Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Ο εγκλεισμός είναι ένα διαρκές βασανιστήριο

Ζούμε σε άθλιες συνθήκες, ο ένας πάνω στον άλλον, σε βρώμικους χώρους, πλενόμαστε με παγωμένο νερό. Τρώμε μισές μερίδες νερόβραστου φαγητού. Δεν έχουμε επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αντιμετωπίζουμε μια σαδιστική δικαιοσύνη, που μας επιβάλει εξοντωτικές ποινές…
Κι όμως δεν σταματάει εδώ.
Στις 14/11/2011 οι συγκρατούμενοι μας Γιουνάν Λείθ και Ριβόν Ηλίας που είχαν μεταχθεί στο εφετείο της Λουκάρεως, μετά από έναν διαπληκτισμό με τα γουρούνια της ΕΛΑΣ, ξυλοκοπούνται βάναυσα και μεταφέρονται στο τμήμα «αλλοδαπών» όπου τους ξαναχτυπάνε δεμένους με χειροπέδες. Επιστρέφουν στην φυλακή με σπασμένα άκρα και πλευρά και χτυπήματα σε όλο τους το σώμα.
Στις 17/11/11 ο συγκρατούμενος και αναρχικός Ράμι Συριανός βρίσκεται στην απομόνωση των Διαβατών λόγω της άρνησής του να υποστεί εξευτελιστικό σωματικό έλεγχο με ξεγύμνωμα του κρατουμένου.  Επειδή όμως πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την φυλακή, η υπηρεσία φοβούμενη τα χειρότερα του έκανε έκτακτη μεταγωγή στην Νιγρίτα Σερρών. Εκεί στις 19/11/11 και αφού έχει εκ νέου αρνηθεί αυτό το «άρρωστο» τερτίπι της υπηρεσίας της φυλακής, ο αρχιφύλακας μαζί με 2 φύλακες εισβάλλουν στο κελί της απομόνωσης και αφου τον ακινητοποιούν, τον γδύνουν με την βία.
Παράλληλα ο συγκρατούμενος μας και μέλος της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γιώργος Πολύδωρος που βρίσκεται προφυλακισμένος εδώ και 8 μήνες, ήδη έχει μεταφερθεί σε 5 διαφορετικές φυλακές και έχει κρατηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στις απομονώσεις εξαιτίας της άρνησής του να δεχθεί και αυτός τον εξευτελισμό του σωματικού ελέγχου και αυτή την στιγμή βρίσκεται πάλι στην απομόνωση της Χαλκίδας.
Τέλος στις 6/11 μεταφέρθηκαν από τα κρατητήρια της Αμυγδαλέζας, 7 ανήλικοι 17-20 ετών μετανάστες, οι 4 στο Αττικό και οι 3 στο Θριασειο με βαριά εγκαύματα και νοσηλεύονται ακόμα, μετά από φωτιά που προκλήθηκε στο κελί τους. Το υπουργείο περιορίστηκε σε μια λιτή ανακοίνωση στο ότι μόνοι τους έβαλαν την φωτιά. Στο αν το κτήριο διαθέτει πυρασφάλεια και γενικότερα προδιαγραφές για να κρατούνται άνθρωποι και στο τί έκαναν για το γεγονός οι αστυνομικοί βάρδιας είναι ψιλά γράμματα.
Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά. Βιώνουμε καθημερινά σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, στα τμήματα, στις υπηρεσίες της ΕΛΑΣ, στις φυλακές, στα στρατόπεδα «λαθρομεταναστών».
Προχωράμε σε αυτή την διαμαρτυρία για να δηλώσουμε πως είμαστε ενωμένοι απέναντι στην βαρβαρότητά τους, για να ενημερώσουμε τους «εκτός των τειχών» για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα στα κελιά και τους θαλάμους που μας έχουν κλεισμένους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
(60 άτομα της Α’ πτέρυγας Κορυδαλλού μείνανε έξω από τα κελιά τους και παρέδωσαν το παραπάνω κείμενο στον αρχιφύλακα της φυλακής)

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Η Κρίση Ταυτότητας του DNA



Όταν ο Peter Hoe βρέθηκε μαχαιρωμένος στο σπίτι του στο North Yorkshire, το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου 2006, οι ερευνητές κατάφεραν να συνδέσουν τη δολοφονία του με τους αδελφούς Terence και David Reed βασιζόμενοι σε μια μικρή ποσότητα DNA που βρέθηκε σε πλαστικό αντικείμενο το οποίο βρισκόταν κοντά στο πτώμα. Οι δυο τους καταδικάστηκαν τον επόμενο χρόνο.

Όμως, μια αίτηση αναίρεσης της απόφασης το 2009 δημιούργησε ερωτήματα σχετικά με την αξιοπιστία και την ερμηνεία των προφίλ DNA που προέρχονται από πολύ μικρές ποσότητες γενετικού υλικού. Με την αίτηση αναιρέσεως, οι δικηγόροι των
Reed, υποστήριξαν ότι η Valerie Tomlinson, αξιωματικός που ασχολήθηκε με την ανάλυση στην Υπηρεσία Εγκληματολογικών Επιστημών (FSS) με έδρα το Birmingham, είχε εικάσει πώς το DNA των ανδρών βρέθηκε στα κομμάτια από πλαστικό. Η αίτηση αναίρεσης απορρίφθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο, αλλά ένα μεγαλύτερο ερώτημα προκύπτει όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο οι ύποπτοι μπορούν να ταυτοποιηθούν από μια τόσο μικρή ποσότητα DNA.

Η υπόθεση είναι μία από τις πιο πρόσφατες δημόσιες ασάφειες μιας έντονα φορτισμένης αντιπαράθεσης στις επιστημονικές και νομικές κοινότητες για την ανάλυση μικρού δείγματος. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τα προφίλ DNA δεν μπορούν να αναπαραχθούν, είναι επιρρεπή σε αλλοίωση και ότι παρουσιάζουν έλλειψη επιστημονικά επικυρωμένων μέσων για να ληφθεί απόφαση για την ακρίβειά τους. Επιπλέον, οι μέθοδοι και οι διαδικασίες που
χρησιμοποιούνται περιβάλλονται από μυστικότητα - που οδηγεί μερικούς ερευνητές εγκληματολογίας να απαιτήσουν ότι η ερμηνεία αυτών των προφίλ, αν όχι και η πρακτική η ίδια, να επαναξιολογηθεί.

Η ανάλυση μικρού δείγματος είναι αποδεκτή σε ελάχιστες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Μεγάλης Βρετανίας και της Νέας Ζηλανδίας, αλλά έχει εφαρμοστεί σε πολλές περιπτώσεις. Η FSS δηλώνει ότι έχει χρησιμοποιήσει την τεχνική σε περισσότερες από 21.000 σοβαρές ποινικές
περιπτώσεις από την ανάπτυξή της στα τέλη του 1990. Πρόσφατες αιτήσεις αναίρεσης οι οποίες επιβεβαιώνουν την εγκυρότητα της μεθόδου ανάλυσης μικρού δείγματος δείχνουν ότι η νομοθεσία μπορεί να αγκαλιάσει όλο και περισσότερο τη συγκεκριμένη τεχνική. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ευρύτερη αποδοχή της μεθόδου θα μπορούσε να απειλήσει την εικοσαετή φήμη της μεθόδου DNA ως χρυσό κανόνα της εγκληματολογικής επιστήμης. Αντίθετα με την αντίληψη του κοινού, ''οι αποδείξεις που βασίζονται στο DNA δεν είναι αλάνθαστες'', λέει ο Peter Neufeld, υποδιευθυντής του
Innocence Project, μιας ομάδας προάσπισης στη Νέα Υόρκη που πραγματοποιεί εκστρατεία για την ευρύτερη πρόσβαση στα αποδεικτικά στοιχεία που βασίζονται στο DNA, έτσι ώστε να ανατρέψει λάθος καταδίκες.

Ο Βρετανός γενετιστής Alec Jeffreys ανέπτυξε τη μέθοδο των προφίλ DNA τη δεκαετία του 1980. Τα προφίλ επιλέχθηκαν από σύντομες, επαναλαμβανόμενες ακολουθίες DNA, διάσπαρτες σε όλο το γονιδίωμα, που ονομάζονται ''σύντομες διαδοχικές επαναλήψεις'' (
STRs). Επειδή ο αριθμός των επαναλήψεων ποικίλλει ευρέως από άτομο σε άτομο, η διάρκεια των STRs, είναι επίσης εξαιρετικά μεταβλητή, πράγμα που σημαίνει ότι με τη μέτρηση αρκετών STRs - μεταξύ 10 και 17 - οι εγκληματολόγοι μπορούν να δηλώνουν με υπολογίσιμη πιθανότητα εάν δείγμα DNA που βρέθηκε στη σκηνή ενός εγκλήματος ανήκει σε ύποπτο.

Μια 'υποψία' κυττάρων

Οι επιστήμονες χρησιμοποιούν την αλυσιδωτή αντίδραση της πολυμεράσης (PCR) για να ενισχύσουν τις
STRs σε ανιχνεύσιμα επίπεδα. Τα αντίγραφα στη συνέχεια διαχωρίζονται ανάλογα με μέγεθος με ηλεκτροφόρηση. Οι διαφορετικού μεγέθους STRs εμφανίζονται ως ένα πρότυπο κορυφών σε ηλεκτροφερογράμμο, οι οποίες μπορούν να συγκριθούν με μια βάση δεδομένων ή με ένα άτομο.

Η τυπική ανάλυση του DNA απαιτεί περίπου 200 πικογραμμάρια DNA, δηλαδή 33 κύτταρα. Οι τεχνικοί μπορούν γενικά να πάρουν περισσότερο από αρκετό DNA από ορατά δείγματα όπως αίμα ή σπέρμα. Αλλά για να παράγουν προφίλ από λίγα κύτταρα, οι επιστήμονες έχουν αναπτύξει τρόπους για την αύξηση της ευαισθησίας της ανάλυσης, συμπεριλαμβάνοντας τη μελέτη πιο πολλών κύκλων PCR για να αντιγράψουν περισσότερο DNA ή το 'καθάρισμα' του δείγματος για να αφαιρέσουν μη χρησιμοποιημένα αντιδραστήρια. Σε πολλές περιπτώσεις, η ποσότητα της πρώτης ύλης για την ανάλυση μικρού μεγέθους δείγματος είναι ασαφής. Οι μέθοδοι ποσοτικού προσδιορισμού, που επίσης βασίζονται στην PCR, μπορεί να δείχνουν ότι δεν υπάρχει DNA, αλλά οι τεχνικοί θα έχουν τη δυνατότητα να παράγουν τουλάχιστον ένα μερικό προφίλ. Αυτή η ευαισθησία, αν και αξιοσημείωτη, έχει ένα μειονέκτημα.

Κατά την ανάλυση οποιουδήποτε δείγματος, μεγάλου ή μικρού, εμφανίζονται τυχαίες διακυμάνσεις οι οποίες διαστρεβλώνουν τα αποτελέσματα. Οι STRs που υπάρχουν στο αρχικό δείγμα μπορεί να μην εμφανιστούν. Επιπλέον, τα προφίλ μπορεί να δείξουν STRs που δεν υπάρχουν σε δείγματα. Αυτή η επίδραση μπορεί να προκαλείται από επιμόλυνση.

Αυτές οι στοχαστικές συνέπειες μπορούν εύκολα να εντοπιστούν και να αποκλειστούν από την τυπική ανάλυση, επειδή υπάρχει αρκετό DNA για να γίνουν πολλαπλοί έλεγχοι, και γενικά τα ισχυρά σήματα από πραγματικές STRs μπορούν να διακριθούν από τις εξασθενημένες κορυφές που προκύπτουν.

Ο Bruce Budowle, γενετιστής και ιατροδικαστής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και πρώην επιστημονικός συνεργάτης του FBI, έδωσε στοιχεία επικρίνοντας την ανάλυση μικρού μεγέθους δείγματος στη δίκη των
Reeds. Υποστηρίζει ότι οι μέθοδοι για να προσδιορίσει κανείς εάν ένα σήμα είναι αληθές στην ανάλυση μικρού μεγέθους δείγματος δεν έχουν ακόμα επικυρωθεί.

Στη μέθοδο μικρού μεγέθους δείγματος, οι ιατροδικαστές χωρίζουν γενικά την περιορισμένη ποσότητα DNA σε δύο ή τρία δείγματα και κάνουν αναλύσεις σε δύο από αυτά. Το τρίτο, εάν υπάρχει, δεσμεύεται για τον τομέα της υπεράσπισης. Τα αποτελέσματα των αναλύσεων δεν μπορούν απολύτως να αναπαραχθούν, τα προφίλ συχνά δεν ταιριάζουν και οι επιστήμονες γενικά δέχονται ως αληθή τα σήματα STR που εμφανίζονται και στις δύο δοκιμές. Η πρακτική αυτή είναι ανησυχητική, λέει ο
Budowle: ''Η λογική αυτής της προσέγγισης έχει κάποια σημασία, αλλά η εμπιστοσύνη σε αυτή δεν έχει αξιολογηθεί''.

Εγγενής προκατάληψη;

Κοινές πρακτικές εγκληματολογίας μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε πόλωση, λέει ο Dan Krane, Μοριακός Βιολόγος στο Πανεπιστήμιο Wright State. "Οι εγκληματολόγοι μου λένε ότι είναι ευκολότερο να κάνουν διάκριση από που πραγματικά προέρχεται το DNA, εάν έχουν ένα δείγμα αναφοράς για να εργαστούν". Μικρού μεγέθους δείγμα ή όχι, το δείγμα αναφοράς είναι συχνά το DNA του υπόπτου – και οι αμυδρές κορυφές σε ένα δείγμα από τη σκηνή ενός εγκλήματος θα μπορούσε να φαίνεται πιο πειστική όταν εξετάζεται με μια ισχυρή κορυφή ενός υπόπτου. Μόνο μερικά εργαστήρια στις Ηνωμένες Πολιτείες, λέει, απαιτούν τυφλή δοκιμή στα πρωτόκολλα τους.

Οι φόβοι επικριτών της μεθόδου διαταράσσονται από την απροθυμία των εργαστηρίων που χρησιμοποιούν την τεχνική για να αποκαλύψουν τις κατευθυντήριες γραμμές για την ερμηνεία των αποτελεσμάτων. Τα εργαστήρια θα πρέπει να αναγκάζονται να αποκαλύπτουν λεπτομέρειες, λέει ο Budowle. Δεδομένης της αναπαραγωγής των προβλημάτων της τεχνικής, υποστηρίζει ότι είναι επιτακτική ανάγκη τα πρωτόκολλα να είναι ισχυρά και αξιόπιστα. Όμως, ''κανένα από τα εργαστήρια δεν αποκαλύπτει αυτό που κάνει. Ισχυρίζονται ότι είναι αποκλειστικές πληροφορίες'', λέει.

Η FSS δεν απάντησε σε διάφορες προτάσεις για συνέντευξη, αλλά ο Peter Gill, ιατροδικαστής στο Πανεπιστήμιο του Strathclyde στη Γλασκόβη
ο οποίος ανέπτυξε τη μέθοδο του μικρού μεγέθους δείγματος, λέει ότι η ποιότητα της επιστήμης "δεν είναι υπό αμφισβήτηση". Παρά το γεγονός ότι κάποιες συνέπειες είναι εντονότερες σε σχέση με την πρότυπη ανάλυση, εξαιτίας της ευαισθησίας της τεχνικής, η λειτουργία σε καθαρές συνθήκες
θα έπρεπε να οδηγεί σε αποφυγή σοβαρών ζητημάτων.

Οι συνέπειες της ορθότητας ή μη της μεθόδου, μπορούν επίσης να περιγραφούν στατιστικά, μειώνοντας την εξάρτηση από την ανθρώπινη κρίση, λέει ο ίδιος. Αλλά η θεωρία των πιθανοτήτων που ασχολείται με αυτές τις στοχαστικές συνέπειες, δε χρησιμοποιείται ακόμα στους ιατροδικαστικούς κύκλους. Λέει ότι οι στατιστικοί δεν είχαν τη χρηματοδότηση για να προσαρμόσουν την υπάρχουσα θεωρία στην ιατροδικαστική χρήση. ''Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι τα εργαλεία για να καταστεί δυνατή η καλύτερη ερμηνεία δε συμβαδίζουν με τις εξελίξεις στην επιστήμη της εγκληματολογίας τα τελευταία δέκα χρόνια'', λέει.

Όλες αυτές οι ανησυχίες έχουν οδηγήσει ορισμένες χώρες να προσεγγίσουν τη χρήση της ανάλυσης μικρού μεγέθους δείγματος. Το 2001, το FBI συνέστησε ότι θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις
στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως για τον εντοπισμό των οστών κάποιου για τον οποίο υπάρχουν υποψίες ότι είναι αγνοούμενος. Η χρήση της μεθόδου είναι επίσης αμφιλεγόμενη στη Βρετανία. Ο Sean Hoey κατηγορήθηκε για τη δολοφονία 29 ατόμων σε μια έκρηξη που κατέστρεψε το κέντρο της πόλης Omagh στη Βόρεια Ιρλανδία το 1998. Βασικό στοιχείο για την υπόθεση εναντίον του ήταν ένα μικρό δείγμα DNA που βρέθηκε σε τμήματα βόμβας που συνδέθηκε με την επίθεση.

Ο Hoey αφέθηκε ελεύθερος μετά το Εφετείο της υπόθεσής του το 2007. Ο δικαστής που είχε αναλάβει την υπόθεση εξέφρασε ''ανησυχία για τη σημερινή κατάσταση της επικύρωσης της επιστήμης και της μεθοδολογίας'', και η χρήση της είχε ανασταλεί στα βρετανικά δικαστήρια. Αλλά μια αναθεώρηση της τεχνικής στη Μεγάλη Βρετανία που δημοσιεύθηκε το 2008 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μέθοδος είναι 'εύρωστη' και 'κατάλληλη για το σκοπό', και η χρήση της επανήλθε. Τον Μάρτιο του 2009, ένας δικαστής στην Καλιφόρνια έκρινε ότι, λόγω της έλλειψης επιστημονικής αποδοχής των διαδικασιών και των στατιστικών που χρησιμοποιούνται για την ερμηνεία μικρού μεγέθους δείγματος, τα εν λόγω αποδεικτικά στοιχεία ήταν απαράδεκτα. Πιο πρόσφατα, ωστόσο, ένας δικαστής σε δικαστήριο της Νέας Υόρκης αρνήθηκε την πρόταση να εξαιρεθούν δείγματα μικρού μεγέθους σε μια δίκη για ανθρωποκτονία, κρίνοντας ότι η τεχνική είναι αξιόπιστη.

Το δικαστήριο δεν είναι το καταλληλότερο μέρος για να αμφισβητηθεί η επιστήμη της ανάλυσης μικρού μεγέθους δείγματος, λέει ο Allan Jamieson, διευθυντής του Ινστιτούτου Ιατροδικαστικών της Γλασκόβης, το οποίο παρέχει τις υπηρεσίες του στην αστυνομία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο Jamieson, ο οποίος κατέθεσε στην υπόθεση των αδερφών Reeds αλλά και στη δίκη για τη βομβιστική επίθεση στην πόλη Omagh, λέει ότι οι εγκληματολόγοι πρέπει να επικυρώνουν τις διαδικασίες και να διερευνούν περαιτέρω τα θέματα που έχουν προκύψει από τη μέθοδο ανάλυσης μικρού μεγέθους δείγματος, πριν οι επιστήμονες και οι αίθουσες των δικαστηρίων αρχίσουν να έχουν εμπιστοσύνη στα αποτελέσματα. ''Το κοινό δεν καταλαβαίνει ότι το γεγονός ότι το DNA σας βρίσκεται πάνω σε ένα αντικείμενο, αυτό δε σημαίνει ότι το έχετε αγγίξει'', λέει ο ίδιος. Ένα σημείο διαφωνίας στην περίπτωση των Reeds ήταν εάν οι Reeds είχαν ποτέ έρθει σε άμεση επαφή με την πλαστική λαβή του μαχαιριού, ή εάν θα μπορούσαν να έχουν μεταφέρει το DNA έμμεσα, μέσω της επαφής κάποιου άλλου, ή, ας πούμε, από φτέρνισμα.

Όπως λέει ο Budowle, ''στην ανάλυση μικρού μεγέθους δείγματος δεν μπορεί κανείς να βρει ποια είναι η πηγή του ιστού''. Οι επιστήμονες, λέει, ''υπερβαίνουν τη γραμμή'', όταν ερμηνεύουν αποτελέσματα δειγμάτων μικρού μεγέθους σε δικαστικές υποθέσεις.

Αλλά ο Gill διαφωνεί. ''Οι επιστήμονες είναι εκεί για να εξηγήσουν τι σημαίνει το εκάστοτε αποδεικτικό στοιχείο'', λέει. ''Είναι δική τους ευθύνη να εξηγήσουν όλες τις πιθανότητες για το πώς το DNA έφτασε και βρέθηκε εκεί και στη συνέχεια εναπόκειται στο δικαστήριο να αποφασίσει. Οι διαφωνίες είναι πιθανό να συνεχίσουν να υφίστανται.

Πηγή : nature.com

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Γράμμα αλληλεγγύης από τον σύντροφο Walter Bond

Γεια σας,
 
το όνομά μου είναι Walter Bond.
 
Αυτή τη στιγμή εκτίω την ποινή μου στις φυλακές των ΗΠΑ για 3 εμπρησμούς του ALF που προκάλεσαν ζημιά 2 εκατ. δολαρίων. Πρόσφατα, διάβασα μια δήλωση αλληλεγγύης από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς που προσπαθεί να δημιουργήσει μια πραγματική φωνή για όλους εμάς τους πολιτικούς κρατουμένους και τους κρατουμένους πολέμου, όσους από εμάς έχουν αγωνιστεί και ακόμα αγωνίζονται από τα κελιά των φυλακών μας ενάντια σε όλο τον πολιτισμό. Χάρηκα όταν είδα ότι στο εν λόγω κείμενο εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και σε εμένα. Ως ελάχιστο δείγμα της υποστήριξης μου παρακαλώ δεχθείτε τη συνημμένη σύντομη επιστολή αλληλεγγύης που έχω γράψει για την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Απελευθέρωση των ζώων, ότι κι αν χρειαστεί!
 
Με εκτίμηση,

Walter Bond
A.L.F. Lone Wolf

Υ.Γ. Ολόκληρη η επιστολή μου ή μέρος της μπορεί να ανατυπωθεί ελεύθερα.

Μπορείτε να μου γράψετε απευθείας στη διεύθυνση:
 
Davis County Jail
Walter Bond 2011-03339
PO Box 130
Farmington UT 84015-0130
 
Μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε με το σύνδεσμο μου με τον έξω κόσμο μέσω email: elizabethtobier@gmail.com.
 
 
Επιστολή Αλληλεγγύης στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Γεια σας σύντροφοι και αδερφικούς χαιρετισμούς σε όλους εκείνους που αγωνίζονται ενάντια στο κακό, την καταπίεση, και την κυβερνητικά επικυρωμένη εξουσία.

Προς όλους εκείνους που δεν μιλούν απλώς, αλλά αντ 'αυτού πράττουν, είμαι αδερφός σας. Για πάρα πολύ καιρό, θεωρητικοί, φιλόσοφοι, άκαρδοι, και δειλοί χωρίς κότσια, υποκρίνονται ότι είναι οι μόνοι καθιερωμένοι φορείς της απελευθέρωσης. Αλλά η απελευθέρωση δεν είναι ένα βιβλίο ή μια διάλεξη. Η απελευθέρωση δεν είναι ένα σύνολο νόμων που περνούν ή το σύστημα που προσπαθεί να σε συμπεριλάβει στη διαφθορά τους.

Η απελευθέρωση είναι η κατάργηση της καταπίεσης. Η απελευθέρωση είναι μια κραυγή ενάντια σε όλους εκείνους που επιδιώκουν να σε χρησιμοποιήσουν με μοχθηρία, για τους δικούς τους ηδονιστικούς στόχους. Η απελευθέρωση μπορεί να είναι ένα δοχείο βενζίνης στο σακίδιό σου και η δύναμη της Μητέρας Γης και στις δυο γαμημένες γροθιές σου! Όταν πεθάνουμε, θα υπάρχει άφθονος χρόνος για πασιφισμό και σιωπή. Τώρα είναι ώρα να πολεμήσουμε. Είναι καιρός να αντισταθούμε στην εξουσία με όλη τη δύναμη που μπορούν να μας δώσουν η αγάπη και το μίσος!

Όσοι από εμάς βρίσκονται πίσω από τοίχους και συρματοπλέγματα, όσοι από εμάς έχουμε αγωνιστεί με περηφάνια και όσοι δεν θα υποκλιθούμε ποτέ μπροστά σε καμία αρχή πέρα από τη δική μας, έχουμε δείξει στον κόσμο τον δρόμο προς την απελευθέρωση μέσα από τις δράσεις μας. Αλλά οι στρατηγοί του καναπέ και οι κομάντο του πληκτρολογίου δεν θέλουν δράσεις, θέλουν λόγια. Τι χάσιμο χρόνου.

Έχω περισσότερο σεβασμό για τους εχθρούς μου από ότι για τους μάντεις, τους κόλακες και τους χομπίστες. Επειδή οι εχθροί μου είναι τουλάχιστον ειλικρινείς, επειδή οι καταπιεστές μου τουλάχιστον δεν προσποιούνται ότι είναι κάτι διαφορετικό, και τουλάχιστον ξέρουν πώς να δρουν και αντιδρούν προς όφελος όσων θεωρούν πολύτιμα οι μαύρες διεστραμμένες καρδιές τους. Κανένας γραφέας, κανένας κακογράφος, κανένας λάρυγγας και καμιά αερολογία δεν καθορίζει τίποτα πέρα από γνώμες και κομμάτια χαρτιού. Γι 'αυτό μιλάω για τον εαυτό μου. Γι 'αυτό προτείνω σε όλους τους πολιτικούς κρατουμένους να μιλάμε δημόσια όποτε μπορούμε γιατί όταν παραμένουμε σιωπηλοί, ανάξιες γυναίκες και άντρες αρχίζουν να μιλούν για μας. Ή ακόμα χειρότερα, η σιωπή μάς μας κάνει να φαινόμαστε ανύπαρκτοι.
 
Αυτή ή η άλλη κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση, θα προσπαθεί πάντα με τους λίγους να τρομάξει τους πολλούς. Επειδή οι πραγματικά ελεύθεροι, εκείνοι με την άγρια καρδιά, μπορούν να ανάβουν φωτιές στις πόλεις τους ακόμα κι αν βρίσκονται πίσω από τους τοίχους της φυλακής τους. Και ξέρετε κάτι; Μπορούν να έχουν το σώμα μου, και αυτό είναι το μόνο που μπορούν να έχουν. Εγώ υπάρχω, εμείς υπάρχουμε, στην απόφαση κάθε συντρόφου που δεν φοβάται και πρόκειται να προβεί σε άμεση δράση αυτή τη στιγμή!

Μπορείτε να με κρατάτε φυλακισμένο μέχρι αυτό το σώμα να πεθάνει και να αποσυντεθεί, αυτό είναι και το όριο της εξουσίας σας! Δεν μπορείτε να σταματήσετε το πνεύμα της αντίστασης που με εμψυχώνει! Δεν μπορείτε να σταματήσετε αυτό που δεν μπορείτε να τρομάξετε! Καλώς ήρθατε στην ανταρσία!

Αναρχία σημαίνει «τέρμα πια η κυβέρνηση» όχι «καλώς ήλθατε στο βιβλιοπωλείο μου»! Απελευθέρωση των ζώων σημαίνει άνοιγμα και στη συνέχεια καταστροφή κλουβιών, όχι κουβέντα με ομοϊδεάτες. Απελευθέρωση της Γης σημαίνει εμπρησμός ενός χιονοδρομικού κέντρου, και όχι χτίσιμο ενός ακόμα οικολογικού κτιρίου από έναν πλούσιο φιλελεύθερο. Και απελευθέρωση του ανθρώπου σημαίνει τερματισμός της καταπίεσης από όλο τον πολιτισμό, και όχι να φωνάζεις συνθήματα στις κάμερες των ειδήσεων.

Σε άμεση αλληλεγγύη προς το Διεθνές Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων, το Διεθνές Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης, τo Animal Rights Militia, το Militant Forces Against Huntingdon Life Sciences, τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Σε αλληλεγγύη με όλους τους πολιτικούς κρατουμένους και τους μαχητές που ρισκάρουν τη ζωή η την ελευθερία τους για την αληθινή απελευθέρωση. Σε αλληλεγγύη προς το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα και το MOVE! Ζήτω ο John Africa! Απελευθέρωση των ζώων, ότι κι αν χρειαστεί!

«Αν ένας άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος, δεν μπορεί να λυγίσει από το βάρος των χειροπέδων του.» - Τα τελευταία λόγια ενός άγνωστου Γάλλου αναρχικού πριν καταδικαστεί σε θάνατο

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Εκδήλωση | Συζήτηση για την ολική άρνηση στράτευσης


Κείμενο του Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

«Δεν αμφιβάλλουμε πως οι μάζες γρήγορα θα απογοητευθούν από τα νέα είδωλα και θα υποχρεωθούν να στραφούν προς άλλες λύσεις, αφού εγκαταλείψουν τους τελευταίους θεούς τους. Τότε, ύστερα από ένα μεσοδιάστημα- λίγο ως πολύ μακρόχρονο- ο αγώνας αναγκαστικά θα ξαναρχίσει. ...
Θα είναι μια πάλη ανάμεσα στις ζωντανές δυνάμεις που θα αναπτυχθούν μέσ’από το δημιουργικό ενθουσιασμό των μαζών απ’τη μια μεριά και της σοσιαλδημοκρατικής εξουσίας με το συγκεντρωτικό πνεύμα που θα αμυνθεί σκληρά από την άλλη. ...»

(Αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα «Γκόλας Τρούντα», Νο 11, Ρωσία, 20/10/1917)


«ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΤΑΜΙ ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΟ, Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ,
ΚΥΛΑΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ.
ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ; ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ;»

 ● Τα κόμματα, οι διευθυντικές οργανώσεις της εξουσίας. Το ΚΚΕ, ένας καθεστωτικός μηχανισμός με ιστορικό ρόλο και μεγάλη εμπειρία στον έλεγχο και την καταστολή των αντικαπιταλιστικών αγώνων. Μηχανισμός προπαγάνδας και κινηματικής αστυνόμευσης, με επαγγελματικά στελέχη και κερδοσκοπικές εταιρείες, χρηματοδοτούμενος από τα κρατικά, ληστρικά ταμεία και από μεγαλοεπιχειρηματίες. Σπορά της ρώσικης αυτοκρατορίας και σπλάχνο της αστικής δημοκρατίας, η πολιτική εφεδρεία για την αντεπαναστατική παλινόρθωση του κράτους.
 Τη δεύτερη μέρα των πρόσφατων απεργειακών διαδηλώσεων το ΚΚΕ ανέλαβε να περιφρουρήσει τη βουλή από την οργή των εξεγερμένων, εφαρμόζοντας μάλιστα μεθόδους που η επίσημη, μισθοφορική, κατασταλτική δύναμη αδυνατεί πλέον να εφαρμόσει επιτυχώς (περιμετρικοί έλεγχοι ταυτοτήτων, σωματικοί έλεγχοι και μετωπική επίθεση σε μπλοκ διαδηλωτών). Η αυθόρμητη αντίσταση αρκετών διαδηλωτών απέκρουσε τις συντονισμένες επιθέσεις των ΚΝΑΤ και των ΜΑΤ και έσπασε το φραγμό που προστάτευε το ναό της αστικής κυριαρχίας.
 Η διαδήλωση της πρώτης μέρας στην Αθήνα είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων τριάντα χρόνων. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέλαβαν το κέντρο της πόλης. Κάποιες χιλιάδες από αυτούς κινήθηκαν αποφασιστικά και δυναμικά ενάντια σε αντικειμενικές υποστάσεις του εχθρικού κόσμου, της τρομοκρατίας, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης, καταστρέφοντας υποδομές της μητροπολιτικής συσσώρευσης, επιτιθέμενοι στους μισθοφόρους και διαρρηγνύοντας τη στρατιωτική άμυνα της βουλής. Το γεγονός ότι το πλήθος και η οργάνωση εκείνων που επέλεξαν να αναλάβουν δράση έξω και σε αντιπαράθεση με τη θεσμική τάξη ήταν ακόμα ανεπαρκή για την κατάληψη και καταστροφή των καθεστωτικών διευθυντηρίων, δίνει πρόσθετη αξία στις πρωτοβουλίες όξυνσης της σύγκρουσης με το κράτος. Η επέκταση και η συνολικοποίηση της εξέγερσης απαιτούν τη συνεχή παρουσία της και την αλληλέγγυα υπεράσπισή της. Η μετάθεση της βίαιης αντιπαράθεσης σε μια μελλούμενη ουτοπική συγκυρία γενικής συμφωνίας, όπως βέβαια και η άρνησή της, προσφέρει με την παθητικότητά της ανοχή στις πολιτικές μανιπουλάτσιες, μεταδίδοντας την υποχωρητικότητα και την ηττοπάθεια μπροστά στην κεφαλαιοκρατική προέλαση. Υποτιμώντας και διαχωρίζοντας τα αντιστασιακά εγχειρήματα παραδινόμαστε στον κατακερματισμό. Η άμβλυνση των κινηματικών αντιθέσεων δεν είναι προϋπόθεση, αλλά συνέπεια της αλληλέγγυας ανάπτυξης της άμεσης εξεγερσιακής δράσης. Όσο οξύνεται ο αντιθεσμικός αγώνας τόσο εντείνονται οι δόλιες προσπάθειες του καθεστώτος να ελέγξει με οικονομικά, στρατιωτικά και ιδεολογικά μέσα τους αγωνιζόμενους. Έτσι φτάνουμε στην έκτακτη επιστράτευση της κομματικής αστυνομίας για την αποκατάσταση της ταξικής ειρήνης.
 Όταν ο εχθρός επιτίθεται στρατιωτικά και πολιτικά ανακαταλαμβάνοντας κεκτημένο έδαφος αγώνα, ή σπάμε την κατοχή ή υποτασσόμαστε στα αποτελέσματα που επιβάλλει. Ενίοτε, ένας ελιγμός είναι αναπόφευκτος λόγω πρακτικής αδυναμίας. Κανένας πολιτικός τακτικισμός όμως δεν είναι ικανός να δικαιολογήσει την εγκατάλειψη του άμεσου εξεγερσιακού αγώνα. Ειδικά όταν διακυβέβεται το δυνάμωμα της αντεπίθεσης στα πολιτικά αφεντικά ή ο μαζικός ευνουχισμός της, τα αποτελέσματα μιας ενδεχόμενης υποχώρησης μπροστά στην κομματική αντιεξέγερση θα ήταν καταλυτικά. Όταν ο εχθρός επιτίθεται, η κρισιμότητα της αντιπαράθεσης επικρέμεται αμετάθετα. Ανάκτηση της πρωτοβουλίας σημαίνει αντεπίθεση. Και την Πέμπτη το μεσημέρι τίποτα δεν υποδήλωνε ότι στη συνέχεια των απεργειακών κινητοποιήσεων η κομματική απόπειρα αστυνόμευσης θα υπαναχωρούσε αντί να επεκταθεί. Αντιθέτως, τα χαρακτηριστικά της παρούσας ταξικής σύγκρουσης και η εμπειρία μας δείχνουν ότι η στρατηγική της εσωτερικής καταστολής των κινητοποιήσεων προσβλέπει σ’έναν μακροχρόνιο ολοκληρωτικό έλεγχο. Σε τέτοιες συνθήκες η πρωτοβουλιακή αντίσταση δικαιώνεται εφόσον πλήττει την de facto εγκατάσταση μιας νέας τυραννίας με βαρύ ιστορικό, στο δρόμο και στις συνειδήσεις.
 Υπό το κυρίαρχο πολιτισμικό και πολιτικό καθεστώς όλες οι κοινωνικές σχέσεις συνθλίβονται με τη βία και την τρομοκρατία του κεφαλαίου και του κράτους. Στην τρέχουσα εποχή ειδικά, η συντήρηση της παραγωγής υπεραξίας και κάθε επιχείρηση εκμεταλλευτικής ανάπτυξης βασίζονται στη μαζική εξόντωση καταπιεσμένων ανθρώπων και στην εντατικότερη λεηλασία της φύσης∙ κάθε θεσμική αναδόμηση, κάθε κυβερνητικό σχέδιο βασίζονται στη στρατιωτική επιβολή. Και η κομματική αστυνομία παρατάσσεται απέναντι στο αντιστασιακό μέτωπο, για να διαφυλάξει την απάνθρωπη τάξη. Η κρατιστική πολιτική αντικειμενικοποιείται βίαια και καθολικά. Διαλεκτικά, οι πολιτικές όψεις του εξεγερσιακού αγώνα, ο αντικρατισμός, η αντικαθεστωτικότητα και η αντιθεσμική κοινωνική αυτοοργάνωση είναι αδιαχώριστες από τη βίαιη δράση. Όπως αδιαχώριστα δυναμώνουν και εξελίσσονται η τοπική αντίσταση και η μαζική σύγκρουση. Η όποια αντιπαραβολή τους εκφράζει μια προσπάθεια διαφυγής από αντικειμενικές κρίσεις αναγκαίες για το προχώρημα του αγώνα. Η αποστασιοποίηση από τη βίαιη αντιπαράθεση, με τους κομματικούς μηχανισμούς και τις φάλαγγές τους στη συγκεκριμένη κατάσταση, σημαίνει άρνηση της πολιτικής ρήξης, με την κινηματική αστυνόμευση. Αν επικρατούσε μια τέτοια παθητική θέση οι διαλυτικές συνέπειές της θα επεκτείνονταν σύντομα σε όλους τους χώρους αντίστασης. ΄Ομως, μέσα στον αγώννα μαθαίνουμε και μπορούμε και θυσιάζουμε τις οπισθοδρομικές συμβάσεις και τις βολές μας υπερασπιζόμενοι τη συνέχειά του.
 Ποιό είναι το όριο των βίαιων μέσων που νοηματοδοτούνται και νοηματοδοτούν τη σύγκρουση με τις αντιεξεγερσιακές δυνάμεις; Από την άμεσα διαθέσιμη ισχύ η απαραίτητη για να καταβληθεί η στρατοκρατική κατοχή, η απαραίτητη για να αποκαλυφθεί και να αποκαθηλωθεί η θεσμική τρομοκρατία. Εκείνοι που τάσσονται οργανωμένα και έμπρακτα ενάντια στην ελεύθερη κινηματική δράση χρειάζεται να αντιμετωπίζονται ανάλογα. Μάλιστα, αφού την Πέμπτη το μεσημέρι οι διαδηλωτές κινούμενοι προς τη βουλή βρέθηκαν, όντας απροετοίμαστοι, να βάλλονται από τοπικά πολυπληθέστερες ομάδες κρούσης που επιτίθονταν μαζί με τους μισθοφόρους, είχαν και την αντικειμενική ανάγκη και το δίκιο και την πολιτικά καίρια αποφασιστικότητα να αμυνθούν με ισχυρότερα μέσα από αυτά που χρησιμοποιούσε η κρατική εμπροσθοφυλακή. Όποιοι επικρίνουν τους διαδηλωτές που αμύνθηκαν στην κατασταλτική επέλαση με τα μέσα που διέθεταν, συνηγορούν στην ανήθικη θυματοποίηση της κομματικής αστυνομίας, στη διασπαστική συκοφαντία και στη μοιρολατρική ανοχή του επανακάμπτοντος ελέγχου∙ ρίχνουν λάδι στην αντεπαναστατική μηχανή, όποια κι αν είναι τα κίνητρά τους. Σύσσωμη η πολυκομματική αριστερά συγκαλύπτει το ρόλο του ΚΚΕ και υπερθεματίζει την επίσημη αντιεξεγερσιακή και αντιαναρχική προπαγάνδα. Ορισμένοι σύντροφοι προκειμένου να προσπεράσουν τα αντικειμενικά διλήμματα που τίθενται και τις δυσκολίες που ενέχει ο αγώνας για την αποδόμηση της κομματική δικτατορίας εξισώνουν την κομματική αστυνόμευση με τη αντίσταση προς αυτήν. Είναι αλήθεια ότι οι κομματικοί στρατιώτες είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι και πιστεύουν ότι αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση. Αλλά και οι μισθοφόροι είναι νέοι και κακοπληρωμένοι. Και πάντα στα πεδιά των μαχών παρατάσσονταν και θυσιάζονταν οι απόκληροι, ενώ τα οικονομικά διευθυντήρια και τα πολιτικοστρατιωτικά επιτελεια προφυλάσσονται στους πύργους τους. Οι επαναστατημένοι έχουν και συνάισθηση και συνείδηση και ανθρωπιστικό λογισμό. Ωστόσο, η αποδόμηση των ιεραρχικών συστημάτων και η ανάπτυξη της προλεταριακής αυτοοργάνωσης περνάει αναπόφευκτα από τη φθορά της ηγεμονικής ματαιοδοξίας που διακατέχει τους φύλακες της εξουσίας. Χρειάζεται να τρωθεί η αντικειμενική βάση του κράτους και του εξουσιαστικού φαντασιακού. Η μηχανή του ταξικού ελέγχου ενσαρκώνεται και εμψυχώννεται από ανθρώπους και αυτή είναι η τραγωδία του αστικού πολιτισμού. Η άποψη που λέει ότι ο εχθρός βρίσκεται αλλού είναι δόλια∙ θέλει να παρελκύσει για να αφοπλίσει την εξέγερση και να συντηρήσει τη θεσμική τάξη. Όσο πιο μακριά οι επαναστατικές κρίσες τόσο πιο καλά για το καθεστώς. Όσο πιο μακριά ο εχθρός ή όσο πιο σκοτεινός περιγράφεται, τόσο καταλληλότερο καθεστώς συμβάσεων για να αναλάβουν την καθοδήγηση των κινημάτων προς την αφομοίωσή τους οι πολιτικοί αυθέντες. Η σύγκρουση ξεκινάει από εδώ, όπου σταθούμε. Η τυχοδιωκτική σύμπνοια με τις εξουσιαστικές κοινοτοπίες ανοίγει το δρόμο στα καθεστωτικά τάγματα εφόδου. Ας μην αφήσουμε τα πεδία του αγώνα στη μηχανή που εξαφανίζει τις κρατικές δολοφονικές επιχειρήσεις εναντίον νεολαίων και εργατών. Να μην αφήσουμε τα πεδία του αγώνα στην κατοχή καμίας εξουσιαστικής φατρίας.
 Το ΚΚΕ επέλεξε να αποπειραθεί τον έλεγχο της τελευταίας απεργειακής διαδήλωσης, διότι η συγκυρία είναι κρίσιμη για τη σταθερότητα των κρατικών θεσμών. Οι νέες ρυθμίσεις των όρων μισθωτής σκλαβιάς αφαιρούν από τη ΓΣΕΕ και την έσχατη μεσολαβητική αρμοδιότητά της. Το μονοπώλιο της ρεφορμιστικής αντιπροσώπευσης ανήκει πλέον στο κομματικό διευθυντήριο της αριστεράς. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει ήδη αποκαλυφθεί ευρέως ως εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα. Αυτή τη στιγμή, ο μόνος τρόπος αποκατάστασής της είναι ο μετασχηματισμός των ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιστάσεων σ’ένα κρατιστικό κίνημα που θα συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στο επερχόμενο εκλογικό θέατρο. Ένας μετασχηματισμός που για να επιτελεστεί πρέπει να αδρανοποιηθεί βιαίως η συγκρουσιακή δυναμική της αντίστασης και να στρατονιστούν οι αγωνιζόμενοι στους σχεδιασμούς της αριστερής αριστοκρατίας, επικυρώνοντας δοξαστικά τον πολιτικό ηγεμονισμό της.
 Με την ολοκληρωτική μονεταριστική φιλελευθεροποίηση του ΠΑΣΟΚ, που εξαθλιώνει το σύνολο της εκμεταλλευόμενης βάσης, αλλά και συμπιέζει τις μεσαίες αστικές συντεχνίες, τους μικροεπιχειρηματίες, τους γραφειοκράτες και τους τεχνοκράτες της διοίκησης, το ΚΚΕ συναγωνίζεται μόνο του την ακροδεξιά στην προάσπιση των θιγόμενων συστημικών συμφερόντων. Η ταξική εκπροσώπηση των μικροαστών παίρνει τη μορφή της διαπραγμάτευσης για τις θεσμικές αλλαγές και τη μορφή της ιδεολογικής αντίδρασης μπροστά στην υπαρκτή εξέγερση. Για να εμφανιστεί το ΚΚΕ ως ισχυρός κυβερνητικός πόλος στα μάτια των συντηρητικών ψηφοφόρων και αλληλένδετα ως αξιόπιστη διαπραγματευτική δύναμη μέσα στο καθεστώς, πρέπει να ελέγξει τα κινήματα. Όπως έγραφε ο στίχος: «Δεν θα τολμήσουν, έλεγες, δεν έχουν άλλο δρόμο, σου απαντούσα».
 Τα σταλινικά και τα ρεβιζιονιστικά μικροδιευθυντήρια που νεκρανασταίνονται από τις κομματικές διαρροές, επενδύουν καιροσκοπικά στην αντιεξεγερσιακή πολεμική, προσδοκώντας μερίδια στην εκλογική εξαργύρωση του κινηματικού ελέγχου. Όμως σήμερα οι δυνάμεις που αυτονομούνται από την αιχμαλωσία του περισσού αυτενεργούν και ανακαλύπτουν την αντικρατική κοινωνική αυτοοργάνωση. Το ίδιο συμβαίνει με τη βάση των αρστερίστικων κομμάτων. Οι ηγεσίες, εφόσον θέλουν να κρατάνε τις θέσεις τους, συνεχίζουν τους φεουδαρχικούς διαγκωνισμούς, ενσωματώνοντας εξεγερσιακές μεθόδους οπορτουνίστικα. Όσο όμως η ταξική αντεπίθεση δυναμώνει δε θα υπάρχει καμία πολιτική υπεραξία να αντληθεί από τους αγώνες και το ΚΚΕ αναπόφευκτα θα στρέφεται όλο και περισσότερο προς τη συντηρητική αντίδραση. Αλλά αν δεν κατέχει το καρότο, τις δυναμικές κινητοποιήσεις, χάνει και το μαστίγιο, την κινηματική αστυνόμευση.
  Σε πρώτο χρόνο το κατασταλτικό σχέδιο ανακόπηκε. Η συνέχεια του εξεγερσιακού αγώνα θα διαμορφωθεί συνθετικά από την εξέλιξη της μαχητικής αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της συλλογικής αντιθεσμικής συγκρότησης των αντιστεκόμενων στα κάτεργα και στο δρόμο ενάντια στα αφεντικά και τις αστυνομίες τους.

 ● Η δύναμη του ΚΚΕ είναι οι κομματικές οργανώσεις βάσης και τα ελεγχόμενα σωματεία, τα στρατευμένα μέλη στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές. Σ’αυτήν αναφέρεται κάθε φορά που εξαγγέλει την ταξική πάλη. Ποιά δουλειά όμως κάνει η συγκεντρωτικά καθοδηγούμενη πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση στο πεδίο της μισθωτής σκλαβιάς; Η κομματική προπαγάνδα πρώτα φθείρει την αγωνιστική διάθεση εκμεταλλευόμενων ανθρώπων, διαποτίζοντάς τους με τη μοιρολατρεία του οικονομικού ντετερμινισμού, με τον οποίο μετατίθεται η επαναστατική ταξική οργάνωση και δράση στον κομματικό αγώνα για την εξουσία. Επίσης, υποβάλλει τη δοξασία της πολιτικής αυθεντίας αποστρέφοντάς τους από την καταννόηση της δυνατότητάς μας να απελευθερωθούμε άμεσα με τη μαχητική αυτοοργάνωσή μας, αποστρέφοντάς τους από την εξεγερσιακή αυτενέργεια, από τη συλλογική ζύμωση και από την καλλιέργεια γνωστικών και πρακτικών δεξιοτήτων κοινωνικής αυτονόμησης ενάντια στην αστική διεύθυνση. Η κομματική οργάνωση επιτίθεται στις αντιστασιακές πρωτοβουλίες που δεν επιτυγχάνει να ελέγξει και επεμβαίνει κατασταλτικά για το σπάσιμο αγώνων. Επιτίθεται συνωμοσιολογώντας, συκοφαντεί επιτιθέμενη στην αγωνιστική και στην προσωπική αξιοπρέπεια όποιων κινούνται ανεξάρτητα, επιτίθεται κινδυνολογώντας, επενδύοντας στην ήττα των αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Χτυπάει την αλληλεγγύη των εκμεταλλευόμενων με την κακοπιστία που ξεχειλίζει από τον κομματικό λόγο∙ χτυπάει την αγωνιστική αποφασιστικότητα με τη μυστικοποίηση της πολιτικής αντίληψης και το δογματισμό, που αλληλοσυμπληρώνονται παράγοντας πολιτική σύγχυση. Κι αν παρόλα αυτά η αγωνιστική πρωτοβουλία δεν κάμπτεται, της επιτίθεται με την άμεση βία. Όλοι όποιοι έχουν συμμετάσχει σε αγωνιστικές κινήσεις σε χώρους δουλειάς έχουν την εμπειρία της κομματικής υπονόμευσης ή και της βίαιης κατασταλτικής επέμβασης. Ο γραφειοκρατικά ελεγχόμενος συνδικαλισμός είναι η οργάνωση της εσωτερικής αστυνόμευσης των εργατικών αντιστάσεων.
 Σε ορισμένους χώρους δουλειάς, τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΚΚΕ είναι τα ίδια εργολάβοι και κερδίζουν από την εκμετάλλευση εργατων, μεταναστών κυρίως, όπως στην οικοδομή, ενώ σε κάποιους άλλους χώρους, όπως στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, επιπρόσθετα συνυπογράφουν τις άδειες για τα πολυπόθητα μεροκάματα θανάτου και τρομοκρατούν όποιους τολμάνε να ορθώσουν μια φωνή αντίστασης στο εφοπλιστικό- εργολαβικό- συνδικαλιστικό σκλαβοπάζαρο. Πρόκειται για εργοδοτικές μαφίες, κομμάτι του ελεγκτικού και εκμεταλλευτικού παραγωγικού μηχανισμού, που μέσω οικονομικών, πολιτικών, τραμπούκικων και ποινικών εκβιασμών κρατάνε τους εργαζόμενους κατακερματισμένους και πειθαναγκασμένους. Ο κομματικός συνδικαλισμός οργανώνει την εργατική δύναμη σαν άβουλο εργαλείο της τεχνοκρατικής, γραφειοκρατικής και χρηματιστικής αστικής διεύθυνσης με βάση τη συντεχνία. Ο συντεχνιακός ταξικός έλεγχος ιστορικά προηγείται της βιομηχανίας, αλλά έγινε βασικό μέσο για την κυριαρχία των κομμάτων μετά την αποθέωσή του από το μουσολινικό φασισμό. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα επιτίθεται ιδεολογικά στους εργαζόμενους ταυτίζοντάς τους με το στηρικτικό κορμό του, τις συντεχνίες, που παραμένει ενεργός για να αποσβέσει την κοινωνική οργή με ψευτοαγωνιστκές παράτες. Και το ΚΚΕ προσπαθεί ματαίως να συγκεντρώσει υπό τον έλεγχο του τις αποκλίνουσες αντιστασιακές δυνάμεις, για να εγγυηθεί τη συνέχεια της ταξικής τυραννίας.Ας μην ξεχνάμε ότι εκατόν έξι χρόνια πριν,το πρώτο βήμα της μπολσεβίκικης δικτατορίας μετά στην κατάληψη της τσαρικής διοίκησης ήταν η αδρανοποίηση των σοβιέτ και η καταστολή των εξεγέρσεων και της κοινωνικής αυτοοργάνωσης σύμφωνα με ένα πολιτικό πρόγραμμα σύνθλιψης των εργατών και των αγροτών στο βωμό του κομματικού- αστικού συγκεντρωτισμού και της βιομηχανικής ανάπτυξης.
 Ο πολιτικός αγώνας της εκμεταλλευόμενης βάσης για την απελευθέρωση από την κυριαρχία του κεφαλαίου θεμελιώνεται στην αυτονομία των αγωνιζόμενων από κάθε κρατιστική καθοδήγηση και στην αλληλεγγύη τους. Το προχώρημα προς την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στα νέα, στα προηγούμενα και στα οποιαδήποτε θεσμικά πλαίσια μισθωτής σκλαβιάς, έρχεται με την αντιστασιακή αυτοοργάνωση, την εξεγερσιακή πρωτοβουλία και την αυτοάμυνα απέναντι στην εργοδοτική και συντεχνιακή- εργολαβική τρομοκρατία. Αυτοοργάνωση μαχητική, στην κατεύθυνση της αντεπίθεσης στους καθεστωτικούς μηχανισμούς με όλους τους δυνατούς τρόπους και συχγρόνως ανοιχτή στην κατεύθυνση της συγκρότησης συλλογικής μαζικής ισχύος. Εξεγερσιακή πρωτοβουλία, για τη θραύση του κατακερματισμού, τη διάχυση του αγωνιστικού πνεύματος και την άμεση ανατροπή της ελεγκτικής τάξης ακριβώς εδώ όπου βιώνεται η καταπίεση. Αλληλεγγύη απέναντι στους οικονομικούς εκβιασμούς και αυτοάμυνα απέναντι σε κάθε μορφή καταστολής.

 Την εποχή ετούτη που οι διακρατικοί και εθνικοί θεσμοί αναδομούν την ταξική μηχανή έχουμε ιστορική ευθύνη, οι αναρχικοί, οι αντιστεκόμενοι, όλοι οι εκμεταλλευόμενοι να εμβαθύνουμε την κοινωνική αντεπίθεση. Τα αριστερά μέτωπα έρχονται να επανενσωματώσουν την αντίσταση στο καθεστώς. Απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, των μισθοφόρων τους και της κομματικής αστυνομίας, απέναντι στα πολιτικάντικα αναχώματα, να αντιτάξουμε το κοινό επαναστατικό αντικρατικό πνεύμα, να αντιτάξουμε την ενότητα στην άμεση δράση.

Τιμή στις επαναστάσεις που τσακίστηκαν από την μπολσεβίκικη δικτατορία.  
Τιμή στους ναύτες της Κρονστάνδης.
Τιμή στους λαούς που φυλακίστηκαν επί μισό αιώνα στα κάτεργα του κόκκινου στρατού, για να πουληθούν στη συνέχεια στα πορνεία της φιλελεύθερης δύσης. 
Τιμή στους επαναστατημένους κουμουνιστές που προδίδονται επί ογδόντα χρόνια από το ΚΚΕ και σε όλους τους αγωνιστές που φονεύθηκαν είτε από τα όπλα του έθνους, είτε από τα όπλα του κόμματος. 
Τιμή στον παρόντα εξεγερσιακό αγώνα.
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
 
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Αιχμάλωτος του κράτους
31/10/2011

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Νέα δίωξη της ΣΠΦ για κείμενο αλληλεγγύης στο στέκι Ναδίρ

Πριν λίγες μέρες λάβαμε κλήσεις στις φυλακές που κρατούμαστε για τη διεξαγωγή προκαταρκτικής έρευνας από την αντιτρομοκρατική. Η έρευνα αυτή αναφέρεται στην πιθανή δίωξή μας σύμφωνα με το άρθρο 184 του Ποινικού Κώδικα που αναφέρει  «Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών». Η έρευνα αφορά το κείμενο αλληλεγγύης που είχαμε εκδώσει για το αναρχικό στέκι  Ναδίρ. 
   Η αστυνομική δίωξη κειμένων δεν είναι κάτι  πρωτόγνωρο στους κύκλους της εξεγερσιακής  αναρχίας .
    Αντίθετα υπάρχει παρελθόν  αντίστοιχων  διώξεων σε χώρες όπως  η Ιταλία, η Χιλή κ.α. που είναι έντονη η παρουσία συντρόφων που προωθούν την άμεση δράση.
   Η κοινή επιδίωξη της σύγχρονης διεθνής αστυνομίας σκέψης είναι η αποτροπή της αναρχικής προπαγάνδας  της πράξης και της διάχυσης των ιδεών μας.
   Για αυτό δεν διστάζουν σε αυτές τις περιπτώσεις να καταργούν την εξευγενισμένη βιτρίνα της δημοκρατίας που δήθεν επιτρέπει την «ελεύθερη διακίνηση λόγου και ιδεών»
   Έτσι αποσύρονται  και οι οποιεσδήποτε τελευταίες ψευδαισθήσεις που μπορεί να διατηρούν κάποιοι. Τα πράγματα είνε πλέον ξεκάθαρα  ¨ η αναρχική δράση ή ο λόγος ή θα είναι παράνομα ή δεν θα είναι τίποτα! ¨ 
   
Αυτή τη στιγμή η νέα αστυνομία σκέψης εφαρμόζεται πιλοτικά σε εμάς που βρισκόμαστε φυλακισμένοι ως μέλη της αναρχικής επαναστατικής οργάνωσης  Σ.Π.Φ. και στο σύντροφο Θ. Μαυρόπουλο.
   Στο μέλλον είναι βέβαιο οτι αυτή η στρατηγική της προληπτικής καταστολής και δίωξης κειμένων, θα εφαρμοστεί και σε εκείνα τα αναρχικά στέκια και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που υπερασπίζονται και διαδίδουν τις αναρχικές αξίες.
   Παράλληλα αυτή η νέα δίωξη αποτελεί μια πρόβα τζενεράλε του νέου τρομονόμου που θέλει να εφαρμόσει το κράτος.
   Ο νέος τρομονόμος είναι ουσιαστικά μια κατασταλτική αναβάθμιση του άρθρου 184 που εγκαθιδρύει την προληπτική καταστολή του ανατρεπτικού λόγου. Σύμφωνα με τις διατάξεις του η  έκδοση και η διανομή πρακτικών εγχειριδίων δράσης ή κειμένων που προωθούν το αναρχικό αντάρτικο πόλης , θα αντιμετωπίζονται ως ¨ τρομοκρατικές πράξεις¨ επισύροντας χρόνια κάθειρξης στη φυλακή .
   Η εξουσία με αυτόν τον τρόπο επιδιώκει να μετρήσει αντιδράσεις και σιωπές .
   Άλλωστε δέν είναι η πρώτη φορά που εμείς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους μπάτσους και τους εισαγγελείς της σκέψης. Πριν λίγους μήνες , ασκήθηκε νέα δίωξη στα αδέρφια μας Ο.Οικονομίδου και Γ.Πολύδωρο που είχαν υπογράψει ως μέλη της Σ.Π.Φ.  τη διεθνή μπροσούρα ¨Ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει¨.  Με μοναδικό στοιχείο την συνυπογραφή τους, τα ονόματά τους προστέθηκαν στη δικογραφία για την αποστολή των 14 εμπρηστικών δεμάτων σε πρεσβείες  και διεθνείς  αστυνομικούς –εισαγγελικούς οργανισμούς που έχει αναλάβει η οργάνωσή μας.
   Όλα αυτά σχηματίζουν νέους κόμπους στον δικαστικό γόρδιο δεσμό που έχει τυλιχτεί  γύρω απ΄τη Σ.Π.Φ.  οι μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής σε συνεργασία με τους ειδικούς εφέτες ανακριτές που έχουν αναλάβει τη δίωξή μας, επινοούν  μία ομηρία διαρκών νέων υποδικιών απέναντί μας. Προφανώς δεν ήταν τυχαία η υποδικία που εμπνεύστηκαν εναντίον του συντρόφου μας Χ.Χατζημιχελάκη για ηθική αυτουργία στην υπόθεση των δεμάτων (χωρίς να υπάρχουν ούτε καν «στοιχεία» έστω τηλεφωνικών υποκλοπών), τη στιγμή που θα αποφυλακιζόταν λόγω της λήξης της 18μηνης προφυλάκισης του.
   Παράλληλα το κράτος έχει εξαπολύσει εναντίον της Σ.Π.Φ. μέχρι στιγμής  τέσσερα διαφορετικά δικαστήρια που θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον.
   Η έναρξη αυτής της δικαστικής  εκστρατείας εναντίον μας εγκαινιάζεται με το δικαστήριο για τρεις εκρήξεις (σπίτι του υφυπουργού εσωτερικών Χηνοφώτη, υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης, σπίτι Λ.Κατσέλη) καθώς και την κατοχή ενός εκρηκτικού μηχανισμού στο σπίτι στο Χαλάνδρι. Στο δικαστήριο αυτό, τώρα θα δικαστούν οι τέσσερις  σύντροφοι που ήταν καταζητούμενοι κατά την πρώτη εκδίκαση της υπόθεσης. Η ημερομηνία έναρξής του έχει οριστεί για τις 14 Δεκεμβρίου.
   Επίσης τα περισσότερα μέλη της Σ.Π.Φ.  θα δικαστούμε και για την υπόθεση των 6 του Δεκέμβρη (σύλληψη έξι ατόμων του αναρχικού χώρου για κατοχή όπλων και εκρηκτικών). Μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση τρία απ΄τα μέλη της Σ.Π.Φ. θα δικαστούν με την κατηγορία του «διευθυντικού ρόλου στην οργάνωση».
   Στη συνέχεια υπάρχει το δικαστήριο με τα παγιδευμένα δέματα, το οποίο εμείς θα το αναδείξουμε ως το κεντρικό δικαστήριο της οργάνωσής μας, καθώς για πρώτη φορά δικαζόμαστε και τα εννιά μέλη της Σ.Π.Φ. Υπάρχει ακόμη η δικογραφία εναντίον  των 5 μελών για τη σύλληψή τους στο Βόλο που ενώθηκε με την δικογραφία της συμπλοκής με τους μπάτσους στην Πεύκη και διωκόμαστε μαζί με τον αδερφό μας Θ. Μαυρόπουλο.
   Παράλληλα σε δύο συντρόφους της οργάνωσης (Χ.Τσάκαλο, Γ.Νικολόπουλο) έχει ασκηθεί δίωξη και στην Ιταλία  για το παγιδευμένο δέμα που είχε σταλθεί προς τον Berlusconi.
   Φυσικά υπάρχουν ακόμα δεκάδες ανοιχτές δικογραφίες για επιθέσεις της Σ.Π.Φ. που βρίσκονται στα γραφεία των ανακριτών.
   Είναι γεγονός πως τα δύο τελευταία χρόνια τα ονόματα των συλληφθέντων για αναρχική δράση εναλλάσσονται με την ταχύτητα που φυλλομετρά κάποιος τις σελίδες με τα ονόματα ενός τηλεφωνικού καταλόγου.
   Οι συλλήψεις, οι διώξεις, οι φυλακίσεις, οι καταδικαστικές αποφάσεις, διαμορφώνουν λόγω της συχνότητάς τους μία σχετικά συνηθισμένη κατάσταση.
   Το κράτος εφαρμόζει τη στρατηγική του σοκ, επιδιώκοντας να δημιουργήσει μία αποδεκτή πραγματικότητα όπου πλέον κανείς δεν θα αναρωτιέται και δεν θα ξαφνιάζεται από αυτά που συμβαίνουν. Φανταστείτε πριν λίγα χρόνια πώς θα φαινόταν η δίωξη κάποιων φυλακισμένων αναρχικών για ένα κείμενό τους.  Σήμερα η εξουσία προσπαθεί να εγκαθιδρύσει μία νοηματική και πρακτική έρημο μέσα στις μητροπόλεις και την περιφέρειά τους.
  Όμως εμείς επιμένουμε να μιλάμε και να πράττουμε. Ξέρουμε πως τα κείμενά μας μπορεί να μην απευθύνονται στους πολλούς, γνωρίζουμε όμως πως υπάρχουν ακόμη νέοι σύντροφοι που δεν τους αρέσει ούτε το βόλεμα, ούτε να περιμένουν στη σειρά τους μέχρι την επόμενη πορεία για να τα «χώσουν», αφήνοντας το ενδιάμεσο διάστημα σε κατάσταση αναμονής και αδράνειας.
Άλλωστε η αναρχική αντάρτικη δράση δεν έχει ημερομηνία έναρξης ή λήξης , αντίθετα ξεσπά 365 μέρες το χρόνο , 24 ώρες το 24ωρο .
   Αυτούς τους λύκους γυρεύουμε , που κάνουν πιο ενδιαφέρουσες τις νύχτες της μητρόπολης κουβαλώντας μαζί τους αναθυμιάσεις από βενζίνη και οργή.
Είναι οι νέοι νιχιλιστές  , οι αναρχοατομιστές , οι σύντροφοι του νέου εξεγερσιακού ρεύματος  η τάση του αντικοινωνισμού που συναντιούνται στο κατώφλι της πράξης.
   Οι λέξεις μας που δραπετεύουν από τη φυλακή προσπαθούν να σπάσουν το χάρτινο τείχος των κειμένων και να μετουσιωθούν σε πράξεις. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με αυτά τα αδέρφια μας , όχι μόνο στην ελλάδα , αλλά και διεθνώς για τη στήριξη και την προώθηση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI) και του Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου (IRF) .
 Για αυτό μέσα σε όλο αυτόν τον δικαστικό κυκλώνα που έχει εξαπολυθεί εναντίων μας , η νέα προκαταρκτική έρευνα της αντιτρομοκρατικής  με σκοπό μία καινούργια δίωξη εξαιτίας του κειμένου αλληλεγγύης που εκφράσαμε προς το στέκι ΝΑΔΙΡ μας δίνει χαρά και μας κάνει να αισθανόμαστε πιό δυνατοί.
   Απο ότι φαίνεται , ακόμη και μέσα απο τη φυλακή μας υπολογίζουν και ανησυχούν για τη διάχυση του λόγου μας . Ειλικρινά θέλουμε να δικαιώσουμε της ανησυχίες τους .
Για αυτό κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας .
Επίσης η δίωξη για αυτό το κείμενο αλληλεγγύης επιβεβαιώνει την αυθεντική ουσία του λόγου.
Γιατί ο αναρχικός λόγος είναι η πεμπτουσία της ζωής που ορίζουμε μέσα απ’ τις πράξεις μας
Οπότε τους το ξαναλέμε για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.
ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΠΙΣΩ, ΕΝΝΙΑ ΧΙΛΙΟΣΤΑ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ.
  Τα λόγια μας να τα παίρνετε τοις μετρητοίς .

Οι διώξεις , οι προανακρίσεις  , οι επισκέψεις  της αντιτρομοκρατικής στις φυλακές που κρατούμαστε  , οι συνεχείς μεταγωγές μας , τα πειθαρχικά δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας αγγίξουν.
Αυτοί είμαστε , τίποτα περισσότερο , τίποτα λιγότερο .
ΖΗΤΩ Η Σ.Π.Φ – ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (FAI)
  • ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (I.R.F.)
Τα φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ
Και ο αναρχικός επαναστάτης Θ.Μαυρόπουλος .

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Κείμενο του συντρόφου Χρήστου Κολεντίνη σχετικά με την προφυλάκισή του

Όταν τα δόντια των σκυλιών του κράτους
τρυπήσουν τη σάρκα μας τότε η φλόγα που
καίει μέσα μας όλο και πιο πολύ θα δυναμώνει!
Όταν ο εγκλεισμός γίνεται αποπνικτικός ο νους
ανελέητα θεριεύει και η δύναμη της σκέψης
σαν εύλεκτο υλικό στη φλόγα αναφουντώνει!

Οι ιδέες μας δεν φυλακίζονται
δεν φιμώνονται


  Στις 9 Ιούλη μετά τις 12 τα μεσάνυχτα βρισκόμουν εντός του Πολυτεχνείου και παρακολουθούσα τη συναυλία του αυτοοργανομένου ραδιοφωνικού σταθμού 98fm.
  Μετά από ένα τετράωρο περίπου βγαίνοντας από την πύλη της Στουρνάρη κατευθύνθηκα στο από πάνω στενό, εκεί συνεχίζοντας το δρόμο μου, στη γωνία Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα δέχθηκα ξαφνική και κτηνώδη επίθεση από τη νόμιμη συμμορία ψυχασθενικών ατόμων οι οποίοι αποκαλούνται προστάτες της δημοκρατίας-χούντας.
  Με χτύπησαν μανιασμένα με μπουνιές, κλωτσιές και με τα γκλοπ γυρισμένα ανάποδα, σε όλο μου το σώμα, στο πρόσωπο αλλά και στο κεφάλι.
  Μετά τον ξυλοδαρμό με πήγαν στο διπλανό πεζοδρόμιο απ' τη κλούβα, εκεί περικυκλωμένος από δύο διμοιρίες με περιέλουσαν με έναν κουβά νερό καθώς και με οινόπνευμα στο κεφάλι.
  Έπειτα με 'χώσαν σε ένα ασφαλίτικο και με οδήγησαν στη Γ.Α.Δ.Α. .Με παράτησαν αιμόφυρτο και αβοήθητο σε έναν πάγκο για αρκετές ώρες. Απ' την πρώτη στιγμή τους ζήτησα να κάνω ένα τηλέφωνο και να με πάνε άμμεσα στο νοσοκομείο. Η μόνη τους απάντηση ήταν σε λίγο και σε λίγο. Βέβαια ούτε στο νοσοκομείο με πήγαν ούτε το τηλέφωνο έκανα.
  Ωστόσο οι δυνάμεις μου άρχιζαν να με εγκαταλείπουν, ξάπλωσα στο πάγκο ,και λέω ξάπλωσα γιατί δεν είχα καν το κουράγιο να βρίσκομαι καθιστός, ζαλιζόμουν υπερβολικά και μετά από λίγο όλα σβήσαν.
  Όταν συνήλθα ,από μόνος μου χωρίς κανείς να με συνεφέρει, με φώναξαν στο γραφείο για να μου απαγγείλουν τις εξής κατηγορίες: Κατοχή και χρήση  εκρηκτικών υλών, διατάραξη κοινής ειρήνης, εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής. Αρνήθηκα να υπογράψω το χαρτί με τις κατηγορίες διότι είναι ψευδείς και στηρίζονται στη κατάθεση ενός ψευδομάρτυρα ματατζή με σκοπό τη προφυλάκισή μου και τη δικαιολόγηση του ξυλοδαρμού μου.
  Κατά τις 9 και το πρωί θυμήθηκαν να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο (έτσι νόμιζα δηλαδή) όμως προτίμησαν να με περάσουν ,με ανοιγμένο το κεφάλι να στάζει, από τη σήμανση πρώτα και μετά από την Ευελπίδων. Εκείνες τις ώρες το νοσοκομείο φάνταζε μακρινό ταξίδι.
  Ο ξυλοδαρμός και όλη αυτή η πολύωρη διαδικασία θα μπορούσε να μου είχε στοιχίσει ακόμα και τη ζωή. Όλα αυτά τα απάνθρωπα, άψυχα όντα με κρατούσαν μέσα σε κτίρια, με τρέχαν στους δρόμους κάτω απ' τον ήλιο σε ημιλυπόθυμη κατάσταση. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να υποστώ βαθύ κρανιοεγκεφαλικό κάταγμασχισιμο, και κάκωση στο γόνατο, κάκωση στην ωμοπλάτη ενώ μου δημιουργήθηκε στη συνέχεια νεφρική ανεπάρκεια αλλεπάλληλα χτυπήματα στα πλευρά και τα νεφρά καθώς και τη προφυλάκισή μου χωρίς κανένα στοιχείο.
  Νοσηλεύτηκα μια βδομάδα στον Ερυθρό Σταυρό φρουρούμενος πό ασφαλίτες, ειδικούς φρουρούς και ο.π.κ.ε. .Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου δεν άργησαν καθόλου τα προβλήματα και οι ενοχλήσεις από τη μεριά της αστυνομίας, αφήνοντας αναμένα τα φώτα όλο το βράδυ, ενώ έκλεισαν τα παράθυρα φοβούμενοι μάλλον οι ψαρωμένοι χέστες ότι θα αποδράσω ενώ ήμουν με τους ορούς, φορεμένο καθετήρα και νιώθοντας το κεφάλι μου τόσο βαρύ που δεν μπορούσα να το σηκώσω. Δεν άργησε και η γελοία προσπάθεια εκφοβισμού οπλίζοντας τα όπλα τους έξω απ'την πόρτα του δωματίου.
  Γιατροί και μπάτσοι συντηρούσαν ένα κλίμα βιασύνης, θέλαν οπωσδήποτε το συντομότερο να με πάρουν από εκεί ενώ δεν ήμουν καλά.Τελικά λόγω της κατάστασής μου ανακρίθηκα στο νοσοκομείο, όπου και αποφάσισαν να με προφυλακίσουνκαι επαναλαμβάνω χωρίς στοιχεία παρα μόνο με τη ψευδή κατάθεση ενός ματατζή.
  Μετά την ανάκρισή μου μεταφέρθηκα άρων άρων στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Οι συνθήκες εκεί είναι πανάθλιες και ακατάλληλες για τη νοσηλεία των ασθενών. Νοσηλεύτηκα άλλη μια βδομάδα, όταν μου αφαίρεσαν τα ράμματα απ' το κεφάλι και το πόδι δε δυσκολεύτηκαν να με πάνε στις πτέρυγες παρόλο που τα τραύματά μου δεν είχαν επουλωθεί ακόμα.
  Από τις 9 Ιούλη βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους που ξέρει πολύ καλά πως να φυλακίζει ανθρώπους που αγωνίζονται υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Ανθρώπους που επέλεξαν να σταθούν στο ύψοσ τους με ψηλά το κεφάλι και δεν έκλεισαν τα μάτια μπροστά στη τυραννία των καιρών.
  Παρατηρούμε σε περιόδους έντονων κοινωνικών αγώνων οι κρατικοί μηχανισμοί να εντείνονται κατα σε ότι τους απειλεί. Η καταστολή και η βία των αστυνομικών δυνάμεων ειδικά τα τελευταία χρόνια συνεχώς αυξάνεται. Ανοίγοντας περισσότερες θέσεις δολοφόνων στα σώματα ασφαλείας με πεζές και μηχανοκίνητες περιπολίες στις γειτονιές μας από ομάδες ειδικών φρουρών, διας και δελτα με καινούριο αλλά και μεγαλύτερο σε αριθμό εξοπλισμό. Με άγριους ξυλοδαρμούς με πρόθεση τη δολοφονία, όπως η χειρότερη περίπτωση του Γ.Καυκά που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση ενώ έμεινε αρκετές μέρες σε κόμμα.
  Μετά από κάθε σύλληψη δεν χάνουν την ευκαιρία είτε με σκευωρίες, με ψευδείς καταθέσεις ή με προκατασκευασμένα στοιχεία οπως τσάντες με μολότωφ, πέτρες και ότι άλλο θέλουν, φορτώνοντάς τα σε συντρόφους και διαδηλωτές ώστε να κρατάνε ομήρους.Με απαγόρευση εξόδου απ' τη χώρα, αναγκαστική παρουσία στο τμήμα και επιβάλλοντας εξοντωτικά ποσά πολλών χιλιάδων ευρώ για εγγύηση ή να σε απομονώνουν και να σσε φυλκίζουν στα κελιά της δημοκρατίας.
  Με σκοπό την αποδυνάμωση του αντικρατικού αγώνα. Ένδειξη πως ο φόβος διαχέεται προς τους από πάνω. Η δικαιοσύνη δεν υφίσταται, δεν υπάρχει πουθενά και μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Η δημοκρατία είναι καθαρά μια αυταπάτη ελευθερίας, μια φυτεμένη πλασματική εικόνα στον εγκέφαλό μας να υποκαθιστά τη συνείδηση και τη φαντασία δημιουργόντας ένα αίσθημα εφυσηχασμού, ασφάλειας, φιλησυχίας και ειρήνης. Αν όμως ανοίξουνε τα μάτια μας, αν εξεγείρουμε τη σκέψη μας, θα δούμε και θα καταλάβουμε πως η πραγματικότητα απέχει κατα πολύ, θα δούμε πως ισχύει το αντίθετο.
  Λένε πως ζούμε σε ειρήνη, αν αυτό που έχουμε είναι ειρήνη τότε είμαι ενάντια σε αυτή. Σε μια ειρήνη που χύνετε κάθε μέρα αίμα, από τις δολοφονίες εργατών στα κάτεργα απ' τα αφεντικά "εργατικά ατυχήματα" μέχρι τις αυτοκτονίες ανθρώπων από τα χρέη.Από τις δολοφονίες αγωνιστών απ'τις αστυνομικές δυνάμεις μέχρι τους θανάτους ανθρώπων από το κρύο και τη πείνα. Από τις δολοφονίες φυλακισμένων από βασανιστήρια και πειράματα μέχρι τους πνιγμούς μεταναστών και τα θανάσιμα βασανιστήρια στα τμήματα...
  Ο πόλεμος είναι εδώ και κυριοαρχεί τον ζούμε κάθε μέρα. Ο χρόνος περνάει και οι καιροί μεταβάλλονται σε μεσαιωνικές συνθήκες. Σε μια εποχή του ΔΝΤ που οι πιέσεις των εξουσιαστών είναι ακόμα πιο βίαιες επιβλητικά πιο θανατηφόρες και στοχευμένες προς τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, που η εξαθλίωση εξαπλώνεται απειλιτικά, η σήψη και η πλήξη εχθρικα μας περιτριγυρίζουν, ενώ η απάθεια που στις μέρες μας θριαμβεύει μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ανθρωπομηχανή που το μόνο που ξέρει και κάνει είναι να συντηρεί παράγοντας και καταναλώνοντας υπέρ του κεφαλαίου.
  Ας μη γίνουμε λοιπόν υπόδουλοι του σύγχρονου ταξινομημένου μοντέλου κοινωνίας που έχουν στήσει στις πλάτες μας, ασ μην αφήσουμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρεία να μας πλακώσει.
  Να περάσουμε στη μαζική επίθεση που θα καταστρέψει τους θεσμούς και τα δεσμά που μας κρατάνε σε αυτή τη κατάσταση απραξίας, να διαλύσουμε και να πάρουμε θέση ενάντια σε κάθε μορφής εξουσίας.
  Να συνάψουμε , οξύνοντας, αλυσιδοτές και αλληλένδετες σχέσεις αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης, αντίστασης όπου κάθε τείχος υποταγής θα γκρεμιστεί, κάθε μορφή εξουσίας θα εξαλειφθεί ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να χορέψουμε πάνω στα συντρίμια αυτού του παλιού και γερασμένου κόσμου γευόμενοι την ελευθερία.
  Τάσσομαι συνειδητά ως αναρχικός ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια σε κάθε τι που υποβιβάζει την αξιοπρέπειά μας. Γιατί ο έρωτας για τη Ζωή και την Ελευθερία είναι ανίκητος και δεν ξενερώνει ποτέ!
Ο αγώνας συνεχίζεται και μέσα απ' τις φυλακές!

Αγώνας για
ΖΩΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΟΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ



Χρήστος Κολεντίνης

Α' Πτέρυγα Κορυδαλλου

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

 Ονομάζομαι Ρίτσιος Χάρης και για δεύτερη φορά μέσα σε εφτά χρόνια, καλούμαι να παρουσιαστώ στις τάξεις του στρατού με την 89/2011 ΕΔΥΕΘΑ / ΓΕΣ / ΔΣΛ όπου υποχρεούμαι(!!) να καταταγώ στο 2/39 ΣΕ/ΕΟΔ Μεσσολογγίου στις 30/8/2011 για να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις (!!!) μου προς την πατρίδα. ‘Εχοντας βαθιά συνείδηση των πράξεων μου αρνούμαι για δεύτερη φορά (η πρώτη άρνηση ήταν τον Μάιο του 2004) να επιτρέψω στον εαυτό μου να υπηρετήσει τυφλά και υπάκουα, ως ανδρείκελο την πατρίδα, όπως την καθορίζει το κράτος με την υποχρεωτική στράτευση, στον αιματοβαμμένο του μηχανισμό, τον ελληνικό στρατό.
 Καταρχήν ως αναρχικός και ως άνθρωπος θεωρώ αδιανόητο να έχω εγώ υποχρεώσεις στο κράτος που ξεπληρώνονται με την θητεία, εφ’ όσον δεν θυμάμαι να υπέγραψα μαζί του συμβόλαιο για την πλήρη απώλεια της προσωπικής μου ελευθερίας, της προσωπικότητάς μου, της γνώμης μου και των επιθυμιών μου και να «δουλέψω» για λίγους μήνες ως υπηρέτης στην συντήρηση των ένοπλων δυνάμεων. Για μένα ένας φασιστικός μηχανισμός, όπως ο στρατός που με την βία διαιωνίζει το σύστημα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης πρέπει να καταστρέφεται και όχι να τρέφεται με ανθρώπινο υλικό.
 Από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα ο ελληνικός στρατός συνεχίζει να αποτελεί τον ένοπλο μηχανισμό των κρατιστών και δρα σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, αποδεικνύοντας συνέχεια την έμπρακτη κρατική βία εις βάρος των κοινωνιών και όχι μόνο. Ως μηχανισμός βίας μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε πειθήνιους και άβουλους δολοφόνους και πάνω απ’ όλα, η μόνη επιλογή που αφήνει είναι η τυφλή υποταγή. Μια υποταγή που δικαιολογείται με όρους όπως «προστασία του έθνους» και της «πατρίδας», αλλά αυτό είναι ένα κρατικό πρόσχημα, αφού α) ο στρατός δεν έπαψε να αναπαράγει τον πόλεμο, το φυλετικό μίσος και τις σφαγές αμάχων. Και β) όταν σήμερα, (όπου εδώ και ενάμιση χρόνο οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου βιώνουν μια από τις σκληρότερες κυριαρχικές επιβολές των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ.), αποδείχτηκε ότι πατρίδα για τους έλληνες κρατιστές, είναι οι τράπεζες, το χρηματιστήριο, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης και το μεγάλο κατασκευαστικό, τηλεπικοινωνιακό και εφοπλιστικό κεφάλαιο.
 Αρνούμαι να στρατευτώ γιατί ακριβώς δεν θέλω να συμμετάσχω στον κατασταλτικό στρατιωτικό μηχανισμό, που τους τελευταίους μήνες προετοιμάζεται εντατικά στην καταστολή των διαδηλώσεων στα αστικά κέντρα, όπου σύντομα θα ξεσπάσει η κοινωνική οργή ενάντια στη σύγχρονη σκλαβιά που μας επέβαλλε η πασοκική χούντα.
 Αρνούμαι να στρατευτώ γιατί ακριβώς δεν θέλω να συμμετάσχω στις δολοφονίες των προσφύγων στα σύνορα, όπου ο ελληνικός στρατός με πολύ χαρά συμμετέχει στις δυνάμεις της FRONTEX, τους τελευταίους μήνες, (έπειτα από αίτημα που κατάθεσε η υποταχτική κυβέρνηση του πασοκ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση), αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι τα σοβινιστικά και τα ρατσιστικά ιδεολογήματα κυριαρχούν στο έκτρωμα που βάφτισαν ως Ευρωπαϊκή Ένωση.
 Αρνούμαι να στρατευτώ διότι δεν πιστεύω στην ύπαρξη καμίας πατρίδας και έθνους, που ως «αιχμή του δόρατος» καταπιέζουν και φυλακίζουν μέσα στα «χαραγμένα» γεωγραφικά σύνορα ολόκληρους πληθυσμούς και τους υποδουλώνει για λογαριασμό της κάθε ολιγάριθμης εξουσιαστικής κλίκας.       
 Αρνούμαι να στρατευτώ διότι οι πραγματικοί μου εχθροί δεν είναι οι τυχαία γεννημένοι άνθρωποι σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη, αλλά οι μηχανισμοί εκείνοι του κάθε κράτους που καταστέλλουν και καταπιέζουν τις κοινωνίες. Οι μηχανισμοί των έμμισθων ένοπλων συμμοριών που δρουν στις πόλεις (οι κάθε είδους μπάτσοι) και των ένοπλων δυνάμεων στα στρατόπεδα που αδιάκοπα στηρίζουν τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και εξαπολύουν πολέμους, επιβάλλοντας κατοχή ανά την υφήλιο.
 Δηλώνω ότι συμμετέχω μόνο στον κοινωνικό πόλεμο που εναντιώνεται σε κάθε είδους κρατική οργάνωση, με στόχο την εξαφάνιση της εκμετάλλευσης, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πείνας, της σκλαβιάς και κάθε μορφής εξουσίας και ιεραρχίας . Για τους ανωτέρους λόγους και για πολλούς άλλους ακόμα, επιστρέφω στο γενικό επιτελείο στρατού και συγκεκριμένα στο στρατολογικό γραφείο Β Αθηνών, την απαράδεχτη φυλλάδα που βαφτίσανε ως Σημείωμα Κατάταξης, ως άτοπη και ατυχές.

Ρίτσιος Χάρης 28/8/2011

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

1η ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΑΝΤΙΣΠΙΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ


1η ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΑΝΤΙΣΠΙΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
 26-28 Αυγούστου, Παλιόχωρα, Χανιά

Τα τελευταία χρόνια το κίνημα απελευθέρωσης ζώων αναπτύσσεται και στην Ελλάδα, οργανώνεται μέσα από άτομα και ομάδες, δυναμώνει και, πάντα με επίγνωση του πόσο αργά είναι για αυτούς που υποφέρουν, γίνεται όλο και πιο αποφασισμένο στο να βάλει ένα τέλος στον καθημερινό υποβιβασμό, εξευτελισμό, βασανισμό όλων των ζώων, και κυρίως εκείνων που γίνονται αντικείμενα της πιο στυγνής και ευρείας εκμετάλλευσης. Άλλοι νωρίτερα και άλλοι πιο πρόσφατα ξυπνάμε από το παραμύθι που μας πότισαν γονείς, δάσκαλοι, και πατριαρχικές κοινωνίες, και ξεμπροστιάζουμε τους σπισιστικούς μηχανισμούς που προσπαθούν να μας ταΐσουν με πτώματα και ψέματα στην προσπάθειά τους να εξουσιάσουν και να εκμεταλλευτούν κάθε ζωή. Απέναντι στις προσπάθειες γελοιοποίησης, φασιστικής φίμωσης και απομόνωσης από όσους επιλέγουν να ζήσουν με παρωπίδες βουτηγμένοι στην απάθεια,  σε περιοχές όπως η Αθήνα, η Καστοριά, η Σιάτιστα, η Μυτιλήνη, η Πάτρα, τα Χανιά, ο Βόλος, η Θες/κη, σε κάθε τόπο και χρόνο, αντιτάσσουμε τη φωνή, τη δράση, και την αλληλεγγύη μας, χωρίς να φρενάρουμε σε αυθαίρετες διακρίσεις.

Σε μια προσπάθεια συντονισμού και ουσιαστικής επικοινωνίας, άτομα και συλλογικότητες συνδιοργανώνουμε την πρώτη 3ήμερη αντισπισιστική συνάντηση στις 26,27,28 Αυγούστου. Στόχος είναι, ξεκινώντας από κοινές βάσεις, να συζητήσουμε πέρα από τετριμμένα, να συγκεντρώσουμε δυνάμεις και προβληματισμούς πάνω στο διεθνές αλλά και στο τοπικό, και να συντονιστούμε σε περαιτέρω δράση.

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στο κάμπινγκ Παλιόχωρας  (Γραμμένου) Χανίων.  Σε ένα νησί που αποτελεί έναν από τους βασικούς πυρήνες εκμετάλλευσης και κακοποίησης μη ανθρώπινων ζώων, η Παλιόχωρα συγκεντρώνει παραδοσιακά αρκετούς κατοίκους και επισκέπτες  με στοιχειώδη τουλάχιστον σεβασμό απέναντι στα μη ανθρώπινα ζώα.

Το τριήμερο θα περιλαμβάνει παρουσίαση θεματικών από συλλογικότητες,  συζητήσεις, εργαστήρια και προβολές. Το τελικό πρόγραμμα θα ανακοινωθεί το συντομότερο. 

 Επικοινωνία:alogomyges@gmail.com

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Κείμενο του Αλέξανδρου Κόσσυβα για τη νέα δίωξή του

Βιώνοντας 11 μήνες τώρα μια ασύμφωνη ακόμα και με τα «λογικά» πλαίσια της αστκής δικαιοσύνης προφυλάκιση και με το δικαστήριο ενός σαθρού-έτοιμου να καταρρεύσει κατηγορητηρίου να έχει οριστεί 18 Οκτώβρη, οι αστυνομικές αρχές, εν μέσω θερινής ραστώνης εμφανίζουν μια έκθεση ένορκης εξέτασης ενός ψευδομάρτυρα-νεοδωσίλογου με ημερομηνία σύνταξης 24/09/10 (την ίδια ακριβώς ημέρα που εγώ κι ο σύντροφος Μ. Τραϊκάπης διαβαίνουμε το κατώφλι των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού κατηγορούμενοι για τη ληστεία της ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας στις 17/09/10 ) που με εμφανίζει ως ύποπτο για τη ληστεία της ΕΤΕ Σχηματαρίου στις 29 Μαρτίου Μ. Δευτέρα του 2010.
      Έπειτα φυσικά από αυτεπάγγελτη δίωξη ο ανακριτής Θηβών στέλνει κλήση κατηγορούμενου, η οποία όλως τυχαίως δεν παραδίδεται στο κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού όπου βρίσκομαι προσωρινά κρατούμενος αλλά ανακαλύπτεται τυχαία από γείτονα σε διεύθυνση παλιάς κατοικίας μου. Έπρεπε να εμφανιστώ ενώπιόν του στο πρωτοδικείο Θηβών για τη λήψη προθεσμίας ώστε να ανακαλύψω έκπληκτος ότι συγκατηγορούμενή μου και σε αυτή την υπόθεση είναι η Μ. Οικονόμου που ενώ η ίδια είναι γνωστής διαμονής και εμφανίζεται κάθε μήνα στο Α.Τ. περιοχής της, δεσμευμένη από περιοριστικούς όρους, ουδέποτε της παραδόθηκε ούτε φυσικά της στάλθηκε κλήση από την αστυνομία η οποία το τελευταίο χρονικά διάστημα με πρόθεση αποκρύπτει κλήσεις κατηγορουμένων με σκοπό τη δημιουργία σύγχυσης, εντυπώσεων και την έκδοση ενταλμάτων  σύλληψης.
      Δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή που επιλέχτηκε, ούτε το ότι η ψευδομαρτυρία που μας συνδέει με τη ληστεία κρατήθηκε στα συρτάρια της ασφάλειας επί ένα σχεδόν χρόνο, ούτε ότι συντάχτηκε από τους ίδιους ακριβώς μπάτσους που τον περασμένο Σεπτέμβρη έστησαν το παραμύθι των Ψαχνών με τη δοκιμασμένη συνταγή των μαρτύρων που φάσκουν και αντιφάσκουν και δηλώνουν ότι τους υπαγορεύουν οι ασφαλίτες.
      Καμία σημασία δεν έχει πως τα στοιχεία που μας συνδέουν και με τη ληστεία στο Σχηματάρι είναι κατασκευασμένα και η δεύτερη  μαρτυρία του ντόπιου συνεργάτη της αστυνομίας στις 24/09/10 είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την πρώτη στις 30/3/10 και καταφανώς ψευδής και φαιδρή. Η εντολή έχει δοθεί.
      Η νέα δίωξή μας αποτελεί πολιτικό σχεδιασμό-πολιτική απόφαση μιας social φασιστικής κυβέρνησης και των ανώτερων κλιμακίων των υπουργείων Προστασίας του Πολίτη, Δικαιοσύνης και του στρατηγείου της ΕΛ.ΑΣ. Είναι σχεδιασμός ενός κρατικού μηχανισμού που έχει περάσει στην ωμή επίθεση και καταστολή.
     Η δίωξη αυτή συγκαταλέγεται ανάμεσα σε δεκάδες άλλες αγωνιζόμενων ανθρώπων, αναρχικών και φυλακισμένων αγωνιστών. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ειδικά δικαστήρια-στρατοδικεία που έγιναν και θα γίνουν και σε εξοντωτικές ποινές που αυτά επιβάλλουν. Σκοπός τους είναι η πολιτική και κοινωνική εξόντωση. Στην αντεπίθεση λοιπόν.
      Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους σημαίνει την εντατικοποίηση του ριζοσπαστικού αντικαθεστωτικού αγώνα.
 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ


                                                                  Φιλικά και συντροφικά
                                                                   ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΣΣΥΒΑΣ
                                                            Φυλακές Κορυδαλλού Α’ Πτέρυγα
                                                                            12/08/11

Κείμενο της Μαρίας Οικονόμου για τη νέα δίωξή της

Περίπου 1 χρόνο μετά (μήνα Αύγουστο) και 2 μήνες πριν το δικαστήριο για την υπόθεση της ληστείας ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας ενημερώνομαι από τον σύντροφο Α. Κόσσυβα ότι είμαστε κατηγορούμενοι για μια ακόμη υπόθεση ληστείας στην ΕΤΕ Σχηματαρίου.
      Εδώ θέλω να τονίσω ότι η κλήση (παρόλο που δίνω παρών κάθε μήνα και οι μπάτσοι γνωρίζουν πολύ καλά το σπίτι μου ) δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μου. Επίσης στον σύντροφο Α. Κόσσυβα, ενώ κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού, στάλθηκε σε παλιά του διεύθυνση και το έμαθε τυχαία. Φυσικά αυτός ο αστυνομικός σχεδιασμός, όλη αυτή η υποχθόνια μύηση είχε σκοπό την έκδοση ενταλμάτων και αυτομάτως τη δημιουργία αρνητικού κλίματος εν όψει του δικαστηρίου στις 18 Οκτωβρίου 2011 αλλά και ως προς την παρουσία μας στον ανακριτή Θηβών.
      Η αρχή αυτής της φαρσοκωμωδίας ξεκινά στις 17/09/10 σε τυχαίο έλεγχο της αστυνομίας στη περιοχή Πανοράματος Ευβοίας ενώ βρισκόμουν με τους συντρόφους μου Α. Κόσσυβα - Μ. Τραϊκάπη στο αυτοκίνητό μου. Μας προσάγουν βιαίως στο τμήμα Αρτάκης και εκεί μας ενημερώνουν ότι έχει γίνει ληστεία στην ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας.
      Μετά από τα διαβιβαστικά της ΓΑΔΑ ότι πρόκειται για 3 αναρχικούς, η προσαγωγή μετατρέπεται σε σύλληψη χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο (εκτός από φαιδρές ανυπόστατες, αντιφατικές μαρτυρίες ηρώων) που να μας εμπλέκει με την συγκεκριμένη υπόθεση. Παρόλο το φαιδρό κατηγορητήριο και τη γελοία δικογραφία οι 2 σύντροφοι προφυλακίζονται κι εγώ αφήνομαι «ελεύθερη» με περιοριστικούς όρους με όλη την αστυνομία ένα χρόνο τώρα από πίσω μου.
      Αν η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας στην  ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας είναι για γέλια, η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας της ΕΤΕ Σχηματαρίου είναι για κλάματα. Το μόνο «στοιχείο» που υπάρχει σε αυτή τη κατασκευασμένη δικογραφία είναι μια καθοδηγούμενη ψευδομαρτυρία ενός σύγχρονου κουκουλά-μαυραγορίτη η οποία αλλάζει σε διάστημα 11 μηνών 3 φορές με σκοπό την προφυλάκισή μου,  τη 2η προφυλάκιση του συντρόφου Α. Κόσσυβα και με στόχο βέβαια το «δέσιμο» των δύο αστήριχτων υποθέσεων. Δημιουργώντας έτσι την εικόνα των «σκληρών κακοποιών» εν όψει του δικαστηρίου της Χαλκίδας.
      Η συγκεκριμένη ψευδομαρτυρία έχει κατατεθεί στις 24/09/10 (7 μήνες μετά τη σύλληψή μας στην Εύβοια ) και από τότε φυλασσόταν ως το ύπουλο «όπλο» στα χέρια των διωκτικών αρχών. Δεν αναφέρομαι αναλυτικά στις καθοδηγούμενες μαρτυρίες του κουκουλο-μαυραγορίτη γιατί σύντομα θα βγουν στη δημοσιότητα οι ψευδοκαταθέσεις του. Καταθέσεις οι οποίες αποτελούν την αρχή για μια παρακαταθήκη στα χέρια των εξουσιαστών. Μια νέα παρακαταθήκη που δίνει τη πολυτέλεια στις διωκτικές αρχές για νέες προφυλακίσεις αγωνιστών, νέες πολιτικές διώξεις.
      Η εποχή την οποία διανύουμε είναι κομβικής σημασίας. Η κοινοβουλευτική χούντα διαμέσου του Δ.Ν.Τ.-Ε.Κ.Τ. επιτίθεται μανιωδώς στο σύνολο της κοινωνίας διαταξικά σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό πεδίο. Είναι μια εποχή που ανοίγει ένα νέο μοντέλο διαχείρισης της καταπίεσης από την πλευρά της συστημικής εξουσίας, μια συνθήκη μέσα στην οποία επιχειρείται να εδραιωθεί ολοκληρωτικά η νέα τάξη πραγμάτων. Τα ληστρικά μέτρα μέσω του μνημονίου σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της καταστολής είναι οι 2 βασικοί πυλώνες στα χέρια της συστημικής εξουσίας.
      Βρισκόμαστε στην εποχή που το α\α κίνημα βρίσκεται κάτω από την μπότα της μηδενικής ανοχής (εισβολές μπάτσων σε πολιτικές καταλήψεις, εξοντωτικές ποινές σε πολιτικούς κρατούμενους, ατεκμηρίωτες προφυλακίσεις, δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι).
      Για όλους αυτούς τους λόγους είναι ξεκάθαρο ότι η δίωξή μου είναι πολιτική και συντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική-κατασταλτική στρατηγική. Η διαδρομή μου και η αγωνιστική μου συνέπεια από το 1993 στον α/α/ χώρο είναι αυτό που πραγματικά ενοχλεί.
      Είμαι στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να συμμετέχω στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.
      Γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να είμαι αλληλέγγυα στους πολιτικούς κρατούμενους και στους φυλακισμένους.
      Γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να είμαι στο πλευρό των καταπιεσμένων και των αδυνάτων.
      Γιατί συνεχίζω και θα συνεχίζω να αγωνίζομαι ενάντια σε κάθε εξουσία.




Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ
Μ. ΤΡΑϊΚΑΠΗ ΚΑΙ  Α. ΚΟΣΣΥΒΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ






                                                                                        13/08/11
                                                                            ΜΑΡΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Μορφές Άρνησης του Στρατού


- Αντιρρησίες Συνείδησης:
Θρησκευτικοί:
Οι αντιρρησίες συνείδησης είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που αρνούνται το στρατό για λόγους θρησκευτικής συνείδησης, κατά κύριο λόγο μάρτυρες του Ιεχωβά.
Το δόγμα που πιστεύουν τους υπαγορεύει να μην πιάσουν όπλο στα χέρια τους και για αυτόν το λόγο αρνούνται να υπηρετήσουν το στρατό. Ως μάρτυρες μιας θρησκείας, μίας αλήθειας και μίας πίστης τους προς έναν θεό, αποδέχονται την καταπίεση της θρησκείας που τους υπαγορεύει πως θα ζουν, αποδέχονται την εξουσία και τους περιορισμούς που επιβάλλονται από τον θεό τους και είναι έτοιμοι να σηκώσουν το σταυρό του μαρτυρίου, δηλ. τις στρατιωτικές φυλακές. Πρόκειται για ανθρώπους που αρνούνται τη φυσική ελεύθερη βούλησή τους και στη θέση της τοποθετούν έναν θεό, έναν εφ’ όρου ζωής δυνάστη των ελευθεριών και επιθυμιών τους. Αφήνουν την τύχη τους στα χέρια των καταπιεστών τους μέχρι η «αλήθεια» τους να λάμψει και η καταπίεση που οι ίδιοι υπόκεινται να γίνει σημείο αναφοράς στη ζωή όλων των ανθρώπων.


Εναλλακτική θητεία:
Εκτός από τους θρησκευτικούς αντιρρησίες συνείδησης υπάρχουν κι εκείνοι που αρνούνται την παροχή υπηρεσιών στο στρατό λόγω φιλοσοφικών, ανθρωπιστικών και πολιτικών απόψεων.
Μέσα από τις διαφορετικές τους διαδρομές οι αρνήσεις των αντιρρησιών συνείδησης για στρατιωτική θητεία συναντιούνται στην απέχθεια τους για τους πολέμους και στην κατάδειξη του στρατού ως καταπιεστικού, βίαιου και δολοφονικού μηχανισμού.
Η αντίληψή τους ωστόσο, αφαιρετική σχετικά με το τι ορίζουν ως εμπόλεμη κατάσταση και μονοδιάστατη όσον αφορά τη θεσμική τους ανάλυση, τους προσδένει στο άρμα των διάφορων ειρηνιστικών υστεριών και της μη βίας. Δείχνουν να λησμονούν ότι πόλεμος δεν πραγματοποιείται μόνο στην περίπτωση των ένοπλων διακρατικών διενέξεων, αλλά και σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας, στις περιόδους ειρήνης των κυριάρχων (εργατικά «ατυχήματα», βιασμοί, «αυτοκτονίες» μαθητών & φαντάρων, εξοντώσεις αγωνιστών, δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα…), ενώ αποστρέφουν το κεφάλι στην οργανική σύνδεση του στρατού με το κράτος και τη λειτουργία που έχει ο πρώτος για λογαριασμό και υπέρ του δεύτερου. Εθελοτυφλώντας έτσι μπροστά σε μια πραγματικότητα οφθαλμοφανή, προτάσσουν την εθελοντική εναλλακτική θητεία σε «κοινωφελείς» οργανισμούς και ιδρύματα. Ένα ψευδοανθρωπιστικό πρόταγμα, αφού οι «κοινωφελείς» οργανισμοί (κυρίως υπαρκτοί μέσα στη φιλοσοφία του κράτους-πρόνοιας) λειτουργούν ως το «ανθρώπινο» προσωπείο της καταπίεσης εξιλεώνοντας στο προσκήνιο αυτό που ή ίδια η κοινωνική συνθήκη γεννά στο παρασκήνιο. Είναι η λογική του να θεραπεύεις τα συμπτώματα δίχως να θεραπεύεις τα αίτια. Την ίδια στιγμή η έννοια του «εθελοντικού» καταρρέει μια και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός είναι αυτός που προτείνει και τελικά επιβάλλει μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων τους οργανισμούς που θα απασχολήσουν τους αντιρρησίες συνείδησης.
Αμελητέες δεν είναι και οι ωφέλιμες για το κράτος συνέπειες που έχει το μοντέλο της εθελοντικής εναλλακτικής θητείας. Υπό την προϋπόθεση της γενίκευσης μιας τέτοιας συνθήκης (κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί και ούτε διαφαίνεται κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον, δεδομένου του τιμωριτικού χαρακτήρα του μέτρου) και μέσα στη σύγχρονη ταξική γεωγραφία, με την οικονομική κρίση και τη συνεπαγόμενη ύφεση να διογκώνει διαρκώς τα ποσοστά ανεργίας και την ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση των αποδοχών των εργαζομένων, οι αντιρρησίες, δυνητικά, έρχονται να παίξουν ένα συγκεκριμένο ρόλο. Βάσει της προσφοράς εργασίας τους θα γίνουν το ανθρώπινο δυναμικό που θα καλύπτει τα κενά θέσεων σε οργανισμούς και ιδρύματα – χωρίς καμία απολύτως διαπραγματευτική δύναμη – αποτελώντας ταυτόχρονα κι έναν εν δυνάμει απεργοσπαστικό μηχανισμό. Ματαιώνοντας δε τη ρήξη με το θεσμό του στρατού, μέσω της προώθησης ενός αγώνα θεσμικού εκσυγχρονισμού, παίζουν το ρόλο του αποσυμπιεστή της οργής ή της αντίστασης προς το στρατό.
Τρελόχαρτο (Ι5):
Η πλειοψηφία εκείνων που αρνούνται να πάνε στο στρατό επιλέγουν το δρόμο του Ι5. Ο δρόμος αυτός θα μπορούσε να θεωρηθεί εύκολος, αν η λογική είναι ότι αρνούμαι το στρατό με όποιο τρόπο μπορώ και με όσο γίνεται λιγότερες συνέπειες.
Υποδυόμενοι, συνήθως, το ρόλο ενός «ψυχασθενή» ή ενός «προβληματικού», οι άνθρωποι που επιλέγουν το δρόμο αυτό ποντάρουν την επιτυχία τους στην ίδια τη δομή του στρατού αφού το Ι5 είναι ένα παραθυράκι που αφήνουν οι ίδιοι οι στρατοκράτορες με σκοπό να λειτουργήσει σαν αποσυμπιεστής ενδεχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στο στρατό.
Ένας πειστικός ρόλος του «ψυχικά διαταραγμένου» θεωρείται σίγουρο ότι θα πείσει τους στρατοκράτες να κρίνουν τους υποψήφιους φαντάρους ως μη αποδεκτούς. Ο βασικός παράγοντας της θετικής έκβασης– γι’αυτούς που στοχεύουν στο Ι5 – βρίσκεται στο γεγονός ότι οι ευαισθησίες που παρατηρούνται στους ανθρώπους των οποίων το ρόλο υποδύονται, προκαλεί το φόβο για μια σειρά ενδεχόμενων επικείμενων αυτοκτονιών και απειθαρχιών που θα διατάρασσαν το εσωτερικό του και θα αμαύρωναν την εικόνα του. Γιατί ο στρατός θέλει αλλά και χρειάζεται να κατοχυρώνει και να προβάλλει το μοντέλο του απόλυτα υγιούς και πειθαρχημένου δυναμικού του. Κι αυτή ακριβώς την εικόνα της φυσικής και σωματικής «ανωτερότητάς» του έρχονται να συντηρήσουν και οι άνθρωποι που επιλέγουν να αυτοχαρακτηρισθούν «ψυχασθενείς» για να τον αποφύγουν.
Η πλέον συνηθισμένη διαδικασία που ακολουθούν όσοι επιδιώκουν την πολυπόθητη αναβολή για Ι5, είναι να ενημερωθούν όσο το δυνατόν καλύτερα για τα βασικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των «ψυχασθενών» ώστε να μπορέσουν να υποδυθούν ικανοποιητικά το ρόλο τους όταν θα χρειαστεί. Με τον τρόπο αυτό νομιμοποιούν έμμεσα ένα ολόκληρο σύστημα αντιλήψεων της κατεστημένης ψυχιατρικής για την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ψυχικά υγιείς και μη, που η ίδια η εξουσία εξάλλου ορίζει και προωθεί.

Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί το μόνο σοβαρό σημείο κριτικής στην επιλογή του Ι5. Το να αρνείται κανείς τη στρατιωτική θητεία με τον τρόπο αυτό δε δηλώνει απαραίτητα και μια ουσιαστική αμφισβήτηση του θεσμού. Ακόμα όμως και όταν αυτό συμβαίνει χαρακτηρίζεται από την παθητικότητα της στάσης λόγω της συγκάλυψης της ουσίας της. Επιπλέον, αδυνατεί, εξ ορισμού, να ανοίξει μέτωπα συλλογικής σύγκρουσης και ρήξης λόγω της αμιγώς προσωποποιημένης φύσης της, που καθιστά αδύνατη και την κατάθεση προτάγματος.


  • Ολική Άρνηση Στράτευσης:
Η ολική άρνηση στράτευσης εμφανίστηκε στην ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Ο όρος ‘’ολική’’ χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για να τη διαχωρίσει από άλλες μορφές άρνησης στράτευσης που αφορούν αμιγώς προσωπική λύση, θρησκευτική ιδεοληψία ή έναν αφομοιώσιμο εναλλακτικό αντιμιλιταρισμό.
Η πράξη της ολικής άρνησης στράτευσης ξεκινάει από μια προσωπική άρνηση σε ένα ατομικό κάλεσμα από το γενικό επιτελείο στρατού. Από κει και πέρα, τόσο το κάλεσμα όσο και η άρνηση σε αυτό, παύουν να αφορούν μια αποκλειστικά προσωπική υπόθεση, δεδομένου ότι εγγράφονται βάσει μιας συγκεκριμένης πολιτικότητας στο ολικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Η συγκεκριμένη πολιτικότητα συνίσταται στο ότι η άρνηση βάλλει ενάντια στη δομή ενός κυριαρχικού θεσμού, με έναν τρόπο που στοχεύει στην κοινωνική ακύρωση τόσο του ρόλου του, όσο και της ιδεολογικής του μήτρας (του εθνοκρατισμού).
Η ολική άρνηση στράτευσης εκμαιεύει–και κυοφορείται από–μια συνολική αντίληψη για τη ζωή. Από μια θεώρηση και μια πρακτική που πραγματεύονται την ανυποταγή και επιβουλεύονται την (θεσμισμένη ή όχι) τυραννία σε κάθε πεδίο, σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής. Από μια διαδικασία αγώνα, όπου ο καθένας πράττει για τον εαυτό του και παράλληλα συμπράττει με άλλους σε μια κατεύθυνση απελευθερωτική, εξισορροπώντας την αυτονομία με την συλλογικότητα, καθώς γίνεται κατανοητή η αλληλεπίδραση και η αλληλουχία μεταξύ ανθρώπων και αντικειμενικών κοινωνικών συνθηκών.
 Με αυτές τις σταθερές εκφρασμένες, η ολική άρνηση στράτευσης αντιπαρατάσσεται ως φυσική συνέπεια στον θεσμό – μηχανισμό του στρατού. Είναι βιωματική και συνειδητή, πολιτική και κοινωνική επιλογή. Πραγματώνει την άρνηση με μια σαφή αμεσότητα. Προσπαθεί να αξιοποιήσει το παρόν για να απαντήσει με επαναστατημένο (κι όχι επαναστατικό) τρόπο σε πραγματικές καταστάσεις, να παραγκωνίσει τις υποκριτικές θεωρίες της «ωρίμανσης» των συνθηκών και των ενδιάμεσων σταδίων, ανοίγοντας η ίδια μέτωπα ανατροπής. Συμβάλλει στο να γίνει απτή η ποιότητα ενός άλλου πολιτισμού που δεν μπορεί παρά να συγκρουστεί με τον ήδη υπάρχοντα.
Είναι δεδομένη η συνοχή και η λειτουργία του εξουσιαστικού πολιτισμού. Είναι δεδομένος ο τρόπος που ο κάθε θεσμός «κουβαλάει» από μόνος του το συνολικό πνεύμα του συστήματος, αλλά και ο τρόπος που καθιστά όλους τους θεσμούς απαραίτητους για την απρόσκοπτη συνέχεια της κατεστημένης νομικής, ηθικής και ιδεολογικής αλυσίδας. Είναι συστημική νομοτέλεια, κάθε φορά που ένας θεσμός δε λειτουργεί, να απλώνουν οι γειτονικοί του τα πλοκάμια τους για να καλύψουν το ανεπιθύμητο κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε.
Έτσι με το που αρνείται κάποιος τη στράτευσή του, αυτόματα αντιμετωπίζει το οικογενειακό του περιβάλλον (που θέτει σε λειτουργία φυσική και συναισθηματική καταστολή, επιθετικό αποκλεισμό και αποδιοπομπή), το εργασιακό κατεστημένο (με δεδομένο πια «προσόν» το απολυτήριο στρατού) και φυσικά όλα τα μέσα καταστολής: μπάτσους κάθε λογής, δικαστές, «σωφρονιστικά» ιδρύματα.
Με βάση αυτή τη συστημική διαδικασία, βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμη κι αν η δήλωση ολικής άρνησης έγινε χωρίς σαφή συνείδηση της θεσμικής πολυπλοκότητας (κι εδώ εντοπίζεται ένα παράδοξο, το πώς μπορεί κάποιος να αντιπαλεύει την ιεραρχία, την υποταγή και την καταπίεση σε έναν μόνο θεσμό αποδεχόμενος όλους τους άλλους), η συνείδηση «αρθρώνεται» καθώς ξεδιπλώνονται και αποκαλύπτονται οι αντιδράσεις από μεριάς της κυριαρχίας.
Η καταστολή από τη μία και η αφομοίωση από την άλλη είναι οι πάγιες τακτικές του κράτους απέναντι στην έμπρακτη αμφισβήτηση, μιας και η κοινωνική εξάπλωση της τελευταίας, αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο για τις επιλογές του. Καθώς το κράτος είναι αυτό που πάντα ορίζει τα όρια της νομιμότητας, σχεδόν νομοτελειακά κάθε πρακτική συνεχούς δράσης έρχεται σε άμεση ρήξη με την έννομη τάξη.
Πάνω στο ζήτημα της καταστολής, λοιπόν, έχουν εστιαστεί και οι περισσότερες ενστάσεις αναφορικά με την ολική άρνηση στράτευσης. Και ενώ δεν νοείται αγώνας χωρίς προσωπικό κόστος και απώλειες, το ζήτημα αυτό είναι που φαίνεται να έχει εμποδίσει την όποια κοινωνική εξάπλωση του προτάγματος. Και αυτό, δυστυχώς, με έναν αυτονόητο τρόπο που δεν επιτρέπει να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος πάνω στο θέμα.
Σε κάθε πράξη αντίστασης, όμως, αυτό που παραμένει ουσιαστικό είναι πάντοτε το περιεχόμενο. Το ίδιο συμβαίνει και με την ολική άρνηση στράτευσης. Η δυναμική που φέρει η ίδια η πρακτική και τα ζητήματα που αυτή κοινωνικά θέτει δεν μπορούν να προσμετρούνται με την δυναμική της καταστολής. Άλλωστε η καταστολή έπεται πάντοτε (;) της πράξης. Το να προηγείται συνειδησιακά αποτρέποντας την, σημαίνει απαίδευτη αποδοχή των όρων υποταγής μας. Εν τέλει, το ζήτημα των συνεπειών του νόμου θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αφορά την εναντιωματική κίνηση της εξουσίας και όχι αυτούσιο κομμάτι της όποιας πρακτικής αντίστασης.
Ας μην ξεχνάμε πως είναι και η αλληλεγγύη στους αγώνες των ολικών αρνητών στράτευσης, τόσο παγκόσμια, όσο και στην ελλάδα, που λειτουργεί σαν έρισμα για την επιλογή μιας τέτοιας στάσης απέναντι στο στρατό. Αντί, επομένως, να αντιμετωπίζουμε εξατομικευμένα τόσο την στράτευση, όσο και την αντίσταση, θα πρέπει να εξετάσουμε με ποιόν τρόπο η αλληλεγγύη αναφορικά με την ολική άρνηση στράτευσης μπορεί να εμποδίσει την καταστολή της.
Η ολική άρνηση στράτευσης αντιτάσσεται συνολικά σε ζωτικά για το σύστημα καταπιεστικά συστατικά. Όπως κάθε ριζοσπαστική στάση, δε διαπραγματεύεται με τον θεσμό του στρατού, διεκδικώντας την ικανοποίηση επιμέρους αιτημάτων που θα άφηναν αναλλοίωτη την ουσία του. Αφοπλίζει, έτσι, τον θεσμό από τη δυνατότητα αφομοίωσής της προς όφελος των εκσυγχρονιστικών τάσεων της κυριαρχίας.*
Μέσα στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού του στρατού, εντάσσεται και η κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας και η επαγγελματική στελέχωσή του. Μακροπρόθεσμο και ίσως απατηλό σχέδιο για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο γιατί υπάρχουν αντιδράσεις από την πλευρά της στρατιωτικής ηγεσίας, όσο και γιατί οι ίδιες οι επιλογές του ελληνικού κράτους χρησιμοποιούν ανελλιπώς την πολιτική της έντασης και της εξωτερικής απειλής (ελληνοτουρκικό, «μακεδονικό»,…). Ακόμη όμως και το ενδεχόμενο της δημιουργίας μισθοφορικού στρατού, δεν μπορεί να αλλάξει την στάση απέναντί του. Όπως τα δεδομένα αλλάζουν, αλλάζει και ο τρόπος αντιμετώπισής τους. Η ολική άρνηση στράτευσης, σε μια τέτοια περίπτωση, προφανώς θα χάσει την άμεση αναφορά της στην θητεία. Ωστόσο η φιλοσοφία της ρήξης που εκφράζει, θα οπλίσει τους νέους τρόπους αντίστασης που θα χρειαστεί να αναζητήσουμε ενάντια στο στρατό.
* Ο εκσυγχρονισμός κυοφορείται στους κόλπους κάθε θεσμού, καθώς αποτελεί την τάση της υπάρχουσας εξουσιαστικής δομής να αναπαράγεται και να προσαρμόζεται στις καινούριες συνθήκες, κάνοντας τον ίδιο το θεσμό πιο αποτελεσματικό. Συνήθης τακτική του είναι να αφομοιώνει τις διαφορετικές τάσεις, μέσα από μια σειρά συναινετικών διαδικασιών αποδυνάμωσης των συγκρουσιακών σχέσεων.