Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ!

Την Κυριακή 26/12, η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση και αλληλέγγυοι/ες βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων που παίρνει φωτιά μπροστά στα μάτια όλων μας.
Θύματα της εκμετάλλευσης σε αυτήν την περίπτωση, είναι τα πόνυ και τα άλογα δουλεμπόρων που έχουν χωριστεί σε ομάδες και καλύπτουν όλη την περιοχή του ”εορταστικού” κέντρου, από Ερμού και Σύνταγμα μέχρι Ζάππειο.  Σκοπός των εκμεταλλευτών, το άμεσο και εύκολο χρήμα, προσφέροντας στον κόσμο μια φωτογραφία στις πλάτες του ζώου.
Με την εμφάνιση μας αρχίζουν τα αίματα να βράζουν. Ξεκινούν με δικαιολογίες τύπου ”αφήστε μας να βγάλουμε το μεροκάματο”, ”αν τα αφήσουμε θα πεθάνουν” και το ευφάνταστο ”τα ζώα αυτά μας ανήκουν” και συνεχίζουν με βρισιές και σπρωξιές. Οι προπηλακισμοί δίνουν και παίρνουν ενώ μπάτσοι διαφόρων ειδών (μπλέδες,  δημοτόμπατσοι,  ασφαλίτες) προσπαθούν να μας μετακινήσουν χωρίς επιτυχία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετακινήσουν τα ζώα μέσα σε ένα παρτέρι, γεγονός που εξοργίζει τους δουλέμπορους γιατί σαφώς και έχει πέσει κατακόρυφα η πελατεία τους.
Το μοίρασμα συνεχίζεται κοντά τους, το πανό μας παραμένει και κάθε φορά που πλησιάζει κάποια οικογένεια τα ζώα, γίνεται δυναμικότατη παρέμβαση από συντρόφισσα. Χάνουν συνεχώς πελάτες και αυτό τους έχει εξοργίσει ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα μετά από κάποια ώρα ένας από τους τραμπούκους των δουλεμπόρων να της επιτεθεί με απανωτά χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, την ώρα που ακολουθεί ένα πόνυ φορτωμένο με ένα πιτσιρίκι. Η αντίδραση μας είναι άμεση, κατευθυνόμαστε όλοι προς τα εκεί και η ένταση κλιμακώνεται με μπουνιές και κλοτσιές παντού, ενώ με το που μας χωρίζουν, τα λαμόγια που μας επιτέθηκαν έχουν εξαφανιστεί. Παράλληλα, ένας νεαρός σύντροφος καταλήγει με χτυπημένο όλο του το πρόσωπο.
Αποδεικνύεται στην πράξη πως οι βασανιστές δεν κάνουν διαχωρισμό στην κακοποίηση ζώου ή ανθρώπου.  Η τακτική τους θυμίζει ”νταβάδες” της νύχτας που προσπαθούν να περισώσουν την ”πραμάτεια” τους ενώ στην θέση του κορμιού της πόρνης βρίσκεται το σώμα ενός αλόγου ή ενός πόνυ. Λίγο αργότερα, ένας ”πατριώτης” από την μεριά των δουλεμπόρων με ελληνική αθλητική ενδυμασία μας τραβάει βίντεο συνεχίζοντας την γνωστή τακτική των απανταχού πατριωτών και υπενθυμίζοντας μας το τσάκισμα που πρέπει και  αυτοί  να υφίστανται.
Τα ζώα βρίσκονται δεμένα, χωρίς νερό και φαΐ ενώ παράλληλα τα έχουν προηγουμένως χαπακώσει ώστε να είναι πειθήνια και ”ήρεμα” όλη την ημέρα καθώς με τέτοια παρουσία κόσμου υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν φρικάρει. Το μεροκάματο για αυτά είναι τουλάχιστον ένα 12ωρο στο πόδι. Όπως ανέφερε νωρίτερα ένας από αυτούς, ”πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το φαΐ τους”. Μετά θα μεταφερθούν στο επόμενο πανηγύρι αφού δεν τα έχουν μόνο για τις ”γιορτές”.
Το ζώο για αυτούς τους ηλίθιους αποτελεί αντικείμενο και ιδιοκτησία, ένα εργαλείο κοπής χρήματος.
Εμείς  δεν κάνουμε πίσω ούτε στο ελάχιστο.
Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από τη σύγκρουση. Αυτό ζητάνε, αυτό θα έχουν!
Η αστυνομία, κρατική και δημοτική, κάνει πλάτες σε νταβατζήδες/δουλέμπορους τέτοιου επιπέδου, ενώ παράλληλα συνεχίζει να επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών, προπηλακίζοντας και συλλαμβάνοντας τον εκάστοτε μετανάστη μικροπωλητή.
Εδώ, εκεί και παντού θα εμφανιζόμαστε μπροστά τους και θα τους χαλάμε τη γιορτή.

Καλούμε και πάλι διαμαρτυρία ενάντια στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση αυτών των ζώων, το Σάββατο 1/1/2011, στην πλατεία Συντάγματος, στις 13.30.

Για την ολική απελεθέρωση
Γιατί κανένα ζώο δεν είναι εμπόρευμα

Συγκέντρωση στις Φυλακές Κορυδαλλού

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Κείμενο του Χρήστου Πολίτη: Πολύ πρώτες σκέψεις σχετικά με την προφυλάκισή μου

Χτυπάτε.
Βαριά η τιμή του πόνου.
Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.
Κάθε στιγμή να μας θυμίζει
το δίκιο και το άδικο,
τον άνθρωπο και το χτήνος,
το έγκλημα και το καθήκον.
Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»


1. Αυτό το γράμμα δεν αποτελεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά μια πρώτη πολιτική ανάγνωση της προφυλάκισής μου. Των σημασιών και των ευρύτερων στόχων που αυτή έχει.


2. Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07,  για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για..., για... Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας.


3. Στις 4 Δεκεμβρίου με προσήγαγαν στην ασφάλεια μαζί με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Μπαρλή, έξω από μια καφετέρια στα Εξάρχεια αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα και της αντιτρομοκρατικής. Ο φίλος μου αφήνεται ελεύθερος 16 ώρες περίπου αργότερα. Εμένα μου παραδίδεται η έκθεση σύλληψης 26 ώρες μετά την προσαγωγή μου. Και μετά αρχίζει η τρέλα. Γιατί αν το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σε μια σειρά υποθέσεων να ποινικοποιούνται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, στην περίπτωσή μου δεν μπορούν να «επικαλεστούν» ούτε καν αυτό. Είμαι στη φυλακή για μια υπόθεση της οποίας ούτε τους συγκατηγορούμενους δεν γνωρίζω. Κανένας μάρτυρας δε με αναγνωρίζει, κανένας αστυνομικός δεν υποστηρίζει ότι συναντήθηκα με κάποιον από τους συγκατηγορούμενούς μου, σε καμία τηλεφωνική υποκλοπή δεν ακούγεται το όνομά μου και όσον αφορά την έρευνα που έγινε στο σπίτι μου το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κλέψανε την ξυριστική μου μηχανή, άρα και το DNA μου (σημειώνω ότι αυτό δεν αναφέρεται καν στην έκθεση κατάσχεσης). Σύμφωνα όμως με την αντιτρομοκρατική το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο είναι ότι το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου με είδαν να κινούμαι παράλληλα με την οδό Πραξιτέλους στον Πειραιά. Τί κι αν στην Ηρώων Πολυτεχνείου, τρία στενά παράλληλα της Πραξιτέλους, βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου μου. Τί κι αν τον επισκέφτηκα εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στην ανακρίτρια για την υπόθεση του εφετείου. Το δεύτερο «ατράνταχτο» στοιχείο είναι ότι ήπια ένα ποτό στα Εξάρχεια, στην περιοχή που καθημερινά συναναστρέφομαι με δεκάδες ανθρώπους, με «άγνωστο άτομο», το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική είχε φάει προηγουμένως σουβλάκια μαζί με έναν από τους συγκατηγορούμενούς μου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Φυσικά, όλη αυτή την εβδομάδα που κρατήθηκα στην αντιτρομοκρατική ήμουν απομονωμένος σ’ ένα κελί ένα επί τρία, χωρίς παράθυρο και με το φως συνέχεια ανοιχτό. Και μετά ήρθε η προειλημμένη απόφαση της προφυλάκισής μου και μάλιστα στα Γρεβενά. Οι φυλακές Γρεβενών είναι υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι και βρίσκονται 500χλμ μακριά από την Αθήνα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη κάθε επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δικηγόρους.


4. Οι δύο βαρύτατες διώξεις σε βάρος μου σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων και η προφυλάκισή μου, δεν πρέπει να μπερδέψουν και να θεωρηθούν μονάχα μια διαρκής προσπάθεια να βρεθώ εγώ προσωπικά σ΄ ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου. Αντίθετα, όλο αυτό το σκηνικό εξόντωσης βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης κατασταλτικής πολιτικής. Στην καρδιά ενός πολυεπίπεδου σχεδιασμού που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην εκπειθάρχηση των νέων «επικίνδυνων τάξεων» και στην εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στην αχρήστευση δηλαδή των προταγμάτων της αυτενέργειας, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης και του αγώνα για την επανοικειοποίηση της ζωής. Στην υπονόμευση της δυναμικής των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Έτσι ώστε η πρόσφατη γενική απεργία και οι δυναμικές διαδηλώσεις της 15ης Δεκεμβρίου να κρατήσουν μόνο μια μέρα, η αντίσταση να υποτιμηθεί, οι αγωνιστές να απαξιωθούν, η Κερατέα να είναι απλώς μια περιοχή λίγο έξω από την Αθήνα, ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί και να γιορτάζεται σαν το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και για να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο του θανάτου και της τάξης, για να επιβληθεί νικηφόρα η επίθεση του καπιταλιστικού κόσμου, χρειάζεται όσοι βρίσκονται στο στόχαστρό του να πολλαπλασιαστούν. Το ποινικό φάσμα να διευρυνθεί και οι νομικές έννοιες να διασταλούν με έναν μόνιμο χαρακτήρα σκόπιμης ασάφειας. Να χάσουν κάθε σημασία τους  ή ίσως καλύτερα να αποκτήσουν την πλήρη σημασία τους με την επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Χωρίς ενδοιασμούς οι ανακριτές και οι εισαγγελείς αποδεικνύουν διαρκώς πως μόνο τους μέλημα είναι να τσακίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Και μετά, σειρά να πάρει η μονοτονία των σωφρονιστικών καταστημάτων και η καθαρή, ωμή βία του εγκλεισμού.


5. Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιους μιλάμε. Με ποιους αφισοκολλούμε. Με ποιους βγάζουμε έντυπα. Με ποιους συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιους ανταλλάσσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιός θα αμφισβητήσει, χωρίς  να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.


6. Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.


Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.


Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.


Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
16 Δεκέμβρη 2010


*  Το μεσημέρι της 22ας Μαΐου του 2008, πηγαίνοντας να πάρω τη μηχανή μου κοντά στο μετρό της Πανόρμου, με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ. Μετά από κάποιες ώρες με άφησαν ελεύθερο. Το προηγούμενο βράδυ είχε πραγματοποιηθεί εμπρησμός οχημάτων στο χώρο του εφετείου Αθηνών. Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσιεύματα βασισμένα σε αστυνομικά σενάρια, που με συσχετίζουν κατ’ αρχήν με τον εμπρησμό των οχημάτων στο εφετείο και κατόπιν με εμφανίζουν να συμμετέχω σε διάφορες οργανώσεις και ενέργειες, πολλές φορές με σημαίνοντα ρόλο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο τον προηγούμενο Νοέμβρη να ανακοινώσουν τηλεοπτικά ένταλμα εις βάρος μου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα, για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχα εμφανή αστυνομική παρακολούθηση. Ως αποκορύφωμα, 2,5 χρόνια μετά έλαβα κλήση να απολογηθώ ως κατηγορούμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Πράγματι παρουσιάστηκα στην 8η τακτική ανακρίτρια στις 2 Δεκεμβρίου όπου και αφέθηκα ελεύθερος (για δύο μέρες!).

Καμία απόλυση δε θα γίνει δεκτή

(για το κλείσιμο του περιοδικού Voyager)

Το κλείσιμο του περιοδικού Voyager ήταν στον αέρα μέχρι και την τελευταία στιγμή. Τη Δευτέρα 13 Δεκέμβρη ανακοινώθηκε στους εργαζόμενους του περιοδικού ότι η έκδοση αναστέλλεται μετά από 10 και παραπάνω χρόνια κυκλοφορίας. Από τότε τα “μπλοκάκια” που βγάζανε και όλη τη δημοσιογραφική δουλειά αφέθηκαν στην τύχη τους (κάποιοι εκβιάστηκαν με πενιχρές αποζημιώσεις), ενώ οι μισθωτοί περιμένουν το τέλος του έτους για να τους ανακοινωθεί κάτι επίσημα (σε κάποιους έχει ήδη αρχίσει να ανακοινώνεται απόλυση μετά από πολλά χρόνια δουλειάς στην εταιρεία).
Και η ημερομηνία ανακοίνωσης δεν είναι τυχαία. Το τελευταίο τεύχος έκλεισε την ύλη 2 μέρες πριν. Και ενώ οι εργαζόμενοι είχαν ακούσει τη φημολογία για κλείσιμο, ο εκδότης ήταν καθησυχαστικός. Μέχρι βέβαια να κλείσει η ύλη, να σιγουρευτούμε ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν και θα παράγουν μέχρι και την τελευταία στιγμή. Όλα αυτά - ο κυνισμός της εργοδοσίας στα κλεισίματα και τις απολύσεις - μπορεί να είναι γνωστά, αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό είναι οι συνθήκες εργασίας στο Voyager και σε κάθε είδους περιοδικό.
Όλες οι “νέες μορφές απασχόλησης” κυριαρχούν στον περιοδικό τύπο εδώ και χρόνια: απλήρωτη πρακτική, ελαστική εργασία, “μπλοκάκια”, επισφάλεια, εντατικοποίηση, απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Πολύ συχνά μάλιστα οι εργαζόμενοι σε κάθε περιοδικό δεν ξεπερνούν τα 3-4 άτομα, τα οποία είναι και συντάκτες και αρχισυντάκτες (του εαυτού τους) και –αν μπορούν, γιατί όχι;– γραφίστες ή τεχνικοί. Και δουλεύουν για διάφορους τύπους που αυτοαποκαλούνται εκδότες – πολλοί από αυτούς είναι και γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι (οι οποίοι επί της μικρής οθόνης διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για να υπερασπιστούν τη γενιά των 700 Ευρώ και τα “παιδιά με τα μπλοκάκια που τα εκμεταλλεύονται στυγνά”), οι οποίοι τους κάνουν τη «χάρη» και τους προσφέρουν δουλειά, απαιτώντας μάλιστα υποχρεωτική παρουσία στα γραφεία που ξεπερνά σχεδόν πάντοτε το 8ωρο χωρίς να πληρώνεται ως υπερωρία, με το αξεπέραστο επιχείρημα: «γιατί, δημόσιος υπάλληλος είσαι»;
Κι αν δεν προλαβαίνεις να κλείσεις όλη την ύλη του περιοδικού, γιατί εννοείται πως είσαι «άχρηστος», υπάρχει πάντοτε και το σπίτι σου για να δουλέψεις το βράδυ και το επόμενο πρωί πριν πας στη δουλειά (!) και το σαββατοκύριακο. Και βέβαια, τον πρώτο καιρό μάλλον δεν θα πληρωθείς, γιατί είσαι νέος και πρέπει να μάθεις: Πρακτική άσκηση έχεις κάνει εδώ; Ή μήπως προτιμάς να γίνεις εθελοντής; – ουκ ολίγα τα γνωστά ονόματα αφεντικών (μικρών, μεγάλων και μεγαλύτερων, αριστερών και δεξιών) που συνωστίζονται στη μαύρη λίστα των εργαζόμενων. Αργότερα πάλι, μάλλον θα σε προσλάβει με …μπλοκάκι (“έτσι δουλεύουν όλοι οι δημοσιογράφοι χρόνια τώρα”), και ίσως κάποτε μετά από πολλά-πολλά χρόνια να σου δώσει και τη σύμβαση (μέχρι τότε βέβαια συλλογική σύμβαση εργασίας δε θα υπάρχει ένεκα ΔΝΤ και μέτρων λιτότητας). Μέχρι τότε δεν έχεις την ευκαιρία να μάθεις τι σημαίνει δώρο, επίδομα, αύξηση ακόμα και άδεια.
Αυτή ήταν η κατάσταση στο περιοδικό Voyager, και ο εκδότης του Μανώλης Αναγνωστάκης ήταν αυτός που ανακοίνωσε στους εργαζομένους την απόφαση κλεισίματος. Ο ίδιος που τόσα χρόνια τρομοκρατούσε και απειλούσε τους εργαζόμενους για να δουλεύουν πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά, με μικρότερο κόστος, και ήταν ο κύριος εκφραστής της εργοδοσίας.
Στον όμιλο του “Πήγασου” έχουν γίνει ήδη 200 περίπου απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στα περιοδικά και τις εφημερίδες μειώνονται μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, διακριτικά και αθόρυβα. Η αναδιάρθρωση που προκαλείται με την κρίση επιβάλλει ακόμα περισσότερες απολύσεις και μειώσεις, και φέρνει ακόμα περισσότερα κέρδη για τους ιδιοκτήτες. Η οικογένεια Μπόμπολα, εκτός από τις κατασκευαστικές εταιρείες, τους ΧΥΤΑ, τη συμμετοχή σε τηλεοπτικά κανάλια και διάφορες εταιρείες, και όλες τις άλλες επενδύσεις της, είναι και η ιδιοκτήτρια του ομίλου “Πήγασος”. Από τους πρωτεργάτες της επίθεσης στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, πατάει πάνω στους εργαζόμενους για να διατηρήσει και να αυξήσει τα κέρδη της. Στις επιχειρήσεις του ομίλου σχεδιάζονται συγχωνεύσεις τμημάτων, κλείσιμο και άλλων εντύπων, μειώσεις και άλλες απολύσεις. Η εργασιακή “γαλέρα” των περιοδικών επεκτείνεται και εδραιώνεται και στους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ελαστικός, απασχολήσιμος, επισφαλής, φτηνός και αναλώσιμος. Έτσι θέλουν και έτσι αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σε κάθε ειδικότητα και σε κάθε κλάδο οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι μεγαλοεκδότες.
Απέναντι σε αυτά, εμείς, οι παραγωγοί του πλούτου και των κερδών τους, το μόνο (και είναι πολύ) που έχουμε να αντιτάξουμε είναι η δύναμη που προκύπτει από τη συλλογική μας δράση και η αλληλεγγύη. Το φόβο, την αβεβαιότητα, την ανεργία και τις αθόρυβες απολύσεις στον Πήγασο, να τις γυρίσουμε πίσω με πάταγο, κρότο και ορμή.
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ VOYAGER
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 23/12 ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΣΟΥ (ΑΚΑΚΙΩΝ 39 κ' ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ)
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΣΤΙΣ 10.30 (ΚΗΦΙΣΙΑΣ Κ' ΦΡΑΓΚΟΚΚΛΗΣΙΑ) 
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

H στοχοποίηση ως αποδεικτικό στοιχείο

Το Σάββατο 4/12, γύρω στις 16:00 και ενώ καθόμασταν με το σύντροφο και φίλο Χρήστο Πολίτη σε καφετέρια σε κεντρικό σημείο των Εξαρχείων, γίναμε μάρτυρες μιας χολυγουντιανού τύπου επιχείρησης της αστυνομίας. Σύντομα θα διαπιστώναμε με τον χειρότερο τρόπο ότι μας προόριζαν για συμπρωταγωνιστές.

Ενώ παρατηρήσαμε για λίγο με αμηχανία τους 20-30 αστυνομικούς που κάθονταν σε κοντινή απόσταση και κοιτούσαν προς την αντίθετη από εμάς κατεύθυνση, αποφασίσαμε κάποια στιγμή να φύγουμε. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι κινήθηκαν προς το Χρήστο και μόλις πλησίασα να δω τι γίνεται, κατευθύνθηκαν και προς εμένα. Μας κόλλησαν στον τοίχο, και στις ερωτήσεις μας για το τι συμβαίνει δεν έδιναν απάντηση. Μέσα σε διαμαρτυρίες εργαζομένων και θαμώνων της περιοχής, μας οδήγησαν δεμένους πισθάγκωνα στην οδό Ακαδημίας. Εκεί μας έβαλαν σε περιπολικό και μας μετέφεραν, με ένα θορυβώδες κομβόι από μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, στη ΓΑΔΑ. Στη διαδρομή, ασφαλίτης με μοτοσυκλέτα πλησίασε το παράθυρο του αυτοκινήτου που μας μετέφερε και, ενώ μας προσφώνησε με τα επίθετά μας, μας είπε ότι θα πληρώσουμε πολλά…

Μόλις φτάσαμε μας ανέβασαν στο 12ο όπου κατόπιν υποδείξεων κάποιου που προσφωνούσαν αρχηγό, μας οδήγησαν σε ένα δωμάτιο μαζί και αμέσως μετά μας χώρισαν. Εμένα με έβαλαν σε διπλανό δωμάτιο δεμένο πισθάγκωνα με χειροπέδες, να κοιτάζω έναν τοίχο, με τρεις κουκουλοφόρους να με φυλάνε. Στις συνεχείς ερωτήσεις μου σχετικά με το γιατί βρίσκομαι εκεί, γιατί έχω χειροπέδες και αν κατηγορούμαι για κάτι, οι μόνες απαντήσεις που πήρα ήταν «θα δεις» και «όταν κατηγορηθείς για κάτι θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει». Με έψαξαν εξονυχιστικά για πολλοστή φορά, κατέγραψαν λεπτομερώς ότι είχα πάνω μου, το τοποθέτησαν σε νάυλον σακούλες και το πήραν.
Η ώρα λοιπόν άρχισε να περνάει και ενώ απαντήσεις στα ερωτήματά μου δεν λάμβανα, κάποια στιγμή προς το βράδυ άκουσα από κάποιο διπλανό χώρο ένα δελτίο ειδήσεων που μιλούσε για συλλήψεις, άντρες, γυναίκες, όπλα, εκρηκτικά, γιάφκες και άλλα τέτοια. Το σενάριο που είχε αρχίσει να στήνεται μερικές ώρες πριν με την προσαγωγή μας, έπαιρνε πλέον μορφή.
Αργότερα, και ενώ εξακολουθούσα σιδηροδέσμιος να κοιτάζω ένα τοίχο και να μην έχω καμία επικοινωνία, αλλά και καμία οπτική επαφή με κανέναν, απαίτησα και μου έδωσαν μια καρέκλα για να είμαι τουλάχιστον καθιστός. Κάποιες ώρες μετά από αυτή τη μικρή μου κατάκτηση, άκουσα έξω από το δωμάτιο κάποιους να λένε «για να τον δούμε κι αυτόν». Η πόρτα άνοιξε, οι κουκουλοφόροι φυλακές μου με γύρισαν προς την πόρτα, αποχώρησαν, και τη θέση τους πήραν κάποιοι που επιχείρησαν να με ανακρίνουν. Στις τυπικές ερωτήσεις τους, αλλά και στις προτροπές τους να κάνουμε κάποια κουβέντα που «ίσως με βοηθήσει στην κατάστασή μου» ή να τους δώσω κάποιες «διευκρινίσεις για να διευκολύνω τη θέση μου», η μόνη απάντησή μου ήταν ότι  θέλω να μάθω αν κατηγορούμαι για κάτι και να μιλήσω με το δικηγόρο μου, αλλιώς να αφεθώ ελεύθερος. Αφού επέμειναν λίγο, είπαν μεταξύ τους ότι δε συνεργάζομαι και αποχώρησαν. Τη θέση τους πήραν ένας κουκουλοφόρος και ένας άλλος πιο «ευχάριστος» τύπος, ο οποίος μου πρότεινε να μη γυρίσω στον τοίχο και να κουβεντιάσουμε λίγο. Έδωσα τις ίδιες απαντήσεις και στράφηκα μόνος μου προς τον τοίχο. Αρκετές ώρες αργότερα άκουσα κάποιες φωνές να λένε «αυτός φεύγει». Μπήκαν με έλυσαν και μου είπαν «πάρε τα πράγματά σου, φεύγεις». Ενώ μάζευα τα πράγματά μου, ρώτησα επανειλημμένως για το Χρήστο, για τον οποίο μου απάντησαν ότι κρατείται.

Παρά τη 16άωρη ταλαιπωρία μου, η πραγματική ταλαιπωρία ξεκίνησε μόλις έφυγα από τη ΓΑΔΑ. Ενώ ο δικηγόρος δε μπορούσε να μάθει για το αν ο Χρήστος κατηγορείται για κάτι, αρχίζω να μαθαίνω για τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ απέναντι στο πρόσωπό μου κατά τη διάρκεια της κράτησής μου. Μαθαίνω ότι είμαι εξαιρετικά «βίαιος», «αιμοδιψής» και «αδίστακτος» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, πάντα κατά τα ΜΜΕ. Πηγαίνοντας στο σπίτι μου διαπιστώνω ότι, όχι μόνο έχει γίνει έρευνα χωρίς την παρουσία κανενός παρά μόνο των μπάτσων, αλλά μου έχει αλλαχθεί και η κλειδαριά. Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί, τι λείπει από το σπίτι μου και τι μπορώ να κάνω, μαθαίνω, και πάλι από τα ΜΜΕ, ότι ο σύντροφος Χρήστος  Πολίτης κατηγορείται –ουσιαστικά με ανύπαρκτα στοιχεία- ως μέλος ένοπλης οργάνωσης, το όνομα και η δράση της οποίας δεν κατονομάζονται. Την επόμενη ημέρα στα δικαστήρια, από τα οποία περνούσαν οι συλληφθέντες του σαββάτου, υπήρχε συγκέντρωση αλληλεγγύης. Εκεί πληροφορήθηκα από δικηγόρους για την έκθεση κατάσχεσης από το σπίτι μου, η οποία περιείχε τα εξής «φοβερά»: παλιές φωτογραφίες, βιβλία, ένα τρομερό μαχαίρι εντός μαύρης θήκης με την επιγραφή «Κρήτη», τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μου, καθώς και μια τούφα μαλλί, που φαντάζομαι αποδεικνύει ότι κουρεύομαι μόνος μου, και όχι τις ορέξεις της αντιτρομοκρατικής να έχει διαθέσιμο για πάσα χρήση το DNA μου. Κατά την αποχώρησή μου από το χώρο των δικαστηρίων με περίμεναν ασφαλίτες στη μοτοσυκλέτα μου, οι οποίοι αφού με σταμάτησαν, μου έκαναν σωματικό έλεγχο και στην ερώτησή μου «τι έγινε πάλι» μου απάντησαν ότι κάτι λέει θέλει να μου πει ο αστυνόμος. Μετά από δυο λεπτά, και αφού είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται κοντά μου σύντροφοι, με άφησαν. Μέσα στις επόμενες δύο μέρες, ο Χρήστος, με συνοπτικές διαδικασίες προφυλακίζεται, κάνοντας φανερό ότι δε χρειάζονται πλέον στοιχεία, αλλά αρκεί το αυθαίρετο προφίλ που η αντιτρομοκρατική επινοεί και διαρρέει μέσω των συνεργατών της δημοσιογράφων.

Όσο μηδαμινά υπήρξαν, λοιπόν, τα στοιχεία, εξίσου ασύστολη άρχισε η ψευδολογία των ΜΜΕ. Λες και εκπωματώθηκε ένας βόθρος, ανυπόγραφα δημοσιεύματα άρχισαν να εμφανίζονται, τα οποία παρουσιάζουν εμένα ως σίγουρο μέλος οργανώσεων και «προσωρινά ελεύθερο», το σπίτι μου ως «γιάφκα» και την αντιτρομοκρατική υπόλογη που με αφήνει τόσο καιρό έξω. Διάφοροι σύντροφοι φωτογραφίζονται ως μέλη της μίας ή της άλλης «οργάνωσης», εντελώς ανυπόστατα, εντάλματα σύλληψης διαφημίζονται από τα δελτία ειδήσεων, και έτσι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά περίτρανα, κάτι που είναι κοινός τόπος: ότι αιμοβόροι, αδίστακτοι, κανίβαλοι και πρωτοπαλίκαρα των μηχανισμών, είναι οι δημοσιογράφοι και το συνάφι τους που αναπαράγουν αυτόν τον οχετό.

Σε μια περίοδο πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, που οι βεβαιότητες που παρέχει το σύστημα έχουν καταρρεύσει και όλα φαντάζουν δυνατά, το κράτος προσωποποιώντας τον εσωτερικό εχθρό, εντείνοντας την καταστολή απέναντι στο κίνημα, τη διαχέει και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Εκεί που στο πρόσφατο παρελθόν όταν δεν υπήρχαν στοιχεία ποινικοποιούσε τις προσωπικές και φιλικές σχέσεις, άρχισε τώρα, ελλείψει σχέσεων, να τις κατασκευάζει για να τις ποινικοποιήσει. Κι αν το κράτος έχει αποφασίσει την εξόντωση των πολιτικών του εχθρών κατασκευάζοντας ενόχους και υπόπτους, οι δημοσιογράφοι έχουν αναλάβει τη βρώμικη δουλειά της διαπόμπευσης και της κοινωνικής απομόνωσης όσων βρίσκονται στο στόχαστρο.

Σε ότι αφορά το πρόσωπό μου, έχω να πω ότι είμαι αναρχικός και η μόνη «οργάνωση» της οποίας είμαι ενεργό μέλος εδώ και χρόνια, είναι αυτή των κοινωνικών αγώνων που προωθούν τις συντροφικές σχέσεις, την αλληλεγγύη με τους καταπιεσμένους και τους αγωνιζόμενους, την αυτοοργάνωση, τις οριζόντιες δομές, τις συγκρούσεις για την ανατροπή κράτους και κεφαλαίου, μέχρι την ελευθερία όλων μας.



ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
 
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΠΟΛΙΤΗ


ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ


Κώστας Μπαρλής
16/12/2010

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Τετάρτη 15 Δεκέμβρη, ημέρα γενικής απεργίας, πορεία με τα απεργιακά μπλοκ από το Μουσείο, 11:00πμ

Πώς να σηκώσει ο καιρός

παραίτηση και εφησυχασμό,
 
τρύπια όνειρα και ξεφτισμένες υποσχέσεις,
 
«μάλιστα κύριε αστυφύλακα» και γονυκλισίες;
 
Τα ρυάκια μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται,
 
διασταυρώνονται και εκβάλλουν,
 
σε έναν χείμαρρο οργής που ολοένα θεριεύει.
 
Μαθαίνουμε να συλλαβίζουμε ξανά
 
τη γλώσσα της συντροφικότητας,
 
της φωτιάς, της δημιουργίας.
 
Κι έτσι κάποιος μας θύμισε:
 
οι δούλοι μπορούν χωρίς αφεντικά,
 
τα αφεντικά δεν μπορούν χωρίς δούλους.

τα λέμε την τετάρτη στον δρόμο…
 

Κείμενο του Χριστόφορου Κορτέση για την απεργία στις 15 Δεκέμβρη

Έφτασε ο κόμπος στο χτένι.
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ

«Μη νομίζετε ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά»
Ντομινίκ Στρος Καν, γενικός διευθυντής ΔΝΤ ή αλλιώς «ο γιατρός»

«Αν το 2010 λάβαμε επίπονα μέτρα, άμεσης απόδοσης, το 2011 θα εντείνουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές, που ήδη ξεκινήσαμε (…). Ο δρόμος είναι δύσκολος χρειάζεται να γίνουν ακόμη πολλά»
Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός…

«για να ολοκληρωθεί η αναδόμηση της ελληνικής οικονομίας θα απαιτηθούν 10 με 15 χρόνια»
Τομάσο Παντόα Σκιόπια, σύμβουλος του πρωθυπουργού με λαμπρή
προϋπηρεσία στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα…!

«Η έξοδος από την κρίση θα αφήσει πίσω της και χαλάσματα που θα χρειαστεί να χτίσουμε από την αρχή. Και οπωσδήποτε δεν θα σημάνει επιστροφή στον παλιό καλό καιρό της επίπλαστης ευμάρειας»
Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ ή αλλιώς «φίλος των εργαζομένων!»

«Στο τέλος της χρονιάς θα καταγράψουμε χρέος 144%, τέτοια ποσοστά μόνο σε πολεμικές περιόδους»
Γ. Προβόπουλος, διοικητής της τράπεζας της ελλάδος,
ο άνθρωπος 4.051.949€ ετήσιο εισόδημα (2008)

«Σκληρές πολιτικές, αυτές που προβλέπονται στο μνημόνιο, εφαρμόστηκαν και ορατές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν»
Γ. Παναγόπουλος, πρόεδρος ΓΣΕΕ, οι κακές γλώσσες υπολογίζουν πάνω από 150.000€
το ετήσιο εισόδημα του μέγα υπερασπιστή των εργασιακών κεκτημένων!
(*)
Η ανεργία ξεπερνά ήδη το 12,2% .Ο «ειλικρινείς» υπουργός εργασίας Α. Λοβέρδος προέβλεψε την εκτίναξή της στο 20% έως το τέλος του έτους. Περισσότεροι από 2.000.000 άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι απεργοί δέχονται φύλλα πολιτικής επιστράτευσης. Όσοι αντιδρούν «φιλοδωρούνται» με ανελέητο ξύλο και συλλήψεις. Οι μαθητικές καταλήψεις διώκονται ποινικά με εισαγγελείς μέσα στα σχολεία. Νέοι τρομονόμοι ψηφίζονται καθημερινά για μειώσεις μισθών και περικοπές συντάξεων, ευκολότερες και χωρίς αποζημίωση απολύσεις, χειρότερη περίθαλψη, ακρίβεια σε βασικά προϊόντα και πάει λέγοντας. Χιλιάδες ένστολοι και μη, φρουροί, ένας ολόκληρος στρατός κατοχής περιφέρεται με στυλ ρομποκοπ και ύφος σερίφη του φαρ ουέστ για να εμπεδώσουν όλοι ότι το μακρύ χέρι του νόμου είναι παντού, ότι δυνατότητα αντίδρασης δεν υπάρχει και δεν θα αποδράσει κανείς από τη μιζέρια, τη δυστυχία και τη φρίκη. Γιατί όπου δεν πίπτει λόγος και οι υπήκοοι αρνούνται να αποδεχτούν την εξαθλίωση ως μοναδική προοπτική ζωής, πίπτει ράβδος! Ράβδος αστυνομικού γκλοπ και δημοσιογραφικής πένας, που σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία διαβεβαιώνει για την αιματηρή θυσία που, όμως, όλοι πρέπει να κάνουμε για να σωθεί η χώρα (!),- πιστό σκυλί στον αφέντη του, που δεν δαγκώνει το χέρι από το ταΐζει.


Βρισκόμαστε εν μέσω κοινωνικού πολέμου. Και το ζήτημα δεν είναι αν το στρατόπεδο της κυριαρχίας θα συνεχίσει να επιτίθεται∙ αυτό είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι αν επιλέγουμε να αντισταθούμε και με ποιους όρους, να στηριχθούμε επιτέλους στα πόδια μας, να πάρουμε πίσω, όχι τα κλεμμένα αγαθά ή τους λεηλατημένους μισθούς, αλλά τη ζωή μας συνολικά. Αν θα αρνηθούμε να φορέσουμε τα κοστούμια που μας έραψαν και να μετατραπούμε σε μια άμορφη μάζα άβουλων και ευέλικτων αντικειμένων, έμψυχο υλικό-σκουπίδι για εύκολη κατανάλωση από την καπιταλιστική μηχανή.


Σε αυτήν την σύγκρουση η κυριαρχία είναι καλά προετοιμασμένη. «Μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο» (από οδηγίες του Δ.Ν.Τ.). Πόσο καλύτερα θα μπορούσε να εκφράσει κανείς το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε»; Αρκούν τρεις γραμμές να συμπυκνώσουν τη στρατηγική των αρχόντων για να διασπάσουν, να αποδυναμώσουν και τελικά να πνίξουν κάθε αντίσταση. Εκείνο που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, ο μεγαλύτερος φόβος τους ακούει στο όνομα «συλλογική δράση και αλληλεγγύη», ένα από τα δυνατότερα όπλα των καταπιεσμένων, απόρροια της «ταξικής συνείδησης».Γιατί είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς ότι φταίνε οι απεργοί ναυτεργάτες που κλείνουν τα λιμάνια, οι φορτηγατζήδες που κλείνουν οι δρόμοι, οι απεργοί καθαριότητας για τους σωρούς σκουπιδιών. Είναι αδιανόητο η κάθε απεργία να παρουσιάζεται στο μυαλό των ανθρώπων ως «άλλη μία παρακώλυση συγκοινωνιών» και κατανάλωσης. Είναι αδιανόητο να θεωρεί κανείς ότι φταίνε οι μετανάστες που του παίρνουν τη δουλειά και ταυτόχρονα να ευγνωμονεί το αφεντικό του που του δίνει ψίχουλα. Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, αγρότες εναντίον φορτηγατζήδων, η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης… και ο πραγματικός εχθρός στο απυρόβλητο! Κι αν παρ’ ελπίδα οι άθλιοι ενωθούν; «Προφανώς δεν συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των σωμάτων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί», απαντά το Δ.Ν.Τ. και οι επεξηγήσεις περιττεύουν.


Αυτοί καλά τα λένε, τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα είναι εμείς γιατί το τρώμε το παραμύθι και ως πότε; Γιατί αν κάτι φάγαμε όλοι μαζί, όπως εκστόμισε ο Πάγκαλος, αυτό σίγουρα δεν είναι τα δισεκατομμύρια που απολαμβάνει ο ίδιος και οι όμοιοί του. Είναι, όμως, -και φέρει ο καθένας ευθύνη γι’ αυτό- το παραμύθι ενός συστήματος που προωθεί την εξατομίκευση, τη λογική του «εγώ θα τη βολέψω», του «πατάω επί πτωμάτων για να κάνω καριέρα», την ψευδαίσθηση της ευτυχίας του γρήγορου αυτοκίνητου και του hi tech κινητού, που παρασημοφορεί τους ρουφιάνους ως υπόδειγμα πολιτών.


Να επιλέξουμε στρατόπεδο, εδώ και τώρα. Και σ’ αυτήν την επιλογή είναι ξεκάθαρο ότι ΓΣΕΕ και κόμματα βρίσκονται από καιρό στην αντίπερα όχθη. Εκείνοι που κλείνουν το μάτι στους εργοδότες με πολιτισμένους διαλόγους και φιλικές συζητήσεις, που διαμαρτύρονται χλιαρά για να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στο αριστερό παρελθόν τους, που εξαργυρώνουν την συνδικαλιστική ιδιότητα με πολιτικούς θώκους και χιλιάδες ευρώ, που αποκαλούν προβοκάτορες όσους δυναμικά αντιστέκονται και επιτίθενται στη σημερινή αθλιότητα, δεν χωράνε να «ζουν ανάμεσά μας». Κι όσο για το κατασκευασμένο δίπολο-καραμέλα περί «βίαιων» και «μη βίαιων» διαδηλωτών, ας είμαστε σοβαροί και ειλικρινείς απέναντι στην ιστορία και την κοινή λογική. Κανένα από τα εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, που τώρα διαλύονται, δεν κερδήθηκε με ειρηνικούς περιπάτους ως τη βουλή. Καμία εξουσία δεν άφησε τα προνόμιά της επειδή κάποιοι της το ζήτησαν ευγενικά. Πόσο μάλλον, όταν το ζήτημα που τίθεται πιο επιτακτικά από ποτέ, είναι η συνολική ανατροπή του συστήματος.


«Αυτή η επανάσταση πρέπει απαραιτήτως να είναι βίαιη, ακόμα κι αν η βία καθαυτή είναι κακή. Πρέπει να είναι βίαιη γιατί θα ήταν παραλογισμός αν ελπίζαμε ότι οι προνομιούχοι θ’ αναγνώριζαν τα δεινά και τις αδικίες που προκαλούν τα προνόμιά τους και θ’ αποφάσιζαν να τ’ απαρνηθούν οικειοθελώς. Πρέπει να είναι βίαιη γιατί η μεταβατική επαναστατική βία είναι το μόνο μέσο που θα τερματίσει τη συνεχόμενη και μεγαλύτερη βία που κρατάει στη σκλαβιά τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων»


Κανένας αγώνας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε αρχίζει και τελειώνει σε μια απεργία. Ξεκινά από την ρήξη με τον βολεμένο μας εαυτό, απλώνεται σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας ζωής, σε κάθε σχέση, στην εργασία, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές, στον τρόπο που διασκεδάζουμε, μετακινούμαστε, επικοινωνούμε. Μακριά από πολιτικούς αντιπροσώπους, εργατοπατέρες διαμεσολαβητές της μιζέριας, ειδήμονες δημοσιογράφους και άλλα αρπακτικά. Εμείς μόνοι μας, με όπλο την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, τις άγριες απεργίες διαρκείας και τα σαμποτάζ στην παραγωγική διαδικασία, τις συνελεύσεις αυτοδιαχείρισης, την αδιαμεσολάβητη σύγκρουση.


ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ


Χριστόφορος Κορτέσης,
προφυλακισμένος για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα
με αδιάσειστες τηλεοπτικές αποδείξεις και σενάρια για Όσκαρ της αντιτρομοκρατικής
14-12-2010


(*): Όλοι οι παραπάνω «κύριοι», με άλλους επιφανείς «συντρόφους» τους από τον πολιτικό, οικονομικό, δημοσιογραφικό συρφετό αποτελούν μέλη άκρως επικίνδυνης τρομοκρατικής οργάνωσης (το όνομα αναζητείται) που δρα εδώ και χρόνια στον ελλαδικό χώρο και έχει διασυνδέσεις με αντίστοιχα τρομοκρατικά δίκτυα παγκοσμίως. Διατηρεί τεράστιες γιάφκες (π.χ. Βουλή, πολιτικά γραφεία, τράπεζες, επιχειρηματικά κέντρα κ.ά.) και η τελευταία της ενέργεια με την κωδική ονομασία «Μνημόνιο» έχει χιλιάδες εργαζόμενους-θύματα.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Πορεία 11 Δεκέμβρη

ΜΠΑΤΣΟΙ – ΔΗΜΟΣΙΟ-ΚΑΦΡΟΙ – ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Μπρος σε αυτήν, την χωρίς προηγούμενο, επίθεση των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, το κράτος διαχέει την τρομοκρατία και το φόβο προς όλες τις κατευθύνσεις. Η στυγνή καταστολή και τρομοκρατία είναι το τελευταίο τους όπλο στον πόλεμο ενάντια στην κοινωνία. Και αυτό το όπλο σημαδεύει πρώτα, τους αναρχικούς, δηλαδή το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, μα στην ουσία στοχεύει όλους όσους αγωνίζονται και αποσκοπεί στην οριστική ήττα του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.
Το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής εισβάλουν σε διαμέρισμα στην οδό Πραϊδου και Δασκαλοπούλου 54, ενώ η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται αποκλεισμένη από πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις. Παράλληλα τα ΜΜΕ προαναγγέλλουν την επικείμενη εξάρθρωση της Ε.Ο. Σέχτα Επαναστατών ενώ έκτακτα δελτία μιλούν για έφοδο σε γιάφκα ¨τρομοκρατών¨ στο Αγρίνιο.
Στην πρώτη πάροδο της Δασκαλοπούλου λειτουργεί από το 2006 το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, ένας ανοιχτός αναρχικός χώρος με αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και βιβλιοθήκη, που έχει πραγματοποιήσει πλήθος πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, παρεμβάσεων και κινητοποιήσεων που αφορούν διάφορα τοπικά ή κεντρικά ζητήματα, τόσο στο χώρο του στεκιού όσο και σε άλλα σημεία της πόλης.
Η περιοχή γύρω από το στέκι για τις επόμενες δυο μέρες θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, με μπλόκα και περιπολίες όλο το εικοσιτετράωρο. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες αποφασίζουν να μείνουν στο χώρο μέχρι να τελειώσει το πανηγύρι, διαφυλάσσοντας το στέκι από οποιαδήποτε πιθανή επίθεση ή προβοκάτσια.
Στο άκουσμα της είδησης κάθε λογής παρακρατικοί, φασίστες και λοιποί ρουφιάνοι, απομεινάρια της ΕΠΕΝ, ξεχασμένοι στα πιο σκοτεινά λαγούμια της πόλης, από μια άλλη εποχή, ανταποκρίνονται με έκδηλη ευχαρίστηση, στο σινιάλο της αστυνομίας και σπεύδουν να βοηθήσουν στις περιπολίες (πεζοί ή με μηχανάκια και αυτοκίνητα,  φορώντας ακόμη και αστυνομικά τζάκετ). Ήταν σαν να περίμεναν από καιρό τις ευνοϊκές συνθήκες για να ξαναβγούν στους δρόμους και να στήσουν εθελοντικά ενιαίο μέτωπο με το κράτος ενάντια στους κομμουνιστές, τους ¨συμμορίτες¨, τους ¨προδότες¨, τους ¨άπλυτους¨…
Το παρακράτος όμως δεν επιτίθεται μόνο με μαχαίρια αλλά και με πένες. Την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου η τοπική εφημερίδα ¨μαχητής¨, του κύριου Ι. Κανή και ο δημοσιογράφος Ι. Συμψηρής δημοσιεύουν πρωτοσέλιδα, ανάμεσα σε αλλά, την παρακάτω αθλιότητα: «…παράλληλα την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές έχει αναπτυχτεί έντονη φημολογία και για άλλη γιάφκα που μάλλον αφορά σε κοντινό στέκι προς την οδό Δασκαλοπούλου και άρα σαν πληροφορία ελέγχεται». Αυτή η χυδαία επίθεση, από τα παπαγαλάκια της ασφάλειας, δε σταματά εκεί. Ο εν λόγω δημοσιογράφος προσπαθεί να συνδέσει άμεσα τους κοινωνικούς αγώνες και συνολικά τον α/α χώρο στο Αγρίνιο με την ένοπλη δράση. Το σκεπτικό του εκδηλώνεται στα παρακάτω αποσπάσματα: «…σε κάθε περίπτωση η σύνδεση του Λάμπρου Φούντα με την περιοχή αλλά και η μεγάλη επιρροή του χώρου στην καθημερινότητα της πόλης δίνουν την εικόνα ενός ¨ευνοϊκού περιβάλλοντος¨ στο Αγρίνιο για την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων», «…η αστυνομία μπορούμε να πούμε έχει εστιάσει πολύ στο Αγρίνιο. Δε θεωρεί τυχαία την επιλογή της πόλης ούτε κάποιες επαφές του χώρου των αντιεξουσιαστών της περιοχής με ομολόγους τους σε όλη τη χωρά». Επίσης σε άλλο άρθρο με τίτλο «φαινόταν το πράγμα» γράφει: «Μεγάλη αστυνομική κινητικότητα, κάποιες ¨ξένες¨ φάτσες στην πόλη, συνεχείς εκδηλώσεις και όμιλοι προβληματισμού από διάφορους χώρους. Ήταν φανερό ότι κάτι ετοιμαζόταν στην πόλη του Αγρινίου. Η γιάφκα της Δασκαλοπούλου μπορεί να συσχετίζεται με την πανελλαδική ¨τρομοκρατία¨ πιστεύουμε όμως ότι είχε να κάνει και με την τοπική κοινωνία. Για παράδειγμα οι σιδερένιες βέργες με την τσιμεντένια επένδυση και τα ενσωματωμένα καρφιά που βρέθηκαν δεν ήταν για τρομοκρατικές πράξεις αλλά για μάχες στο δρόμο… το ερώτημα είναι σε ΠΟΙΑ πόλη και από ποιους ενάντιων ποιων… μήπως τελικά απετράπη ένα γενικότερο σχέδιο μπάχαλου που θα λάμβανε χώρα και στο Αγρίνιο».
Εύγε κύριε Συμψηρή, αποδειχτήκατε αντάξιος του Καραιβάζ, του Σόμπολου, του Προτοσάλτε και των λοιπών καταξιωμένων τηλε-ρουφιάνων, πανελλαδικής εμβέλειας. Καταδείξατε το δίκαιο και το αληθές του συνθήματος: ΑΛΗΤΕΣ - ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ - ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Συγχαρητήρια και στα σαΐνια της αντιτρομοκρατικής και της ασφάλειας Αγρινίου… γελάει μαζί σας όλη η πόλη.
Και όντως, ο κόσμος του Αγρινίου αψήφησε την τρομοκρατία και τους super-μπάτσους της αντιτρομοκρατικής. Περίπου 200 άνθρωποι, όλων των χώρων και των ηλικιών, στη συνέλευση μέσα από το κατειλημμένο δημαρχείο Αγρινίου έδωσαν -δια βοής- την πιο αποστομωτική απάντηση… «ΜΠΑΤΣΟΙ – ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ – ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ».
Η ασφάλεια του Αγρινίου βρίσκει απέναντι της όλους εμάς, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους εργάτες, τους ανέργους, την άγρια νεολαία, τους μετανάστες και αδυνατεί να οπλίσει τους πάντα πρόθυμους απόγονους των ταγματασφαλιτών, γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με το δημοσιογραφικό συρφετό, που αντλεί ¨πληροφορίες¨ και παίρνει εντολές από την Α.Δ. Ακαρνανίας, στρώνοντας το δρόμο για το βρώμικο παιχνίδι της καταστολής και της προβοκάτσιας, στοχοποιώντας πλέον, όχι αφηρημένα ¨κάποιους αντιεξουσιαστές¨ αλλά συγκεκριμένους χώρους και ανθρώπους, που ζουν, εργάζονται και αγωνίζονται χρόνια στην πόλη του Αγρινίου, και έχουν και αυτοί οικογένειες... και φίλους… και ανθρώπους που τους αγαπούν… κύριοι δημοσιογράφοι.
Δε θα επιτρέψουμε σε κανένα ρουφιάνο (κρατικό ή παρακρατικό) την απόπειρα να απονοηματοδοτήσει, να διαστρεβλώσει και να συκοφαντήσει την παρουσία και τη δράση των αναρχικών στο Αγρίνιο (και παντού), που κοντά τρεις δεκαετίες συμμετέχουν ενεργά και αγωνιστικά πλάι σε όλους τους αγώνες της κοινωνίας και ανοίγουν μέτωπα σύγκρουσης με την εξουσία για την καθολική ανατροπή του σφαγείου που μας εξαναγκάζουν να ζούμε.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ – ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ
Η ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Τρομοκρατία είναι η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανεργία, οι απολύσεις, η λιτότητα, τα πτυχία χωρίς αξία, το αβέβαιο αύριο, η φτωχιά, η εξαθλίωση, η καταστολή, τα ψέματα των δημοσιογράφων
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ:
ενάντια στη δημοσιογραφική αλητεία και τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της αστυνομίας
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, στην πλατεία Παναγοπούλου (σιντριβάνι), ώρα 5:00μμ

¨ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ¨, ΑΓΡΙΝΙΟ
Θ. Δασκαλοπούλου Ά πάροδος 3

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ “ΠΡΑΣΙΝΗ” ΑΝΑΠΤΥΞΗ


H «πράσινη» ανάπτυξη είναι η συνέχιση της
καταστροφής και της λεηλασίας της φύσης με άλλο όνομα
Ένα από τα βασικά ιδεολογήματα της κυριαρχίας στην προσπάθεια της για την απρόσκοπτη και αδιάκοπη εκμετάλλευση και λεηλασία της κοινωνίας και του φυσικού κόσμου, είναι αυτό της ανάπτυξης. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες λέξεις όπως πρόοδος, ανάπλαση, αξιοποίηση και ανάπτυξη εντοπίζονται σε καθημερινή βάση στη ρητορική της κυριαρχίας και αποσκοπούν στην καθυπόταξη της κοινωνίας μπροστά στα έκδηλα εγκλήματα που πραγματώνει καθημερινά η παγκόσμια κυριαρχία σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των ανθρώπινων πολιτισμών. Παράλληλα, και όχι τυχαία, η έννοια ανάπτυξη συνεπάγεται και έναν ακόμα διαχωρισμό. Χωρίζει τον πλανήτη σε δύο μεγάλα στρατόπεδα. Από τη μια τα ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης και από την άλλη η υποανάπτυκτη Ανατολή, Αφρική και Λ. Αμερική που πρέπει πάση θυσία να αναπτυχθούν. Με λίγα λόγια ανοίγει το δρόμο για την νομιμοποίηση της λεηλασίας σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό επίπεδο στο σύνολο της καπιταλιστικής περιφέρειας.
Στο όνομα της ανάπτυξης λοιπόν έχουν συντελεστεί τα μεγαλύτερα οικολογικά εγκλήματα, τα οποία σχεδόν πάντα συνοδεύονται από την υποβάθμιση της ζωή των ανθρώπων και την παράλληλη αύξηση των υπερκερδών του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας και το λιώσιμο των πάγων εξαιτίας του φαινομένου του θερμοκηπίου, τις αποψιλώσεις τεράστιων δασικών εκτάσεων, την τρύπα του όζοντος κ.α. που για τους κυρίαρχους αποτελούν απλά παράπλευρες απώλειες που υποστηρίζουν τον ένα και μοναδικό στόχο της “συνεχούς” και “αειφόρου” ανάπτυξης. Για να αντιμετωπίσει τις μαζικές αντιστάσεις που ξεσπούν παγκόσμια ενάντια στην ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή που πραγματοποιείται στο όνομα της ανάπτυξης, η κυριαρχία είναι αναγκασμένη να εφεύρει και να προωθήσει κοινωνικά μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών της ένα ακόμα ενισχυτικό ιδεολόγημα το οποίο θα καταφέρει να επουλώσει τις ρηγματώσεις που έχουν προκαλέσει στον κοινωνικό ιστό τα τερατουργήματα της αναπτυξιακής πολιτικής του κράτους και των αφεντικών. Πρόκειται για το ιδεολόγημα της “πράσινης” ανάπτυξης που κινείται στην ίδια κατεύθυνση με το ευρύτερο αναπτυξιακό όχημα, το καλύπτει όμως με ένα πράσινο περιτύλιγμα, με μια δήθεν εκλογικευμένη, φιλική προς το περιβάλλον ανάπτυξη και επιχειρεί έτσι να εξουδετερώσει τις όποιες αναταράξεις εμφανίζονται στο πεδίο απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης.
Οι στόχοι του εν λόγω κυριαρχικού ιδεολογήματος είναι διπλοί:αφενός να διαχειριστεί και να περιορίσει τους όποιους κραδασμούς δημιουργεί στο σύστημα η οικολογική κρίση και αφετέρου   να διασφαλίσει ένα εγγενές χαρακτηριστικό του κεφαλαίου που είναι η συνεχής κινητικότητα του. Έτσι λοιπόν, από τη μια έχουμε την εμφάνιση κάθε είδους οικολογικά ευαισθητοποιημένων φορέων -κόμματα όλων των αποχρώσεων, καθεστωτικά μίντια, βιομηχανίες, τράπεζες και επιστήμονες- που μέσα από μια διαρκώς αυξανόμενη προπαγάνδα τους επιχειρούν να μας πείσουν για την ύπαρξη και τη λειτουργικότητα του πράσινου καπιταλισμού, ενώ από την άλλη παρατηρούμε την ανάδυση μιας καινούργιας πράσινης βιομηχανίας που έχει έρθει για να λεηλατήσει ότι άφησε όρθιο το σύστημα μέχρι σήμερα. Τώρα, δίπλα στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, τις αποψιλώσεις των δασών και τις αμμοληψίες, έρχονται να προστεθούν νέα πεδία όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ο ήλιος, η γη, ο αέρας, τα φυτά, οι θάλασσες, οι λίμνες και τα ποτάμια μετατρέπονται σε τεράστιες βιομηχανίες άντλησης ενέργειας με αποκλειστικό γνώμονα την αύξηση του κέρδους μεγάλων κατασκευαστικών και ενεργειακών λόμπι που για να ικανοποιήσουν τις αδηφάγες ορέξεις τους είναι έτοιμοι να μην αφήσουν ούτε μια γωνιά του πλανήτη ανεκμετάλλευτη ενισχύοντας τη λογική της  απόλυτης κυριαρχίας του καπιταλισμού πάνω στη φύση και τον άνθρωπο με όρους κέρδους. Στο πλαίσιο αυτό, τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις παύουν να υφίστανται και μετατρέπονται σε φωτοβολταϊκά πάρκα είτε σε εκτάσεις καλλιέργειας ειδικών φυτών για την παραγωγή βιοκαυσίμων, δίπλα στις λίμνες και τα ποτάμια ξεφυτρώνουν γιγαντιαία υδροηλεκτρικά εργοστάσια  οι κορφές των βουνών κατακλύζονται από ατελείωτους τσιμεντένιους ογκόλιθους που συνιστούν τα αιολικά πάρκα. Μέσα από την προώθηση των πράσινων-εναλλακτικών μορφών ενέργειας η κυριαρχία εξυπηρετεί δύο βασικές επιδιώξεις της. Πρώτον, το άνοιγμα σε νέες ενεργειακές αγορές για να εξυπηρετούνται οι ολοένα και αυξανόμενες ενεργειακές απαιτήσεις των βιομηχανικών κολοσσών της Δύσης και δεύτερον η απόκτηση ενεργειακής ανεξαρτησία από πετρελαιοπαραγωγά κράτη με τα οποία δεν διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις και μπορούν ανά πάσα στιγμή να θέσουν σε κίνδυνο την καπιταλιστική αναπαραγωγή. Στην ουσία, εκείνο που καταφέρνουν οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι να ανοίξουν νέους επενδυτικούς ορίζοντες για το κεφάλαιο, ικανοποιώντας παράλληλα και το αίτημα για λιγότερη περιβαλλοντική μόλυνση. Το κατά πόσο βέβαια ικανοποιούν ένα τέτοιο αίτημα θα το δούμε παρακάτω.
Tο παράδειγμα των αιολικών πάρκων
Τα αιολικά πάρκα είναι μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις που έχουν ολέθριες επιπτώσεις όταν εγκαθίστανται σε ευαίσθητα φυσικά οικοσυστήματα, όπως είναι οι δρυμοί, τα δάση, οι δασικές εκτάσεις, τα μικρά νησιά, οι περιοχές ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, οι προστατευόμενες, κ.λ.π.Η εγκατάσταση ενός αιολικού πάρκου απαιτεί σωρεία “υποδομών” καταστροφικών για το περιβάλλον: για να μεταφερθούν οι γιγάντιες ανεμογεννήτριες (μια ανεμογεννήτρια 3 MW έχει ύψος ιστού 100 μ. περίπου και 45 μ. ακτίνα φτερωτής, συνολικά 135 μ. ύψος, όσο δηλ. ένας ουρανοξύστης 45 ορόφων) στη θέση εγκατάστασης, ξυρίζονται δάση, χτίζονται γέφυρες, ανοίγονται τεράστιοι δρόμοι, κόβονται δέντρα, το τοπίο αλλάζει ριζικά. Κατασκευάζονται μετεωρολογικοί πύργοι, ηλεκτρικοί υποσταθμοί μεταβολής τάσης (10-12 στρέμματα ο καθένας, για τα μεγάλα πάρκα), οικίσκοι επί οικίσκων συνεργείων, επιτηρητών, εργοταξίων και άπειρες ηλεκτρικές γραμμές, ρημάζοντας κυριολεκτικά παρθένες περιοχές και σημαντικά οικοσυστήματα.  Παράλληλα οι ίδιες οι ανεμογεννήτριες με το θόρυβο που εκπέμπουν, τον τεράστιο όγκο που καταλαμβάνουν σε περιοχές διαταράσσουν τη χλωρίδα και την πανίδα τους (οι ανεμογεννήτριες μόνο στην περιοχή της Καλιφόρνιας σκοτώνουν κατά μέσο όρο 200-300 γεράκια, και 40-60 χρυσαετούς ετησίως, ενώ έχει εκτιμηθεί ότι 7.000 αποδημητικά πουλιά το χρόνο σκοτώνονται από αιολικούς στοβιλοκινητήρες στη νότια Καλιφόρνια), ενώ αλλάζουν ριζικά και το φυσικό τοπίο, αφού τεράστιες παρθένες εκτάσεις όπως τα βουνά και τα δάση μετατρέπονται σε βιομηχανικές μονάδες παραγωγής ενέργειας με υποσταθμούς και γραμμές μεταφοράς της αιολικής ενέργειας. Ο χρόνος ζωής ενός αιολικού πάρκου εκτιμάται στα 20-25 χρόνια, μετά το πέρας των οποίων θα είναι ένα απέραντο νεκροταφείο παλιοσιδηρικών, με τα βουνά φορτωμένα με χιλιάδες τόνους μπετόν και χιλιάδες μέτρα υπόγειων και υπέργειων καλωδιώσεων. Τέλος μέχρι και το επιχείρημα περί καταπολέμησης της ανεργίας δεν στέκει αφού θα φέρουν καίριο πλήγμα  στην κτηνοτροφία και σε όλους αυτούς που εργάζονται και ζουν από το δάσος. Να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο αιολικό «πάρκο» στην Ευρώπη έχει τρεις μόνιμους υπαλλήλους.
Από την άλλη αμφιλεγόμενο παραμένει το κατά πόσο η χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πιο συγκεκριμένα της αιολικής συμβάλλει καθοριστικά στη μείωση των ατμοσφαιρικών ρύπων. Για παράδειγμα, ένα αιολικό πάρκο που βρίσκεται στη Μ. Βρετανία μειώνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 178.000 τόνους το χρόνο. Ακούγεται εντυπωσιακό, μέχρις ότου πληροφορηθεί κανείς ότι η πτήση ενός και μόνο τζάμπο, μέσα σε μία και μόνη ημέρα, από το Λονδίνο στο Μαϊάμι και πίσω στο Λονδίνο, απελευθερώνει αέρια που επιβαρύνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τα οποία, σε ετήσια βάση, αντιστοιχούν σε 520.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα. Δηλαδή, η καθημερινή πτήση από την Αγγλία προς την Αμερική απαιτεί την ύπαρξη τουλάχιστον 3 γιγαντιαίων αιολικών πάρκων. Ακόμα και αν τοποθετηθούν 25.000 ανεμογεννήτριες οι ρύποι σε διοξείδιο του άνθρακα και διοξείδιο του θείου θα παραμείνουν κατά 99,93%.
Το μανιφέστο 100 Γερμανών καθηγητών και διανοουμένων σχετικά με την αιολική ενέργεια αναφέρει: η ικανότητα παραγωγής ενέργειας από τον άνεμο είναι συγκριτικά χαμηλή. Οι ανεμογεννήτριες με επιφάνεια πτερυγίων ίσων με το μέγεθος ενός γηπέδου ποδοσφαίρου, παράγουν μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό της ενέργειας που παράγει ένας συμβατός σταθμός. Έτσι με περισσότερες από 5.000 ανεμογεννήτριες στη Γερμανία, παράγεται λιγότερο από το 1% του απαιτούμενου ηλεκτρισμού. Στη Μ. Βρετανία, θα χρειαζόντουσαν 14.400 ανεμογεννήτριες για να παραχθεί το 4,4% του ηλεκτρικού ρεύματος και 32.700 για να παράγουμε το 10%. Οι δείκτες μόλυνσης είναι παρόμοιοι για τον ίδιο λόγο. Η συνεισφορά της αιολικής ενέργειας προς αποφυγή του φαινομένου του θερμοκηπίου είναι περίπου 1 έως 2 τοις χιλίοις.
Συμπερασματικά
Είναι εμφανές ότι το ιδεολόγημα της ανάπτυξης -πράσινης και μη- αποτελεί μια από τις βασικές αντιφάσεις του συστήματος που αναπόφευκτα το οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του. Ο καπιταλισμός όσο κι αν προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο είναι το πολιτικοοικονομικό εκείνο σύστημα που έχοντας ως μόνο σκοπό το κέρδος δε διστάζει να προξενήσει ανυπολόγιστες, μη αναστρέψιμες οικολογικές καταστροφές, όχι μόνο στις βιομηχανικές πόλεις, αλλά και σε ολόκληρο  τον πλανήτη, διαταράσσοντας ριζικά τη ισορροπία των οικοσυστημάτων.Και αν για τις κοινωνικές αντιστάσεις που δημιουργούνται κατά καιρούς εξαιτίας της επέλασης των αφεντικών σε όλα τα επίπεδα, ως  λύση θα μπορούσε να θεωρηθεί η ένταση της καταστολής και του ελέγχου, η ίδια λύση δεν επαρκεί για την καταστροφή του πλανήτη και για τον ορατό κίνδυνο που τίθεται πλέον σχετικά με την ίδια τη δυνατότητα επιβίωσης σ’ αυτόν. Όσο για τις δήθεν πράσινες πολιτικές και τα οικολογικά αισθήματα της κυριαρχίας, αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από απέλπιδες προσπάθειες επιβίωσης του ίδιου κυριαρχικού μοντέλου που καθημερινά καταστρέφει τον άνθρωπο και τη φύση κι αν δεν ανατραπεί γρήγορα θα αφανίσει τα πάντα στο πέρασμα του.
Ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης και των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι αγώνας ενάντια στο σύστημα που τις γεννά. Στον καπιταλισμό και το κράτος!

αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππος”
Πάτρα, Νοέμβρης 2010