Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

 Ονομάζομαι Ρίτσιος Χάρης και για δεύτερη φορά μέσα σε εφτά χρόνια, καλούμαι να παρουσιαστώ στις τάξεις του στρατού με την 89/2011 ΕΔΥΕΘΑ / ΓΕΣ / ΔΣΛ όπου υποχρεούμαι(!!) να καταταγώ στο 2/39 ΣΕ/ΕΟΔ Μεσσολογγίου στις 30/8/2011 για να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις (!!!) μου προς την πατρίδα. ‘Εχοντας βαθιά συνείδηση των πράξεων μου αρνούμαι για δεύτερη φορά (η πρώτη άρνηση ήταν τον Μάιο του 2004) να επιτρέψω στον εαυτό μου να υπηρετήσει τυφλά και υπάκουα, ως ανδρείκελο την πατρίδα, όπως την καθορίζει το κράτος με την υποχρεωτική στράτευση, στον αιματοβαμμένο του μηχανισμό, τον ελληνικό στρατό.
 Καταρχήν ως αναρχικός και ως άνθρωπος θεωρώ αδιανόητο να έχω εγώ υποχρεώσεις στο κράτος που ξεπληρώνονται με την θητεία, εφ’ όσον δεν θυμάμαι να υπέγραψα μαζί του συμβόλαιο για την πλήρη απώλεια της προσωπικής μου ελευθερίας, της προσωπικότητάς μου, της γνώμης μου και των επιθυμιών μου και να «δουλέψω» για λίγους μήνες ως υπηρέτης στην συντήρηση των ένοπλων δυνάμεων. Για μένα ένας φασιστικός μηχανισμός, όπως ο στρατός που με την βία διαιωνίζει το σύστημα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης πρέπει να καταστρέφεται και όχι να τρέφεται με ανθρώπινο υλικό.
 Από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα ο ελληνικός στρατός συνεχίζει να αποτελεί τον ένοπλο μηχανισμό των κρατιστών και δρα σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, αποδεικνύοντας συνέχεια την έμπρακτη κρατική βία εις βάρος των κοινωνιών και όχι μόνο. Ως μηχανισμός βίας μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε πειθήνιους και άβουλους δολοφόνους και πάνω απ’ όλα, η μόνη επιλογή που αφήνει είναι η τυφλή υποταγή. Μια υποταγή που δικαιολογείται με όρους όπως «προστασία του έθνους» και της «πατρίδας», αλλά αυτό είναι ένα κρατικό πρόσχημα, αφού α) ο στρατός δεν έπαψε να αναπαράγει τον πόλεμο, το φυλετικό μίσος και τις σφαγές αμάχων. Και β) όταν σήμερα, (όπου εδώ και ενάμιση χρόνο οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου βιώνουν μια από τις σκληρότερες κυριαρχικές επιβολές των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ.), αποδείχτηκε ότι πατρίδα για τους έλληνες κρατιστές, είναι οι τράπεζες, το χρηματιστήριο, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης και το μεγάλο κατασκευαστικό, τηλεπικοινωνιακό και εφοπλιστικό κεφάλαιο.
 Αρνούμαι να στρατευτώ γιατί ακριβώς δεν θέλω να συμμετάσχω στον κατασταλτικό στρατιωτικό μηχανισμό, που τους τελευταίους μήνες προετοιμάζεται εντατικά στην καταστολή των διαδηλώσεων στα αστικά κέντρα, όπου σύντομα θα ξεσπάσει η κοινωνική οργή ενάντια στη σύγχρονη σκλαβιά που μας επέβαλλε η πασοκική χούντα.
 Αρνούμαι να στρατευτώ γιατί ακριβώς δεν θέλω να συμμετάσχω στις δολοφονίες των προσφύγων στα σύνορα, όπου ο ελληνικός στρατός με πολύ χαρά συμμετέχει στις δυνάμεις της FRONTEX, τους τελευταίους μήνες, (έπειτα από αίτημα που κατάθεσε η υποταχτική κυβέρνηση του πασοκ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση), αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι τα σοβινιστικά και τα ρατσιστικά ιδεολογήματα κυριαρχούν στο έκτρωμα που βάφτισαν ως Ευρωπαϊκή Ένωση.
 Αρνούμαι να στρατευτώ διότι δεν πιστεύω στην ύπαρξη καμίας πατρίδας και έθνους, που ως «αιχμή του δόρατος» καταπιέζουν και φυλακίζουν μέσα στα «χαραγμένα» γεωγραφικά σύνορα ολόκληρους πληθυσμούς και τους υποδουλώνει για λογαριασμό της κάθε ολιγάριθμης εξουσιαστικής κλίκας.       
 Αρνούμαι να στρατευτώ διότι οι πραγματικοί μου εχθροί δεν είναι οι τυχαία γεννημένοι άνθρωποι σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη, αλλά οι μηχανισμοί εκείνοι του κάθε κράτους που καταστέλλουν και καταπιέζουν τις κοινωνίες. Οι μηχανισμοί των έμμισθων ένοπλων συμμοριών που δρουν στις πόλεις (οι κάθε είδους μπάτσοι) και των ένοπλων δυνάμεων στα στρατόπεδα που αδιάκοπα στηρίζουν τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και εξαπολύουν πολέμους, επιβάλλοντας κατοχή ανά την υφήλιο.
 Δηλώνω ότι συμμετέχω μόνο στον κοινωνικό πόλεμο που εναντιώνεται σε κάθε είδους κρατική οργάνωση, με στόχο την εξαφάνιση της εκμετάλλευσης, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πείνας, της σκλαβιάς και κάθε μορφής εξουσίας και ιεραρχίας . Για τους ανωτέρους λόγους και για πολλούς άλλους ακόμα, επιστρέφω στο γενικό επιτελείο στρατού και συγκεκριμένα στο στρατολογικό γραφείο Β Αθηνών, την απαράδεχτη φυλλάδα που βαφτίσανε ως Σημείωμα Κατάταξης, ως άτοπη και ατυχές.

Ρίτσιος Χάρης 28/8/2011

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

1η ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΑΝΤΙΣΠΙΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ


1η ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΑΝΤΙΣΠΙΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
 26-28 Αυγούστου, Παλιόχωρα, Χανιά

Τα τελευταία χρόνια το κίνημα απελευθέρωσης ζώων αναπτύσσεται και στην Ελλάδα, οργανώνεται μέσα από άτομα και ομάδες, δυναμώνει και, πάντα με επίγνωση του πόσο αργά είναι για αυτούς που υποφέρουν, γίνεται όλο και πιο αποφασισμένο στο να βάλει ένα τέλος στον καθημερινό υποβιβασμό, εξευτελισμό, βασανισμό όλων των ζώων, και κυρίως εκείνων που γίνονται αντικείμενα της πιο στυγνής και ευρείας εκμετάλλευσης. Άλλοι νωρίτερα και άλλοι πιο πρόσφατα ξυπνάμε από το παραμύθι που μας πότισαν γονείς, δάσκαλοι, και πατριαρχικές κοινωνίες, και ξεμπροστιάζουμε τους σπισιστικούς μηχανισμούς που προσπαθούν να μας ταΐσουν με πτώματα και ψέματα στην προσπάθειά τους να εξουσιάσουν και να εκμεταλλευτούν κάθε ζωή. Απέναντι στις προσπάθειες γελοιοποίησης, φασιστικής φίμωσης και απομόνωσης από όσους επιλέγουν να ζήσουν με παρωπίδες βουτηγμένοι στην απάθεια,  σε περιοχές όπως η Αθήνα, η Καστοριά, η Σιάτιστα, η Μυτιλήνη, η Πάτρα, τα Χανιά, ο Βόλος, η Θες/κη, σε κάθε τόπο και χρόνο, αντιτάσσουμε τη φωνή, τη δράση, και την αλληλεγγύη μας, χωρίς να φρενάρουμε σε αυθαίρετες διακρίσεις.

Σε μια προσπάθεια συντονισμού και ουσιαστικής επικοινωνίας, άτομα και συλλογικότητες συνδιοργανώνουμε την πρώτη 3ήμερη αντισπισιστική συνάντηση στις 26,27,28 Αυγούστου. Στόχος είναι, ξεκινώντας από κοινές βάσεις, να συζητήσουμε πέρα από τετριμμένα, να συγκεντρώσουμε δυνάμεις και προβληματισμούς πάνω στο διεθνές αλλά και στο τοπικό, και να συντονιστούμε σε περαιτέρω δράση.

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στο κάμπινγκ Παλιόχωρας  (Γραμμένου) Χανίων.  Σε ένα νησί που αποτελεί έναν από τους βασικούς πυρήνες εκμετάλλευσης και κακοποίησης μη ανθρώπινων ζώων, η Παλιόχωρα συγκεντρώνει παραδοσιακά αρκετούς κατοίκους και επισκέπτες  με στοιχειώδη τουλάχιστον σεβασμό απέναντι στα μη ανθρώπινα ζώα.

Το τριήμερο θα περιλαμβάνει παρουσίαση θεματικών από συλλογικότητες,  συζητήσεις, εργαστήρια και προβολές. Το τελικό πρόγραμμα θα ανακοινωθεί το συντομότερο. 

 Επικοινωνία:alogomyges@gmail.com

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Κείμενο του Αλέξανδρου Κόσσυβα για τη νέα δίωξή του

Βιώνοντας 11 μήνες τώρα μια ασύμφωνη ακόμα και με τα «λογικά» πλαίσια της αστκής δικαιοσύνης προφυλάκιση και με το δικαστήριο ενός σαθρού-έτοιμου να καταρρεύσει κατηγορητηρίου να έχει οριστεί 18 Οκτώβρη, οι αστυνομικές αρχές, εν μέσω θερινής ραστώνης εμφανίζουν μια έκθεση ένορκης εξέτασης ενός ψευδομάρτυρα-νεοδωσίλογου με ημερομηνία σύνταξης 24/09/10 (την ίδια ακριβώς ημέρα που εγώ κι ο σύντροφος Μ. Τραϊκάπης διαβαίνουμε το κατώφλι των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού κατηγορούμενοι για τη ληστεία της ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας στις 17/09/10 ) που με εμφανίζει ως ύποπτο για τη ληστεία της ΕΤΕ Σχηματαρίου στις 29 Μαρτίου Μ. Δευτέρα του 2010.
      Έπειτα φυσικά από αυτεπάγγελτη δίωξη ο ανακριτής Θηβών στέλνει κλήση κατηγορούμενου, η οποία όλως τυχαίως δεν παραδίδεται στο κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού όπου βρίσκομαι προσωρινά κρατούμενος αλλά ανακαλύπτεται τυχαία από γείτονα σε διεύθυνση παλιάς κατοικίας μου. Έπρεπε να εμφανιστώ ενώπιόν του στο πρωτοδικείο Θηβών για τη λήψη προθεσμίας ώστε να ανακαλύψω έκπληκτος ότι συγκατηγορούμενή μου και σε αυτή την υπόθεση είναι η Μ. Οικονόμου που ενώ η ίδια είναι γνωστής διαμονής και εμφανίζεται κάθε μήνα στο Α.Τ. περιοχής της, δεσμευμένη από περιοριστικούς όρους, ουδέποτε της παραδόθηκε ούτε φυσικά της στάλθηκε κλήση από την αστυνομία η οποία το τελευταίο χρονικά διάστημα με πρόθεση αποκρύπτει κλήσεις κατηγορουμένων με σκοπό τη δημιουργία σύγχυσης, εντυπώσεων και την έκδοση ενταλμάτων  σύλληψης.
      Δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή που επιλέχτηκε, ούτε το ότι η ψευδομαρτυρία που μας συνδέει με τη ληστεία κρατήθηκε στα συρτάρια της ασφάλειας επί ένα σχεδόν χρόνο, ούτε ότι συντάχτηκε από τους ίδιους ακριβώς μπάτσους που τον περασμένο Σεπτέμβρη έστησαν το παραμύθι των Ψαχνών με τη δοκιμασμένη συνταγή των μαρτύρων που φάσκουν και αντιφάσκουν και δηλώνουν ότι τους υπαγορεύουν οι ασφαλίτες.
      Καμία σημασία δεν έχει πως τα στοιχεία που μας συνδέουν και με τη ληστεία στο Σχηματάρι είναι κατασκευασμένα και η δεύτερη  μαρτυρία του ντόπιου συνεργάτη της αστυνομίας στις 24/09/10 είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την πρώτη στις 30/3/10 και καταφανώς ψευδής και φαιδρή. Η εντολή έχει δοθεί.
      Η νέα δίωξή μας αποτελεί πολιτικό σχεδιασμό-πολιτική απόφαση μιας social φασιστικής κυβέρνησης και των ανώτερων κλιμακίων των υπουργείων Προστασίας του Πολίτη, Δικαιοσύνης και του στρατηγείου της ΕΛ.ΑΣ. Είναι σχεδιασμός ενός κρατικού μηχανισμού που έχει περάσει στην ωμή επίθεση και καταστολή.
     Η δίωξη αυτή συγκαταλέγεται ανάμεσα σε δεκάδες άλλες αγωνιζόμενων ανθρώπων, αναρχικών και φυλακισμένων αγωνιστών. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ειδικά δικαστήρια-στρατοδικεία που έγιναν και θα γίνουν και σε εξοντωτικές ποινές που αυτά επιβάλλουν. Σκοπός τους είναι η πολιτική και κοινωνική εξόντωση. Στην αντεπίθεση λοιπόν.
      Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους σημαίνει την εντατικοποίηση του ριζοσπαστικού αντικαθεστωτικού αγώνα.
 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ


                                                                  Φιλικά και συντροφικά
                                                                   ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΣΣΥΒΑΣ
                                                            Φυλακές Κορυδαλλού Α’ Πτέρυγα
                                                                            12/08/11

Κείμενο της Μαρίας Οικονόμου για τη νέα δίωξή της

Περίπου 1 χρόνο μετά (μήνα Αύγουστο) και 2 μήνες πριν το δικαστήριο για την υπόθεση της ληστείας ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας ενημερώνομαι από τον σύντροφο Α. Κόσσυβα ότι είμαστε κατηγορούμενοι για μια ακόμη υπόθεση ληστείας στην ΕΤΕ Σχηματαρίου.
      Εδώ θέλω να τονίσω ότι η κλήση (παρόλο που δίνω παρών κάθε μήνα και οι μπάτσοι γνωρίζουν πολύ καλά το σπίτι μου ) δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μου. Επίσης στον σύντροφο Α. Κόσσυβα, ενώ κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού, στάλθηκε σε παλιά του διεύθυνση και το έμαθε τυχαία. Φυσικά αυτός ο αστυνομικός σχεδιασμός, όλη αυτή η υποχθόνια μύηση είχε σκοπό την έκδοση ενταλμάτων και αυτομάτως τη δημιουργία αρνητικού κλίματος εν όψει του δικαστηρίου στις 18 Οκτωβρίου 2011 αλλά και ως προς την παρουσία μας στον ανακριτή Θηβών.
      Η αρχή αυτής της φαρσοκωμωδίας ξεκινά στις 17/09/10 σε τυχαίο έλεγχο της αστυνομίας στη περιοχή Πανοράματος Ευβοίας ενώ βρισκόμουν με τους συντρόφους μου Α. Κόσσυβα - Μ. Τραϊκάπη στο αυτοκίνητό μου. Μας προσάγουν βιαίως στο τμήμα Αρτάκης και εκεί μας ενημερώνουν ότι έχει γίνει ληστεία στην ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας.
      Μετά από τα διαβιβαστικά της ΓΑΔΑ ότι πρόκειται για 3 αναρχικούς, η προσαγωγή μετατρέπεται σε σύλληψη χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο (εκτός από φαιδρές ανυπόστατες, αντιφατικές μαρτυρίες ηρώων) που να μας εμπλέκει με την συγκεκριμένη υπόθεση. Παρόλο το φαιδρό κατηγορητήριο και τη γελοία δικογραφία οι 2 σύντροφοι προφυλακίζονται κι εγώ αφήνομαι «ελεύθερη» με περιοριστικούς όρους με όλη την αστυνομία ένα χρόνο τώρα από πίσω μου.
      Αν η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας στην  ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας είναι για γέλια, η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας της ΕΤΕ Σχηματαρίου είναι για κλάματα. Το μόνο «στοιχείο» που υπάρχει σε αυτή τη κατασκευασμένη δικογραφία είναι μια καθοδηγούμενη ψευδομαρτυρία ενός σύγχρονου κουκουλά-μαυραγορίτη η οποία αλλάζει σε διάστημα 11 μηνών 3 φορές με σκοπό την προφυλάκισή μου,  τη 2η προφυλάκιση του συντρόφου Α. Κόσσυβα και με στόχο βέβαια το «δέσιμο» των δύο αστήριχτων υποθέσεων. Δημιουργώντας έτσι την εικόνα των «σκληρών κακοποιών» εν όψει του δικαστηρίου της Χαλκίδας.
      Η συγκεκριμένη ψευδομαρτυρία έχει κατατεθεί στις 24/09/10 (7 μήνες μετά τη σύλληψή μας στην Εύβοια ) και από τότε φυλασσόταν ως το ύπουλο «όπλο» στα χέρια των διωκτικών αρχών. Δεν αναφέρομαι αναλυτικά στις καθοδηγούμενες μαρτυρίες του κουκουλο-μαυραγορίτη γιατί σύντομα θα βγουν στη δημοσιότητα οι ψευδοκαταθέσεις του. Καταθέσεις οι οποίες αποτελούν την αρχή για μια παρακαταθήκη στα χέρια των εξουσιαστών. Μια νέα παρακαταθήκη που δίνει τη πολυτέλεια στις διωκτικές αρχές για νέες προφυλακίσεις αγωνιστών, νέες πολιτικές διώξεις.
      Η εποχή την οποία διανύουμε είναι κομβικής σημασίας. Η κοινοβουλευτική χούντα διαμέσου του Δ.Ν.Τ.-Ε.Κ.Τ. επιτίθεται μανιωδώς στο σύνολο της κοινωνίας διαταξικά σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό πεδίο. Είναι μια εποχή που ανοίγει ένα νέο μοντέλο διαχείρισης της καταπίεσης από την πλευρά της συστημικής εξουσίας, μια συνθήκη μέσα στην οποία επιχειρείται να εδραιωθεί ολοκληρωτικά η νέα τάξη πραγμάτων. Τα ληστρικά μέτρα μέσω του μνημονίου σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της καταστολής είναι οι 2 βασικοί πυλώνες στα χέρια της συστημικής εξουσίας.
      Βρισκόμαστε στην εποχή που το α\α κίνημα βρίσκεται κάτω από την μπότα της μηδενικής ανοχής (εισβολές μπάτσων σε πολιτικές καταλήψεις, εξοντωτικές ποινές σε πολιτικούς κρατούμενους, ατεκμηρίωτες προφυλακίσεις, δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι).
      Για όλους αυτούς τους λόγους είναι ξεκάθαρο ότι η δίωξή μου είναι πολιτική και συντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική-κατασταλτική στρατηγική. Η διαδρομή μου και η αγωνιστική μου συνέπεια από το 1993 στον α/α/ χώρο είναι αυτό που πραγματικά ενοχλεί.
      Είμαι στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να συμμετέχω στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.
      Γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να είμαι αλληλέγγυα στους πολιτικούς κρατούμενους και στους φυλακισμένους.
      Γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να είμαι στο πλευρό των καταπιεσμένων και των αδυνάτων.
      Γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να αγωνίζομαι ενάντια σε κάθε εξουσία.




Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ
Μ. ΤΡΑϊΚΑΠΗ ΚΑΙ  Α. ΚΟΣΣΥΒΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ






                                                                                        13/08/11
                                                                            ΜΑΡΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Μορφές Άρνησης του Στρατού


- Αντιρρησίες Συνείδησης:
Θρησκευτικοί:
Οι αντιρρησίες συνείδησης είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που αρνούνται το στρατό για λόγους θρησκευτικής συνείδησης, κατά κύριο λόγο μάρτυρες του Ιεχωβά.
Το δόγμα που πιστεύουν τους υπαγορεύει να μην πιάσουν όπλο στα χέρια τους και για αυτόν το λόγο αρνούνται να υπηρετήσουν το στρατό. Ως μάρτυρες μιας θρησκείας, μίας αλήθειας και μίας πίστης τους προς έναν θεό, αποδέχονται την καταπίεση της θρησκείας που τους υπαγορεύει πως θα ζουν, αποδέχονται την εξουσία και τους περιορισμούς που επιβάλλονται από τον θεό τους και είναι έτοιμοι να σηκώσουν το σταυρό του μαρτυρίου, δηλ. τις στρατιωτικές φυλακές. Πρόκειται για ανθρώπους που αρνούνται τη φυσική ελεύθερη βούλησή τους και στη θέση της τοποθετούν έναν θεό, έναν εφ’ όρου ζωής δυνάστη των ελευθεριών και επιθυμιών τους. Αφήνουν την τύχη τους στα χέρια των καταπιεστών τους μέχρι η «αλήθεια» τους να λάμψει και η καταπίεση που οι ίδιοι υπόκεινται να γίνει σημείο αναφοράς στη ζωή όλων των ανθρώπων.


Εναλλακτική θητεία:
Εκτός από τους θρησκευτικούς αντιρρησίες συνείδησης υπάρχουν κι εκείνοι που αρνούνται την παροχή υπηρεσιών στο στρατό λόγω φιλοσοφικών, ανθρωπιστικών και πολιτικών απόψεων.
Μέσα από τις διαφορετικές τους διαδρομές οι αρνήσεις των αντιρρησιών συνείδησης για στρατιωτική θητεία συναντιούνται στην απέχθεια τους για τους πολέμους και στην κατάδειξη του στρατού ως καταπιεστικού, βίαιου και δολοφονικού μηχανισμού.
Η αντίληψή τους ωστόσο, αφαιρετική σχετικά με το τι ορίζουν ως εμπόλεμη κατάσταση και μονοδιάστατη όσον αφορά τη θεσμική τους ανάλυση, τους προσδένει στο άρμα των διάφορων ειρηνιστικών υστεριών και της μη βίας. Δείχνουν να λησμονούν ότι πόλεμος δεν πραγματοποιείται μόνο στην περίπτωση των ένοπλων διακρατικών διενέξεων, αλλά και σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας, στις περιόδους ειρήνης των κυριάρχων (εργατικά «ατυχήματα», βιασμοί, «αυτοκτονίες» μαθητών & φαντάρων, εξοντώσεις αγωνιστών, δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα…), ενώ αποστρέφουν το κεφάλι στην οργανική σύνδεση του στρατού με το κράτος και τη λειτουργία που έχει ο πρώτος για λογαριασμό και υπέρ του δεύτερου. Εθελοτυφλώντας έτσι μπροστά σε μια πραγματικότητα οφθαλμοφανή, προτάσσουν την εθελοντική εναλλακτική θητεία σε «κοινωφελείς» οργανισμούς και ιδρύματα. Ένα ψευδοανθρωπιστικό πρόταγμα, αφού οι «κοινωφελείς» οργανισμοί (κυρίως υπαρκτοί μέσα στη φιλοσοφία του κράτους-πρόνοιας) λειτουργούν ως το «ανθρώπινο» προσωπείο της καταπίεσης εξιλεώνοντας στο προσκήνιο αυτό που ή ίδια η κοινωνική συνθήκη γεννά στο παρασκήνιο. Είναι η λογική του να θεραπεύεις τα συμπτώματα δίχως να θεραπεύεις τα αίτια. Την ίδια στιγμή η έννοια του «εθελοντικού» καταρρέει μια και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός είναι αυτός που προτείνει και τελικά επιβάλλει μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων τους οργανισμούς που θα απασχολήσουν τους αντιρρησίες συνείδησης.
Αμελητέες δεν είναι και οι ωφέλιμες για το κράτος συνέπειες που έχει το μοντέλο της εθελοντικής εναλλακτικής θητείας. Υπό την προϋπόθεση της γενίκευσης μιας τέτοιας συνθήκης (κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί και ούτε διαφαίνεται κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον, δεδομένου του τιμωριτικού χαρακτήρα του μέτρου) και μέσα στη σύγχρονη ταξική γεωγραφία, με την οικονομική κρίση και τη συνεπαγόμενη ύφεση να διογκώνει διαρκώς τα ποσοστά ανεργίας και την ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση των αποδοχών των εργαζομένων, οι αντιρρησίες, δυνητικά, έρχονται να παίξουν ένα συγκεκριμένο ρόλο. Βάσει της προσφοράς εργασίας τους θα γίνουν το ανθρώπινο δυναμικό που θα καλύπτει τα κενά θέσεων σε οργανισμούς και ιδρύματα – χωρίς καμία απολύτως διαπραγματευτική δύναμη – αποτελώντας ταυτόχρονα κι έναν εν δυνάμει απεργοσπαστικό μηχανισμό. Ματαιώνοντας δε τη ρήξη με το θεσμό του στρατού, μέσω της προώθησης ενός αγώνα θεσμικού εκσυγχρονισμού, παίζουν το ρόλο του αποσυμπιεστή της οργής ή της αντίστασης προς το στρατό.
Τρελόχαρτο (Ι5):
Η πλειοψηφία εκείνων που αρνούνται να πάνε στο στρατό επιλέγουν το δρόμο του Ι5. Ο δρόμος αυτός θα μπορούσε να θεωρηθεί εύκολος, αν η λογική είναι ότι αρνούμαι το στρατό με όποιο τρόπο μπορώ και με όσο γίνεται λιγότερες συνέπειες.
Υποδυόμενοι, συνήθως, το ρόλο ενός «ψυχασθενή» ή ενός «προβληματικού», οι άνθρωποι που επιλέγουν το δρόμο αυτό ποντάρουν την επιτυχία τους στην ίδια τη δομή του στρατού αφού το Ι5 είναι ένα παραθυράκι που αφήνουν οι ίδιοι οι στρατοκράτορες με σκοπό να λειτουργήσει σαν αποσυμπιεστής ενδεχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στο στρατό.
Ένας πειστικός ρόλος του «ψυχικά διαταραγμένου» θεωρείται σίγουρο ότι θα πείσει τους στρατοκράτες να κρίνουν τους υποψήφιους φαντάρους ως μη αποδεκτούς. Ο βασικός παράγοντας της θετικής έκβασης– γι’αυτούς που στοχεύουν στο Ι5 – βρίσκεται στο γεγονός ότι οι ευαισθησίες που παρατηρούνται στους ανθρώπους των οποίων το ρόλο υποδύονται, προκαλεί το φόβο για μια σειρά ενδεχόμενων επικείμενων αυτοκτονιών και απειθαρχιών που θα διατάρασσαν το εσωτερικό του και θα αμαύρωναν την εικόνα του. Γιατί ο στρατός θέλει αλλά και χρειάζεται να κατοχυρώνει και να προβάλλει το μοντέλο του απόλυτα υγιούς και πειθαρχημένου δυναμικού του. Κι αυτή ακριβώς την εικόνα της φυσικής και σωματικής «ανωτερότητάς» του έρχονται να συντηρήσουν και οι άνθρωποι που επιλέγουν να αυτοχαρακτηρισθούν «ψυχασθενείς» για να τον αποφύγουν.
Η πλέον συνηθισμένη διαδικασία που ακολουθούν όσοι επιδιώκουν την πολυπόθητη αναβολή για Ι5, είναι να ενημερωθούν όσο το δυνατόν καλύτερα για τα βασικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των «ψυχασθενών» ώστε να μπορέσουν να υποδυθούν ικανοποιητικά το ρόλο τους όταν θα χρειαστεί. Με τον τρόπο αυτό νομιμοποιούν έμμεσα ένα ολόκληρο σύστημα αντιλήψεων της κατεστημένης ψυχιατρικής για την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ψυχικά υγιείς και μη, που η ίδια η εξουσία εξάλλου ορίζει και προωθεί.

Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί το μόνο σοβαρό σημείο κριτικής στην επιλογή του Ι5. Το να αρνείται κανείς τη στρατιωτική θητεία με τον τρόπο αυτό δε δηλώνει απαραίτητα και μια ουσιαστική αμφισβήτηση του θεσμού. Ακόμα όμως και όταν αυτό συμβαίνει χαρακτηρίζεται από την παθητικότητα της στάσης λόγω της συγκάλυψης της ουσίας της. Επιπλέον, αδυνατεί, εξ ορισμού, να ανοίξει μέτωπα συλλογικής σύγκρουσης και ρήξης λόγω της αμιγώς προσωποποιημένης φύσης της, που καθιστά αδύνατη και την κατάθεση προτάγματος.


  • Ολική Άρνηση Στράτευσης:
Η ολική άρνηση στράτευσης εμφανίστηκε στην ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Ο όρος ‘’ολική’’ χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για να τη διαχωρίσει από άλλες μορφές άρνησης στράτευσης που αφορούν αμιγώς προσωπική λύση, θρησκευτική ιδεοληψία ή έναν αφομοιώσιμο εναλλακτικό αντιμιλιταρισμό.
Η πράξη της ολικής άρνησης στράτευσης ξεκινάει από μια προσωπική άρνηση σε ένα ατομικό κάλεσμα από το γενικό επιτελείο στρατού. Από κει και πέρα, τόσο το κάλεσμα όσο και η άρνηση σε αυτό, παύουν να αφορούν μια αποκλειστικά προσωπική υπόθεση, δεδομένου ότι εγγράφονται βάσει μιας συγκεκριμένης πολιτικότητας στο ολικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Η συγκεκριμένη πολιτικότητα συνίσταται στο ότι η άρνηση βάλλει ενάντια στη δομή ενός κυριαρχικού θεσμού, με έναν τρόπο που στοχεύει στην κοινωνική ακύρωση τόσο του ρόλου του, όσο και της ιδεολογικής του μήτρας (του εθνοκρατισμού).
Η ολική άρνηση στράτευσης εκμαιεύει–και κυοφορείται από–μια συνολική αντίληψη για τη ζωή. Από μια θεώρηση και μια πρακτική που πραγματεύονται την ανυποταγή και επιβουλεύονται την (θεσμισμένη ή όχι) τυραννία σε κάθε πεδίο, σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής. Από μια διαδικασία αγώνα, όπου ο καθένας πράττει για τον εαυτό του και παράλληλα συμπράττει με άλλους σε μια κατεύθυνση απελευθερωτική, εξισορροπώντας την αυτονομία με την συλλογικότητα, καθώς γίνεται κατανοητή η αλληλεπίδραση και η αλληλουχία μεταξύ ανθρώπων και αντικειμενικών κοινωνικών συνθηκών.
 Με αυτές τις σταθερές εκφρασμένες, η ολική άρνηση στράτευσης αντιπαρατάσσεται ως φυσική συνέπεια στον θεσμό – μηχανισμό του στρατού. Είναι βιωματική και συνειδητή, πολιτική και κοινωνική επιλογή. Πραγματώνει την άρνηση με μια σαφή αμεσότητα. Προσπαθεί να αξιοποιήσει το παρόν για να απαντήσει με επαναστατημένο (κι όχι επαναστατικό) τρόπο σε πραγματικές καταστάσεις, να παραγκωνίσει τις υποκριτικές θεωρίες της «ωρίμανσης» των συνθηκών και των ενδιάμεσων σταδίων, ανοίγοντας η ίδια μέτωπα ανατροπής. Συμβάλλει στο να γίνει απτή η ποιότητα ενός άλλου πολιτισμού που δεν μπορεί παρά να συγκρουστεί με τον ήδη υπάρχοντα.
Είναι δεδομένη η συνοχή και η λειτουργία του εξουσιαστικού πολιτισμού. Είναι δεδομένος ο τρόπος που ο κάθε θεσμός «κουβαλάει» από μόνος του το συνολικό πνεύμα του συστήματος, αλλά και ο τρόπος που καθιστά όλους τους θεσμούς απαραίτητους για την απρόσκοπτη συνέχεια της κατεστημένης νομικής, ηθικής και ιδεολογικής αλυσίδας. Είναι συστημική νομοτέλεια, κάθε φορά που ένας θεσμός δε λειτουργεί, να απλώνουν οι γειτονικοί του τα πλοκάμια τους για να καλύψουν το ανεπιθύμητο κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε.
Έτσι με το που αρνείται κάποιος τη στράτευσή του, αυτόματα αντιμετωπίζει το οικογενειακό του περιβάλλον (που θέτει σε λειτουργία φυσική και συναισθηματική καταστολή, επιθετικό αποκλεισμό και αποδιοπομπή), το εργασιακό κατεστημένο (με δεδομένο πια «προσόν» το απολυτήριο στρατού) και φυσικά όλα τα μέσα καταστολής: μπάτσους κάθε λογής, δικαστές, «σωφρονιστικά» ιδρύματα.
Με βάση αυτή τη συστημική διαδικασία, βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμη κι αν η δήλωση ολικής άρνησης έγινε χωρίς σαφή συνείδηση της θεσμικής πολυπλοκότητας (κι εδώ εντοπίζεται ένα παράδοξο, το πώς μπορεί κάποιος να αντιπαλεύει την ιεραρχία, την υποταγή και την καταπίεση σε έναν μόνο θεσμό αποδεχόμενος όλους τους άλλους), η συνείδηση «αρθρώνεται» καθώς ξεδιπλώνονται και αποκαλύπτονται οι αντιδράσεις από μεριάς της κυριαρχίας.
Η καταστολή από τη μία και η αφομοίωση από την άλλη είναι οι πάγιες τακτικές του κράτους απέναντι στην έμπρακτη αμφισβήτηση, μιας και η κοινωνική εξάπλωση της τελευταίας, αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο για τις επιλογές του. Καθώς το κράτος είναι αυτό που πάντα ορίζει τα όρια της νομιμότητας, σχεδόν νομοτελειακά κάθε πρακτική συνεχούς δράσης έρχεται σε άμεση ρήξη με την έννομη τάξη.
Πάνω στο ζήτημα της καταστολής, λοιπόν, έχουν εστιαστεί και οι περισσότερες ενστάσεις αναφορικά με την ολική άρνηση στράτευσης. Και ενώ δεν νοείται αγώνας χωρίς προσωπικό κόστος και απώλειες, το ζήτημα αυτό είναι που φαίνεται να έχει εμποδίσει την όποια κοινωνική εξάπλωση του προτάγματος. Και αυτό, δυστυχώς, με έναν αυτονόητο τρόπο που δεν επιτρέπει να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος πάνω στο θέμα.
Σε κάθε πράξη αντίστασης, όμως, αυτό που παραμένει ουσιαστικό είναι πάντοτε το περιεχόμενο. Το ίδιο συμβαίνει και με την ολική άρνηση στράτευσης. Η δυναμική που φέρει η ίδια η πρακτική και τα ζητήματα που αυτή κοινωνικά θέτει δεν μπορούν να προσμετρούνται με την δυναμική της καταστολής. Άλλωστε η καταστολή έπεται πάντοτε (;) της πράξης. Το να προηγείται συνειδησιακά αποτρέποντας την, σημαίνει απαίδευτη αποδοχή των όρων υποταγής μας. Εν τέλει, το ζήτημα των συνεπειών του νόμου θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αφορά την εναντιωματική κίνηση της εξουσίας και όχι αυτούσιο κομμάτι της όποιας πρακτικής αντίστασης.
Ας μην ξεχνάμε πως είναι και η αλληλεγγύη στους αγώνες των ολικών αρνητών στράτευσης, τόσο παγκόσμια, όσο και στην ελλάδα, που λειτουργεί σαν έρισμα για την επιλογή μιας τέτοιας στάσης απέναντι στο στρατό. Αντί, επομένως, να αντιμετωπίζουμε εξατομικευμένα τόσο την στράτευση, όσο και την αντίσταση, θα πρέπει να εξετάσουμε με ποιόν τρόπο η αλληλεγγύη αναφορικά με την ολική άρνηση στράτευσης μπορεί να εμποδίσει την καταστολή της.
Η ολική άρνηση στράτευσης αντιτάσσεται συνολικά σε ζωτικά για το σύστημα καταπιεστικά συστατικά. Όπως κάθε ριζοσπαστική στάση, δε διαπραγματεύεται με τον θεσμό του στρατού, διεκδικώντας την ικανοποίηση επιμέρους αιτημάτων που θα άφηναν αναλλοίωτη την ουσία του. Αφοπλίζει, έτσι, τον θεσμό από τη δυνατότητα αφομοίωσής της προς όφελος των εκσυγχρονιστικών τάσεων της κυριαρχίας.*
Μέσα στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού του στρατού, εντάσσεται και η κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας και η επαγγελματική στελέχωσή του. Μακροπρόθεσμο και ίσως απατηλό σχέδιο για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο γιατί υπάρχουν αντιδράσεις από την πλευρά της στρατιωτικής ηγεσίας, όσο και γιατί οι ίδιες οι επιλογές του ελληνικού κράτους χρησιμοποιούν ανελλιπώς την πολιτική της έντασης και της εξωτερικής απειλής (ελληνοτουρκικό, «μακεδονικό»,…). Ακόμη όμως και το ενδεχόμενο της δημιουργίας μισθοφορικού στρατού, δεν μπορεί να αλλάξει την στάση απέναντί του. Όπως τα δεδομένα αλλάζουν, αλλάζει και ο τρόπος αντιμετώπισής τους. Η ολική άρνηση στράτευσης, σε μια τέτοια περίπτωση, προφανώς θα χάσει την άμεση αναφορά της στην θητεία. Ωστόσο η φιλοσοφία της ρήξης που εκφράζει, θα οπλίσει τους νέους τρόπους αντίστασης που θα χρειαστεί να αναζητήσουμε ενάντια στο στρατό.
* Ο εκσυγχρονισμός κυοφορείται στους κόλπους κάθε θεσμού, καθώς αποτελεί την τάση της υπάρχουσας εξουσιαστικής δομής να αναπαράγεται και να προσαρμόζεται στις καινούριες συνθήκες, κάνοντας τον ίδιο το θεσμό πιο αποτελεσματικό. Συνήθης τακτική του είναι να αφομοιώνει τις διαφορετικές τάσεις, μέσα από μια σειρά συναινετικών διαδικασιών αποδυνάμωσης των συγκρουσιακών σχέσεων.