άπληστη δραστηριότητα των χρηματιστηρίων και της μη πραγματικής οικονομίας , την αλόγιστη χορήγηση των τραπεζικών προϊόντων που κατέκλυσαν την αγορά, τις μαύρες τρύπες στα ταμεία , τα οικονομικά σκάνδαλα , τις ολυμπιάδες …

Πρόβλημα η κρίση αποτελεί γι ‘αυτούς που σε βάρος τους θα παρθούν νέα μέτρα λιτότητας, που στις πλάτες τους θα υπογραφούν τα μνημόνια.

Πρόβλημα η κρίση αποτελεί γι’ αυτούς που καλούνται να την πληρώσουν.

Αφού λοιπόν η εγκληματική οργάνωση των καπιταλιστών που με αφορμή την κρίση-χρέος , έβαλε σε λειτουργία το σχέδιο του σύγχρονου οικονομικού ολοκληρωτισμού μέσω των μηχανισμών Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ.,Ε.Ε..

Αφού εξασφάλισε την ομηρεία-διάσωση του ελληνικού λαού με τους χειρότερους όρους γι’ αυτόν.

Αφού εξασφάλισε την ομηρεία της εργατικής τάξης μέσω της υποτίμησής της (περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, ελαστικοί όροι εργασίας)

Αφού δηλαδή εξασφάλισε το μικρότερο κόστος εργασίας , πλήττοντας τις εργασιακές σχέσεις προς όφελος των αφεντικών.

Αφού εξασφάλισε την άμεση αύξηση του κέρδους για το ιδιωτικό κεφάλαιο μέσω των αποκρατικοποιήσεων.

Αφού εξασφάλισε ότι οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις όλου του φάσματος δεν πρόκειται να εμποδίσουν τη λήψη των αντικοινωνικών μέτρων και ότι οι «κόντρες» εντός του πολιτικού σκηνικού θα είναι για εσωτερική κατανάλωση μέσω των media ( εκλογολογία, ανασχηματισμοί κ.λπ.)

Τώρα προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι μια από τις σφοδρότερες επιθέσεις της κυριαρχίας κατά της κοινωνίας θα πραγματοποιηθεί απρόσκοπτα, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς κανένα ουσιαστικό αγώνα. Είναι γεγονός πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας , αντικρίζει ξεκάθαρα πλέον το ζοφερό μέλλον που επιφυλάσσει γι’ αυτήν η πολιτική και οικονομική εξουσία , που οδηγούν τα μέτρα και οι αποφάσεις που παίρνονται στο όνομα της σωτηρίας της. Ωστόσο συνειδητοποιεί ότι η απάντηση στο τι πρέπει να γίνει δεν είναι και η απάντηση στο πως πρέπει να γίνει.

Από τη μία η επιτακτική ανάγκη να αντισταθεί άμεσα στην εχθρική πολιτική που εφαρμόζεται σε βάρος της και σε αυτούς που την ασκούν και από την άλλη η άρνηση να δεχτεί ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αναίμακτα , καθιστούν το μέλλον αδιέξοδο.

Αδιέξοδο εξ’ αιτίας της αντίληψης ότι μπορεί μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και χρησιμοποιώντας τα θεσμικά μέσα να αντισταθεί στην επερχόμενη υποτέλεια. Επειδή επιβιώνει ακόμα η πεποίθηση ότι μπορεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά της μακροβιότερης αιχμαλωσίας στην οποία έχει περιέλθει , από την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία , χρησιμοποιώντας τα δικαιώματα και τα μέσα που η ίδια της αναγνωρίζει.

Αδιέξοδο λόγω της αυτοκαταστροφικής αντίληψης ότι μπορεί να αντισταθεί στα ολοκληρωτικά σχέδια των αφεντικών με ειρηνικά μέσα , όταν αυτά επιβάλλονται με γκλομπ, δακρυγόνα και σφαίρες. Επειδή αρνείται να δεχτεί ότι οι δυνάμεις αστυνόμευσης που συστήνονται για να προστατεύσουν την κοινωνία από τους «εγκληματίες», στην πραγματικότητα υπάρχουν για να προστατεύουν τα αφεντικά από την ίδια την κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε στρατόπεδα της βόρειας Ελλάδας ,πραγματοποιούνταν πριν από κάποιους μήνες ασκήσεις με θέμα την αντιμετώπιση διαδηλώσεων από το στρατό . Μονάδες με ανάλογη εξάρτηση εκπαιδεύονταν προσομοιάζοντας σενάρια σε κατοικημένες περιοχές κατά τα οποία διαδηλωτές τους πετάνε πέτρες , μολότωφ και άλλα αντικείμενα, στρατιώτες –ΜΑΤ-αδες συνοδεύονται κατά την επιχείρηση από τεθωρακισμένα οχήματα, ελικόπτερα, αύρες που διαλύουν οδοφράγματα, οχήματα για τη φυλάκιση διαδηλωτών που συλλαμβάνονται και ειδική μονάδα με εκπαιδευμένα σκυλιά. Είναι σαφές ότι οι κυρίαρχοι καταβάλουν κάθε προσπάθεια προκειμένου να μη χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης και έχουν κάθε λόγο να φοβούνται κάτι τέτοιο. Το κράτος παρά το γεγονός ότι είναι αναγκασμένο να περιορίσει στο ελάχιστο τις δαπάνες του, τα σώματα ασφαλείας και καταστολής βρίσκονται σε πρωτοφανή επάρκεια όσον αφορά το προσωπικό τους, ενώ οι προσλήψεις σε αυτόν τον τομέα , όχι μόνο δεν έχουν παγώσει αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ας αναλογιστούμε πόσες προφυλακίσεις με σαθρά κατηγορητήρια , ύστερα από εμφανώς σπασμωδικές έρευνες και επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής, έχουν οδηγήσει αναρχικούς συντρόφους στις φυλακές- κολαστήρια, τους τελευταίους μήνες .Το κράτος αγωνιά για το μέγεθος των κοινωνικών αντιδράσεων και κυρίως για τη μορφή που θα έχουν αυτές…

Η παθητική έκφραση της αγανάκτησης , όσο οργανωμένη και αν είναι , δημιουργεί μια κατάσταση χωρίς πρόσημο, στατική, «ακίνητη» και δεν προοιωνίζει σε καμία αλλαγή. Ένας κόσμος που συγκεντρώνεται σε προκαθορισμένα ραντεβού με σκοπό να δηλώσει την αγανάκτησή του , όσο ηχηρή κι αν είναι αυτή, δεν έχει να περιμένει τίποτα. Οι λαϊκές συνελεύσεις , ακόμα και αν αυτές έχουν αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά , είναι καταδικασμένες , όταν λειτουργούν στη σκιά του κοινοβουλευτικού φασισμού.

Οποιαδήποτε απόπειρα ανοικοδόμησης ενός νέου κόσμου , αρνούμενοι να έρθουμε σε ρήξη και να καταστρέψουμε το παλιό, είναι καταδικασμένη και λειτουργεί σαμποταριστικά απέναντι σε κάθε ουσιαστική προσπάθεια απελευθέρωσης της κοινωνίας .Δεν υπάρχει χώρος για παράλληλους κόσμους. Μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία ή η επίφαση αυτής .
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι το μέλλον της οικονομικής κυριαρχίας και το κεφάλαιο , είναι συνδεδεμένο με αυτό της πολιτικής εξουσίας και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της. Ότι η αντίσταση στα ολοκληρωτικά σχέδια της μιας , προϋποθέτει τη σύγκρουση και την κατάργηση της άλλης. Η αδηφάγα λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος ,απαιτεί την αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής σαν αναλώσιμη, σαν στατιστική μονάδα στους πίνακες των τεχνοκρατών , σαν παραγωγή και σαν δαπάνη στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Πεδίο των κοινωνικών διεκδικήσεων θα πρέπει να γίνει το ίδιο το πεδίο της μάχης στους δρόμους και όχι οι εκλογικές αίθουσες.

Ας γίνει ξεκάθαρο πως η αντίσταση, σε ένα καθεστώς που λειτουργεί εχθρικά απέναντι στην κοινωνία και επιβάλλεται με τη βία, δεν μπορεί να γίνει με ειρηνικά μέσα.

Αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου.

Αγώνας αντικρατικός , έξω από θεσμούς και δικαιώματα , που γίνονται
αλυσίδες για την κοινωνία.

Ολική ρήξη με το καθεστώς.

Γενικευμένη απεργία μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή, μέχρι την επανάσταση.

Αγώνας έξω από τους συνδικαλιστικούς βάλτους, έξω από την ξεπουλημένη αριστερά.

Έξω από τα κόμματα και τα κινήματα group therapy, αλλά και έξω από την κοινωνική βυθιότητα και απραξία.

Αγώνας συγκρουσιακός για μια αυτόνομη, αυτεξούσια και ελεύθερη κοινωνία.

Κώστας Σακκάς - Φυλακές Ναυπλίου

Στάση στην Α΄ πτέρυγα του Κορυδαλλού

Σήμερα Τρίτη 28-6 και την Τετάρτη 29-6 πραγματοποιείται 48ωρη γενική απεργία με αφορμή την ψήφιση νέων ληστρικών  νόμων (Μεσοπρόθεσμο). Την ίδια στιγμή εκατοντάδες φυλακισμένοι και φυλακισμένες συμμετέχουν με διάφορους τρόπους στον αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική επίθεση. Εμείς κρατούμενοι στην Α’ πτέρυγα του Κορυδαλλού στασιάζουμε αρνούμενοι να μπούμε στα κελιά το μεσημέρι της Τρίτης. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όσους παλεύουν στους δρόμους και στις φυλακές ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, θρησκείας, φύλου σπάζοντας τους διαχωρισμούς που επιβάλει η κυριαρχία στους ανθρώπους.

Για την επανάσταση

Να μην αφήσουμε τίποτα ίδιο

Να αλλάξουμε τα πάντα

Για την ελευθερία

Πρωτοβουλία κρατουμένων Α’ πτέρυγα Κορυδαλλού

Καταλαμβάνουμε τα εσκαμμένα

Θέλουμε τα πάντα για όλους και τα θέλουμε τώρα… κι αυτό δεν αποτελεί αίτημα, αλλά το σημείο συνάντησης ολόκληρης της τάξης των καταπιεσμένων, το ιστορικό μας ραντεβού.

Την ώρα που η πολιτική εξουσία διαπραγματεύεται στα έγκατα της Δημοκρατίας τον νέο τρόπο που θα αφαιμάξει ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους, ξεπουλώντας όσο-όσο τη δημόσια περιουσία και καταστρατηγώντας τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, υπό τη δαμόκλεια σπάθη μίας «εθνικής» χρεοκοπίας, μας εγκαλεί σε συμμόρφωση και συναίνεση. Ε όχι λοιπόν!

Το κοινωνικό συμβόλαιο που υπεγράφη τα τελευταία τριάντα χρόνια, πάνω στις πλάτες μας, με την αβανταδόρικη λογική των κομματικών επιτελείων, της ρουφιανιάς, του γλειψίματος, της καταναλωτικής ευδαιμονίας και της πρωτοκοσμικής ονείρωξης, αναγκάζεται τώρα να ξαπλώσει στην προκρούστεια κλίνη της βίαιης αναδιάρθρωσης των όρων της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της μορφής του κράτους. Καθώς όμως το βλέμμα πλανάται στα «περασμένα μεγαλεία» ενός «κράτους Πρόνοιας» – μιας δημοκρατικής τυραννίας, που κατεξοχήν κατέχει την δυνατότητα να θέτει εαυτόν σε εξαίρεση ώστε να αυτό-θεραπεύεται με στρατηγικές «σοκ» – μία ανυπόφορη αποφορά λαϊκισμού και πέραν του δέοντος πατριωτισμού καλύπτει την ατμόσφαιρα. Ευτυχώς όμως φοράμε μάσκες!

Στις τάξεις των διαδηλωτών και των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται η παρουσία στοιχείων που ανήκουν σε ολόκληρο το φάσμα της άκρας δεξιάς, του λεγόμενου «πατριωτικού και εθνικιστικού χώρου», αναπαράγοντας τις ρατσιστικές, φασιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις που χρόνια τώρα καλλιεργεί το κράτος και τα ΜΜΕ. Είναι τα «παιδιά» των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων του πολέμου, των «πατριωτών» του εμφυλίου πολέμου και των κυνηγών κεφαλών των κομμουνιστών τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Εκείνοι που στη χούντα «έδιναν» εξετάσεις… είναι εκείνοι που στη χούντα έδιναν αγωνιστές στην ΕΣΑ. Είναι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» της δεκαετίας του ‘80, που κυνηγούσαν διαδηλωτές και νεολαίους με τσεκούρια (βλ. Μ. Βορίδης και Εθνικό Μέτωπο). Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι πολίτες» των φασιστικών επιτροπών του Άγιου Παντελεήμονα, όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα ρατσιστικά-δολοφονικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών και εκείνοι που τους χειροκροτούν. Οι  νοσταλγοί των ναζιστικών χαιρετισμών του Μεταξά, του βασιλιά, της χούντας, της «τάξης και της ασφάλειας», της υπεροπλίας των σωμάτων ασφαλείας. Αυτοί που ζητούν από την αστυνομία και το στρατό να γυρίσουν τα όπλα τους προς τη βουλή. Οι εν-δυνάμει πραξικοπηματίες. Αυτοί που αποκαλούν τους πολιτικούς «προδότες της εθνικής ιδέας», και τους συνέχουν τα «κόκκαλα των ελλήνων τα ιερά». Αυτοί που παλεύουν για λιγότερη ελευθερία. Οι εχθροί της ελευθερίας.

Και όμως είμαστε κι εμείς εδώ. Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατείες και πολεμάμε για την ελευθερία. Διότι αυτό που μας συνέχει δεν είναι μία απροσδιόριστη «αγανάκτηση», εν είδει κρυψίνοιας, που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως την πρακτική ενός συνόλου φιλελεύθερων ατομικοτήτων στη βάση ενός θυμικού συναισθήματος. Αυτό είναι ζούγκλα. Και δε θέλουμε να γίνουμε κανίβαλοι. Είμαστε πολιτικά υποκείμενα που αυτοοργανωνόμαστε μέσα από συλλογικές και αντιιεραρχικές συνελεύσεις στις γειτονιές, στην εργασία, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία κ.ο.κ. Συναποφασίζουμε ακούγοντας τα προβλήματα και τις προτάσεις όλων μας δίχως να περιμένουμε την Απόλυτη αλήθεια του κόμματος ή του Ενός Δόγματος, ή αναθέτοντάς τες σε κάποιους «ειδικούς της πολιτικής». Και κρατάμε μία πισινή, από όσους θα προσπαθήσουν να μας καπηλευτούν μέσα από τα κομματικά τους διευθυντήρια, ώστε στις επόμενες εκλογές να εμφανιστούν ενδυναμωμένοι για να δημιουργήσουν νέα «εναλλακτικά» μπλοκ εξουσίας και διαχείρισής μας. Στρατηγική που φαίνεται να ακολουθούν ήδη διάσημοι τεχνοκράτες (τραπεζίτες, οικονομολόγοι κλπ.) και νέες ή παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις: η Σπίθα με την πατριωτική-αριστερίστικη ρητορεία περί εθνικής προδοσίας, οι οικολόγοι της πράσινης ανάπτυξης (από πότε η «ανταγωνιστικότητα» και η επιχειρηματική «αποδοτικότητα» έγιναν αυταξίες;), οι τεχνοκράτες «πασόκοι» της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο Σύριζα της ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου), το σταλινικό ΚΚΕ και τα υπόλοιπα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς. Όλοι όσοι μιλάνε δηλαδή για λογιστικό έλεγχο του χρέους, συνδιαχείρησή του (από ποιους;) και λοιπές φανφαρολογίες που φανερώνουν την διάθεσή τους να συνδιαλαγούν με την εξουσία μπας και φάνε κάνα κομμάτι από την πίτα που τόσα χρόνια έβλεπαν από μακριά. «Η κρίση θα γίνει η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα και να μην κινδυνεύσει ποτέ ξανά» είχε δηλώσει εμφατικά ο ΓΑΠ τον Μάρτη του 2010 και… πατέρας με νύφη άνοιξαν τον χορό του γάμου σε ένα γλέντι εκατομμυρίων που άφησε ιστορία! Ενός γάμου που  επιχειρεί αφενός τη διάσωση του κύρους του κράτους (και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής), ως του μοναδικού εγγυητή της σωτηρίας-από-την-καταστροφή και αφετέρου τη διατήρηση ενός γενικευμένου φοβικού συνδρόμου που επαναφέρει συνεχώς την κρατική εξουσία ως «φυσική» αξία με πανανθρώπινα, οικουμενικά χαρακτηριστικά, φορέα ενός μελλοντικού μεσσία-ηγέτη.

Κι όμως, δεν είμαστε αντιπολίτευση, ούτε κάνουμε αντιπολίτευση. Ως πότε δηλαδή θα ανεχόμαστε τα διλήμματα που θέτει η πολιτική εξουσία υπό τη καθοδήγηση του κεφαλαίου; Ως πότε θα ανεχόμαστε να νιώθουμε υπόλογοι για την δυσλειτουργία του κεφαλαίου; Δεν θα κάτσουμε να βρούμε καμία λύση για το πώς θα μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά αποδοτικότερα τα επόμενα τριάντα χρόνια. Ούτε θα κάνουμε υποδείξεις για το πώς θα διαχειριστούν το χρέος τους. Ήρθε η ώρα να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και τις απαντήσεις. Αρνούμαστε να μιλήσουμε τη γλώσσα των θεσμών, θέλουμε να μιλήσουμε τη δική μας γλώσσα. Αυτήν της αυτοθέσμισης και της αυτοδιαχείρισης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Ας μην περιμένουμε το κεφάλαιο και το κράτος να παραδώσει τους καρπούς της ληστείας του αμαχητί. Σε αυτό το περιβάλλον όξυνσης των κοινωνικών αγώνων, το κράτος οικοδομεί τον νέο «εσωτερικό εχθρό» που πάνω του θα αποκρυσταλλωθούν οι νέες κατασταλτικές πολιτικές. Οποιοσδήποτε δε χωράει στο «εθνικό ιδεώδες» της σωτηρίας της χώρας, όπως το φαντάζονται οι τραπεζίτες, ο ΣΕΒ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, καταστέλλεται άγρια και οι χιλιάδες των διαδηλωτών που συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις, από την Κερατέα μέχρι το Σύνταγμα, σύμφωνα με το νέο τρομο-νομικό πλαίσιο (βλ. καλοκαίρι 2010) εμπίπτουν στην κατηγορία του εν-δυνάμει τρομοκράτη. Παράλληλα, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ειρηνικούς και βίαιους διαδηλωτές και ο χαρακτηρισμός των δεύτερων ως κουκουλοφόρων προβοκατόρων, ως «ξένων στοιχείων» που παρεισφρύουν, αποτελεί τμήμα μιας επιχειρηματολογίας που αναπαράγεται εδώ και πολλά-πολλά χρόνια από ολόκληρο το φάσμα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, και της οποίας κάποια αποτελέσματα είδαμε στην απεργιακή πορεία στις 15/6. Η συσπείρωση των λαοσυναχθέντων νοικοκυραίων με τις ελληνικές σημαίες πίσω από τις μικρές ομάδες ακροδεξιών και η επίθεσή τους εναντίον αναρχικών που μόλις είχαν συγκρουστεί με τους φασίστες, ήταν το αποτέλεσμα ενός κοινωνικού αυτοματισμού που χρόνια τώρα καλλιεργείται από τα ΜΜΕ και που υπάγεται στη λογική του «διαίρει & βασίλευε» σε μία προσπάθεια οι διαμαρτυρίες να εξαντλούνται σε ειρηνικές και συναινετικές πορείες-κηδείες ή σε τεθλιμμένες προσευχές σε εξωτικά ξωκλήσια.

Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που βιώνουμε καθημερινά μέσα από την εκμετάλλευση, αντιτάσσουμε την κοινωνική και ταξική αντιβία. Στον πόλεμο για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, οι καταλήψεις κτιρίων και πλατειών, τα οδοφράγματα και οι συγκρούσεις για την υπεράσπισή τους είναι τα όπλα μας στις κοινότητες αγώνα που δημιουργούμε. Στην Κερατέα, στην Πανεπιστημίου ή στην Οαχάκα, τα μαντήλια και οι μάσκες δεν είναι κάποια πολιτική ταυτότητα, είναι τα μέσα αυτοπροστασίας για τη δίκαιη διατήρησή μας στο δρόμο, συλλογικά, αποφασιστικά και αλληλέγγυα. Ενάντια στην εξατομίκευση, προτάσσουμε την συλλογική δράση και την κοινωνική αλληλεγγύη. Στεκόμαστε δίπλα στην γειτόνισσα μας, στον συνάδελφο ή στον άνεργο, στη συντρόφισσα, στον μετανάστη και πολεμάμε όλοι μαζί την εκμετάλλευση και την καταπίεση «από όπου κι αν προέρχεται»: του αφεντικού που μας κλέβει τη ζωή, της δασκάλας στο σχολείο, του πατέρα στο σπίτι, του ομοφοβικού, του μπάτσου και του νεοναζί. Έτσι και τις επόμενες κρίσιμες μέρες της γενικής απεργίας κατεβαίνουμε όλοι στους δρόμους και τις πλατείες, επιλέγουμε τα μέσα που συγκρουόμαστε με αποφασιστικότητα και προστατεύουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας από τις ορδές των μπάτσων και των ακροδεξιών. Να γίνει η κρίση ευκαιρία για να οξύνουμε την ταξική και κοινωνική σύγκρουση ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας. Συνεχίζουμε αδιαμεσολάβητα και ακηδεμόνευτα στο δρόμο του αγώνα για την κοινωνική και ταξική επανάσταση.

Δημιουργούμε περάσματα στο μέλλον… καταλαμβάνουμε τα εσκαμμένα

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη

ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!

http://pat61.squat.gr/ 

Κείμενο κρατουμένων για το μεσοπρόθεσμο

Η χώρα είναι βυθισμένη στην κρίση του χρέους και το ελληνικό κράτος βρίσκεται λίγο πριν την οικονομική κατάρρευση. Αυτό το χρέος που δημιουργήθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική την οποία εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τις τρείς τελευταίες δεκαετίες, από τις χρηματοδοτήσεις των κεφαλαιοκρατών για την “ανάπτυξη”, από τα “δώρα” και τις μίζες για τις οποίες τεράστια ποσά κινούνταν μεταξύ πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, θέλουν να μας υποχρεώσουν να το πληρώσουμε εμείς, οι μη προνομιούχοι αυτής της κοινωνίας.
Με το μνημόνιο και τις συμβάσεις που υπογράφει η ελληνική κυβέρνηση, έχει δέσει μία θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού που σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο, έχει υποθηκεύσει το μέλλον των δύο τουλάχιστον επόμενων γενεών για την εξυπηρέτηση των δανειστών της Ελλάδας, ξεπουλάει όλη τη χώρα και τον πλούτο αυτού του τόπου στο μεγάλο διεθνές κεφάλαιο.
Παρά το γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζει η κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ κατ' εντολή της τρόικας (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους αλλά ρίχνει όλο και πιο βαθιά την ελληνική κοινωνία στη χρεοκοπία και την καταστροφή, ένα νέο μνημόνιο που αποκαλείται “μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα” ψηφίζεται στις 28/6 στη Βουλή με το οποίο η ελληνική και διεθνής πολιτική και οικονομική εξουσία ξεκινά νέα, ακόμη πιο άγρια, πιο ανελέητη επίθεση εναντίον του λαού. Το μεσοπρόθεσμο, η νέα πιο σκληρή σύμβαση ξεπουλήματος και υποτέλειας της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο που έχει περάσει μέχρι σήμερα ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, είναι η προϋπόθεση για να εξασφαλίσει το ελληνικό κράτος ένα νέο δάνειο που θα δώσει μία ακόμα παράταση μέχρι την ανακήρυξη της τελικής οικονομικής κατάρρευσής του.
Γι' αυτό το χρέος όλοι γνωρίζουμε πως υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί του καθεστώτος. Είναι οι τραπεζίτες , οι τζογαδόροι του χρηματιστηρίου, οι πλούσιοι. Είναι αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη για το κέρδος.
Γνωρίζουμε πως η ελληνική κρίση του χρέους είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Γνωρίζουμε πως η ανθρωπότητα έφτασε σε αυτό το αδιέξοδο λόγω της εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης, λόγω της καταπίεσης και της αδικίας. Έφτασε σ' αυτό το σημείο γιατί υπάρχουν λίγοι πλούσιοι να παρασιτοζωούν εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Γιατί οι φτωχοί σε όλο τον πλανήτη αυξάνονται συνεχώς ενώ ο παγκόσμιος πλούτος, παρ' όλο που είναι άφθονος, παραμένει στα χέρια των οικονομικά ισχυρών.
Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε αδιέξοδο γιατί έφτασε στο απροχώρητο το ξεζούμισμα των λαών, του πλανήτη και τω φυσικών πόρων από ένα σύστημα που βασίζεται στο διαρκές κυνήγι του κέρδους. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε αδιέξοδο γιατί είναι σε αδιέξοδο το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού, είναι σε αδιέξοδο το ίδιο το σύστημα των αγορών, είναι σε αδιέξοδο το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η ανθρωπότητα θα βρει τη λύση αποτινάζοντας από πάνω της αυτό το σάπιο πολιτικό και οικονομικό καθεστώς.
Αυτό το αδιέξοδο το έχουν καταλάβει οι λαοί, οι καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο. Στις περισσότερες χώρες του πλανήτη η κοινωνική βάση βράζει. Οι καταπιεσμένοι ξεσηκώνονται, αγωνίζονται, εξεγείρονται, επαναστατούν. Αναζητούν τους δρόμους της σύγκρουσης με το σύστημα, αναζητούν δρόμους για βαθιές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές . Αναζητούν δρόμους ανατροπής.
Όλη η ελληνική κοινωνία έχει ξεσηκωθεί εναντίον των καθεστωτικών πολιτικών, εναντίον όλων των κομμάτων. Έχει αηδιάσει με τους 300 της Βουλής που συνεχίζουν ξεδιάντροπα να πλουτίζουν με το αίμα του ελληνικού λαού και εν μέσω οικονομικής κρίσης. Έχει αηδιάσει με τις μίζες και τα “δώρα” που αλλάζουν χέρια μεταξύ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Έχει αηδιάσει με το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Έχει αηδιάσει με τα ψέματα και την τρομοκρατία της κυβέρνησης που απαιτεί να πληρώσουμε εμείς ένα χρέος για το οποίο δεν ευθυνόμαστε, να πληρώσουμε εμείς για να μη χαθούν τα κέρδη των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των κεφαλαιοκρατών. Όλη η ελληνική κοινωνία έχει συσπειρωθεί γύρω από δύο κοινές θέσεις:
-Δεν θα πληρώσουμε εμείς το χρέος σας
-Δεν θα πληρώσουμε εμείς για την οικονομική κρίση.
Όλη η ελληνική κοινωνία των μη προνομιούχων έχει στραφεί πλέον ανοιχτά ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, ενάντια στο οικονομικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικές που υπαγορεύονται από το μεγάλο κεφάλαιο. Όλη η χώρα βρίσκεται στους δρόμους, απαιτώντας βαθιές οικονομικές και πολιτικές ανατροπές.
Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ένας και ενιαίος μέσα κι έξω από τις φυλακές. Εμείς οι κρατούμενες και κρατούμενοι κάθε εθνικότητας στις φυλακές του καθεστώτος ζούμε διπλά το βάρος της οικονομικής κρίσης. Από τη μία το ελληνικό κράτος που χρεοκοπεί αδυνατεί να καλύψει πλέον τις βασικές ανάγκες μας και οι διευθύνσεις των φυλακών όλης της χώρας καλούν τους κρατούμενους να καλύψουν με δικά τους έξοδα τις ελλείψεις του συστήματος. Από την άλλη οι οικογένειες των κρατουμένων – όταν αυτές υπάρχουν αφού πολλοί κρατούμενοι είναι απολύτως μόνοι και άποροι – αδυνατούν να καλύψουν λόγω της κρίσης και της έλλειψης χρημάτων τις ανάγκες των δικών τους ανθρώπων. Έτσι εμείς, όχι μόνο ζούμε το κόστος της οικονομικής κρίσης, αλλά ως έγκλειστοι πίσω από τα κάγκελα δεν έχουμε καμία δυνατότητα να αναζητήσουμε τρόπους επίλυσης των προβλημάτων για την επιβίωση τη δική μας και των οικογενειών μας που βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Οι φυλακές είναι ένας μηχανισμός που βασίζεται στη φτώχεια και αναπαράγει τις ανισότητες και την αδικία. Οι φυλακές είναι ένας άδικος και απάνθρωπος μηχανισμός που εξαχρειώνει και εξαγριώνει τον άνθρωπο. Είναι ένας ταξικός και αντικοινωνικός μηχανισμός που πρέπει να καταργηθεί.
Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει δυνατότητα ουσιαστικής επίλυσης βασικών προβλημάτων διαβίωσης στις φυλακές αφού, όπως είπαμε και πριν, η ζωή πίσω από τα τείχη λόγω της κρίσης γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Γι' αυτό και κεντρικό σύνθημα των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές σήμερα είναι ένα: “Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων”.
Ο δικός μας αγώνας σήμερα δε μπορεί παρά να είναι κοινός. Κοινός μεταξύ όλων των φυλακισμένων, κοινός μεταξύ όλων των καταπιεσμένων κάθε εθνικότητας που βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων.
Να ξεκινήσουμε εδώ και τώρα έναν πραγματικά συγκρουσιακό αγώνα που θα αποτρέψει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Και ο μόνος δρόμος γι' αυτό είναι να απειλήσουμε στην πράξη τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Να διώξουμε τώρα όλους τους πολιτικούς από τη Βουλή. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε έστω και ένα ευρώ παραπάνω για το χρέος. Να καταλύσουμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως διακηρύττουν οι Λαϊκές Συνελεύσεις όλης της χώρας.
Να πετάξουμε έξω από τις πλατείες και τις Συνελεύσεις τα κόμματα που έχουν διεισδύσει και προσπαθούν να βάλουν φρένο στον αγώνα, να αποτρέψουν την εξέγερση, να διαφυλάξουν το ίδιο το σύστημα.
Να πετάξουμε έξω από τη χώρα μας τα κοράκια τους πλούσιους, να πάρουμε πίσω τη δημόσια περιουσία που οι κυβερνήσεις ξεπούλησαν στο μεγάλο κεφάλαιο, να πάρουμε στα χέρια μας όλο τον πλούτο αυτού του τόπου και να τον διαχειριστούμε μόνοι μας. Δεν έχουμε ανάγκη από αφέντες, δεν έχουμε ανάγκη από εξουσιαστές. Μπορούμε μόνοι μας να ορίζουμε τη ζωή μας.
Να βάλουμε τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, ανοίγοντας το δρόμο για μία κοινωνία οικονομικής ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας για όλους τους ανθρώπους. Για μία κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Για την κοινωνική επανάσταση.
Να μην αφήσουμε τίποτα ίδιο.
Να αλλάξουμε τα πάντα.
Για την ελευθερία.




Το κείμενο αυτό συνυπογράφουν:


168 κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού
9 κρατούμενοι από ΣΤ' πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
62 κρατούμενοι από τις φυλακές Ιωαννίνων
21 κρατούμενοι από τις φυλακές Αυλώνας
167 κρατούμενοι από τις φυλακές Ναυπλίου
41 κρατούμενοι από τις φυλακές Κέρκυρας




Αποφασίσανε να παραμείνουν έξω από τα κελιά κατά το μεσημεριανό κλείσιμο:


168 κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού
300 κρατούμενοι από τη Δ' πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
11 κρατούμενοι από τη ΣΤ' πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
Άγνωστος αριθμός κρατουμένων από την Α' πτέρυγα αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
30 κρατούμενες από τις γυναικείες φυλακές Διαβατών
220 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Άμφισσας
60 κρατούμενοι από τη Δ1 πτέρυγα των αντρικών φυλακών Γρεβενών


Θα κάνουν αποχή συσσιτίου:


207 κρατούμενοι από τη Β' πτέρυγα των αντρικών φυλακών Λάρισας
450 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Γρεβενών
200 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Ιωαννίνων
21 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Αυλώνας
450 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Μαλανδρίνου
120 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Διαβατών
60 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Κασσάνδρας Θεσσαλονίκης




Η κινητοποίηση αυτή των κρατουμένων γίνεται την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου 28/6 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, για την κατοχή της χώρας από το μεγάλο κεφάλαιο, για την κοινοβουλευτική χούντα που μας κυβερνά. Αυτή η κίνηση γίνεται επίσης, σε ένδειξη αλληλεγγύης με όσους αγωνίζονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων. Αγώνας μέχρι τη νίκη.

Περί κουκούλας και άλλων δαιμονίων

Τι περιμένετε;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε
αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία.
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια,
τέτοια περιμένετε!
      
                                                            Μπέρτολτ Μπρεχτ


Ο όρος «κουκουλοφόροι» ιστορικά αφορούσε τους συνεργάτες των ναζί στην περίοδο της κατοχής. Αυτούς που κατέδιδαν στη gestapo τους αντάρτες της εθνικής Αντίστασης, συντοπίτες και συγχωριανούς τους. Φορούσαν κουκούλες για να κρύβουν τα πρόσωπά τους, από ντροπή και φόβο για την αποτρόπαια πράξη τους ενάντια στον αντιστεκόμενο λαό.

Ωστόσο, αυτοί υπήρξαν και οι νικητές. Οι δοσίλογοι, οι φασίστες, οι γερμανοτσολιάδες, οι συνεργάτες των ναζί και μετέπειτα των άγγλων και των αμερικάνων, ήταν οι νικητές της μεταπολεμικής ιστορίας του ελλαδικού χώρου. Αυτοί που έγραψαν ή παραχάραξαν την ιστορία, γιατί ως γνωστόν η ιστορία γράφεται από τους νικητές.

Ο σημερινός παραλληλισμός, και η απόδοση του όρου «κουκουλοφόροι» σε ανθρώπους που συγκρούονται στο δρόμο έμπρακτα με τους θεσμούς, τα σύμβολα της κυριαρχίας και τις δυνάμεις καταστολής, έχει ξεκάθαρες προθέσεις και σκοτεινούς συμβολισμούς -την αποπολιτικοποίηση της ίδιας της σύγκρουσης και την αναγωγή της σε κάτι σκοτεινό και αδιευκρίνιστο.

Όμως είτε για τα ΜΜΕ που αναπαράγουν τον όρο, είτε για κομμάτια της αριστεράς που σκυλεύουν το συμβολισμό κουβαλώντας τον ιστορικά, είτε για κομμάτι της κοινωνίας που τρέφεται αμάσητα από τηλεψία, ο δρόμος είναι ο πιο πεισματάρης μάρτυρας. Και είναι αυτός που επιβεβαιώνει πως η σύγκρουση είναι αδιάσπαστο κομμάτι των απανταχού κινημάτων. Υπάρχει στην καθημερινότητά μας, κυοφορείται στις μέρες που έρχονται, διαπέρασε την ιστορία με τις λαμπρές εκλάμψεις της και βέβαια με τα σοβαρότατα και αδιαμφισβήτητα λάθη της.

Στις μέρες μας, ο μόνος τρόπος για να συγκρουστεί κάποιος στο δρόμο, είναι να καλύψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ο μόνος λόγος για να κρύψει κάποιος το πρόσωπό του είναι για να διαχυθεί στους δρόμους της έμπρακτης αντιπαράθεσης. Στην εποχή των media, των τηλεκανιβάλων, των μητροπόλεων big brother, της ζούγκλας του Μάκη, τα πρόσωπα μας και η φυσική μας παρουσία δεν δίδονται βορά.
Ο περίφημος άλλωστε «κουκουλονόμος» του Ν. Δένδια, δεν αποσκοπεί στην δίωξη της κουκούλας ως αξεσουάρ, αλλά στις πρακτικές που αναπτύσσονται εκ των πραγμάτων κάτω από αυτή.

Ας σταματήσει  λοιπόν να αναπαράγει το ίδιο το κίνημα συστημικούς όρους και φαντάσματα του παρελθόντος. Οι συνεχείς αναφορές στους εξεγερμένους της Αργεντινής, με τα μάτια τους να λάμπουν κάτω από τα καλυμμένα πρόσωπά τους, είναι τρανό παράδειγμα της υποκρισίας τους.  Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ με τα πρόσωπα μας, σε παρεμβάσεις, συνελεύσεις , στέκια και ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους ενάντια σε ένα σύστημα που δεν αποκάλυψε τώρα τον απάνθρωπο χαρακτήρα του. Είναι έτσι και αλλιώς, εξ αρχής  θεμελιωμένο πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην αφαίμαξη των ζωών μας, στη λεηλασία της φύσης, και προφανώς οι κοινωνικοί αγώνες δεν ξεκίνησαν χτες. Είχαμε και έχουμε θέση μέσα σε αυτούς.

Οι δολοφονημένοι διαδηλωτές Κουμής και Κανελοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκος Τεμπονέρας, ο Carlo Giuliani, o Αλέξης Γρηγορόπουλος και ο κατάλογος είναι μακρύς… έχουν ποτίσει με το αίμα τους το δέντρο αυτών των αγώνων.

Να πέσουν οι μάσκες
Το κοινωνικό πείραμα που λαμβάνει χώρα γύρω από την πλατεία συντάγματος και τη λαϊκή συνέλευση, το παρακολουθούμε και το προσεγγίζουμε με θετική ματιά. Έχει καταφέρει να αφήσει ήδη παρακαταθήκη και να λύσει τα αδιέξοδα του παρελθόντος όσον αφορά κυρίως στη μαζικότητα, στην επιμονή και στη διάρκειά του.

Οι μόνοι που δεν έχουν θέση μέσα στα κινήματα είναι οι φασίστες. Οι απόγονοι των προαναφερόμενων δοσίλογων κουκουλοφόρων. Αυτοί που στις μέρες μας περιφέρουν λόγο και πράξη τη μισαλλοδοξία τους στις γειτονίες της Αθήνας, μαχαιρώνοντας μετανάστες και αλλόδοξους, επιτιθέμενοι σε στέκια ελευθεριακά, κηρύττοντας το  μίσος.

Στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας συντάγματος αυτό εκφράστηκε, και αποφασίστηκε  ρητά από την πρώτη μέρα κιόλας, προς τιμήν της. Οι φήμες όμως ότι στο πάνω μέρος της, αναπτύσσονταν μεθοδικά φασιστικοί θύλακες αγνοήθηκαν από όλους μας.

Στις 15 Ιούνη στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο. Συγκαλυμμένες παρέες φασιστών, διασκορπισμένες μέσα στο πλήθος των αγανακτισμένων, επιτέθηκαν, ωθώντας και άλλα άτομα, ενάντια σε διαδηλωτές την ώρα που αυτοί συγκρούονταν με δυνάμεις καταστολής  μπροστά στη βουλή. Η ενέργεια αυτή των διαδηλωτών μπορεί ενδεχομένως από κάποιους να θεωρηθεί άκαιρη και άστοχη αλλά σε καμιά περίπτωση εχθρική και προβοκατόρικη προς το υπόλοιπο σώμα της διαδήλωσης.

Το γεγονός της επίθεσης με την ψευδεπίγραφη ιαχή «ασφαλίτες-ασφαλίτες» είχε ως αποτέλεσμα τη σύγκρουση διαδηλωτών συντρόφων με φασίστες και “ειρηνόφιλους” οπαδούς τους, -όπως ο Κεφαλοκυνηγός, ο Λακεδαίμων, ο Αρκάδας- που φυσικά πήραν την απάντηση που τους αξίζει. Η επανάληψη του ίδιου σκηνικού την Τρίτη 21/6 κατά τον αποκλεισμό της βουλής και ο χειρισμός των  τηλεκανίβαλων που έσπευσαν να το βαφτίσουν με περισσή χαρά «επίθεση αγανακτισμένων σε προβοκάτορες» μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε και να καλέσουμε τον κόσμο να τοποθετηθεί.

Ακόμα και αν εμείς δεν θεωρούμε όλους τους πολίτες που κραδαίνουν την ελληνική σημαία μπροστά στη βουλή, φασίστες, παρόλα αυτά η ελληνική σημαία και κάθε εθνική σημαία ομογενοποιεί τα συμφέροντα καταπιεστών και καταπιεσμένων (αφεντικά και δούλοι ίσοι γίναμε ούλοι). Είναι το σύμβολο που φέρουν οι αστυνομικές δυνάμεις και ο στρατός, οι κατασταλτικές δυνάμεις δηλαδή, που θα βρούμε απέναντί μας σε στιγμές εξέγερσης. Είναι το σύμβολο, που χρησιμοποιούν οι νεοναζί και οι φασίστες για να αποκρύψουν τις δολοφονικές πολιτικές τους πρακτικές.

Οι μέρες που έρχονται κρύβουν ενδεχομένως πολλά απρόβλεπτα ή και πρωτόγνωρα γεγονότα. Η πόλωση μπορεί και να είναι οριστική και να μην υπάρχει χώρος για ουδετερότητα. Η θέση ή η μη θέση του καθενός που συμμετέχει τον χαρακτηρίζει και είναι υπεύθυνος για αυτή.

Εμείς, ξεκαθαρίζουμε πως η παρουσία μας στους δρόμους της σύγκρουσης είναι η ζωντανή μας ιστορία και δεν σκοπεύουμε να τη χαρίσουμε σε κανέναν. Οι φασίστες δεν θα σταθούν δίπλα μας, θα περάσουμε από πάνω τους. Εντέλει, αυτοί είναι που επιζητούν μέσα στα βρώμικα μυαλά τους την καθαρότητα του έθνους, της φυλής, το διαχωρισμό των χρωμάτων.

Εμείς, προσδοκούμε και αναζητάμε τη συνεύρεση με τους εξεγερμένους εργαζόμενους, ανέργους, νέους, συνταξιούχους, μετανάστες και όλους όσους θα ενώσουν την οργή τους, μετατρέποντάς την σε ορμητικό ποτάμι που θα πνίξει στο διάβα του το γερασμένο και χρεωκοπημένο σύστημα.

Γιατί όπως είπε και κάποιος άλλος:
«Δεν είναι βίαια τα ορμητικά νερά ενός ποταμού,
αλλά οι όχθες που τον περιορίζουν.»

                                                            
                                                                                                        Αθήνα, Ιούνης 2011

Απολογία Ν.Βογιατζάκη

Στις 23/9/2009, ώρα 19:30, βγαίνοντας από το σπίτι του σύντροφου Παναγιώτη Μασούρα μας περικύκλωσαν 15 με 20 άτομα της αντιτρομοκρατικής, φορώντας κράνη και κουκούλες  και με προτεταγμένα τα όπλα τους μας ακινητοποίησαν και μας οδήγησαν στα αυτοκίνητα της ασφάλειας. Τότε ένας μπάτσος μιλώντας στο κινητό του τηλέφωνο είπε χαρακτηριστικά: "τους πήραμε, ερχόμαστε." Φυσικά όταν τους ρωτήσαμε που πάμε και τι έχει γίνει, δεν πήραμε απάντηση. Όταν φτάσαμε στη ΓΑΔΑ μας οδήγησαν στον 12ο όροφο και μας έβαλαν σε δυο διαφορετικά γραφεία, όπου μας είπαν να μείνουμε όρθιοι κοιτώντας τον τοίχο. Μετά από αρκετές αψιμαχίες και ένταση ήρθε ο επικεφαλής φωνάζοντας εκστασιασμένος: "έτσι γαμάει το κράτος" και "έχουμε πόλεμο". Τρεις-τέσσερις ώρες αργότερα αφού τελείωσε το παραλήρημα με κάλεσε στο γραφείο του για μια "φιλική κουβέντα". Ξεκίνησε λέγοντας πως είμαι καλό παιδί  και ότι έχω μπλέξει άδικα, πως ο δικός μου με έδωσε οπότε το μόνο που έχω να κάνω είναι να πω ό,τι ξέρω και μετά είμαι ελεύθερος. Συνέχιζε κάνοντας επίμονα ερωτήσεις για καταστάσεις που δεν γνώριζα. Επειδή ρωτούσα επίμονα το λόγο που βρισκόμουν εκεί και ζήτησα να επικοινωνήσω με δικηγόρο, με οδήγησε στο γραφείο που ήμουν πριν. Μετά από αρκετές ώρες περίπου, στις 13:00 με 14:00 της 24/9, μου ανακοινώθηκε πως ήμουν ελεύθερος και πως αν με χρειαστούν θα με ξανακαλέσουν. Στην ερώτησή μου που είναι ο Παναγιώτης και γιατί ήμουν τόσες ώρες στη ΓΑΔΑ, είπαν πως ο Παναγιώτης έχει συλληφθεί και τα υπόλοιπα θα τα μάθω από την τηλεόραση όταν θα πάω σπίτι μου. Από εκεί και πέρα ξεκίνησαν οι συνεχείς παρακολουθήσεις της αντιτρομοκρατικής σε ενοχλητικό βαθμό, μέχρι την 1η Φεβρουαρίου, όπου και με συνέλλαβαν έξω από το σπίτι μου. Όταν με οδήγησαν στο 12ο μου γνωστοποίησαν ότι υπήρχε ένταλμα εις βάρος μου από τις 13 Ιανουαρίου για το οποίο δεν έλαβα γνώση παρ' όλο που γνώριζαν τον τόπο διαμονής μου. Τα στοιχεία της δίωξής μου ήταν μια νάυλον μπλέ σακούλα και μια γαλλική μπροσούρα, που είχαν βρεθεί στο σπίτι της 25ης Μαρτίου στο Χαλάνδρι, στο οποίο δεν έχω πάει ποτέ.  Όταν οδηγήθηκα στο γραφείο των αρχιμαφιόζων του Εφετείου προφυλακίστηκα με συνοπτικές διαδικασίες. Λέγοντας μου πως δεν είχα μόνιμο τόπο διαμονής, παρ΄όλο που είχα συλληφθεί έξω από το σπίτι μου. Μου είπαν ακόμη πως μπορεί να φτάσω στο φόνο με τα βιβλία που διαβάζω. Οδηγήθηκα στη φυλακή και αποφυλακίστηκα 1,5 μήνα αργότερα. Ο νοών νοείτω.

Το Σεπτέμβρη του 2009 μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής εισβάλλουν σε σπίτι επί της οδού 25ης Μαρτίου στο Χαλάνδρι. Εκεί εντοπίζουν έναν εκρηκτικό μηχανισμό που βρισκόταν στην ντουλάπα ενός από τα δωμάτια του σπιτιού. Συλλαμβάνεται ο σύντροφος Χάρης Χατζιμηχελάκης και οι Μ.Γ. και Μ.Π. καθώς επίσης εκδίδονται εντάλματα σε βάρος έξι ακόμα ατόμων. Στο Γαλάτσι συλλαμβάνεται ο Παναγιώτης Μασούρας και προφυλακίζεται. Σύντροφοι που αρνούνται τις κατηγορίες βρίσκονται φυλακισμένοι με μοναδικό στοιχείο κάποιο αποτύπωμα στο σπίτι ή τις φιλικές και συντροφικές τους σχέσεις. Η υπόθεση έχει ως στόχο την ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων. Οι συλλήψεις των συντρόφων καθώς και τα εντάλματα, στα πλαίσια της εξάρθρωσης ή της επίτευξης πλήγματος στην ΕΟ ΣΠΦ τον Σεπτέμβριο του 2009. Ήταν οι απέλπιδες προσπάθειες της εκάστοτε κυβέρνησης να αντιστρέψει το κλίμα ενόψει των εκλογών το Οκτώβρη του'09. Μετά τις εκλογές τη σκυτάλη πήρε το ΠΑΣΟΚ και το Υπ. ΠΡΟ.ΠΟ. ανέλαβε ο πολλά υποσχόμενος σερίφης Χρυσοχοϊδης, ο οποίος όντας "έμπειρος" στο θέμα της "τρομοκρατίας" (υπόθεση 17Ν, ΕΛΑ) συνέχισε το έργο του στοχοποιόντας πολιτικούς χώρους. Επόμενο βήμα ήταν η επικύρηξη των συντρόφων (Σ. και Μ.Σεισίδη και Γ.Τσιρώνη) με αντάλλαγμα 600.000 ευρώ. Μια κίνηση που θα δελέαζε τη διψασμένη για ίντριγκα και χρήμα κοινωνία. Τα εντάλματα με βάση τη λογική αυτή συνεχίζονται, άτομα εμπλέκονται στην υπόθεση χωρίς να προκύπτουν στοιχεία εις βάρος τους, ακόμα και χωρίς να γνωρίζουν τους συγκατηγορούμένους τους. Οι κλουζώ της αντιτρομοκρατικής έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν πως γονείς κατηγορούμενης ήταν μέλη της RAF, ακόμα ότι ο πατέρας της πέθανε σε ένοπλη συμπλοκή με τους μπάτσους πράγμα το οποίο φυσικά δεν ισχύει. Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ συμβάλλουν σε αυτό. Η περιφορά φωτογραφιών καταζητούμενων ή συλληφθέντων συντρόφων σαν εικόνισμα στα παράθυρα των τηλεδικείων και τα αστυνομικά τμήματα. Οι συλλήψεις, οι έφοδοι από τα κοπρόσκυλα της αντιτρομοκρατικής, οι δεκάδες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες στις ρουφιανογραμμές της αστυνομίας, οι παρακολουθήσεις. Ακόμα και οι φωτογραφίες προσωπικών στιγμών ή διακοπών δημοσιοποιούνται στις εφημερίδες από ρουφιάνο δημοσιογράφο γνωστό για τη συνεργασία του με την αστυνομία. Άλλωστε οι συγκεκριμένες φωτογραφίες αποτελούν μέρος της δικογραφίας και δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτή. Η διαδικασία της ενημέρωσης φιλτράρεται, δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις, συσκότιση της αλήθειας, αποσπασματική ενημέρωση της πραγματικής διάστασης των γεγονότων καθώς και αποσπασματική χρήση επ' αυτών.

Ο λόγος της δίωξής μου είναι πολιτικός. Θα ήμουν ασυνεπείς στα πολιτικά μου φρονήματα αν περίμενα τη δικαίωσή μου μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και χουντικά δικαστήρια, που στήνονται μέσα στις αποθήκες ψυχών του κράτους. Σαν άτομο με αξιοπρέπεια δεν δέχομαι εφέτες να μπαλταδιάζουν και καλόγριες εισαγγελείς να συναινούν στην στέρηση της ελευθερίας μου. Δεν είμαι μέλος της οργάνωσης για την οποία διώκομαι. Διώκομαι γιατί πιστεύω στην πολύμορφη ανατρεπτική δράση και τον αντισυστημικό αγώνα. Είμαι αναρχικός, αρνούμαι τις κατηγορίες, είμαι αλληλέγγυος στους συντρόφους της ΕΟ ΣΠΦ και σε όλους τους αξιοπρεπείς κρατούμενους που συνεχίζουν τον αγώνα μέσα στις φυλακές.

Νίκος Βογιατζάκης

Κείμενο με αφορμή το 6μηνο συμβούλιο πλημμελειοδικών των Τσιλιανίδη,Τζίφκα,Δημτσιάδη

Η Τετάρτη 29 Ιουνίου αποτελεί την δεύτερη μέρα της γενικής απεργίας, ενός σκηνικού που οι περιβάλλουσες κοινωνικές συνθήκες μας το επιστρέφουν έπειτα από πολλά χρόνια. Ένα βαρύνουσας σημασίας χρονικό σημείο, που δίνει δυνατότητες παρεμβατικότητας στον κοινωνικό παλμό και αποσταθεροποίησης του συστήματος. Την ίδια μέρα, εμείς καλούμαστε να παρουσιαστούμε ενώπιον του συμβουλίου πλημμελειοδικών Αθηνών, όπου και θα επισημοποιηθεί η παράταση της προφυλάκισης μας.

Συνεκτιμωμένων, λοιπόν, των χρονικών συγκυριών, παρακαλούμε κάθε σύντροφο που θα το επιθυμούσε ,να μην αποκοπεί από τις απαιτήσεις της ημέρας, παρευρισκόμενος στην Ευελπίδων. Έχουμε αναφερθεί ξανά στο ζήτημα της αλληλεγγύης, η οποία για εμάς προϋποθέτει ως αφετηρία, την συνέχιση του αγώνα στις πτυχές και στα επίπεδα που από πλευράς μας, κάπως εξαναγκαστικά, στασιμοποιήθηκαν. Η δύναμη που παίρνουμε εμείς για την συνέχιση του, εντός των τειχών, αγώνα μας, δεν πηγάζει τόσο από την φυσική παρουσία συντρόφων στο πλάι μας, όσο από την συνολικότερη παρουσία τους στους αγώνες. Αυτήν την ημέρα, λοιπόν, όπως και κάθε μέρα άλλωστε, κάθε αναρχικός οφείλει να τοποθετήσει το λιθαράκι του στο επαναστατικό μωσαϊκό: συνθετική παρέμβαση στο εσωτερικό κοινωνικών μειοψηφιών που ακροβατούν στο μεταίχμιο από την οργή στην επίθεση, μαχητική παρουσία στους δρόμους, απόκεντρες ενέργειες κοινωνικής απορρύθμισης, καθώς και δυναμικότερες ενέργειες επίθεσης και άμεσης δράσης. Τέλος, θεωρούμε πως πρέπει να γίνει πλέον απόλυτα ξεκάθαρο, πως ο απελευθερωτικός αγώνας, όπως και αν γίνεται αντιληπτός από κάθε αναρχικό, επαναστάτη, αγωνιστή, απαιτεί την ιεράρχηση προτεραιοτήτων και τον καταμερισμό δυνάμεων στις πτυχές του αυτές που έχουν «μείνει πίσω» ή τουλάχιστον πιο «πίσω» από άλλες.

Ευχαριστούμε παρ’ολ’αυτά, κάθε σύντροφο που σκόπευε να παραβρεθεί δίπλα μας στα Δικαστήρια Ευελπίδων.

Για όλους του λόγους του κόσμου λοιπόν, την Τρίτη, την Τετάρτη, κάθε μέρα, στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και παντού, όλοι στους δρόμους για την αναρχία και την επανάσταση.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Τσιλιανίδης Μπάμπης

Τζίφκας Σωκράτης

Δημτσιάδης Δημήτρης

Λαϊκή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων, Κουκακίου, Θησείου

 

Τελευταίος Δείπνος

Να μετατρέψουμε τη διάχυτη αγανάκτηση σε εξεγερμένες συνειδήσεις…

Η αγανάκτηση και η οργή επικρατεί παντού γύρω μας. Από τον εργαζόμενο που λίγες ώρες πριν του ανακοίνωσαν ότι απολύεται, την άνεργη που βλέπει το επίδομά της να συρρικνώνεται και τον συνταξιούχο που κάνει οικονομίες, μέχρι την εργαζόμενη που δουλεύει ελαστικό ωράριο για ψίχουλα, τον ανασφάλιστο μαθητευόμενο που κάνει χαμαλοδουλειές και την μαθήτρια που βλέπει τους ρυθμούς της ζωής της να εντατικοποιούνται συνεχώς. Η κρίση βαθαίνει και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, των θεσμών και των αξιών του αυξάνεται. Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου έχει να αντιμετωπίσει κατειλημμένες πλατείες, κόσμο που πλημμυρίζει τους δρόμους, διαδηλώνει και προσπαθεί να οργανώσει την κίνησή του. Έννοιες όπως αντίσταση, αυτοοργάνωση, κίνημα απασχολούν πολλούς,-ες που τοποθετούνται στις κατά τόπους λαϊκές συνελεύσεις. Σε συνελεύσεις που επιχειρούν στο τώρα ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας όσων συμμετέχουν. Τα καθημερινά ραντεβού στο δρόμο, η κατάληψη ως μέσο πίεσης, οι από τα κάτω διαδικασίες, η προσπάθεια για αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις συνθέτουν το συλλογικό βίωμα χιλιάδων ανθρώπων που επιλέγουν να συναντηθούν με έναν αγωνιστικό τρόπο. Συνθέτουν μια επιθετική πραγματικότητα που θέτει σε κίνδυνο το έργο της πολιτικής διαχείρισης του τόπου υπό την απειλή χρεοκοπίας. Η πολιτική ελίτ, σε μια προσπάθεια απορρόφησης των κραδασμών και επιβολής της συναίνεσης για το νέο πακέτο μέτρων και την ένταση της υποτίμησης της ζωής μας, επιστρατεύει πολιτικά τεχνάσματα. Γιατί σε τι άλλο αποσκοπούν, αν όχι στην εκτόνωση, πολιτικάντικοι ελιγμοί που προτείνονται από όλο το πολιτικό φάσμα (από «καρατζαφέρηδες» μέχρι την καθεστωτική αριστερά), όπως εκλογές, δημοψήφισμα, ψήφος εμπιστοσύνης, ανασχηματισμός. Όσο και αν το μπλοκ της κυριαρχίας καλεί στην επιστροφή της ομαλότητας, η πραγματικότητα το διαψεύδει, επιβεβαιώνοντας ότι η κοινωνική ειρήνη έχει διασαλευθεί. Και αυτό γιατί η εμπειρία του δρόμου ξυπνάει συνειδήσεις.

Στοίχημα των καιρών είναι το κατά πόσο η αγανάκτηση του καθενός θα μπορέσει να μετουσιωθεί από γκρίνια για τις «δυσκολίες» της ζωής σε διάθεση για αγώνα. Το κατά πόσο ένα ετερόκλητο πλήθος θα μπορέσει να αποκτήσει χαρακτηριστικά επιθετικά και ανταγωνιστικά προς αυτά του καπιταλισμού. Το κατά πόσο θα καταφέρει μέσω της κίνησής του να πάρει ανταγωνιστική μορφή και περιεχόμενο. Να γίνει, δηλαδή, ανταγωνιστικό κίνημα. Να αντιπαλεύει την αφομοίωση και την συντήρηση από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Να αντιστέκεται στις εξουσιαστικές δυνάμεις και τους μηχανισμούς συκοφάντησης και απόσυμπίεσης του κλίματος και να τραβάει διαχωριστικές γραμμές
με εχθρικές αντιλήψεις ρατσιστικού, φασιστικού, πατριωτικού και σεξιστικού περιεχομένου, που αναμασάν την καραμέλα της εθνικής σωτηρίας, κάνοντας πλάτη στην (εργασιακή και όχι μόνο) εκμετάλλευση και καταπίεση ντόπιων και μεταναστών. Να συγκρούεται με πρακτικές στοχοποίησης των μεταναστών ως υπεύθυνων της όξυνσης της εξαθλίωσης. Γιατί αρνούμαστε να ξεχάσουμε ότι «αγανακτισμένοι» θέλουν να λέγονται και επιτροπές κατοίκων τύπου Αγ. Παντελεήμονα, καθώς και όλος ο φασιστικός συρφετός που πρωταγωνιστεί στα ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας.

Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς…

Με όλους τους επίδοξους διαχειριστές της ζωής μας. Στην έκρυθμη κατάσταση έχουμε να αντιμετωπίσουμε ξανά τις φωνές εκείνες που παλιότερα έταζαν λαγούς με πετραχήλια, αλλά τώρα μπροστά στην «ανημποριά της χρεοκοπημένης ελλαδίτσας», στέρεψαν από υποσχέσεις και μιλούν για εθνική συναίνεση. Τις φωνές που μιλούν για ένα «εξευγενισμένο» πρόσωπο του καπιταλισμού, που έφαγαν πολύ από την πίτα αλλά δεν χόρτασαν. Τις φωνές που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την συγκυρία για να αυξήσουν μελλοντικά τις ψήφους τους. Τις φωνές που ως λύση για τη «σωτηρία» της χώρας προτείνουν ρατσισμό, εθνικισμό και επεκτατική πολιτική. Έχουμε, δηλαδή, ανοιχτούς λογαριασμούς με όλους όσους συντηρούν το καθεστώς της μικροπολιτικής και της ψηφοθηρίας. Όμως, ξέρουμε ότι βασική αιτία της εντεινόμενης εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης είναι η βαθιά εμπορευματοποίηση της ζωής μας. Αυτή η τακτική αφαίμαξης που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος. Του καπιταλισμού που για να ξεπεράσει την κρίση θα συνεχίσει να λεηλατεί, να τρομοκρατεί και να αποξενώνει. Μήπως, λοιπόν, με το να στοχεύουμε αποκλειστικά να ρίξουμε την εκάστοτε κυβέρνηση ή να εμποδίσουμε την εφαρμογή του μνημονίου, βλέπουμε το δέντρο αλλά χάνουμε το δάσος; Η κίνησή μας αποκτά χαρακτήρα μη αφομοιώσιμο απ’ τη στιγμή που πλάι στα αιτήματα που θέτουν όσοι,-ες αγωνίζονται, αποτυπώνονται προτάγματα μαχητικά και συνολικά. Ας μην φοβηθούμε να διεκδικήσουμε πέρα απ’ τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, όλα όσα μας ανήκουν, τα πάντα.

Η σύγκρουση ανοίγει περάσματα…

Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που κατέχει η εξουσία, εμείς οργανώνουμε την κοινωνική και ταξική αντιβία. Βιώνουμε τη βία καθημερινά, στη δουλειά κάτω από την συνεχή επίβλεψη του αφεντικού και την απειλή της απόλυσης, στο σχολείο με τον ήχο του κουδουνιού και την εξέταση στον πίνακα, στο δρόμο και τις πορείες με τα κυνηγητά των ένστολων φρουρών, την ωμή καταστολή και τα χημικά. Η εξάπλωση του φόβου και πρακτικών τρομοκράτησης βρίσκονται πάνω από το κεφάλι μας για να μας θυμίζουν ότι πρέπει να ζούμε σκυμμένοι. Στη μάχη για αξιοπρέπεια και στον αγώνα για ελευθερία δεν μας χαρίζει τίποτα η κυριαρχία. Απ’ τους χιλιάδες νεκρούς στις πρόσφατες εξεγέρσεις των αραβικών χωρών, μέχρι τους δεκάδες τραυματίες και τον βαριά τραυματισμένο αγωνιστή της απεργίας της 11ης Μάη, μας κάνουν ξεκάθαρο ότι η αντίσταση στην καπιταλιστική πραγματικότητα δε διαχωρίζει τους αγωνιστές-ριες σε «ειρηνικούς και βίαιους». Το δίπολο που μπαίνει είναι από τη μια όσοι-ες μπλοκάρουν την «ομαλή» ροή των πραγμάτων με καταλήψεις στις πλατείες, οδοφράγματα απέναντι στις εφόδους της αστυνομίας, συνελεύσεις σε γειτονιές και χώρους εργασίας, ξηλωμένα πεζοδρόμια, μέσα αυτοπροστασίας (μάσκες, σημαίες) για την ενίσχυση των περιφρουρήσεων, αυτοοργανωμένα ιατρεία και ομάδες βοήθειας και από την άλλη αυτοί που έχουν συμφέρον απ’ την επιστροφή της κανονικότητας. Οι συνελεύσεις, οι διαδικασίες μας, η παρουσία μας στο δρόμο και οι συγκρούσεις για την υπεράσπισή τους δεν είναι ούτε νόμιμες, ούτε παράνομες, είναι δίκαιες. Δημιουργούμε κοινότητες αγώνα στις οποίες θέλουμε να οικοδομήσουμε συλλογικές σχέσεις. Σχέσεις που δεν διαμεσολαβούνται από τους κανόνες της αγοράς και δεν είναι ανταλλάξιμες στον κόσμο του εμπορεύματος. Έχουμε να βιώσουμε την συλλογική εμπειρία μέσα από την ενεργή συμμετοχή στις συνελεύσεις και τις δράσεις που οργανώνουμε, αντιπαλεύοντας τις λογικές ανάθεσης που μας χωρίζουν σε ειδικούς της πολιτικής και ακροατήρια. Έχουμε να ζυμωθούμε πολιτικά και να συναποφασίσουμε για τις διαδηλώσεις, για τις δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, για την διαχείριση των αναγκών και των επιθυμιών μας, από εμάς για εμάς.

Έχουμε ν’ αναμετρηθούμε με το σήμερα
Για να χτίσουμε ένα διαφορετικό αύριο


Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου
protovouliaxalandriou.blogspot.com

Αλληλεγγύη στην κατάληψη “Ορφανοτροφείο”

Το πρωί της 16/06 αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη «Ορφανοτροφείο», στην Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης. Αφού απέκλεισαν τη γύρω περιοχή ώστε να αποτρέψουν αλληλέγγυους/ες και κόσμο της γειτονιάς να πλησιάσουν, εισέβαλλαν στο κτίριο όπου βρισκόντουσαν πέντε σύντροφοι. Αν και οι πρώτες πληροφορίες που άφησαν να διαρρεύσουν ήταν συγκεχυμένες και ανέφεραν πως η εισαγγελική εντολή για έρευνα αφορούσε ανώνυμες καταγγελίες για διακίνηση ναρκωτικών, ως αναγκαία αιτιολογία ικανής να στηρίξει την κατά τα άλλα χωρίς προφανή λόγο εισβολή, ο πρώτος στόχος της αστυνομικής επιχείρησης φαινόταν πως είχε ήδη επιτευχτεί: η δημιουργία σύγχυσης, η συκοφάντηση του εγχειρήματος και των συντρόφων/ισσών που το απαρτίζουν στη γειτονιά και εν τέλει η προσπάθεια αποσύνδεσης του εγχειρήματος από το κοινωνικό πεδίο που εδράζεται, νομιμοποιείται και αναπνέει.
Κατά τη διάρκεια της έρευνας “ξεσκόνισαν” και χαρτογράφησαν κάθε σπιθαμή της κατάληψης εισβάλλοντας στον προσωπικό χώρο των ανθρώπων που κατοικούν εκεί, κατέσχεσαν προσωπικά αντικείμενα και τους Η/Υ, αφήνοντας πίσω τους την κατάληψη σε χαώδη κατάσταση. Οι πέντε σύντροφοι που ήταν μέσα, οδηγήθηκαν στη Γ.Α.Δ.Θ., αποδόθηκαν πλημμεληματικές κατηγορίες στους τέσσερις από αυτούς, ορίζοντας τους δικάσιμους για τις 28/06/11, και στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι. Ταυτόχρονα, οι ίδιες κατηγορίες απαγγέλθηκαν σε ακόμη δύο συντρόφους που τη στιγμή εκείνη απουσίαζαν. Κατά την αποχώρησή τους οι αστυνομικές δυνάμεις επιφύλαξαν ένα βάρβαρο κατευόδιο και για τους 200 αλληλέγγυους που είχαν συγκεντρωθεί πέριξ του ορφανοτροφείου, όταν στο τέλος της επιχείρησης τους, τους ξυλοκόπησαν και τραυμάτισαν πέντε από αυτούς.
Στη συγκεκριμένη πολιτική-κοινωνική-οικονομική συγκυρία, κι ενώ ολόκληρο το πολιτικό σύστημα βρίσκεται υπό αμφισβήτηση και σχεδόν σε αποσάθρωση, στην προσπάθειά του να αναδιαρθρωθεί και να αυτοπεριφρουρηθεί, δίνει ολοένα και πιο αναβαθμισμένο ρόλο στην καταστολή. Σε πλήρη συστοιχία, η Ασφάλεια της Θεσσαλονίκης, το τελευταίο διάστημα έχει αποφασίσει να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στους συντρόφους/ισσες με τρόπους που για ακόμη μία φορά ξεπερνούν τα όρια της αστικής νομιμότητας. Η εισβολή στην κατάληψη «Ορφανοτροφείο» υπάγεται σε μια λογική ¨αντίποινων¨ και συμμορίτικου τσογλανισμού που έχει υιοθετηθεί τελευταία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των συντρόφων/ισσών  ήταν “απάντηση” σε επίθεση με γκαζάκια που δέχτηκαν κάποια γραφεία του πασοκ τις προηγούμενες μέρες κι αποτελεί συνέχεια σε μια σειρά περιστατικών: η ανάλογη εισβολή σε κατοικίες συντρόφων/ισσών πριν κάποιους μήνες (μετά από εμπρηστική επίθεση και πάλι) χωρίς στοιχεία που να συνδέουν τις επιθέσεις με τους “ερευνηθέντες”, οι νυχτερινές “επισκέψεις” σε σπίτια συντρόφων/ισσών, οι δολιοφθορές στα οχήματά τους, με αποκορύφωμα τον ξυλοδαρμό του ενός στην αυλή του σπιτιού του από κρανοφόρους τραμπούκους της, αποτελούν επεισόδια μιας άθλιας ακολουθίας κατασταλτικής πολιτικής.
Η κατάληψη στέγης του ορφανοτροφείου (κτίριο που ανήκει στο υπουργείο Υγείας) λειτουργεί από τον Οκτώβρη του 2006. Οι σύντροφοι και συντρόφισσες που συμμετέχουν χρόνια στους κοινωνικούς αγώνες, κατοικούν σ’ αυτό, προτάσσουν και πραγματώνουν την αυτοοργάνωση της καθημερινότητας και των αναγκών τους ζώντας συλλογικά, εναντιόμενοι σε σχέσεις κυριότητας, εξατομίκευσης και εξουσίας. Με αυτόν τον τρόπο η στεγαστική κατάληψη αποτελεί ένα ¨απελευθερωμένο έδαφος¨ και ένα πεδίο πολιτικών ζυμώσεων και διεργασιών για πολλούς ανθρώπους. Η λογική των “αντιποίνων”, η στοχοποίηση αγωνιστών και του φιλικού τους περιβάλλοντος, η διαπόμπευσή και η κοινωνική απομόνωση είναι πάγιες τακτικές του κράτους και της ασφάλειας. Έτσι, η επιλογή εισβολής σε μία κατάληψη αυτήν τη χρονική συγκυρία προφανώς και δεν μας δημιουργεί έκπληξη. Μας φέρνει όμως προ των «ευθυνών» μας. Των επιλογών μας δηλαδή να στεκόμαστε ενάντια στο Υπάρχον, στην κυριαρχία, και στις σχέσεις που αυτή παράγει: τη διαμεσολάβηση, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Των επιλογών μας να φανταζόμαστε και να δημιουργούμε νέα σχήματα, πραγματώνοντας κοινότητες που απεμπολούν τις σχέσεις εξουσίας που αναπαράγονται καθημερινά. Των επιλογών μας να δημιουργούμε τους τόπους του αγώνα και της ελευθερίας. Αδιαμεσολάβητα, αυτοοργανωμένα. Και φυσικά αλληλέγγυα.

Καμία κρατική μεθόδευση δε θα μείνει αναπάντητη
Αλληλεγγύη στους συντρόφους που διώκονται
Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις


Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Πυρήνες της φωτιάς είναι οι ψυχές μας

 

http://utopia-ad.org 

Για τον Θεόφιλο Μαυρόπουλο

«Ξέρω πως υπάρχουν ατέλειωτες ακρογιαλιές και δέντρα μες στη θάλασσα.

Κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράγμα.

Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει να αλλάξουμε τον κόσμο.

 Κι αυτό δε γίνεται με εξοχή. Το χαμε πει αυτό.

Ψάχναμε να βρούμε όπλα.


 Ξέραμε πως όλοι πεθαίνουνε, αλλά υπάρχουν θάνατοι που βαραίνουν γιατί διαλέγουν οι ίδιοι τον τρόπο.

Κι εμείς αποφασίσαμε:
ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΤΗ ΖΩΗ»

Να και μια φορά που καμιά λέξη δεν μπορεί να πλαισιώσει επάξια μια πράξη. Τουλάχιστον όχι από τα δικά μας στόματα. Ας μας επιτραπεί μόνο η εκδήλωση μιας βαθιάς συντροφικής εκτίμησης, μιας ζεστής επαναστατικής αγκαλιάς, για τον ευγενή επαναστάτη με τα άγρια όνειρα, Θεόφιλο Μαυρόπουλο που αρνήθηκε να παραδοθεί στις ορέξεις του κράτους και στα αλάνια που συνεχίζουν το ταξίδι που είχαν ξεκινήσει μαζί του.
Κάθε σταγόνα αίμα που χύνεται από τα κορμιά των επαναστατών ποτίζει το άνθος της ελευθερίας στη έρημο ενός σκλάβου κόσμου.
Δύναμη στον αναρχικό επαναστάτη Θεόφιλο Μαυρόπουλο.
Καλή συνέχεια στους συντρόφους του και σε όσους κάθε στιγμή της ζωής τους είναι έτοιμοι να τα δώσουν ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Τζίφκας Σωκράτης
Σκουλούδης Γιάννης
Δημτσιάδης Δημήτρης
Τσιλιανίδης Μπάμπης

Πίσσα και Σφράγισμα ακροδεξιού στεκιού στη Θεσσαλονίκη

 

Στις 23 Ιουνίου 2011 αντιφασίστριες και αντιφασίστες με άμεση δημόσια δράση βάψανε με πίσσα και σφραγίσανε με μεταλλικό πλέγμα το εθνικιστικό στέκι «Δεσμοί Ελλήνων» που πρόσφατα είχε ανοίξει στην κάτω Τούμπα (Πασσαλίδη 29, περιοχή Αγίου Φανουρίου - Θεσσαλονίκη). Τα στέκια της μισαλλοδοξίας δεν χωράνε στις γειτονιές μας Ούτε στην Τούμπα ούτε πουθενά καμία σπιθαμή στα χουντοδεξιά βοθρολύματα.

Κλήση από την εισαγγελία της Ιταλία στους Γ.Νικολόπουλο και Χ.Τσάκαλο, μέλη ΣΠΦ

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».

Στις 28 Ιουνίου καλούμαστε από την εισαγγελία της Μπολόνια να παραστούμε ενώπιόν της για να συμμετάσχουμε σε προκαταρκτική έρευνα για το «αξιόποινο αδίκημα κατά τα άρθρα 110,280 του Ποινικού Κώδικα.(απόπειρα με τρομοκρατικούς και ανατρεπτικούς σκοπούς)» της αποστολής εμπρηστικού δέματος με παραλήπτη τον Silvio Berlusconi. Μάλιστα σύμφωνα με την επίσημη γνωστοποίηση της εισαγγελίας που μας παραδόθηκε μέσω fax στις φυλακές που κρατούμαστε, καλείται να παραστεί και ο ίδιος ο Berlusconi ως «ως θύμα του αξιόποινου εγκλήματος».

Επίσης εξουσιοδοτείται η Digos (ειδική υπηρεσία ανάκρισης και έρευνας της αστυνομίας) για την κοινοποίηση του παρόντος θεσπίσματος. Προφανώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια διακρατική αναβάθμιση της καταστολής καθώς με τη συγκεκριμένη μεθόδευση ανοίγει το ενδεχόμενο της πιθανότητας έκδοσης φυλακισμένων ανταρτών πόλης σε άλλο κράτος. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η συγκάλυψη που παρέχουν οι ελληνικές αρχές στις ιταλικές υπηρεσίες μέσω της απόκρυψης από τη δημοσιότητα του συγκεκριμένου έγγραφου της εισαγγελίας της Μπολόνια. Μια κίνηση που αποτελεί μια ακόμα επισφράγιση της συνεργασίας των αστυνομικών και δικαστικών αρχών μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας για την καταπολέμηση του αναρχικού εσωτερικού εχθρού. Το διαπιστώσαμε στο παρελθόν μέσω των συναντήσεων εκπροσώπων της Ελληνικής, Ιταλικής και Ισπανικής αστυνομίας για τη συγκρότηση του θεωρήματος του αναρχικού τριγώνου (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία) το επιβεβαιώσαμε μέσω της αντιγραφής της μεθόδου του Ιταλού εισαγγελέα Marini (δεκάδες συλλήψεις Ιταλών εξεγερσιακών αναρχικών με πρόσχημα την μη υπαρκτή οργάνωση O.R.A.I.). και της ελληνικής της εκδοχής από τους ειδικούς εφέτες Μπαλτά και Μόκα, ,το συναντάμε και τώρα μέσω της κλήσης μας από την εισαγγελία της Μπολόνια. Επίσης δεν ξεχνάμε και την πρόσφατη περίπτωση σύλληψης απ’ τις Ελληνικές αρχές μετανάστη μετά από δημοσιεύματα ιταλικών εφημερίδων που τον εμφάνιζαν ως «αρχιτρομοκράτη» και σήμερα, όπως καταγγέλλουν οι συγγενείς του, τα ίχνη του αγνοούνται.

Είμαστε πεπεισμένοι πως η κίνηση των ιταλικών αστυνομικών και δικαστικών αρχών με την αρωγή των αντίστοιχων ελληνικών εναντίoν μας, αποτελεί για εμάς το επιστέγασμα της διεθνούς διεξαγωγής αντεπαναστατικού πολέμου που ευθυγραμμίζεται με την γενικευμένη καταστολή εναντίoν των ανατρεπτικών κύκλων.

Απέναντι ακόμα και στο ενδεχόμενο της έκδοσης μας στις ιταλικές αρχές δεν πρόκειται ούτε για μια στιγμή να πέσουμε γονυπετείς και μετανοημένοι εκλιπαρώντας μια ευνοϊκή μεταχείριση από τον αντίπαλο.

Συμμετέχουμε συνειδητά στο αντάρτικο πόλης και βαδίζουμε είτε έξω είτε μέσα από τα τείχη της φυλακής, με την απόφαση να μαχόμαστε μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό το λόγο ούτε τώρα ούτε ποτέ δε θα μετατρέψουμε τη δικαστική δίωξη εναντίον μας σε μια φτηνή φάρσα απόδειξης τεκμηρίων αθωότητας ή ενοχής. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναδείξουμε την αντεπαναστατική εκστρατεία που έχει εξαπολύσει η εξουσία ενάντια στο αναρχικό αντάρτικο πόλης και τα ανατρεπτικά εγχειρήματα που αγωνίζονται για την βίαιη ανατροπή της οικονομικής δικτατορίας και του πολιτισμού της υποταγής και της εκμετάλλευσης .

Δεν έχουμε να πούμε τίποτα με τους διώκτες μας ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ιταλία, παρά μόνο 3 λέξεις: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Άλλωστε δεν μας είναι άγνωστες οι Ιταλικές φασιστικές εισαγγελικές αρχές και οι αστυνομικές υπηρεσίες τους. Στο μυαλό και στην καρδιά μας κατοικούν πάντα ζωντανοί και πάντα ελεύθεροι οι Ιταλοί σύντροφοι που δολοφονήθηκαν από το κράτος ,ο Edoardo Massari, η Sole, ο Carlo Juliani, ο Horst Fantazzani. Ενώ η αλληλεγγύη μας σαν μια γροθιά που γκρεμίζει τα κάγκελα των φυλακών στέκεται δίπλα στους Silvia,Billy, και Costa που βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ελβετία με τη συμμετοχή του Ιταλικού κράτους στις έρευνες και στους Anna Maria Pistolesi, Martino Trevisan, Stefania Carolei, Nicusor Roman και Maddalena Calore για την υπόθεση Fuoriluogo.

Τέλος στέλνουμε τη φιλία και τη δύναμη μας στα αδέλφια μας στην ιταλική FAI και σε όλες τις ομάδες του Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου- Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία καθώς και στις Επαναστατικές Ομάδες Διασποράς Τρόμου της Νέας Σ.Π.Φ. Σε όλους αυτούς που η επανάσταση είναι το μόνιμο σπίτι τους, εκεί που καμιά άλλη ζωή δεν είναι εφικτή. Γιατί σύντροφοι, όταν τελειώνει μια μάχη είναι ώρα για να αρχίσουμε την επόμενη.

Υ.Γ. : Τονίζουμε ρητά ,ότι αρνούμαστε να παραβρεθούμε ενώπιον της Ιταλικής εισαγγελίας καθώς ως αναρχικοί αντάρτες πόλης δεν αναγνωρίζουμε καμιά εξουσία αρμόδια να μας κρίνει. Γνωστοποιούμε προς κάθε κατεύθυνση πως οποιαδήποτε απόπειρα μεταγωγής μας στην Ιταλία μέσω αιφνιδιαστικής «απαγωγής» μας από τις φυλακές που κρατούμαστε θα έχει ως ηθικό αυτουργό την Ελληνική Αντιτρομοκρατική υπηρεσία, τους δικαστικούς λειτουργούς και το ελληνικό κράτος που συνεργάζεται με τις Ιταλικές αρχές.

Τσάκαλος Χρήστος Νικολόπουλος Γιώργος

Μέλη της Ε.Ο.ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Πολιτική δήλωση Γιώργου Καραγιαννίδη

Η παρουσία μου εδώ δε σηματοδοτεί επ' ουδενί την αποδοχή από μέρους μου της ιδιότητας του κατηγορουμένου. Αν και θεωρώ ότι η μέχρι τώρα εξέλιξη της διαδικασίας κατέρριψε τα γελοία στοιχεία της εμπλοκής μου στην υπόθεση. Όλοι είδαμε τα αυτοκίνητα που αλλάζουν χρώμα,τις χύτρες που αλλάζουν μέγεθος κατά βούληση και άλλα φαιδρά. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με ανάλογης βαρύτητας στοιχεία εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για ανύπαρκτο πρόσωπο. Παρόλα αυτά προτίμησα να μη συνδιαλλαγώ με το δικαστήριο και, μπροστά στους εκβιαστικούς όρους και αξιώσεις του, να απέχω από τη συγκεκριμένη διαδικασία. Επέλεξα να το απαξιώσω με τη σειρά μου, όπως αυτό απαξίωσε τους κατηγορούμενους και τους αλληλέγγυους συντρόφους. Άλλωστε ο διεκπεραιωτικός ρόλος του σε διατεταγμένη υπηρεσία δικαστηρίου και οι προθέσεις των πολιτικών εντολέων του αποκαλύφθηκαν ξεκάθαρα πριν ελάχιστες μέρες, όταν εξασφάλισε άμεσα τον εξοπλισμό που απαιτούνταν για προβολή άσχετων με την υπόθεση φωτογραφιών κάποιων κατηγορουμένων, ενώ στο αρχικό αίτημά μας για μαγνητοφώνηση της δίκης είχε επικαλεστεί υπέρογκο κόστος!!! Το γεγονός βέβαια αυτό είναι σταγόνα μέσα στον ωκεανό της γενικότερης δικαστικής αυθαιρεσίας, ωστόσο ενδεικτικό των όρων με τους οποίους διεξάγεται η δίκη. Φυσικά δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Κι αυτό γιατί στην ουσία της αυτή παραμένει μια δίκη πολιτική, παρόλη την προσπάθεια εξάλειψης της έννοιας αυτής από το σύγχρονο δημοκρατικό καθεστώς. Είναι μια δίκη όπου συγκρούονται 2 κόσμοι. Από τη μια πλευρά το σύμπλεγμα των τεσσάρων εξουσιών, με αιχμή του δόρατος τη δικαστική, αλαζονική και υπεροπτική, θωρακισμένη πίσω από το νομικό της κώδικα συμπύκνωση και δικαίωση του κυρίαρχου κώδικα αξιών της κοινωνίας. Και από την άλλη άνθρωποι με διαφορετικές διαδρομές, επιλογές, αναφορές και χαρακτήρες, με κοινό όμως παρονομαστή. Άνθρωποι που προτάσσουν έννοιες όπως φιλία, συντροφικότητα, αλληλεγγύη και δε διστάζουν να πληρώσουν για αυτές με προσωπικό κόστος. Άνθρωποι τέλος οι οποίοι εχθρεύονται αυτόν τον κόσμο και δε σκύβουν μπροστά του. Σε αυτούς τοποθετώ και εγώ τον εαυτό μου. Αναπότρεπτα λοιπόν αρνούμαι να απολογηθώ ενώπιόν σας. Οι γραμμές ανάμεσά μας είναι ξεκάθαρες και τίποτα δε μπορεί να τις θολώσει. Είναι η διαφορά ανάμεσα στην υποταγμένη και εξεγερμένη συνείδηση. Γι΄αυτό αρνούμαι να αναγνωρίσω τη δικαιοδοσία σας και να συνδιαλλαγώ μαζί σας. Εσείς μπορείτε μόνο να με καταδικάσετε και όχι να με κρίνετε. Αντίστοιχα μπορείτε να με αθωώσετε και όχι να με δικαιώσετε. Η μόνη κρίση που υπολογίζω και με ενδιαφέρει πραγματικά είναι εκείνη του εαυτού μου και όσων νοιώθουν την ίδια απέχθεια για αυτόν τον κόσμο, τα όργανά του και τους ρόλους του.

Απόσπασμα από την πολιτική δήλωση του Άρη Σειρηνίδη

«Στην επίμονή σας ερώτηση για τη θέση μου ως προς τον ένοπλο αγώνα, η απάντηση που αναμένετε είναι η δήλωση νομιμοφροσύνης. Η δήλωση νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη και τους εκπροσώπους της. Αυτή δεν θα τη λάβετε από μένα ποτέ. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, σταθερά τη θέση που είχα προβάλει στην απολογία μου. Στο οικογενειακό και πολιτικό μου περιβάλλον, η ρήση του Μαρξ από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι οι “κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις επιδιώξεις τους για τη βίαιη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος” αποκαλούσε αξιακή επιταγή.

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη φυλακή. Η απουσία της αξιοπρέπειας. Καταγόμαστε από μια παράδοση αγώνα που πηγαίνει βαθιά στο παρελθόν και προχωρά ορμητικά στο μέλλον. Και αυτή δεν πρόκειται να την πετάξουμε σαν ένα πουκάμισο αδειανό.»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ UTOPIA A.D.

    ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ
Με αφορμή την ανακοίνωση των προθέσεων της Διαμαντοπούλου (υπουργός “παιδείας”) περί εκκένωσης των καταλήψεων που στεγάζονται σε πανεπιστημιακούς  χώρους και το πρόβλημα που υπάρχει εδώ και χρόνια με την στέγαση καθηγητών του τμήματος της Κοινωνικής Διοίκησης ανακοινώνουμε τα εξής:
Τον Σεπτέμβριο του 2003 γίνεται κατάληψη του χώρου που βρίσκεται τώρα το κυλικείο στην παλιά νομική Κομοτηνής. Το καλοκαίρι του 2005 ενώ δεν ήταν κανείς μέσα στο στέκι γίνεται εισβολή με εκδικητικό τρόπο με σκοπό την εκδίωξη μας. Τα πράγματα και το αρχείο του στεκιού σκορπίστηκαν σε τρία μέρη. Μερικά πράγματα βρίσκονταν στο θυρωρείο κάποια άλλα στα σκουπίδια και αρκετά φυλλάδια και βιβλία έξω από το φράχτη του πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να καταστραφούν από την βροχή. Το 2006 καταλάβαμε το υπάρχων χώρο δίπλα στο αμφιθέατρο τον όποιο το 2007 προσπάθησαν να  πάρουν χωρίς να το πετύχουν. Τον Αύγουστο του 2008 οι πρυτανικές αρχές για να υποδεχτούν τον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή, που θα μιλούσε σε διπλανή αίθουσα, προσπάθησαν για δεύτερη φορά να μας βγάλουν έξω, καταστρέφοντας και πάλι μέρος του αρχείου μας.

Καταλάβαμε έναν αχρησιμοποίητο νεκρό χώρο, όχι απλά για να στεγάσουμε την πολιτική μας συνέλευση, αλλά για να τον ζωντανέψουμε και να δώσουμε το παράδειγμα ότι ομάδες ανθρώπων μπορούν να αυτοργανώνονται αντιιεραρχικά  ,να δρουν  με βάση την αλληλεγγύη και την συνδιαμόρφωση, να προτείνουν λύσεις έξω από το σημερινό οικονομικό και πολιτικό σύστημα .Να ασκούν σκληρή κριτική στην εμπορευματοποίηση, στην υπερκατανάλωση, στην απάθεια, στον φιλοτομαρισμό και να επιτίθενται στον αυταρχισμό του κράτους και των εξουσιαστών. Στην συνέλευση συμμετέχουν εργαζόμενοι, άνεργοι, μόνιμοι κάτοικοι της πόλης καθώς και φοιτητές. Είναι ίσως ο μόνος πολίτικος  χώρος εντός του πανεπιστήμιου  όπου δίνει  στους  φοιτητές την δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με τα προβλήματα των εργαζομένων/ανέργων και γενικότερα με θέματα της τοπικής κοινωνίας και στους μόνιμους κατοίκους  να παρακολουθούν στενά πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα και ειδικότερα τα τοπικά πανεπιστημιακά ιδρύματα.



Η αναρχική συνέλευση Utopia-a.d. όσα χρόνια λειτουργεί έχει πλούσια αγωνιστική δράση. Συμμετείχε στις κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών της Θράκης εναντία στον αγωγό Μπουργκάζ-Αλεξανδρούπολης  και  στην εξόρυξη χρυσού. Συμμετέχει σε απεργίες εργαζομένων προτείνοντας γενικές απεργίες διάρκειας, ασκώντας  κριτική στους εργατοπατέρες συνδικαλιστές. Έχει δείξει την αλληλεγγύη της στο Παλαιστινιακό λαό και κάθε λαό που εξεγείρεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει διοργανώσει δεκάδες αντιεμπορευματικές εκδηλώσεις με πολιτικό περιεχόμενο και σκοπό. Είναι αλληλέγγυα σε όλους τους αντικαθεστωτικούς αγωνιστές και πολιτικούς κρατούμενους, που δρούνε με στόχο την ελευθερία και έχει πάρει μέρος σε πορείες και εκδηλώσεις κατά κάθε είδους εγκλεισμού είτε πολίτικων είτε ποινικών κρατούμενων είτε μεταναστών.Έχει κάνει αντιρατσιστικές, αντιφασιστικές, αντιεθνικιστικές και αντιμιλιταριστικές παρεμβάσεις. Παρεμβάσεις ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος και στην ανθρωποκεντρική αντίληψη των πραγμάτων. Διοργάνωσε συζητήσεις που είχαν θέμα την αυτοδιαχείριση και την αυτό-οργάνωση για το ξεπέρασμα της κρατικής οργάνωσης και του καπιταλισμού. Ενώ στο χώρο του στεκιού πραγματοποιούνται προβολές και λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη.

Δεν είμαστε διατιθέμενοι να παραχωρήσουμε την αποκλειστικότητα του χώρου του πανεπιστήμιου στις παρατάξεις, γιατί πιστεύουμε ότι ο φοιτητής όπως και όλοι οι άνθρωποι οποιασδήποτε ιδιότητας  δεν χρειάζονται αντιπροσώπευση από κανέναν ειδικό. Γιατί θέλουμε να καταδείξουμε σε όλους ότι μπορούν  να συμμετέχουν και να συνδιαμορφώνουν χωρίς διαμεσολαβητές , μην επιτρέποντας σε τρίτους να αποφασίζουν για τα προσωπικά τους προβλήματα και τις φοιτητικές/ κοινωνικές υποθέσεις. Δεν έχουμε σκοπό να δώσουμε χώρο σε όλους αυτούς που βλέπουν τον φοιτητή ως ψήφο και τις κοινωνικές σχέσεις ως συναλλαγή (ψήφισε με-να σε εξυπηρετήσω). Ειδικά οι δυο μεγαλύτερες  παρατάξεις που έχουν άμεση σχέση με τα κόμματα εξουσίας δεν αρθρώνουν καν πολιτικό λόγοκαι έχουν φτάσει στο σημείο να παίξουν ξύλο μεταξύ τους για το ποιος θα εγγράψει περισσότερους πρωτοετείς φοιτητές στις σχολές. Φυσικά για τις"καταλήψεις" των φουαγιέ των σχολών από τα τραπεζάκια των παρατάξεων δεν μιλάει κανείς.

Δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε ελεύθερο το πεδίο σε εκείνη την μερίδα των πανεπιστημιακών που συνεργάζονται μέσω ερευνητικών προγραμμάτων με πολυεθνικές,  οι οποίες κερδίζουν τεράστια ποσά από την εκμετάλλευση της εργασίας χιλιάδων ανθρώπων και είναι υπεύθυνες σε μεγάλο βαθμό για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Σε αυτούς που είναι υπέρμαχοι της πυρηνικής ενέργειας, σε αυτούς που συνεργάζονται με την πολεμική βιομηχανία, καθώς και σε αυτούς που έχουν αναγάγει σε επιστήμη την διδασκαλία της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας σαν κάτι δίκαιο και φυσιολογικό. Χωρίς την βοήθεια της διεφθαρμένης επιστημονικής ελίτ που αποτελείται κυρίως από μελή της ακαδημαϊκής κοινότητας η πολιτική και η οικονομική εξουσία θα ήταν λιγότερο δυνατές.

Όσο για το στεγαστικό πρόβλημα των καθηγητών των σχολών θα προτείνουμε μερικές λύσεις. Η πιο δύσκολη λύση θα ήταν να εκδιωχτούν από τα γραφεία τους οι μισάνθρωποι που περιγράψαμε παραπάνω από υγιώς σκεπτόμενους καθηγητές.Μια άλλη λύση θα ήταν να απαλλοτριωθεί μέρος  από τις κρατικές επιχορηγήσεις που δίνονται στα  κόμματα, για το χτίσιμο γραφείων. Μιας και τα κόμματα έχουν γίνει οι νταβατζήδες των πανεπιστημίων και της κοινωνίας. Και μια τρίτη λύση είναι να μεταφερθεί έξω από το πανεπιστημιακό χώρο ο ιδιώτης που παρέχει σίτιση .Ο χώρος που διαθέτουμε είναι μονό 15 τετραγωνικά μετρά και δεν μπορεί να στεγάσει πάνω από 2 καθηγητές.

Τα τελευταία χρόνια η οικονομική και πολιτική εξουσία κλιμακώνει τις επιθέσεις  εναντία στους ήδη καταπιεζόμενους ανθρώπους. Την ώρα που ορισμένες παρατάξεις καλούν τους φοιτητές να παραστούνε σε εικονικές δίκες που θα τους χρησιμεύσουν στην καριέρα τους ,οι δικοί μας σύντροφοι δικάζονται σε πραγματικές δίκες, επειδή ήρθαν σε απευθείας αντιπαράθεση με το οικονομικό-πολιτικό σύστημα. Είτε μέσω σαμποταρίσματος υποδομών είτε μέσω μαχητικών διαδηλώσεων. Την στιγμή που μερικοί πανεπιστημιακοί διδάσκουν σε μπατσοσχολές και σε δικαστικές σχολές εμείς τρώμε δακρυγόνα και παίζουμε ξύλο στις διαδηλώσεις. Παράλληλα οι δικαστές και οι εισαγγελείς εκδικούνται τις αντισυστημικές  ιδέες και πρακτικές στέλνοντας συντρόφους μας αντιμέτωπους με τον μεσαιωνικό θεσμό των φυλακών. Αυτή τη περίοδο στα κελιά της δημοκρατίας είναι φυλακισμένοι πάνω από 50 αντικαθεστωτικοί αγωνιστές.

Στην συγκεκριμένη  συγκυρία κάθε ενέργεια που θα έχει ως σκοπό την εκδίωξη μας από τον χώρο στον όποιο στεγάζεται η αναρχική  συνέλευση Utopia a.d, θα εκλαμβάνεται  σαν πολιτική δίωξη και θα  αντιμετωπίζεται με οποιοδήποτε μέσο έχουμε διαθέσιμο.



ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ





ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ UTOPIA A.D

R.F.U

Πολιτική δήλωση Π.Μασούρα, στο έκτακτο στρατοδικείο των φυλακών Κορυδαλλού

Ξεκινώντας θέλω να γίνει κατανοητό προς πάσα κατεύθυνση πως σήμερα στέκομαι στο εδώλιο ως πολιτικός εχθρός του καθεστώτος σε αιχμαλωσία και όχι ως εγκληματίας. Το έγκλημα είναι προνόμιο εκείνων που παρανομούν νόμιμα. Δεδομένης της συνθήκης αυτής λοιπόν, δηλώνω πως δεν προτίθεμαι να απολογηθώ.
Δεν απολογούμαι διότι ένας αγωνιστής όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον δικαστικό μηχανισμό, επουδενί δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με απολογητικό χαρακτήρα. Ο όρος απολογία κυοφορεί την έννοια της μετάνοιας. Εγώ δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι είμαι επαναστάτης.
Κάνοντας λοιπόν μια εύστοχη, αλλά και πολιτικά ορθή αντικατάσταση στον όρο της απολογίας θα τοποθετήσω αυτόν της πολιτικής δήλωσης.
Αρχίζοντας θα πω λίγα λόγια για την στάση που κράτησα κατά τη διάρκεια της δίκης. Κάνοντας λοιπόν μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δίκης, θα διαπιστώσουμε πως τα μέτρα που λήφθηκαν για να διεξαχθεί αυτή η διαδικασία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων, αλλά και ένα ξεκάθαρο μήνυμα πολεμικής στην αξία της αμφίδρομης αλληλεγγύης.
Οι τέσσερις εξουσίες αμφότερες, επιχείρησαν να καταβάλουν τους αντικαθεστωτικούς εχθρούς τους. Προσπάθησαν να μας ισοπεδώσουν ηθικά, πολιτικά, ουσιαστικά. Το σχέδιο αυτό έπρεπε να μπλοκαριστεί. Το εάν το κατάφεραν, υπό ποίες συνθήκες και με τι όρους είναι κάτι που με εργαλείο την πολιτική παιδεία και συνείδηση μένει να κριθεί. Η έκβαση της κίνησης είναι γνωστή, όπως και τα συμπεράσματα ανήκουν και σε αυτούς που την παρακολούθησαν. Το να ισχυριστεί κάποιος ότι η στρατηγική σας βασίζεται στην καταστολή και τον φόβο είναι βέβαια μια οπτική η οποία όμως δεν παύει να επιπλέει σαν το φελλό στην επιφάνεια μιας επαναστατικής συνείδησης. Εγώ αυτό που διαπίστωσα είναι ότι πέρα από το φόβο και την καταστολή υπάρχει και η επιλογή.
Εάν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά και επιχειρήσουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του ανατρεπτικού κινήματος στις χώρες της δύσης κατά την περίοδο των δεκαετιών '60-'80 θα διαπιστώσουμε πως η στρατηγική που έχει εφαρμόσει το στρατοδικείο σας δεν είναι δα και κάποιου είδους καινοτομία στον τομέα της κατασταλτικής πολιτικής.
Έτσι λοιπόν σήμερα βιώνουμε συνθήκες γνώριμες για την μεταπολιτευτική Ιταλία, την ομοσπονδιακή Γερμανία, την κατόπιν Φράνκο Ισπανία, την Γαλλία, την Ελλάδα που οτιδήποτε πριν από το '74 ονομαζόταν αντίσταση ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε τρομοκρατία. Τότε οι αντικαθεστωτικοί εχθροί που διώκονταν για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις αλλά και για ενός ευρύτερου βεληνεκούς ανατρεπτικές πρακτικές, βίωναν και δοκιμάζονταν σε πανομοιότυπα καθεστώτα απομόνωσης και καταστολής. Έτσι λοιπόν είναι οι εποχές που θα συναντήσουμε την καταγραφή και παρακράτηση των στοιχείων εκείνων που επιθυμούν να παρακολουθήσουν πολιτικές δίκες. Είναι τότε που ως αποδεικτικό στοιχείο ενοχής ενίοτε εμφανιζόταν η παρουσία κάποιου-ας σε μία δικαστική αίθουσα, ενεργοποιώντας έτσι νόμους εκτάκτου ανάγκης και οι διώξεις παίρναν μορφή πογκρόμ. Τότε οι δικαστές αποβάλλουν αδιακρίτως κοινό και ενίοτε κατηγορουμένους απ΄ τις αίθουσες. Είναι τότε που οι carabinieri, οι μονάδες της Β.Κ.Α. και της guardia civil, κατακλύζουν πάνοπλοι περιμετρικά τις αίθουσες των δικαστηρίων και παρίστανται στα κρατητήρια όπου οι κατηγορούμενοι (όποτε και εάν έχουν δυνατότητα) επικοινωνούν με τους συνηγόρους και τους οικείους τους. Είναι τότε η εποχή που από την παρουσίαση των πρακτικών προκύπτουν δίκες που έχουν διεξαχθεί χωρίς κοινό, δικηγόρους ακόμα και κατηγορουμένους. Τότε επίσης θα συναντήσουμε και τις ερήμην δίκες και καταδίκες. Τότε όπως και τώρα τα συμπεράσματα όμως παραμένουν ίδια. Τέτοιες δίκες έχουν προεξοφλημένη έκβαση, καθότι η δικαστική εξουσία ως ενεργούμενο ανωτέρων πολιτικών προϊσταμένων, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του υπερεθνικού κ εθνικού κεφαλαίου αλλά και την εσωτερική συνθήκη έννομης τάξης και ασφάλειας, καταδεικνύει έμπρακτα πως το δικαστικό σώμα ως προέκταση προστασίας της οικονομικής και πολιτικής ελίτ διατελεί απλώς το ρόλο μιας διακοσμητικής μαριονέτας. Οι συνεδριάσεις αυτού του τύπου λοιπόν, απλώς αποτελούν μία δημόσια επικύρωση μιας πολιτικής πάντα απόφασης η οποία εκ των προτέρων έχει παρθεί. Μιας ποινής εκ προοιμίου κομμένης και ραμμένης.
Μέσα σ΄ αυτή τη συνθήκη λοιπόν κάποιοι επιχειρήσαμε να οικοδομήσουμε ένα οδόφραγμα άρνησης και έμπρακτης αμφισβήτησης απέναντι στην πολιτική της απομόνωσης και της απονοηματοδότησης. Θέσαμε τον λόγο μας και την πρακτική μας, απέναντι στις θέσεις του δικαστικού μηχανισμού και όχι μόνο. Στο καλοακονισμένο ξυράφι του εκβιασμού επιλέξαμε να μην γυρίσουμε το μάγουλο αλλά να απαντήσουμε και εμείς με ξυράφι. Είναι μια πρακτική που αφήνει θεωρώ μια σημαντική αλλά και ουσιαστική παρακαταθήκη στην ιστορία της επαναστατικής κοινότητας, μια παρακαταθήκη που ως κοινή τίθεται προς αξιολόγηση, είναι εκτεθειμένη στην κριτική, επιδέχεται αυτοκριτικής και γιατί όχι εμπλουτισμού και εξέλιξης. Ελπίζω αυτή η αγωνιστική κίνηση να συνέβαλλε με τον τρόπο της σε μία προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας με μία άλλη γλώσσα, αυτήν της άρνησης, με μία άλλη στάση, αυτήν της έμπρακτης αμφισβήτησης. Ίσως να μην υπήρχε καμία περίπτωση να νικήσουμε, ίσως η ήττα να ήταν δεδομένη εκ των προτέρων όπως αναφέρει μία δημόσια άποψη άλλωστε. Θα απαντήσω με τα λόγια ενός ερυθροταξιαρχίτη ο οποίος υποστήριζε πως τέτοιες αντιλήψεις ανήκουν σε αυτούς που πιστεύουν στις Παναγίες που δακρύζουν. Το να ξαναδούμε λοιπόν την ιστορία με αυτούς τους όρους ως μη αναστρέψιμους και αποδεκτούς σημαίνει ότι συνολικά την αποδεχόμαστε εμποδίζοντας παράλληλα την μετάδοση νέων πολιτικών θέσεων, αντιλήψεων και πρακτικών.
Προχωρώντας λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως η λήξη του 18μήνου συνεπώς και η αποφυλάκισή μου με έπιασαν εξ απηνής. Με τα νέα δεδομένα λοιπόν που υπαγορεύουν την παρουσία μου σ΄ αυτήν την αίθουσα οφείλω να διασαφηνίσω μερικά πράγματα. Παριστάμενος λοιπόν υπό όρους ελεύθερος σ΄ αυτήν την αίθουσα, δεν θα ήθελα να σας δημιουργηθεί η εντύπωση πως βρίσκομαι εδώ για να σας χαϊδέψω τ΄ αυτιά με λόγια μετάνοιας και δακρύβρεχτες υπεκφυγές και εξηγήσεις. Θα ήταν λανθασμένη η εκτίμηση απ' τη μεριά σας ότι σήμερα ανέβηκα στο εδώλιο για να επανορθώσω ή για να διεκδικήσω επιείκεια ή μια ανθρωπιστική συμπόνια. Αυτό που διεκδικώ απ' το πολιτικό μου βήμα είναι η δημιουργία μίας νέας πρότασης, μίας νέας οπτικής, μίας απάντησης η οποία θα μπορέσει να δημιουργήσει χώρους αντιεξουσίας ανεξαρτήτως από το εάν βρίσκεται από την μέσα ή από την έξω μεριά των τειχών, συμβάλλοντας έτσι στην ανάδειξη της αναγκαιότητας για την ανυποχώρητη διεξαγωγή του ανατρεπτικού αγώνα. Τιμώ λοιπόν και εγώ με τη σειρά μου την τόλμη και την ανιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει τους συντρόφους, που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην φυλακή, αρνούμενοι να παρουσιαστούν μπροστά σας φτύνοντας έτσι με πολιτική νηφαλιότητα και θάρρος τον εκβιασμό σας στα μούτρα. Διότι δεν θα μπορούσε ποτέ η προώθηση του λόγου και της πρακτικής μιας επαναστατικής συνείδησης να εξαντληθεί μονάχα μέσα σε μια δικαστική αίθουσα.
Αρνείστε λοιπόν να παραδεχτείτε ότι εμείς,σίγουρα όχι όλοι,είμαστε πολιτικοί εχθροί του καθεστώτος σε αιχμαλωσία ή σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από την άλλη. Αρνείστε να μας δικάσετε ως πολιτικούς αντιπάλους παρόλο που μας δικάζετε με αντιτρομοκρατικούς νόμους που διώκουν πολιτικά  “εγκλήματα”. Μας δικάζετε σε ένα στρατοδικείο που μοιάζει περισσότερο με χοιροστάσιο παρά με αίθουσα δικαστηρίου από την ασφυκτική παρουσία των ενεργούμενων της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Είμαι λοιπόν ένοχος πριν ακουστεί η ετυμηγορία σας. Ένοχος γιατί δεν είμαι φιλήσυχος, γιατί δεν είμαι δούλος, γιατί δεν έσκυψα το κεφάλι, γιατί δεν αποδέχομαι τους κοινωνικούς διαχωρισμούς, γιατί είμαι άνθρωπος και ως τέτοιος έχω αξιοπρέπεια. Ένοχος γιατί κυοφορώ μια άλλη πρόταση ζωής, μια άλλη δίψα για μια διαφορετική ανακάλυψη.
Αρνείστε τα πολιτικά κίνητρα και κριτήρια ,επιχειρώντας να περιχαρακώσετε μια εναλλακτική πρόταση,μια πολιτική πρόταση, η οποία εάν γινόταν δεκτή ως τέτοια τότε το ίδιο το πολιτικό σας σύστημα θα κατέληγε στην ύστατη μορφή αυτοαναίρεσης αποδεχόμενο πως η δημοκρατία σας δεν είναι η τελείωση όσον αφορά τον πολιτισμό, τις σχέσεις, την πολιτική παιδεία. Εάν αναγνωρίζατε την θέση μας λοιπόν η απόλυτη γνώση και αλήθεια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σας θα κατέρρεε. Εδώ υπάρχουν κατηγορούμενοι που δεν αποδέχονται τον ρόλο τους ως τέτοιο, αλλά ως κατήγορο. Άνθρωποι που δεν καταδέχονται τον διάλογο μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης. Οι αξίες, τα ιδεώδη σας ως φρουροί της κοινωνικής ειρήνης και έννομης τάξης δεν είναι σεβαστές από τους αναρχικούς. Αρνούμαι να δώσω οποιαδήποτε εξήγηση σε εσάς, παίρνω μια θέση ρήξης, έτσι ώστε ο μεταξύ μας υποτυπώδης δίαυλος επικοινωνίας να απενεργοποιηθεί. Εσείς λοιπόν από την θέση που βρίσκεστε έχετε το πλεονέκτημα να ασκείτε διαρκώς κριτική και να παράγετε αμφισβήτηση. Το 1929 ο κομουνιστής Ρακόζι ρωτούσε τους δικαστές του: Ποίοι είστε; Τι εκπροσωπείτε; Ποιος είναι ο ιστορικός λόγος της ύπαρξης σας; Εάν επιχειρούσα σήμερα έναν μεταθανάτιο διάλογο, θα έλεγα ότι είστε μια συμμορία αυτόκλητων δημίων που λειτουργείτε ως τοίχος προστασίας για την πολιτική και οικονομική ελίτ, ότι εκπροσωπείτε και κατοχυρώνετε, φρουρώντας πάντα, τις αρρωστημένες νόρμες του καπιταλισμού στις ζωές των ανθρώπων, όπως εκπροσωπείτε και τις εκπορνευμένες συνειδήσεις των υποταγμένων και άβουλων κοινωνικών όντων. Ότι ο ιστορικός λόγος της ύπαρξης σας δεν είναι άλλος από το να θάβετε επαναστάτες στο τσιμέντο και το ατσάλι, να πνίγετε στο πνεύμα του τρόμου και της καταστολής οποιαδήποτε αντισυμβατική, ανατρεπτική κοινωνική εκδήλωση, αιματοκυλώντας έτσι κάθε ανάσα που δεν συγχρονίζετε με τον πλειοψηφικό κοινωνικό επιθανάτιο ρόγχο.
Αν γυρίσουμε προς τα πίσω τους δείκτες του ρολογιού θα διαπιστώσουμε την πάγια τακτική εξόντωσης και απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων σε διεθνές επίπεδο. Οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις, οι επιθέσεις στους επαναστάτες, στις δομές ανατροπής και στις εστίες αντίστασης ανά τον κόσμο είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη των καπιταλιστικών χωρών. Ο σκοπός είναι να αναχετήσουν το παγκόσμιο μέτωπο της επανάστασης που εργάζεται αδιάκοπα για την ανατροπή. Η πολιτική της απομόνωσης και η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής καταστολής ωθούνται με όλα τα μέσα. Με την άκαμπτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, με τους διεθνείς συντονισμούς στρατιωτικών μονάδων, την αναβάθμιση εξουσίας των μυστικών υπηρεσιών της αστυνομίας από την τεχνοκρατική εκπαίδευση, από την πλύση εγκεφάλου μέσω των μ.μ.ε., την θρησκεία, την οικογένεια, από των ακρωτηριασμό της συνείδησης των σχολικών κελιών, από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς, από τις αθρόες φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών. Όταν κάποιος μιλάει για εξοντωτικές συνθήκες κράτησης και δολοφονίες επαναστατών του έρχεται συχνά στο μυαλό η νύχτα του θανάτου στη Στουτγάρδη από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Σταμχάιμ, όπου αγωνιστές της R.A.F. βρέθηκαν πυροβολημένοι, μαχαιρωμένοι και απαγχονισμένοι μες στα κελιά τους. Το Σταμχάιμ λοιπόν δεν βρίσκεται μόνο στη Γερμανία. Τα Σταμχάιμ απλώνονται παντού ανά τον κόσμο. Από την Τουρκία με τα κελιά τύπου F όπου οι πολιτικοί κρατούμενοι πέφταν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον κατά την διάρκεια των μεταγωγών τους και όπου στις εξεγέρσεις και στους αγώνες που πραγματοποίησαν για να αρθεί αυτό το καθεστώς κράτησης δολοφονήθηκαν 122 από αυτούς. Από το καθεστώς FIES στην Ισπανία όπου είναι ενδεικτικό ότι κάποιοι τσιμεντένιοι τάφοι όπως το Ελ Δουέσο, η Οκάνια 1, το Πουέρτο ντε Σάντα Μαρία και η Ερέρα ντε λα Μάντσα αποκαλούνταν από τους κρατούμενους ως φωλιές βασανιστηρίων, τρέλας και εξόντωσης. Από τις φυλακές απομόνωσης στη Βογκέρα, στη Ρεμίμπια και το ξερονήσι των ερυθροταξιαρχιτών της Αζινάρα στην Ιταλία ήταν ενδεικτικό για τις συνθήκες φιλοξενίας που επιφύλασσαν στους πολιτικούς κρατούμενους. Και από εκεί στη Γερμανία όπου κάποια κολαστήρια όπως το Οσενντορφ της Κολώνια και η φυλακή του Αμβούργου έμεναν στο έλεος των ψυχιατρικών ερευνών υπό την ονομασία SFB 115 (ειδικό πεδίο έρευνας) υπό την εποπτεία του αρχιβασανιστή ψυχιάτρου Γιάν Κρός και την χρηματοδότηση των Η.Π.Α. Από εκεί στις φυλακές ειδικού τύπου στη Γαλλία μέχρι και τα μπλόκ Η για τον IRA και τον INLA στην Αγγλία, ως τα υπόγεια μπουντρούμια της Λατινικής Αμερικής. Και ταξιδεύοντας πάλι πίσω στην Ελλάδα θα συναντήσουμε τα λευκά κελιά όπου κρατήται η Ε.Ο. 17Ν και το ειδικό καθεστώς κράτησης και απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων.
Ένας επαναστάτης για να μην ξεχάσει τη θέση του, πρέπει να μην ξεχνά ποτέ τον αδιάκοπο ,ανηλεή και πρωτίστως δίκαιο πόλεμο. Στον εκβιασμό απαντά με πείσμα, δράση, ακεραιότητα. Στην δίωξη και την φυλάκιση, απαντά μ' ένα χαμόγελο και με μια καρδιά από πάγο που φυλακίζουν χίλιες υποσχέσεις, προτάσεις ζωής και αγώνα. Στην καταστολή, στην αφομοίωση, στην αλλότρια ζωή, στην επέλαση του καπιταλισμού απαντά με αγώνα. Σκληρό, αδιάκοπο, ανατρεπτικό αγώνα.
Θα ήταν φτηνό να ακολουθήσω το ψευτοδίλημμα αθωότητα ή ενοχή. Αν και ξέρετε πως δεν έχετε οποιοδήποτε στοιχείο για εμένα. Είμαι λοιπόν τόσο ένοχος όσο ένοχη είναι στα μάτια του ανατρεπτικού χώρου και των αγωνιστών η πρακτική της επαναστατικής αμφισβήτησης. Αυτό που σας διαφεύγει είναι το ότι φυλακίζοντας και εκτελώντας τους επαναστάτες, δεν μπορείτε να φυλακίσετε και να εκτελέσετε την ίδια την επανάσταση. Αυτό αποτελεί μία από τις πιο ευνοούμενες αυταπάτες των μηχανισμών εξουσίας και της αντίληψης σας. Δεν κατανοήτε πως αν και μας θάψατε ζωντανούς, ξεχάσατε να μας κλέψετε τον ουρανό, ο οποίος προσμένει την δικιά μας έφοδο. Πιστέψατε πως στέλνοντας ένοπλους εκαμίτες να μας σπάσουν το κεφάλι με τα κοντάκια τους και να μας πετάξουν διάσπαρτους στις φυλακές, ότι θα καταφέρνατε να μας αποσπάσετε ότι πιο πολύτιμο έχουμε, την πίστη στις ιδέες, στα ιδανικά, στον αγώνα. Με περίσσια αφέλεια νομίσατε πως τα γόνατά μας θα αγαπούσαν τα πατώματα των κελιών, των διαδρόμων, της απομόνωσης και των προαυλίων της κάθε φυλακής. Τώρα δύο χρόνια μετά σας παρουσιάζω τα αποτελέσματα. Δεν κρατάτε για λάβαρο την πολιτική και ηθική μου ήττα, παρά μόνο ένα χαρτομάνι που αδυνατεί να φυλακίσει την ψυχή μου.
Δεν είμαι εδώ για να γίνω αρεστός στα μάτια κανενός δικαστή και εισαγγελέα. Είμαι εδώ ως πολιτικό υποκείμενο που η συνείδησή μου με υποχρεώνει να καταθέσω την οπτική μου για την τάξη πραγμάτων. Γι' αυτό το λόγο κιόλας στέκομαι ασυνθηκολόγητος.
Η βαρύνουσα σημασία σήμερα έγκυτε στην ακεραιότητά μας σαν αγωνιστές και λιγότερο στο αποτέλεσμα. Έγκυτε σ' αυτήν την τόλμη και υπερηφάνεια που καθημερινά δοκιμάζονται στα διαφόρου τύπου κάτεργα αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Είτε αυτά ονομάζονται φυλακές, χώροι εργασίας, συμβάσεις, νεκρές ιδεολογίες, ψευτοδιλήμματα.
Το ενδεχόμενο λοιπόν μιας ποινής επειδή δεν μαζεύω τη γλώσσα μου δεν στέκεται ικανό να με αποτρέψει από το να σταθώ περήφανα για την ποιότητά μου σαν άνθρωπος.
Δεν κάνω έκπτωση στη σκέψη και το λόγο μου και ας γνωρίζω ότι δικαστώ άτυπα με το νόμο 509 του '47.
Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν προπαγανδίζω τον κομμουνισμό αλλά την αναρχία.
Για κάποιους ανθρώπους ο αγώνας είναι σαν ένα πολύτιμο άνθος μόνο που για να το αποκτήσει κανείς θα πρέπει να περπατήσει και να ορθοποδήσει στο χείλος του γκρεμού. Όσοι περπάτησαν στο χείλος ή όσοι το προσέγγισαν, το κατεστημένο τους επιφυλάσσει μιας μοναδικής κλίμακας αντιμετώπιση. Όλοι όσοι μάχονται ή όσοι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν, γνωρίζουν ήδη ή στην πορεία θα διαπιστώσουν πως το κράτος τους εχθρούς του, τους κυνηγάει σαν λυσσασμένο σκυλί. Αυταπάτες σ' αυτό δεν χωράνε.
Δεν θα ήταν λάθος να παραδεχθεί κανείς πως σε περιόδους έξαρσης του ριζοσπαστικού-ανατρεπτικού αγώνα, η εξουσία απαντά μ' έναν συνδυασμό κατασυκοφάντησης και καταστολής όσων αντιστέκονται. Σε αυτό το νομοτελειακό πλαίσιο η φυλακή είναι και θα πρέπει να θεωρήται μια άκρως πιθανή περίπτωση.
Η τρέχουσα ελληνική εμπειρία το έχει επιβεβαιώσει με τον πιο καθοριστικό τρόπο άλλωστε. Το καθεστώς σήμερα, περισσότερο από ποτέ αποφασίζει να πατάξει τον εσωτερικό εχθρό. Δεκάδες φυλακίσεις αγωνιστών με ανύπαρκτα στοιχεία, δείγματα d.n.a., αποτυπώματα σε σπίτια ή φορητά αντικείμενα, ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων, αρκετοί σύντροφοι στην παρανομία (ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας), ο τρομονόμος όλο και αναβαθμίζεται προκειμένου να στοχοποιήσει τον καθένα, δημιουργούν ένα κλίμα προκειμένου να εξοντώσουν τους αγωνιστές και να εκφοβίσουν οποιονδήποτε μπορεί εν δυνάμει να βρεθεί απέναντι στους σκοπούς του καθεστώτος διασαλεύοντας έτσι την τάξη και την κοινωνική ειρήνη. Έτσι ο καθένας που επιτίθεται στο υπάρχον καλείται να αναλογιστεί για όλα όσα έχει να αντιμετωπίσει, αλλά και να πράξει κατά τη διάρκεια της πιθανής ομηρία του στα σύγχρονα μπουντρούμια της δημοκρατίας.
Ίσως κάποιοι όντως να πίστεψαν ή και να εξακολουθούν να πιστεύουν, πως πετώντας μας στα μπουντρούμια θα μας έκαναν να μετανοήσουμε επειδή θέλουμε μια κοινωνία διαφορετική. Έναν κόσμο χωρίς κράτη, εκμετάλλευση και βία. Ίσως να θεωρούν πως η σωφρονιστική πολιτική τους, που την στελεχώνει η πειθαρχική προέκταση που ονομάζεται ανθρωποφύλακας, είναι ικανή κλειδαμπαρώνοντάς μας στα πειθαρχεία να κάνει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να υποχωρήσει.
Οι φυλακές παρουσιάζονται σαν το θεσμό που καλείται να επανεντάξει και να σωφρονίσει το κοινωνικό, κατά το καθεστώς, καρκίνωμα που αποτελεί το εσωτερικό τους.
Οι πειθαρχικές και κατασταλτικές δομές των σύγχρονων κρεματορίων, επιδιώκουν να απομονώσουν το άτομο από την οποιαδήποτε κοινωνική ακολουθία. Απομόνωση ψυχική, πνευματική, σωματική, ψυχολογική. Είναι ο χώρος αυτός που συντηρεί και εξωτερικεύει το κακέκτυπο του ανθρώπινου είδους. Και οι επαναστάτες βρισκόμενοι εκεί κατοικούμε σ' ένα μαυσωλείο, σ' έναν κόσμο νεκρών από ιδανικά και αλλοτριωμένων υπαρξιακά. Αυτή είναι η νοσηρή μικρογραφία, των σύγχρονων ολοκληρωτικών σας καθεστώτων. Είναι η μικρογραφία αυτή που αντανακλά με σαφήνεια τον κανιβαλισμό του καπιταλισμού στην υπέρτατη, συμπυκνωμένη μορφή του. Είναι αυτός ο μικρόκοσμος όπου η ανθρώπινη ύπαρξη, συνειδητοποιεί ευκολότερα την ποιότητα της πλειοψηφικής οπτικής της κοινωνίας στην οποία είναι ενταγμένη. Η ρουφιανιά, η ιδιοτέλεια, η μάστιγα των ναρκωτικών, οι συμβάσεις της μικροαστικής λογικής, η υποδούλωση, αλλά και η οικονομική, πνευματική και πολιτική εξαθλίωση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ίδιο το πρόσωπο της κοινωνίας, όπου η αλλοτρίωση και η εκμετάλλευση χαράζοντας σαν ξυράφι τα μάγουλά της μας υπενθυμίζουν πως το ηθικό και αξιακό καρκίνωμα που κυοφορεί, πρέπει να καταστραφεί. Αυτή είναι η εικόνα που προωθεί η συστημική σας νόρμα και με τη σειρά της, την πραγματώνει η λεγόμενη σωφρονιστική πολιτική σας, που στοχεύει κατ' ουσία να αιχμαλωτίσει τον αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία.

Οι φυλακές όμως δεν βρίσκονται μονάχα πίσω από ψηλά τείχη και νεκρές ζώνες. Είναι εγκατεστημένες στον θεσμό της οικογένειας, στην εκπαίδευση στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο στρατό, στα φανταχτερά μα πάντα ψεύτικα χαμόγελα που σου χαρίζουν οι γύρω σου. Οι φυλακές είναι εγκατεστημένες στην θρησκεία, την παραίτηση, την παθητική αποδοχή. Όλο αυτό το κοινωνικό σύμπλεγμα του πειθαρχικού μηχανισμού, αντιπροσωπεύει την κλεμμένη μας ζωή, την ανελευθερία την καταπίεση, την εκμετάλλευση που υφίσταται ο κάθε άνθρωπος.
Οι φυλακές δεν βρίσκονται μόνο σε μακρινές τοποθεσίες αλλά ζουν και υπάρχουν μέσα μας.
Εγώ λοιπόν, ένας παράνομος για το πολίτευμα, δικάζομαι σήμερα από τους κατ' εξοχήν νόμιμους-παράνομους και τους σύγχρονους δωσίλγους.
Ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ είναι απόρια της καθεστωτικής λογικής. Έτσι λοιπόν το πολιτικό φάσμα λογάται με μια αυτιστική προσέγγιση, η οποία ορίζει πως το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το ιδεατό σημείο συνάντησης ενός πολιτισμού και ότι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητηθεί. Το καθεστώς έχει την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κατέχει το μονοπώλιο της βίας στην κοινωνία των ανθρώπων. Όταν λοιπόν κάποιοι έρχονται να προσγειώσουν αυτήν την βεβαιότητα στο πεδίο της πραγματικότητας με την θεωρία και την πράξη της αμφισβήτησης, το κράτος προσπαθεί να τους καταστήλει και να τους αφομοιώσει.
Το ότι δεν έκρυψα τις ιδέες μου κάτω από το χαλάκι του εγκλεισμού, σίγουρα είναι κάτι που δεν σας αρέσει.
Αν και εν αρχήν με πέταξαν στη φυλακή λόγο πολιτικών πιέσεων και σκοπιμοτήτων, ήταν δεδομένο πως εν συνεχεία εάν τελούσα το ρόλο του καλού κρατούμενου και του συνεργάσιμου συλληφθέντα, οι πιθανότητες να ήμουν από νωρίς και πάλι στην κοινωνία θα ήταν εκ των πραγμάτων αρκετές. Δεν πετύχατε την πολιτική μου ήττα. Οι κατασταλτικές δομές σας γνωρίζουν διαρκώς την πανωλεθρία όταν επιχειρούν να αφομοιώσουν επαναστάτες.
Η θέση του επαναστάτη μέσα από τη φυλακή, πρέπει να θεωρείται ένα επιπλέον εφαλτήριο επίθεσης. Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, εξέδωσα έναν αριθμό πολιτικών επιστολών, παραβλέποντας το γεγονός ότι θα επιβάρυνα τη θέση μου, μιας και η ανυπαρξία στοιχείων εμπλοκής μου είναι ολοφάνερη και αδιαφόρησα για τις συνέπειες, γιατί είχα χρέος απέναντι στους συντρόφους και στον αγώνα να κρατήσω ψηλά το λάβαρο της ανυποχώρητης πολιτικής θέσης, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες. Θεώρησα και θεωρώ λοιπόν πως το μέσο διαφυγής μου από μια αιχμαλωσία που την χαρακτηρίζει η εκδικητικότητα και η ανυπαρξία αποδείξεων, δεν είναι η λογική της απόκρυψης των πολιτικών μου θέσεων προκειμένου να έχω ευνοϊκότερη μεταχείριση. Απεναντίας η θέση μου βρίσκεται δίπλα σε αυτούς που μοιραζόμαστε τις ίδιες έντονες ανησυχίες και προβληματισμούς, δίπλα σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα που ξέρει να τολμά.
Δεν θα επιτρέψω να με παρουσιάσουν σαν ένα θύμα της Δ.Α.Ε.Ε.Β. Και δεν το επιτρέπω διότι ένας επαναστάτης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι θύμα. Γιατί ένας αγωνιστής είναι πάντοτε ένας επίδοξος νικητής.
Εάν κάποιος σήμερα αναζητά για θύματα, ας στρέψει το βλέμμα του στο αλλοτριωμένο κοινωνικό σύμπλεγμα που είναι δέσμιο στην πλειοψηφία του των μικροαστικών συμβάσεων που παράγει το κατεστημένο, αλλά και σε όσους έχουν εξυψώσει την υποτέλεια και τον φόβο στον κώδικα της ηθικής τους. Θα μπορούσα να επικαλεστώ την αθωότητά μου και έτσι να δώσω μια κάλπικη υπόσταση στην κατεύθυνση της πολιτικής μου δήλωσης. Δεν θα ακροβατήσω σε τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα.
Η αθωότητα και η ενοχή, δεδομένης της ρευστότητας που τις χαρακτηρίζει σαν έννοιες όταν διχογνωμούν ανάμεσα σε δύο κόσμους, είναι κατεξοχήν μεταβλητές.
Σίγουρα λοιπόν δεν χωράνε αυταπάτες πως αυτή η ειδική αίθουσα είναι το δικαστικό εκτελεστικό απόσπασμα κατά των ελεύθερων ανθρώπων.
Τα καθεστωτικά και μικροαστικά κελεύσματα υπό μορφή ευαγγελίου φτάνουν στα αυτιά μας κατά χιλιάδες. Κοίτα τον εαυτό σου, υπεράσπισε τα λεφτά σου, αγάπα τον θεό σου, πέσε για την πατρίδα σου, δούλεψε, κατανάλωσε, ζήσε ως ακόμη ένας αριθμός και ψόφα.
Δεν αγωνίζομαι και δεν αγαπώ τίποτα από τα παραπάνω. Δεν συμπεριφέρομαι σαν αριθμός αλλά ως άθροισμα των επιλογών μου. Εδώ είναι η καίρια διαφορά μας.
Δεν βρίσκομαι σήμερα εδώ για να αποδείξω την “αθωότητά” μου, αλλά ο δικαστικός και αντιτρομοκρατικός μηχανισμός την “ενοχή” μου.
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πως το δημοκρατικό σας πολίτευμα δεν ωχριά μπροστά στο παρελθόν και το παρών των ολοκληρωτικών καθεστώτων ανά τον κόσμο. Όποιος δεν συμβιβάζεται και δεν αφομοιώνεται, καταστέλλεται και εξοντώνεται.
Για σας λοιπόν θα πρέπει να γίνω ένας ενεργός πολίτης, ο οποίος μέσω της ψήφου του θα επιλέγει τον εκάστοτε δυνάστη του. Ένας καλός χριστιανός που θα πληρώνει την πίστη του, με τα κέρματα του στο παγκάρι του θεού σας. Ένας Έλληνας περήφανος που θα καταταγεί και εν ανάγκη θα πέσει ηρωικά υπέρ πατρίδος προασπίζοντας έτσι τα οικονομικά και εθνικά σας συμφέροντα.
Επειδή λοιπόν δεν έχω δυνάστη στο σβέρκο μου, ούτε θεό και πατρίδα, επειδή δεν συμβάδισα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική ,δεν υποτάχθηκα και δεν λύγισα είμαι το τέλειο πρότυπο που εσείς ονομάζεται τρομοκράτη. Εάν αυτές οι αξίες και οι αρχές μου χρήζουν πάταξης, με περηφάνια δηλώνω “τρομοκράτης” παραβλέποντας το όποιο κόστος.
Εάν περιμένετε λοιπόν να προβώ σε δήλωση ειλικρινούς μεταμέλειας επειδή ζω με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να έχετε την υπομονή του Σίσυφου, γιατί εγώ δεν μετανιώνω για τις ιδέες μου.
Δεν θα επιτρέψω στην καθεστωτική προπαγάνδα και στον μιντιακό κανιβαλισμό να εξακολουθεί να μας κατατάσσει σαν εγκληματίες αποκλειστικής απασχόλησης. Δεν θα επιτρέψω σ' αυτούς που εγκληματούνε νόμιμα σε βάρος των πολλών να θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να μας δικάσουν, να μας κρίνουν και να μας ζητούν να λογοδοτήσουμε.
Εάν κάποιος μπορεί να μας δικάσει αυτή είναι μονάχα η μνήμη των συντρόφων σε περίπτωση που δεν σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και αντάξιοι των προσδοκιών και απαιτήσεων του αγώνα. Εάν κάποιος μπορεί να μας κρίνει, αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Εμείς απ' τη μεριά μας εάν με θάρρος συνεχίσουμε να ζούμε ενάντια στην εποχή μας, η στιγμή της ολικής ανατροπής θα βρεθεί μπροστά μας.
Εάν κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν, αυτοί είναι οι ίδιοι που στελεχώνουν το μηχανισμό εξουσίας αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Οι επαναστάτες είναι οι μόνοι που δεν θα λογοδοτήσουν σήμερα.
Καταλήγοντας αντικρίζω με θάρρος και νηφαλιότητα τον εχθρό μου. Αντικρίζοντάς σας αναγνωρίζω τους δήμιους της ελευθερίας, τους διώκτες των αρνητών του καπιταλισμού και της εξουσίας, τους βασανιστές της αξιοπρέπειας και τους ιεροεξεταστές της επαναστατικής συνείδησης και της προοπτικής για μια μεταεπαναστατική ελεύθερη κοινωνία. Αντικρίζοντάς σας γίνομαι κατήγορος και σας κρίνω ένοχους για εσχάτη προδοσία σε βάρος όλων των ελεύθερων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.


Ζήτω η Επανάσταση. Ζήτω ο Ριζοσπαστικός - Ανατρεπτικός Αγώνας.


(*)Μετά την λήξη της πολιτικής δήλωσης, η πρόεδρος του δικαστηρίου απευθύνθηκε στον Π. Μασούρα ρωτώντας τον αν σκοπεύει να απαντήσει στις ερωτήσεις της έδρας, λαμβάνοντας την απάντηση πως: “Ξεκαθάρισα απ' την αρχή πως προβαίνω σε πολιτική δήλωση και δεν απολογούμαι οπότε εκ' των πραγμάτων δεν υπάρχει κανένα πεδίο διαλεκτικής ανάμεσά μας.”