Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Αφίσα για την καταστολή

Πορεία ενάντια στην κρατική τρομοκρατία –- Πέμπτη 25/11 Προπύλαια 18:00

Κείμενο για Αντικατασταλτική Πορεία 25/11

Σε μια έκθεση προορισμένη για κυβερνητικά στελέχη, ο Christian Morrisson, αξιωματούχος του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), επιχειρεί να φτιάξει έναν μπούσουλα για κυβερνήσεις σε κρίση, που θέλουν να περάσουν σκληρά μέτρα: «Στρατηγική για περικοπές μισθών: μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο. Προφανώς δε συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των δυνάμεων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να λαμβάνονται καθολικά οικονομικά μέτρα για να λυθεί ένα μακροοικονομικό πρόβλημα. Για παράδειγμα, αν η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους κόψει σε έναν τομέα, να τους παγώσει σε άλλον και ακόμα και να τους αυξήσει σε έναν πολιτικά ευαίσθητο τομέα» (οδηγίες ΔΝΤ).
ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΜΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΥΣ
Το τελευταίο διάστημα, ταυτόχρονα με τα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας, που ξεθεμελιώνουν τις κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα κοινωνικών-ταξικών αγώνων και εξεγέρσεων (πολλές φορές αιματηρών), είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη όξυνση της καταστολής.
Η ιδεολογική και κατασταλτική αντι-εξεγερτική εκστρατεία κράτους, ΜΜΕ και καθεστωτικών διανοούμενων, που ακολούθησε την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, αποτέλεσε την εισαγωγή σε ένα «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», στο οποίο κρατική τρομοκρατία, καπιταλιστική ερημοποίηση και μηχανισμοί προπαγάνδας βαδίζουν χέρι-χέρι.
Όπως υπέδειξε η τεράστια αποχή στις πρόσφατες «αυτο»διοικητικές εκλογές, οι δυνατότητες του καθεστώτος για την απόσπαση συναινέσεων στερεύουν. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (οι ξεφτιλισμένοι και ξεπουλημένοι εργατοπατέρες) έχουν ξεφτίσει στην κοινωνική συνείδηση. Τα κόμματα εξουσίας (οι κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση δυνάστες και άρπαγες της ζωής μας) καταρρέουν, ενώ τα κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας δικαίως δυσκολεύονται να πείσουν. Το θεσμικό πλέγμα χειραγώγησης της δυσφορίας και ενσωμάτωσης-παροπλισμού των κοινωνικών αντιδράσεων έχει διαρραγεί.
Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα πλέον να «υποσχεθεί» στους υπηκόους του πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), κοινωνική ισοπέδωση, ανθρώπινα ερείπια, φοβικά σύνδρομα, επιτήρηση και καταστολή. Γνωρίζει ότι η βαθύτατη κρίση του και η ολομέτωπη επίθεσή του κατά της κοινωνίας, με την εφαρμογή πολιτικών-σοκ, θρυμματίζει τη βιτρίνα των κοινωνικών ψευδαισθήσεων.
Η βαρβαρότητα δεν μπορεί πλέον να εξωραϊστεί. H πολιτική και οικονομική εξουσία -εγχώρια και υπερεθνική- απαιτεί υποτέλεια και υπακοή χωρίς καλλωπισμούς και ανταλλάγματα. Μέσα από τα συντρίμμια του «κοινωνικού συμβολαίου» των μεταπολιτευτικών δεκαετιών ξεπροβάλλουν οι διμοιρίες, τα γκλοπ, τα δακρυγόνα, οι «αντι»τρομοκρατικές υπηρεσίες, οι μηχανοκίνητες ομάδες και τα περίστροφα των ένστολων συμμοριών αποκατάστασης της Τάξης. Ξεπροβάλλουν η τήβεννος του δικαστή, τα κάγκελα του κρατητηρίου, κάποιες φορές και τα συρματοπλέγματα των φυλακών. Η καταστολή, από «σιδερένια φτέρνα» του καθεστώτος εκεί που τελειώνει η «επιστήμη» της συναίνεσης, μετατρέπεται στον βασικό πυλώνα διασφάλισης και διαιώνισης των κυριαρχικών προνομίων και συμφερόντων. Στο πλάι της στέκονται επάξια οι μηχανισμοί προπαγάνδας των ΜΜΕ. Η ασφυξία της κρατικής μέγγενης εξαπλώνεται μαζί με τη δυσωδία του δημοσιογραφικού οχετού.
ΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής έχει απλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε κάθε γωνιά της πόλης μαζί με ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολούθησης προσώπων, τηλεφώνων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Τα δελτία ειδήσεων έχουν μετατραπεί σε γραφείο τύπου της κυβερνητικής εξουσίας. Τα δημοσιογραφικά φερέφωνα αναμασούν ασταμάτητα τα «επιχειρήματα» των αφεντικών τους και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Φωτογραφίες «καταζητούμενων» αντικαθεστωτικών περιφέρονται στις τηλεοπτικές οθόνες σε ένα σύγχρονο κυνήγι κεφαλών και σε μια προσπάθεια εμπέδωσης της κοινωνικής ρουφιανιάς.
Κάθε ακηδεμόνευτος αγώνας κυνηγιέται λυσσαλέα. Όπως οι πρόσφατες μαθητικές καταλήψεις, με τους μπάτσους να πιέζουν διευθυντές σχολείων και καθηγητές να καταδώσουν τους «πρωταίτιους» καταληψίες. Κάθε κινητοποίηση ποινικοποιείται και καταστέλλεται. Όπως η νομοθετική αναβάθμιση -σε μια νύχτα- του αδικήματος της παρακώλυσης συγκοινωνιών από πλημμέλημα σε κακούργημα για τον εκβιασμό των μεταφορέων που απέκλειαν τις εθνικές οδούς. Όπως οι αστυνομικές «περιποιήσεις» κατά των συμβασιούχων του υπουργείου πολιτισμού στην ακρόπολη και των συμβασιούχων δασοπυροσβεστών στο σύνταγμα. Κάθε διαδήλωση χτυπιέται από τις δυνάμεις καταστολής και δεκάδες διαδηλωτές σέρνονται στα κρατητήρια και στα δικαστήρια με βαρύτατες κατηγορίες. Όπως στη φετινή πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τους δεκάδες προσαχθέντες και τους 22 συλληφθέντες, εκ των οποίων οι 15 παραπέμφθηκαν με τον κουκουλονόμο (που υποτίθεται ότι θα είχε καταργηθεί εδώ και 1 χρόνο βάσει κυβερνητικής εξαγγελίας). Τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις συνεχίζουν να είναι στοχοποιημένα, με πιο πρόσφατη την κατασταλτική επιχείρηση λίγες ώρες μετά την κατάληψη χώρου στα πρώην «ψαράδικα» στο Περιστέρι (απέναντι από το νέο δημαρχείο) από ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία κατοίκων, σε συνέχεια των αστυνομικών εισβολών στις 5 & 6 Δεκέμβρη 2009 στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι και στον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο στα Γιάννενα και το βράδυ της 5ης Μάη στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού και στον κατειλημμένο χώρο για την πολύμορφη αναρχική δράση στην οδό Ζαΐμη, στα Εξάρχεια. Στο κέντρο της μητρόπολης, στο πλαίσιο του κρατικού σχεδίου «καθαρή Αθήνα», τα αστυνομικά πογκρόμ κατά των φτωχοδιάβολων μεταναστών (με τη συνδρομή παρακρατικών συμμοριών) συνιστούν καθημερινό φαινόμενο, συμπληρωματικά στην εφιαλτική επαναφορά των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Κορωνίδα των κατασταλτικών μεθοδεύσεων αποτελεί μια πραγματική βιομηχανία διώξεων, που έχει στηθεί για τον εκφοβισμό και την υποχώρηση των αντιστεκόμενων ανθρώπων και κοινωνικών κομματιών. Εκατοντάδες αγωνιζόμενοι βρίσκονται σε καθεστώς δικαστικής ομηρίας και δεκάδες φυλακισμένοι αγωνιστές κρατούνται αιχμάλωτοι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου στις φυλακές της δημοκρατίας, προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Την ίδια στιγμή, οι ανακριτικές κλητεύσεις για απολογίες ή «μαρτυρικές» καταθέσεις πολλαπλασιάζονται, σε μια σαφή ποινικοποίηση των φιλικών, συντροφικών ή συγγενικών σχέσεων.
Ο φόβος του κράτους και των αφεντικών για γενικευμένο ξεσηκωμό και εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις αποτυπώνεται με τη μεγαλύτερη σαφήνεια στην πρόσφατη ψήφιση του τρομονόμου Νο.3 (εντελώς στα κρυφά, στις 26 Αυγούστου, στο θερινό τμήμα της βουλής). Με τη συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση, πρακτικές πλήθους που σχετίζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, εντάσσονται πλέον (ως κακούργημα) στη «σύσταση τρομοκρατικής ομάδας». Το κατασταλτικό δόγμα διευρύνεται από τον «εσωτερικό εχθρό» στις «επικίνδυνες τάξεις» για να «αγκαλιάσει» κάθε πτυχή της κοινωνικής αντίστασης. Το καθεστώς μας ενημερώνει: «είσαστε όλοι ίσοι απέναντι στον τρομονόμο».
ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, έδειξε το απέραντο βάθος των κοινωνικών-ταξικών δυνατοτήτων για αξιοπρέπεια και σύγκρουση με την εξουσία, για δημιουργικότητα και συλλογικοποίηση, για συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Με την παντελή απουσία «προσωπικοτήτων» και ηγετών. Με την έμπρακτη αμφισβήτηση κάθε κοινωνικού διαχωρισμού στη βάση του φύλου, της φυλής, της ηλικίας, των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων. Με τη μαζική κάθοδο στους δρόμους. Με τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κρατικά κτίρια, στους ναούς του χρήματος και της κατανάλωσης. Με τις αναμετρήσεις με τα σώματα ασφαλείας. Με τις αντιιεραρχικές συνελεύσεις κατοίκων και τις καταλήψεις δημαρχείων και άλλων δημοτικών κτιρίων. Με τις μικρές κομμούνες, συλλογικής ζωής, καθημερινής διαβίωσης και συνελεύσεων, των κατειλημμένων πανεπιστημίων. Με την πολυήμερη κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ από τη Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών. Με τις αχρηστεύσεις ακυρωτικών μηχανημάτων για την ελεύθερη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με τις καταλήψεις ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Με τις παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους. Με τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από κρατητήρια, δικαστήρια και φυλακές.
Έτσι και σήμερα, η εξέγερση ενάντια στον ζυγό της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής τυραννίας και η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεζόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων αποτελούν βασική προϋπόθεση για την αναχαίτιση της κυριαρχικής επέλασης, για το σπάσιμο του απομονωτισμού και την ενδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, για το άνοιγμα περασμάτων προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
Ρήξη με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της εξατομίκευσης, των κοινωνικών διακρίσεων και της υποταγής. Εξέγερση ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτοοργάνωση των αγώνων, των εγχειρημάτων μας και της καθημερινής μας ζωής. Αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω». Για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς εξουσία. Κανένας μόνος, ποτέ και πουθενά.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ


Νοέμβρης 2010
αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ανακοίνωση από Radio Revolt

Την τρίτη 9 Νοεμβρίου γύρω στης 11 το βράδυ και ενώ στο βαγόνι του radio revolt υπήρχαν 5 σύντροφοι, ομάδα 20-25 παρακρατικών και φασιστοειδών πραγματοποίησε επίθεση. Οπλισμένοι με πτυσσόμενα γκλόπ , σφυριά, ξύλα και μαχαίρια εκτόξευσαν 3 βόμβες μολότοφ στο εσωτερικό του βαγονιού και προσπάθησαν να κλείσουν την πόρτα. Η αντίδραση των συντρόφων ήταν άμεση, άρπαξαν καδρόνια, απεγκλωβίστηκαν και βγήκαν έξω απαντώντας στην επίθεση. Ακούστηκαν τα κλασσικά καθόλου ευφάνταστα συνθήματα τους, πετάχτηκαν πέτρες αλλά παρόλα αυτά οι σύντροφοι κατάφεραν να τους απωθήσουν κυνηγώντας τους μέχρι τις μηχανές τους. Ωστόσο η φωτιά είχε ήδη βγει εκτός ελέγχου και ενώ η συντονισμένη προσπάθεια όλων όσων κατέφτασαν περιόρισε τις ζημιές στο βαγόνι, καταστράφηκε το εσωτερικό του.
Στην ευρύτερη περιοχή των πανεπιστημίων κατέφτασαν 6 πυροσβεστικά οχήματα, τα οποία (κατά την πυροσβεστική υπηρεσία) μπλοκαρίστηκαν από την αστυνομία η οποία απαίτησε να συνοδεύσει τα οχήματα μέσα στα πανεπιστήμια πράγμα που δε θα δεχόμασταν σε καμία περίπτωση. Ταυτόχρονα και ενώ το ρεύμα παρέμενε συνδεδεμένο απειλώντας με έναν επιπλέον κίνδυνο τον κόσμο που έσβηνε τη φωτιά, η παροχή νερού κόπηκε (2 φορές) από την πρυτανεία.
Προφανώς δεν περιμέναμε την επέμβαση κανενός κρατικού μηχανισμού για να μας «σώσει» μιας και κρίνουμε πως η επίθεση πραγματοποιήθηκε από αυτόν τον μηχανισμό. Συγκεκριμένα από νωρίς το απόγεμα ο χώρος γύρω από τα πανεπιστήμια έσφυζε από μπάτσους με 3 τουλάχιστον διμοιρίες στην (κλειστή) ΔΕΘ, τετράδες δίτροχων μπάτσων να κινούνται στην πλατεία ροτόντας στην εθνικής αμύνης καθώς και στην Α.Δημητρίου και επιβεβαιωμένη παρουσία κρανοφόρων (ενδεχομένως ασφαλιτών) μπροστά στο palais de spor λίγο μετά την επίθεση.
Όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα τα φασιστοειδή δεν έχουν την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν μία τέτοια επίθεση χωρίς βοήθεια (με ενδεικτικά παραδείγματα τα πογκρόμ μεταναστών υπό την προστασία μπάτσων στον άγιο Παντελεήμων, της κλούβας-ταξί στο σταθμό Λαρίσης και τα πεσίματα στο στέκι στα δυτικά σε ένα από τα οποία μία διμοιρία(!?) κατέφτασε ελάχιστα λεπτά αφότου έφυγαν). Έτσι και εδώ, τα μηχανάκια τους έσπασαν ανενόχλητα τον «κλοιό» των μηχανοκίνητων μπάτσων γύρω απ τα πανεπιστήμια. Αντιλαμβανόμαστε εύκολα πως έχουμε άλλη μια κίνηση στα πλαίσια της γενικευμένης επίθεσης σε ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Μία επίθεση που είναι αναμενόμενη στην παρούσα κοινωνικοοικονομική συνθήκη που επικρατεί στην Ελλάδα.
Διανύουμε μία περίοδο που μία κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κάνει την χώρα να επιπλεύσει, καταδικάζει σε εξαθλίωση το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού με αποτέλεσμα να ξεπηδούν παντού καινούριοι ,καθώς και να αναβαθμίζονται οι ήδη υπάρχοντες πόλοι ριζοσπαστικής δράσης. Σε αυτήν την περίοδο το αλαφιασμένο σύστημα επιλέγει να κλιμακώσει την καταστολή χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που έχει στη διάθεση του. Στόχος του η αποτροπή κάθε ατόμου, συλλογικότητας, ομαδοποίησης να εναντιωθεί στα νέα μέτρα, στο κράτος, στο σύστημα. Προσπαθεί να αμυνθεί σε αυτό το γενικευμένο αναβρασμό που επικρατεί στην κοινωνία.
Όλα αυτά συνθέτουν την ολοκληρωμένη εικόνα του συμβάντος της τρίτης. Φασιστοειδή επιτίθενται δολοφονικά σε ένα αυτοοργανωμένο αναρχικό ραδιόφωνο με τις πλάτες της αστυνομίας , η οποία σε έναν διπλό ρόλο καλύπτει την διαφυγή τους και εμποδίζει την επέμβαση της πυροσβεστικής. Οι Πανεπιστημιακές αρχές «σηκώνουν τα χέρια ψηλά» ενώ τα καθεστωτικά ΜΜΕ μιλούν για επεισόδια στο ΑΠΘ και για συγκρούσεις συμμοριών αποκρύπτοντας και παραποιώντας το γεγονός.
Το βαγόνι κάηκε αλλά το Radio Revolt συνεχίζει. Ένα 20λεπτο μετά την διακοπή της εκπομπής, ο σταθμός επανήλθε και στο internet και στα FM και φυσικά η ροή του σταθμού συνεχίζει κανονικά και επιθετικά. Το βαγόνι θα επαναλειτουργήσει για να πλαισιώσει το εγχείρημα του σταθμού. Ο κάθε αυτουργός της επίθεσης της τρίτης θα μας βρει μπροστά του έτοιμους να απαντήσουμε σε κάθε προσπάθεια φίμωσης της αντιπληροφόρησης της υποστήριξης ανατρεπτικών δράσεων και της προώθησης ανατρεπτικών ιδεών. Επιπλέον , κάθε τέτοια επίθεση, πέρα από το ότι μας συσπειρώνει όπως αποδείχτηκε από την έμπρακτη αλληλεγγύη που άμεσα δεχτήκαμε, όχι απλά δε μας πτοεί αλλά μας εξοργίζει!

ΜΠΑΤΣΟΙ,TV,ΝΕΟΝΑΖΙ – ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ 

''Όχι σε μια καθαρή Αθήνα''

Πορεία ενάντια στην κρατική τρομοκρατία – Πέμπτη 25/11 Προπύλαια 18:00


Άγρια..

37 χρόνια μετά... Κείμενο του Σαράντου Νικητόπουλου

37 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ . . .
Η μέρα που τα τάνκς γκρέμισαν την πύλη του Πολυτεχνείου, πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, έμεινε στην ιστορία ως η μέρα που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της χούντας. Ήταν μια μέρα ανάμεσα σε άλλες στην ιστορία που έδειξε για άλλη μια φορά ότι χωρίς αγώνες και θυσίες δεν κερδίζεται τίποτα. Ήταν επίσης η μέρα που ουσιαστικά άνοιξε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, της μετάβασης δηλαδή από το ολοκληρωτικό καθεστώς της χούντας στη «δημοκρατία».
Στα χρόνια που ακολούθησαν, αρκετοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι εξαργύρωσαν τα όποια υπαρκτά ή ανύπαρκτα «αγωνιστικά» τους παράσημα με κυβερνητικές θέσεις, διαστρεβλώνοντας συνειδητά και διαρκώς την ιστορία, απονοηματοδοτώντας πλήρως την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μετατρέποντας την επέτειο σε ένα άθλιο πανηγυράκι.
Από τότε μέχρι σήμερα και με διάφορες αφορμές - από την εποχή των συλλήψεων για την Ε.Ο. 17Ν έως τις πρόσφατες εκλογές - πολλοί μίλησαν για κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης.
Ειδικά πάντως στην τωρινή κοινωνική συγκυρία κάποια ερωτήματα τίθενται αμείλικτα.
  • Μήπως θα έπρεπε να μιλάμε για την αρχή του κύκλου της νέας χούντας;
  • Μήπως ο ξεσκισμένος πλέον κοινοβουλευτικός μανδύας της ψευδοδημοκρατίας δεν φτάνει πια για να καλύψει το ότι ουσιαστικά ζούμε σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς;
  • Μήπως υπάρχει περισσότερη αστυνομοκρατία σήμερα από ότι στη χούντα;
  • Υπήρξε ή όχι η σκέψη να βγει ο στρατός στο δρόμο το Δεκέμβρη του 2008 για να αντιμετωπίσει την εξέγερση;
  • Σταμάτησαν άραγε οι πολιτικές και φρονηματικές διώξεις;
  • Σταμάτησαν ποτέ οι δικαστικές αυθαιρεσίες ή μήπως δεν υπήρξαν τα τελευταία χρόνια έκτακτα «στρατοδικεία» σε πολιτικές υποθέσεις;
  • Ποια η σχέση των περιβόητων φακέλων της χούντας με τα σύγχρονα αστυνομικά αρχεία και τις τράπεζες DNA;
  • Ποια η διαφορά του χαφιέ της επταετίας με το σύγχρονο βαλιτσάκι της ΚΥΠ που με κάθε ευκαιρία παρακολουθεί χιλιάδες ανθρώπους και ολόκληρες περιοχές;
  • Ποια η διαφορά της αλησμόνητης ΥΕΝΕΔ από τα σύγχρονα τελείως κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα ΜΜΕ των διαπλεκόμενων καναλαρχών-μεγαλοεκδοτών;
  • Η βίαιη καταστολή κάθε διαδήλωσης και διεκδίκησης από την αστυνομία έχει άλλη χάρη άμα σε βαράει δημοκράτης μπάτσος;
  • Ποια η ουσιαστική διαφορά της αμερικανοκίνητης χούντας από μια κυβέρνηση που ελέγχεται και κατευθύνεται από τους μεγαλοκαρχαρίες του ΔΝΤ, κάνοντας τον ίδιο τον πρωθυπουργό της να δηλώσει ότι «έχουμε απολέσει μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας»;
  • Είναι τελικά λιγότερη ή περισσότερη η άμεση και έμμεση βία κάθε είδους που ασκεί το σημερινό καθεστώς σε σχέση με αυτό της επταετίας;
Οικονομική τρομοκρατία, ανεργία, απολύσεις, ανασφάλεια, μείωση μισθών και συντάξεων, διαρκώς εκτοξευόμενη ακρίβεια, ειδικές διατάξεις για το σπάσιμο απεργιών, νέοι τρομονόμοι που θεωρούν «τρομοκρατική δράση» ακόμα και τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις και βέβαια όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, καταστολή, αστυνομική βία, συλλήψεις, φυλακίσεις δολοφονίες…
Οι στίχοι ενός τραγουδιού λένε «φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς».
Το δημοκρατικό προσωπείο της σύγχρονης χούντας έχει ραγίσει πλέον ανεπανόρθωτα, φανερώνοντας το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας και του άγριου καπιταλισμού. Ο βασιλιάς όχι μόνο είναι γυμνός αλλά είναι και καρνάβαλος. Ας παραδοθεί λοιπόν στην πυρά.
Στην εποχή που ζούμε η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη των νεκρών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι η ανάπτυξη και η όξυνση πολύμορφων αγώνων ενάντια στη σύγχρονη χούντα. Είναι η εκ νέου νοηματοδότηση της θυσίας τους. Είναι η στην ουσία πραγμάτωση των συνθημάτων που ακούγονται κατά κόρον αυτές τις μέρες όπως π.χ. «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή».
Είναι, τέλος, το να αγωνιστούμε όλοι ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση που δέχεται η κοινωνία με όπλα την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό.
Αυτοοργάνωση των αγώνων μακριά από διαμεσολαβήσεις, μακριά από κάθε είδους παράγοντες και κομματόσκυλα.
Αλληλεγγύη, ουσιαστική επιτέλους αλληλεγγύη, μεταξύ των αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών, ξεπερνώντας την καλοστημένη παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού.
Αξιοπρέπεια που εμπεριέχεται στην επιλογή για σύγκρουση και αγώνα ενάντια σε όλους αυτούς που καταδυναστεύουν τις ζωές μας..
Αυτοσεβασμός που θα έπρεπε να επιβάλλει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο να μη σκύβει το κεφάλι και να αντισταθεί στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς του ξεμασκαρεμένου πια σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Από ένα δημοκρατικό υπόγειο κελί…

Σαράντος Νικητόπουλος
ΣΤ΄πτέρυγα-Κορυδαλλός



Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Κείμενο του Χριστόφορου Κορτέση, προφυλακισμένου για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα

Εφτά μήνες μετά τη σύλληψή μου και το πολυδιαφημισμένο τηλεοπτικό -και όχι μόνο- παραλήρημα των αρχών και της αντιτρομοκρατικής, παραμένω προφυλακισμένος για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Είμαι πεπεισμένος ότι η δίωξή μου έχει καθαρά φρονηματικό χαρακτήρα με προφανή στόχο την ποινικοποίηση του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκω, των συντροφικών και φιλικών μου σχέσεων και ταυτόχρονα τον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση ευρύτερων κομματιών της κοινωνίας, που ήδη αγωνίζονται -ή θα επιλέξουν να αντισταθούν- στις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες καταπίεσης, που επιβάλλονται με ολοένα εντονότερους ρυθμούς..

Ξεκαθαρίζω τη θέση μου. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου έχω δηλώσει ότι είμαι αναρχικός. Αρνούμαι να αποκηρύξω την πολιτική μου ταυτότητα και την συνειδητή εδώ και χρόνια επιλογή μου να συμμετέχω ανοιχτά μαζί με εκατοντάδες συντρόφους μου σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Αρνούμαι να αποκηρύξω τη φιλική και συντροφική μου σχέση -όπως και πολλοί σύντροφοι- με τον αναρχικό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα. Τα «ακράδαντα», «ενοχοποιητικά» στοιχεία που αναμασά το κατηγορητήριο εναντίον μου, συνοψίζονται στα εξής: ένα αποτύπωμά μου σε φυλλάδιο πολιτικού περιεχομένου στο σπίτι του Λ. Φούντα και μία υποτιθέμενη επίσκεψή σε σπίτι φίλου και συντρόφου, συγκατηγορουμένου μου. Η αίτηση αποφυλάκισής μου, απορρίφθηκε με αιτιολογία το αποτύπωμα που προανέφερα και ένα ακόμη «ατράνταχτο στοιχείο»: αποτύπωμα συγκατηγορούμενου μου σε «ύποπτο» αντικείμενο στο σπίτι μου∙ ένα dvd με τίτλο «Γαμομπελάδες» (αμερικάνικη ταινία)!

Από πότε θεωρείται παράνομη η κατοχή και ανταλλαγή κειμένων με πολιτικό - αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο; Από πότε διώκονται ποινικά οι επισκέψεις σε φιλικά σπίτια; Ποια νοσηρή φαντασία βαφτίζει το σπίτι που σταθερά διέμενα στη Νέα Φιλαδέλφεια «γιάφκα»; Ας σοβαρευτούμε. Για όσους ξέχασαν ή για όσους δεν γνωρίζουν η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 10 το βράδυ, της συνάθροισης πέραν των τριών ατόμων και της ελεύθερης διακίνησης εντύπων με πολιτικό περιεχόμενο ανήκει σε άλλα καθεστώτα, που και αυτά –τυχαίο; δεν νομίζω- αυτοαποκαλούνταν δημοκρατικά.

Η άρνησή μου να δώσω δείγμα dna, οφείλεται αποκλειστικά στις πολιτικές μου πεποιθήσεις και αξίες και δεν υπαγορεύεται από κανένα φόβο περί αποδείξεως «ενοχής» μου, όπως τεχνηέντως υπονοείται. Φυσικά και αρνούμαι να γίνω συνεργάτης των αρχών και των κατασταλτικών μηχανισμών στην προσπάθεια βιολογικού –και κάθε άλλου- φακελώματος με εμφανείς σκοπούς.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν με διακατέχει καμία λογική θυματοποίησης καθώς δεν τρέφω ψευδαισθήσεις περί δημοκρατίας, ούτε περί του «δικαίου» της δικαιοσύνης. Ως αναρχικός δεν καταδικάζω καμία μορφή πάλης –αφισοκολλήσεις, κινήσεις αντιπληροφόρησης, πολιτικά έντυπα, καταλήψεις, πορείες, δυναμικές ενέργειες, απαλλοτριώσεις, αντάρτικο πόλης- που ιστορικά έχουν επιλέξει και χρησιμοποιήσει οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι (αναρχικοί, κομμουνιστές, ευρύτερα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας). Δεν προτίθεμαι να παραδώσω στις αρχές κανένα στοιχείο της προσωπικής μου ζωής και κανένα «αποτύπωμα» των συντροφικών μου σχέσεων και των πολιτικών μου επιλογών.

Και το γαϊτανάκι της στοχοποίησης όχι μόνο συγκεκριμένων προσώπων αλλά εντέλει της ίδιας της έννοιας της συντροφικότητας και της επιλογής της αλληλεγγύης διευρύνεται. Δεκάδες σύντροφοι από τον αντιεξουσιαστικό χώρο καλούνται ως μάρτυρες με την ίδια πάντα αιτιολογία (αποτυπώματα σε βιβλία, cd, πόρτες και παράθυρα… στα σπίτια φίλων και συντρόφων, προφυλακισμένων για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα) με αποκορύφωμα την απαγγελία κατηγοριών σε τέσσερις επιπλέον ανθρώπους από το φιλικό ακόμα και το συγγενικό περιβάλλον των συλληφθέντων!

Η επίθεση του καθεστώτος –με σημερινό εκφραστή το «αντιεξουσιαστικό» ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόρους όλα τα κόμματα εξουσίας- φυσικά και δεν στοχεύει αποκλειστικά τον αναρχικό χώρο, αλλά τις γενικευμένες εκρήξεις, που κυοφορούνται από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, ως υγιείς αντιδράσεις στην οικονομική εξαθλίωση (περικοπές μισθών και συντάξεων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, χιλιάδες απολύσεις κ.ά.) και την πλήρη υποβάθμιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι εικόνες βίαιης αντιμετώπισης απεργών, ανέργων, διαδηλωτών εργαζόμενων (συγκέντρωση συμβασιούχων στην Ακρόπολη, έξω από υπουργεία) δεν είναι ούτε αποσπασματικές ενέργειες, ούτε «ατυχή» γεγονότα αστυνομικής αυθαιρεσίας.

Το κράτος οπλίζει όχι μόνο το κατασταλτικό (εκατοντάδες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας) αλλά και το νομικό του οπλοστάσιο. Γιατί πώς αλλιώς ερμηνεύεται ο νέος αντιτρομοκρατικός νόμος που βαφτίζει «τρομοκρατία» ακόμα και τη συνδικαλιστική δράση (με προφανή στόχο τα σωματεία βάσης και όχι φυσικά την «μαχητική» γσεε…), τη συμμετοχή σε δυναμικές πορείες και επαναφέρει τους ανώνυμους μάρτυρες κατηγορίας- θυμίζουν άραγε σε κανέναν εκείνους τους δωσίλογους με τις κουκούλες και το δάχτυλο προτεταμένο; Ποιον ακριβώς θέλει να περιφρουρήσει το περίφημο «δόγμα ασφάλειας» με τις αστυνομοκρατούμενες πόλεις και γειτονιές, αν όχι το ίδιο το σύστημα; Και ποιος είναι εκείνος που σκοπίμως καλλιεργεί το φόβο -π.χ. μιας επερχόμενης χρεωκοπίας για την οποία όλοι τάχα έχουμε ευθύνη (!)- προκειμένου να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για τα επαχθή σχέδιά του;
Χριστόφορος Κορτέσης
Δικαστικές φυλακές Κορίνθου

Αναδημοσίευση από indymedia

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Από το σπορείο στο χωράφι

 

Η συμμορία της ομάδας ΔΙΑΣ ξαναχτυπά

Καμία ανοχή στους φασίστες - Η αλληλεγγύη το όπλο μας!


Το βράδυ του Σαββάτου 23/10/10 προς ξημερώματα Κυριακής, ημέρα της μεγάλης συγκρουσιακής διαδήλωσης ενάντια στη σύνοδο των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο, γύρω στις 12:30πμ. και ενώ το πανεπιστήμιο βρισκόνταν υπό κατάληψη ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ομάδα ατόμων πραγματοποίησε εμπρηστική επίθεση στο χώρο του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού. Αφού συγκέντρωσαν στο δάπεδο ό,τι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως προσάναμμα( βιβλία, στρώματα, κ.α. ) τοποθέτησαν δύο γκαζάκια, περιέλουσαν με βενζίνη το χώρο και του έβαλαν φωτιά. Δεν παρέλειψαν μάλιστα να αφήσουν και την υπογραφή τους (ΟΕΡ), ζωγραφίζοντας με σπρέι ναζιστικά σύμβολα στα τζάμια. Από την έκρηξη προκλήθηκαν πολύ σοβαρές υλικές ζημιές ενώ καταστράφηκε η δανειστική βιβλιοθήκη και το αρχείο εντύπων του στεκιού. Οι πρακτικές των φασιστοειδών συμβαδίζουν με τις πρακτικές και τις πολιτικές επιλογές του κράτους. Η εξουσία προσπαθεί να καταστείλει τις καταλήψεις, να εκφοβίσει και να εκδιώξει τους μετανάστες και τέλος προσπαθεί να αποδυναμώσει όλο τον κόσμο που αντιστέκεται. Στην κοινωνία ολοένα και περισσότερο καλλιεργείται ξενοφοβικό και ρατσιστικό σύνδρομο όχι μόνο από το κράτος αλλά και από τα Μ.Μ.Ε που προβάλουν και σιγοντάρουν τις εθνικιστικές αντιλήψεις. Έτσι βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη εποχή που στη κοινωνία πλασάρεται ένας αποδιοπομπαίο τράγος που πάντα βρίσκεται πίσω από τα προβλήματα της(μετανάστες) και όπου κάθε μορφή αντίστασης και επίθεσης βαπτίζεται τρομοκρατία. Το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι καταλήφθηκε από φοιτητές το 2004 και κατά καιρούς λειτουργούσε ως ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος με βάση τις αρχές της αυτο-οργάνωσης, της αντι-ιεραρχίας και των σχέσεων που δεν διαμεσολαβούνται από το εμπόριο. Στα πλαίσιά του έχουν συνυπάρξει κατά καιρούς πλήθος πρωτοβουλιών, όπως αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες, δημιουργία ραδιοφωνικού σταθμού, ομάδες αυτομόρφωσης, πολιτιστικές ομάδες και άλλα. Μέχρι και την πρόσφατη επίθεση, λειτουργούσε καφενείο χωρίς αντίτιμο και δανειστική βιβλιοθήκη, ενώ τον τελευταίο χρόνο είχαν γίνει προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ, παρεμβάσεις στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών και δημιουργία συντονιστικού δράσης για τη μέριμνα. Παράλληλα τόσο τα άτομα όσο και οι συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στο στέκι, μετέχουν ενεργά σε διάφορες αιχμές των κοινωνικών αγώνων και δράσεων που γίνονται τελευταία στο Ρέθυμνο: αντιρατσιστική κίνηση, πρωτοβουλία για την Πρέβελη, πρωτοβουλία για την ελεύθερη κατασκήνωση, πρωτοβουλία για την αντι-σύνοδο. Τα στέκια και οι καταλήψεις είναι χώροι που αντιστέκονται και λειτουργούν με βάση την αντιεραρχία, την συνδιαμόρφωση, την αυτοοργάνωση και την αυτοδιάθεση. Γίνονται εκδηλώσεις και πολλές άλλες συντονισμένες ενέργειες με πολιτικό περιεχόμενο. Είναι χώροι έκφρασης και δημιουργίας, όπου οι δράσεις τους δεν περιορίζονται χωροταξικά αλλά διαχέονται στην κοινωνία, δίνουν πνοή σε μια άψυχη και αποστειρωμένη πόλη.
Οι επιθέσεις σε τέτοιους χώρους δεν μας φοβίζουν μας εξοργίζουν
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤO ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΥ 18 ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Μαρία Μπεραχά και τον Νίκο Μαλαπάνη Πέμπτη 11 Νοεμβρίου, 8:30 π.μ.

Την 11η Νοέμβρη ξανακαλούνται από τον ειδικό εφέτη ανακριτή οι Νίκος Μαλαπάνης και Μαρί Μπεραχά για να εξεταστούν για την υπόθεση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας μετά από αναβολή που τους δόθηκε στη 1 Νοέμβρη. Είναι οι πρώτοι από μια σωρεία ανθρώπων που ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός ετοιμάζεται αν όχι να τιμωρήσει με την διαδικασία της προφυλάκισης, τουλάχιστον να ταλαιπωρήσει και να εκβιάσει, μέσα από μια σειρά διώξεων βασισμένων σε στοιχεία που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν καν αστεία.
Η αστυνομικοδικαστική συμμορία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, διέπεται από αξίες που αρμόζουν μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα, και ποτέ δεν αρκείται στην φυσική τιμωρία των εχθρών της, αλλά πασχίζει πάντα να εκδικηθεί για να μεταδώσει το μήνυμα της απόλυτης και αδιασάλευτης κυριαρχίας της. Η εξουσία στο απόγειό της, σε μια συνέχεια της σκληρής κατασταλτικής γραμμής που απέμεινε ως κληρονομιά από τον εγκάθετο της αμερικανόπνευστης τακτικής, Χρυσοχοίδη. Ως φυσική συνέχεια του Γκουαντανάμο, στην Ελλάδα, στους εχθρούς του καθεστώτος αντιστοιχούν ειδικά κελιά και ειδικές πτέρυγες κράτησης, ειδικές συνθήκες μεταφοράς και επικοινωνίας, ειδικές φυλακές και ειδικοί νόμοι. Γιατί όπως αναφέραμε το μήνυμα είναι σαφές και πολύπλευρο: Όποιος αντιστέκεται θα καταστέλλεται, όποιος συμπαρίσταται θα καθίσταται ύποπτος, όποιος έχει φιλικές, συγγενικές ή συντροφικές σχέσεις με εχθρούς της εξουσίας θα τιμωρείται και θα ταλαιπωρείται με μακρόχρονες δικαστικές περιπέτειες, με αναίτιες και παράνομες προφυλακίσεις, με κοινωνικό στιγματισμό από τα φερέφωνα της εξουσίας τα ΜΜΕ τα οποία στα ζητήματα της ένοπλης βίας σχηματίζουν ένα αρραγές τείχος προστασίας της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Απ την άλλη όμως πλευρά οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι τους. Από ένα ασύδοτο, ανάλγητο, εκδικητικό και φασιστικό μηχανισμό που λέγεται ελληνική δημοκρατία και που ειδικά αυτή την περίοδο θεωρεί πως έχει την κοινωνική νομιμοποίηση να τσακίσει όποιον διαφωνεί πολιτικά με την ύπαρξή της, δεν δεχόμαστε κανένα εκβιασμό. Γιατί εμείς απέναντι στην καταστολή προτάσσουμε την αλληλεγγύη. Απέναντι στην απομόνωση των συντρόφων μας διαμορφώνουμε ένα δυναμικό πόλο αντίστασης. Απέναντι σε ένα ολοκληρωτικό ιδεολόγημα βάζουμε το πάθος που έχουμε για την ανθρώπινη ελευθερία. Απέναντι σε μια κοινωνία κλουβί βάζουμε τη λαχτάρα μας για την κατάργηση κάθε είδους φυλακής.
Καθώς ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, μετά από πολλά χρόνια νομικών θωρακίσεων, έχει λυμένα τα χέρια του για να εφαρμόσει τις πιό βάρβαρες πολιτικές πάνω σε όποιον αμφισβητήσει το κρατικό μονοπώλιο στη βία, αλλά και απέναντι σε οποιονδήποτε αρνείται να συμμετάσχει και να ενισχύει μια κοινωνία ρουφιανιάς και υποταγής είναι σίγουρο πως θα προσπαθήσει να ξεπεράσει κάθε όριο στον αγώνα για πολιτική, ιδεολογική ακόμα και φυσική εξόντωση των εχθρών του.
Εμείς, μέσα κι έξω από τις φυλακές της ελληνικής δημοκρατίας, οφείλουμε, μπορούμε και πρέπει να βρεθούμε για ακόμα μια φορά απέναντι στο κυριαρχικό σύστημα.
Οφείλουμε, για να διατηρήσουμε την συνέχεια των αξιών μας μέσα στο χρόνο.
Μπορούμε, γιατί από καιρό έχουμε πάψει να είμαστε μια ασήμαντη μειοψηφία αλλά αντίθετα είμαστε ένα δυναμικό κοινωνικό ριζοσπαστικό κομμάτι.
Και πρέπει, γιατί αρνούμαστε να παραδώσουμε τους συντρόφους στα χέρια μιας εκδικητικής εξουσίας.
Κάτω τα χέρια απ' τους αγωνιστές Ν. Μαλαπάνη Και Μ. Μπεραχά
Συγκέντρωση αλληλεγγύης
Δευτέρα 11 Νοέμβρη, Εφετείο, Αθήνα.

Σύντροφοι από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τις φυλακές Λάρισας

Αναδημοσίευση από indymedia

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Πορεία στη Λάρισα 13/11

Αναδημοσίευση από indymedia

Πορεία στα Χανιά 18/11 για τη δολοφονία του Στράτου Π. μετά από καταδίωξη από μπάτσους


ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ ΜΥΡΙΖΕΙ…
Όταν η σιωπή είναι τόσο εκκωφαντική πρέπει να σπάει
Ο λόγος για το θάνατο του Στράτου Π. ενός 19χρονου μαθητή, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στις 14/10, όταν έπεσε πάνω σε αμάξι στη συμβολή των οδών Τσόντου Βάρδα και 8ης Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια πιεστικής καταδίωξής του από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ, όταν δε σταμάτησε με το μηχανάκι του σε μπλόκο που είχαν στήσει. Ο 19χρονος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο κλινικά νεκρός, όπου μετά από μερικές ημέρες κατέληξε.
Η αποσιώπηση του γεγονότος εξόφθαλμη
Η παραπληροφόρηση πολύ καλά στημένη, αφού τα ΜΜΕξαπάτησης αναφέρθηκαν στο θάνατο του παιδιού ως ακόμα ένα «θύμα τροχαίου». Για μας ο θάνατός του είναι ξεκάθαρα μία δολοφονία από τις ένοπλες συμμορίες του κράτους και όχι άλλο ένα «θύμα της ασφάλτου» όπως τα media έχουν φροντίσει να (παρα)πληροφορούν. Οι δημοσιογράφοι δε, είναι λαλίστατοι όταν εξαπολύουν την προπαγάνδα για την αναγκαιότητα και το έργο της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και των λοιπών σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ., με σκοπό να γίνει αποδεκτή η συνεχής παρουσία τους στην καθημερινότητά μας.
«Τα περιστατικά είναι μεμονωμένα»
Το ακούμε συχνά πυκνά. Ας θυμηθούμε όμως έστω και μερικά από τα πολλά «ανδραγαθήματα» των κρατικών σκυλιών. Ο Ηρακλής Μαραγκάκης δολοφονείται το 2003 δεχόμενος από πίσω σφαίρες μέσα στο αμάξι του, όντας άοπλος, επειδή τόλμησε να μη σταματήσει σε μπλόκο ειδικών φρουρών. Ο Nicolas Toddi, εργάτης, δέχεται καμιά 20αριά σφαίρες πισώπλατα, επειδή οι σερίφηδες του κράτους τον μπέρδεψαν με άλλον στο πιστολίδι που επέλεξαν να ανοίξουν σε πυκνοκατοικημένη περιοχή. Την περασμένη εβδομάδα στο Βόλο, ένας ακόμη μαθητής με μηχανάκι δε σταματάει σε μπλόκο των ΔΙ.ΑΣ. Ακολουθεί η γνωστή καταδίωξη μέσα στην πόλη και αφού τον ακινητοποιούν, τον σακατεύουν στο ξύλο με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του, ενώ για άλλη μία φορά το γεγονός παρουσιάζεται  ως «τροχαίο ατύχημα». «Εξοστρακισμοί» σφαιρών, «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», «ατυχήματα» σε καταδιώξεις, ανελέητοι ξυλοδαρμοί, σοβαροί τραυματισμοί σε διαδηλώσεις από ξύλο, εφορμήσεις με μηχανές μέσα σε πορείες, χημικά, χειροβομβίδες, βασανιστήρια, βιασμοί και «αυτοκτονίες» μέσα σε αστυνομικά τμήματα, 100άδες δολοφονίες, 1000άδες «μεμονωμένα» περιστατικά. Τα παραπάνω παραδείγματα δε δίνονται για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, αλλά γιατί δείχνουν τόσο τη διαχρονικότητα των δολοφονικών πρακτικών του κράτους, όσο και ότι τέτοια γεγονότα αφορούν τον καθένα μας.
«Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι»
Δεν είναι ζήτημα καλού ή κακού μπάτσου. Είναι ο ρόλος της αστυνομίας η οποία παρουσιάζεται ως προστάτης της κοινωνίας. Μια προστασία που περιέχει τη διάχυτη αστυνομοκρατία στις γειτονιές, την αναβάθμιση των συστημάτων παρακολούθησης και ελέγχου, χιλιάδες ένστολους ακροβολισμένους και μηχανόβιους μπάτσους στους δρόμους. Όλα αυτά σε μία προσπάθεια να διατηρήσουν την κοινωνική ειρήνη και ένα αίσθημα ασφάλειας. σε καιρούς που η εικόνα που είχε κατασκευάσει η κυριαρχία για τον εαυτό της έχει πλέον καταρρεύσει και το μόνο που απέμεινε είναι η βαρβαρότητα της φτώχειας, της ανεργίας και του άγριου ανταγωνισμού. Όμως για να επιτευχθεί η ασφάλεια πρέπει να εγκαθιδρυθούν και οι δύο γνωστές προϋποθέσεις της: η ησυχία και η τάξη. Και σε αυτή τη συνθήκη περιλαμβάνεται και το συμπέρασμα: Κανείς δε θα περνάει απαρατήρητος, κανείς δε θα μένει ατιμώρητος και ανεξάρτητα με την «παρανομία» που μπορεί να έχει διαπράξει, το κόστος της μη υποταγής στην εξουσία του μπάτσου μπορεί να είναι ακόμα και η ίδια η ζωή.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δολοφονική καταδίωξη του 19χρονου παιδιού. Το κράτος και τα σώματα ασφαλείας απέδειξαν για άλλη μια φορά το δολοφονικό τους πρόσωπο. Ένα μισητό, αντιανθρώπινο και αντικοινωνικό ρόλο που δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί, όσο και να προσπαθεί το κράτος μέσω των ΜΜΕξαπάτησης. Όσο κι αν οι δρόμοι κατακλύζονται από τους «εγγυητές της τάξης και της ασφάλειας», εμείς θα συνεχίζουμε να επιτιθόμαστε στο δημοκρατικό άλλοθι των κρατικών δολοφονιών. Τέτοιες πρακτικές δε θα μένουν αναπάντητες…



ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ-ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ



ΠΟΡΕΙΑ, ΠΕΜΠΤΗ 18/11
ΠΛ. ΑΓΟΡΑΣ, 18:00
                                                                                                                             αναρχικοί-αναρχικές
                                                                                           Αναδημοσίευση από indymedia

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Vegan καφενείο αφιερωμένο στον αγωνιστή του A.L.F. Barry Horne





Την Παρασκευή 5/11 το Vegan Καφενείο στην Κατάληψη Σκαραμαγκά θα είναι αφιερωμένο με προβολές και συζήτηση στον αγωνιστή του A.L.F. Barry Horne που πέθανε από απεργία πείνας στη φυλακή, αγωνιζόμενος για την απελευθέρωση των ζώων.

Ημέρα μνήμης: Barry Horne (17/03/1952 - 05/11/2001)

O Barry Horne γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Northampton. Δούλευε σαν σκουπιδιάρης, όταν στα 35 του άρχισε η επαφή του με τα δικαιώματα των ζώων. Για κάποιους θεωρείται τρομοκράτης. Για άλλους είναι ήρωας. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας άνθρωπος που επηρέασε και επηρεάζει τις ζωές χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Ήταν ένας άνθρωπος που με τη ζωή του και τη δράση του έδρασε σαν καταλύτης για το πιο ριζοσπαστικό κίνημα της εποχής μας, το κίνημα της απελευθέρωσης των μη ανθρώπινων ζώων. Παρακάτω ακολουθεί μια σύντομη παρουσίαση της δράσης του Barry Horne.

Το 1988 πήρε για πρώτη φορά δημοσιότητα το όνομα του Barry, όταν συνελήφθη μαζί με άλλους τρεις για την απόπειρα διάσωσης ενός ρινοδέλφινου από μια πισίνα στο Lancashire. Το 1990 μαζί με δύο ακόμα άτομα εισέβαλε στη Harlan Interfauna στο Cambridge και αφαίρεσε 82 beagles και 26 κουνέλια, που επρόκειτο να προμηθευτούν σε εργαστήρια ως πειραματόζωα. Τρία χρόνια αργότερα μπήκε στη φυλακή για καταστροφές που προκάλεσε μαζί με άλλους πέντε σε μια διάσκεψη για τα πειράματα στα ζώα στο Oxford. Από εδώ και πέρα ξεκινάει μια περίοδος στη ζωή του Barry που η δράση του σαν υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μη ανθρώπινων πλασμάτων παίρνει σκληροπυρηνική διάσταση.

Τον Ιούλιο του 1996 και μετά από μια σειρά βομβιστικών ενεργειών που φέρεται αυτός ως υπεύθυνος, συνελήφθη από την αστυνομία. Έξι μήνες μετά την προφυλάκισή του ξεκίνησε την πρώτη του απεργία πείνας, ζητώντας από τον τότε πρόεδρο του κόμματος των Εργατικών John Major να αποσύρει την υποστήριξη του στα ζωικά πειράματα μέσα σε ένα πλάνο πενταετίας. Ο Barry σταμάτησε την απεργία του την 35η μέρα και τότε ο εκπρόσωπος των Εργατικών για θέματα ευημερίας των ζώων δήλωσε ότι «το Εργατικό Κόμμα δεσμεύεται να ελαττώσει και μετέπειτα να καταργήσει τη ζωοτομία». Κατά τη διάρκεια της απεργίας, υπήρξε μια ραγδαία αύξηση σε όλη την Αγγλία στον ακτιβισμό για τα δικαιώματα των ζώων, με συνεχείς απελευθερώσεις ζώων και υλικές καταστροφές, πάντα σε συμπαράσταση στη μάχη που έδινε ο Barry.

Έξι μήνες αργότερα, στις 11 Αυγούστου 1997, ο Barry ξεκινάει τη δεύτερη απεργία πείνας. Αυτή τη φορά ζητάει από το Εργατικό Κόμμα ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την κατάργηση της ζωοτομίας. Οι αλληλέγγυες στον Barry δράσεις ήταν ακόμα πιο μαζικές και πέρασαν τα σύνορα της Αγγλίας. Η απεργία πείνας σταμάτησε 46 μέρες αργότερα, όταν οι Εργατικοί δέχτηκαν επίσημα να συζητήσουν με τους διαδηλωτές. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο.

Στις 12 Νοεμβρίου 1997 ξεκινάει η δίκη. Αν και αναγνωρίστηκε η πρόθεση του Barry να μην προκαλέσει βλάβη σε κάποιον/α, χαρακτηρίστηκε από το δικαστή τρομοκράτης και του αποδόθηκε ποινή φυλάκισης 18 ετών. Ήταν η μεγαλύτερη ποινή μέχρι τότε για πράξεις υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων.

Στις 6 Οκτωβρίου του 1998, ο Barry Horne ξεκίνησε την τρίτη και μεγαλύτερη απεργία πείνας. Αυτή τη φορά τα αιτήματά του ήταν πολύ συγκεκριμένα: Ζητούσε την παύση έκδοσης αδειών για ζωικά πειράματα και τη μη ανανέωση των εν ενεργεία αδειών, την άμεση απαγόρευση των πειραμάτων για μη ιατρικούς σκοπούς, την κατάργηση όλων των πειραμάτων μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 2002, την άμεση παύση των πειραμάτων στους κρατικούς φορείς και το κλείσιμο της Animal Procedures Committee, ενός συμβουλευτικού σώματος που προωθεί τη βιομηχανία ζωοτομίας. Πλέον η ζωοτομία ήταν θέμα μέσα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Ο Barry κατά τη διάρκεια της απεργίας, γράφει μέσα από τη φυλακή: «Αυτός ο αγώνας δεν είναι για μας, ούτε για τις προσωπικές μας ανάγκες. Είναι για κάθε ζώο που υπέφερε και πέθανε μέσα στα εργαστήρια ζωοτομίας, και για κάθε ζώο που θα υποφέρει και θα πεθάνει στα ίδια εργαστήρια, εκτός και αν σταματήσουμε αυτή τη σατανική επιχείρηση τώρα. Οι ψυχές των βασανισμένων νεκρών ουρλιάζουν για δικαιοσύνη, οι κραυγές των ζωντανών για ελευθερία. Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτή τη δικαιοσύνη και να παραδώσουμε αυτή την ελευθερία. Τα ζώα δεν έχουν κανέναν εκτός από εμάς. Δε θα τα απογοητεύσουμε».

Την 52η μέρα – και όντας ήδη στο νοσοκομείο 6 μέρες – ο Barry πόναγε πολύ, είχε προβλήματα με την όρασή του και υπήρχε άμεσος κίνδυνος να πέσει σε κώμα. Το ενδεχόμενο θανάτου του Barry ήταν πλέον ορατό. Το Animal Rights Militia έβγαλε μια ανακοίνωση απειλώντας πως αν πεθάνει ο Barry Horne θα σκοτώσει 10 ανθρώπους που έχουν άμεση σχέση με τη ζωοτομία. Κατά τη διάρκεια αυτής της απεργία πείνας οι δράσεις και η συμπαράσταση του κόσμου ήταν ακόμα μεγαλύτερης κλίμακας από τις προηγούμενες δυο.

Την 63 μέρα είχε χάσει την ακοή του από το ένα αυτί, την όραση του από το ένα μάτι, είχε κύρωση του ήπατος και πόναγε πολύ. Την 66η μέρα μεταφέρεται ξανά στη φυλακή, με την πρόφαση ότι δεν υπάρχει λόγος νοσηλείας του στο νοσοκομείο, αφού αρνείται την περίθαλψη. Ο Barry πλέον είχε χάσει την επαφή με το περιβάλλον και δε θυμόταν το λόγο που έκανε απεργία πείνας. Σταμάτησε την απεργία την 68η μέρα χωρίς να δώσει κάποια εξήγηση. Όλοι οι άνθρωποι του στενού κύκλου του υποστηρίζουν ότι κάτι συνέβη στον Barry κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ημερών που δεν μπορούσαν να έχουν επαφή μαζί του, όταν και επέστρεψε στη φυλακή.

Ο Barry δε συνήλθε ποτέ από τις ζημιές που του προκάλεσε αυτή η τελευταία απεργία πείνας, σωματικές και διανοητικές. Συνέχισε να κάνει απεργίες πείνας ξανά και ξανά μέσα στη φυλακή, με ελάχιστη υποστήριξη. Όπως λέγεται, από ένα σημείο και ύστερα μόνο οι φρουροί ήξεραν αν έτρωγε ή όχι. Πέθανε στις 5 Νοεμβρίου 2001 από ανεπάρκεια ήπατος, στη 15η μέρα μιας ακόμα απεργίας πείνας.

Κλείνοντας, παραθέτω το γράμμα του Barry κατά την τρίτη απεργία πείνας του.

Είναι πάντα ευκολότερο να βλέπουμε τους λόγους για τους οποίους δε μπορούμε να πετύχουμε, πάντα ευκολότερο να ανασηκώσουμε τους ώμους μας και να πιστεύουμε πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε, σχεδόν ως συμβολική χειρονομία. Χωρίς πίστη στην επιτυχία η επιτυχία γίνεται τόσο δύσκολο να επιτευχθεί, σχεδόν κάτι αδύνατο. Σαν την απελευθέρωση των ζώων ουσιαστικά, μια έννοια αδύνατη. Ξέρουμε ότι δεν είναι όμως, ειδάλλως για τι παλεύουμε; Δεν πρέπει ποτέ να φοβόμαστε να πετύχουμε ή να πιστεύουμε πως μπορούμε να πετύχουμε. Και δεν πρέπει ποτέ να φοβόμαστε να φθάσουμε στα αστέρια, εάν αυτό είναι που χρειάζεται. Με αυτή την απεργία πείνας λέμε στην κυβέρνηση αυτής της χώρας ότι τα θέλουμε όλα και δε θα δεχτούμε τίποτα λιγότερο από την επιτυχία. Πώς μπορούμε ενδεχομένως να ζητήσουμε λιγότερα; Κάνοντας κάτι τέτοιο, πρόκειται να καταδικαστούν τόσα πολλά ζώα σε μια ζωή βασάνων και θανάτου. Πιστέψτε με, ο καιρός έχει έρθει να φθάσουμε εκείνα τα αστέρια και να πιστέψουμε ότι είναι δυνατό.

Πολλοί άνθρωποι λένε ότι αυτή η διαμαρτυρία δε μπορεί να πετύχει επειδή η κυβέρνηση δε νοιάζεται, δε θα υποχωρήσουν, και δεν έχουν κανένα συναίσθημα για τα ζώα. Άλλοι λένε ότι ο στόχος που θέτουμε είναι υπερβολικός, πως θα έπρεπε να ζητήσουμε λιγότερα, να στοχεύσουμε έναν ευκολότερα αποκτήσιμο στόχο. Λένε, δεν μπορείς να τα αναμένεις όλα· ας το πάρουμε ένα βήμα κάθε φορά. Η απάντησή μου σε αυτό το τελευταίο είναι ότι έχουμε κάνει ακριβώς αυτό για χρόνια τώρα. Το έχουμε πάρει ένα βήμα κάθε φορά, στο μακρύ δρόμο που έχουμε προχωρήσει για τη δικαιοσύνη στα εργαστήρια. Και τώρα έχουμε φθάσει στο σημείο που βλέπουμε τη θέα του στόχου μας. Δεν υπάρχουν άλλα βήματα να κάνουμε εκτός από αυτό, το τελικό βήμα για την ολική κατάργηση της ζωοτομίας. Μην κάνετε κάποιο λάθος· ο στόχος αυτής της απεργίας πείνας δεν είναι να απαιτηθεί κάτι που δεν μπορεί να δοθεί. Γιατί είμαστε λογικοί άνθρωποι, και ως τέτοιοι δεν απαιτούμε μια στιγμιαία λύση. Αντ' αυτού λέμε 'εντός μιας συμφωνηθείσας χρονικής περιόδου'. Αυτό σημαίνει ακριβώς ό,τι λέει, καμία διπλή συναλλαγή, καμία κενή υπόσχεση, καμία μυστική διαπραγμάτευση. Δώστε μας μια προθεσμία που μπορούμε να συμφωνήσουμε και μας δώστε το λόγο σας για αυτή.

Στην κυβέρνηση των Εργατικών θα έλεγα αυτό· έχετε μεταχειριστεί το Κίνημα των Δικαιωμάτων των Ζώων, τις χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπων που αγαπάνε τα ζώα σε αυτή τη χώρα πολύ άδικα. Στους μήνες που καταλήγουν στις εκλογές είπατε τόσα πολλά ωραία πράγματα, μας δώσατε υποσχέσεις και υποχρεώσεις, μας βεβαιώσατε κατ' επανάληψη για τις αξιότιμες προθέσεις σας προς τα ζώα. Και σας πιστέψαμε. Εξαιτίας αυτού, χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι σας ψήφισαν πρόθυμα, θεωρώντας πως εδώ επιτέλους ήταν μια κυβέρνηση που θα κρατούσε το λόγο της και θα βοηθούσε τα ζώα. Μας έχετε απογοητεύσει και έχετε προδώσει τα ζώα που δεσμευθήκατε να βοηθήσετε. Δεν θα το ξεχάσουμε αυτό· Δεν είναι αρκετό να λέτε ότι δεν είχατε το χρόνο ακόμα να κάνετε ό,τι έχετε υποσχεθεί. Τα λόγια σας από τις εκλογές και μετά αποδεικνύουν αυτό, μας μιλούν μόνο για μια έλλειψη συναισθήματος για τα ζώα. Μας λέτε ότι δεν είναι προτεραιότητα. Στις χιλιάδες που σας έδωσαν τις ψήφους τους, είναι πράγματι μια προτεραιότητα και θα ήταν σοφό να το θυμάστε αυτό. Δείξτε μας λοιπόν τώρα ότι είστε άνδρες και γυναίκες με τιμή, ότι έχετε συμπόνια, ότι είστε δεσμευμένοι στο τελείωμα των βασάνων των ζώων στα εργαστήρια ζωοτομίας. Σε αυτό το ζήτημα μιλήστε μαζί μας και θα ακούσουμε αλλά μην προδώσετε τα ζώα ή εμάς πάλι, αλλιώς δεν θα ξεχάσουμε.

ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Barry Horne


Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Άρνηση κατάθεσης μάρτυρα στον ειδικό ανακριτή

Την Τετάρτη 3.11.2010 καλούμαι να εμφανιστώ ενώπιον ειδικού εφέτη ανακριτή προκειμένου να «καταθέσω ως μάρτυρας για παρ. άρθρου 187 Α Π.Κ.» σε σχέση με την «υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα».
Δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι η κλήτευση αυτή εντάσσεται σε μία σειρά επιθετικών κινήσεων με πολλαπλούς στόχους, την οποία έχει εξαπολύσει το κράτος και οι μηχανισμοί του ήδη από τον Απρίλιο του 2010 όταν, στήνοντας ακόμη μία υπερθεαματική «αντιτρομοκρατική» παράσταση, συλλαμβάνει τους Ν. Μαζιώτη, Π. Ρούπα και Κ. Γουρνά, που αργότερα αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για την οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας», και τους αναρχικούς Β. Σταθόπουλο, Χ. Κορτέση και Σ. Νικητόπουλο, οι οποίοι εξ αρχής αρνούνται το κατηγορητήριο που τους αποδίδεται. Ανθρώπους γνωστούς για την πολιτική τους δράση, ανθρώπους που διατηρούν φιλικές και συντροφικές σχέσεις μέσα στο αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα.
Έκτοτε, με την χρήση των κλασσικών εργαλείων της «αντι»τρομοκρατικής ρητορείας στήνεται μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» και δρομολογείται μία οργανωμένη κατασταλτική επιχείρηση που καταλήγει να εμπλέκει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεκάδες ανθρώπους από το άμεσο ή ευρύτερο περιβάλλον των διωκόμενων. Ένας μακρύς κατάλογος συναδέλφων, γειτόνων, συγγενών και φίλων τίθεται στο στόχαστρο αυτής της παρωδίας, με περισσότερο ή λιγότερο «φιλικές» ανακρίσεις, με παρακολουθήσεις και διαρκείς παρενοχλήσεις από την αστυνομία, με την στοχοποίησή τους μέσα από υπαγορευμένα δημοσιεύματα και, εν τέλει, σήμερα, με τις κλήσεις δεκάδων ακόμη στα ανακριτικά γραφεία ως μαρτύρων και την κλήτευση τεσσάρων εξ αυτών ως κατηγορουμένων.
Ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της στρατηγικής είναι «το πείραμα της Νέας Φιλαδέλφειας», που εφαρμόστηκε τις πρώτες μέρες μετά τις συλλήψεις: αστυνομική κατοχή μίας ολόκληρης περιοχής, παρακολούθηση όλων των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των κατοίκων για εβδομάδες και πρωτόγνωρες μέθοδοι συλλογής πληροφοριών. Οι υπάλληλοι της αντιτρομοκρατικής ζητούσαν πόρτα–πόρτα από τους κατοίκους, άλλοτε εκβιαστικά και άλλοτε επικαλούμενοι ένα αυθαίρετο αίσθημα ευθύνης για την «κοινή υπόθεση», να καταγγείλουν οτιδήποτε είχε σχέση με τους κατηγορούμενους. Πρόκειται για την κοινωνική μεγέθυνση της ίδιας τακτικής με τις δεκάδες σήμερα μεμονωμένες κλήσεις για μαρτυρικές καταθέσεις, που περνώντας από το γενικευμένο στο εξειδικευμένο, έχει μόνο στόχο και κοινή συνισταμένη την εκβίαση και εμπέδωση της συνεργασίας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τον εκφοβισμό, την κοινωνική και πολιτική χαρτογράφηση και την απόσπαση δήλωσης πολιτικών φρονημάτων ή την αποκήρυξή τους.
Ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου το κράτος και το κεφάλαιο εξαπολύουν μία πρωτοφανούς βαρβαρότητας επίθεση σε κάθε κομμάτι της κοινωνίας, η υπακοή και η συνεργασία προβάλλονται όχι μόνο ως καθήκον αλλά και ως αρετή και δηλώνεται ξεκάθαρα ότι όπου η συναίνεση δεν μπορεί να εκμαιευτεί ή να εκβιαστεί, επικρέμεται ή εφαρμόζεται η κατασταλτική απειλή. Το σχήμα είναι απλό: η εξαθλίωση εξαπλώνεται, η δυνατότητα γενικευμένης ανυπακοής πλανάται απειλητικά, το κράτος θωρακίζεται... οι κατασταλτικοί μηχανισμοί γιγαντώνονται, εκσυγχρονίζονται και αναβαθμίζουν το νομικό τους οπλοστάσιο. Μία ξεκάθαρη δήλωση τόσο του φόβου όσο και των γενικευμένων κατασταλτικών προθέσεων των κυριάρχων, αποτελεί η ψήφιση του νέου αντιτρομοκρατικού νόμου. Με τις νέες διατάξεις διευρύνεται θρασύτατα η έννοια του «τρομοκράτη» προκειμένου να συμπεριλάβει πρακτικές των κοινωνικών αντιστάσεων [μπορεί στο εξής να αποδίδεται σε άτομα τα οποία κατηγορούνται για από κοινού πλημμεληματικές πράξεις (π.χ. παρακώλυση συγκοινωνιών)] και επιπλέον ποινικοποιούνται και τυπικά οι προσωπικές και φιλικές σχέσεις [μέλη μιας οργάνωσης θεωρούνται πλέον και όσοι παρέχουν «κάθε είδος περιουσιακά στοιχεία, υλικά ή άυλα, κινητά ή ακίνητα ή κάθε είδους χρηματοοικονομικά μέσα»].
Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές δεν μπορεί παρά να βρίσκονται σταθερά και με συνέπεια στο στόχαστρο της επιθετικής αυτής στρατηγικής, ακριβώς γιατί σταθερά και με συνέπεια αποτελούν απειλή για τους καθεστωτικούς σχεδιασμούς, ακριβώς γιατί σταθερά και με συνέπεια αποτελούν το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που συνειδητά αντιστέκεται, συλλογικά οργανώνεται και διαρκώς προτάσσει την ανατροπή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Επειδή, λοιπόν, είναι προφανές ότι από την αρχή αυτής της υπόθεσης μέχρι και σήμερα, η επιλογή των ανθρώπων που στοχοποιούνται και τίθενται σε ομηρία γίνεται καθ’ υπόδειξη της πολιτικής τους ταυτότητας και της αξιολόγησής της από τις αρχές˙ επειδή η επιλογή μου ως μάρτυρα (όπως και δεκάδων άλλων) γίνεται με βάση την διαρκή παρουσία μου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο˙ επειδή δεν είμαι αρκετά αφελής ώστε να δεχθώ ότι ανάμεσα στα χιλιάδες αποτυπώματα που συλλέχτηκαν ως τρόπαια από τις κατοικίες των κατηγορουμένων τα δικά μου επιλέχθηκαν τυχαία - αντίθετα υποδείχθηκαν βάσει των «φακέλων» της αντιτρομοκρατικής˙ επειδή δεν επιθυμώ να μπω στη γελοία διαδικασία επιβεβαίωσης ή αναίρεσης της όποιας εικόνας έχει κατασκευαστεί για μένα και θεωρώντας την κλήτευσή μου αυτή πολιτική, δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο μόνο αυτονόητο για μένα:
Αρνούμαι να προσέλθω ενώπιον του ανακριτή, αρνούμαι να καταθέσω οτιδήποτε αφορά τις προσωπικές και συντροφικές μου σχέσεις, αρνούμαι να λάβω μέρος και να νομιμοποιήσω οικειοθελώς αυτή τη διαδικασία που προσβάλλει την νοημοσύνη μου, συνεχίζει έναν ατέρμονο κύκλο στοχοποιήσεων και ανακρίσεων και αφήνει μία επικίνδυνη παρακαταθήκη για το μέλλον των αντιστεκόμενων ανθρώπων. Μία απόφαση που μου επιβάλλει η συνείδηση μου και η αλληλεγγύη μου απέναντι στους φυλακισμένους φίλους και συντρόφους μου.
Κατά τη γνώμη μου 
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ

2.11.2010
Ε. Βλάχου 

Αναδημοσίευση από indymedia

Ο κόσμος δεν αλλάζει στις κάλπες

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που θα γίνουν σε λίγες μέρες, άπαντες οι «ενεργοί» πολίτες της αξιοθρήνητης δημοκρατίας «μας» θα κληθούν για μια ακόμη φορά να επιτελέσουν το θεατρινίστικο ρόλο που η εξουσία ονομάζει «δημοκρατικό εκλογικό δικαίωμα». Οι εκλογές είναι μια από τις πιο καλοστημένες απάτες που έχει δημιουργήσει η κυριαρχία, για να καλλιεργεί στα μυαλά των υπηκόων της την ψευδαίσθηση ότι αυτοί και μόνο αυτοί επιλέγουν το δρόμο του μέλλοντος τους.
Το συγκεκριμένο «μέλλον» όμως, είναι εξαρχής διανθισμένο με διλήμματα, τα οποία η εκάστοτε πολιτική εξουσία θέτει στο λαό. Κάποτε το δίλημμα ήταν ο φόβος της συνταγματικής εκτροπής μέσα από ένα πραξικόπημα, σήμερα ονομάζεται «υποταγή στις κυβερνητικές επιλογές ή αποσταθεροποίηση». Για τις φετινές δημοτικές και περιφερειακές εκλογές τα κομματικά επιτελεία έχουν αναγάγει το τελευταίο αυτό δίλημμα σε κύρια πολιτική τους θέση. Με αυτό το τέχνασμα οι πολίτες γίνονται έρμαιο διάφορων εκβιασμών (ακυβερνησία λόγω εκλογικής αποχής, κατάρρευση της οικονομίας και πτώχευση της χώρας, απώλεια θεσμικής κι εθνικής κυριαρχίας κλπ) από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, και τρομοκρατημένοι αδυνατούν να τους αμφισβητήσουν, διαλέγοντας τελικά την εθελούσια σκλαβιά τους.
Μπορεί οι εκλογές της 7ης Νοέμβρη να γίνονται για την ανάδειξη δημάρχων και περιφερειαρχών αλλά στην ουσία οι τοπικές εκλογές ήταν πάντα μια μικρογραφία των εθνικών, με τους τοπικούς άρχοντες να συναγωνίζονται σε δημαγωγία, κομπίνες, ρουσφέτια και λαδώματα τους «πατέρες του έθνους». Είναι φυσικό εξάλλου, μιας και οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες που συνήθως εκλέγονται είναι ταυτόχρονα και κομματικά στελέχη, ενώ αρκετοί από αυτούς στα μεγάλα αστικά κέντρα έχουν περάσει από κυβερνητικούς θώκους και υπουργεία και όπως γνωρίζουμε, τέτοιου είδους κυβερνητικές θέσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με επενδυτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους.
Αυτή η σχέση έρχεται σήμερα να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο μέσα από το «σχέδιο Καλλικράτης» με το οποίο επιχειρείται ο ουσιαστικός περιορισμός των λειτουργικών δαπανών των δήμων και περιφερειών και οι περικοπές σε οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους. Το σχέδιο αυτό ξεχαρβαλώνει και χαρίζει στους ιδιώτες οποιαδήποτε κοινωνική υπηρεσία έχει απομείνει. Συνδέει τη λειτουργία των δημοτικών υπηρεσιών με κριτήρια κέρδους, διαλύει εργασιακές σχέσεις, βάζει τους κανόνες της αγοράς πιο βαθιά στη ζωή μας. Όλα αυτά οδηγούν στο σχηματισμό τοπικών «κυβερνήσεων», με διορισμό των αντιπεριφερειαρχών από τον περιφερειάρχη, ο οποίος θα παίζει ρόλο τοπικού «πρωθυπουργού». Έχουμε λοιπόν αντί για τη πολυδιαφημισμένη «αποκέντρωση», υπερσυγκέντρωση εξουσιαστικών θεσμών και κρατικού πλούτου στα χέρια λίγων κομματικών εκλεκτών και αύξηση της απόστασης των ανθρώπων από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων.
Η συνειδητή αποχή από τις εκλογές είναι μια πράξη πολιτικής αξιοπρέπειας, που ως ένα βαθμό εκφράζει τη αηδία των ανθρώπων απέναντι σ’ ένα πλήρως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Όμως είναι πλέον επιτακτικό να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα. Να σταματήσουμε να παραδίδουμε τις τύχες μας σε «ειδικούς» και αυτόκλητους «σωτήρες» και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να δημιουργήσουμε αυτοοργανωμένες δομές τόσο στο επίπεδο των κοινωνικών αγώνων ενάντια στο ζοφερό παρόν και μέλλον που μας επιφυλάσσουν, όσο και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, σε κάθε γειτονιά, χωριό και εργασιακό χώρο. Δομές που θα βασίζονται στην πραγματική αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια και όχι στον κανιβαλικό ανταγωνισμό που μας επιβάλλουν. Με λαϊκές συνελεύσεις στις οποίες θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς και θα αντιμετωπίζουμε συλλογικά και ισότιμα τα προβλήματα που μας απασχολούν, χωρίς την κηδεμονία αρχόντων, αφεντικών, και όλου αυτού του κυρίαρχου συρφετού των κηφήνων.
Τέτοιες και άλλες παρόμοιες αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις για τη συλλογική διαχείριση των κοινών μέσα από αμεσοδημοκρατικούς, συμμετοχικούς και άλλους αντιθεσμούς που οι άνθρωποι ελεύθερα φαντάζονται και υλοποιούν δεν είναι απλά ιδέες των όπου γης αναρχικών κινημάτων. Αποτελούν επιτακτική αναγκαιότητα απέναντι σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που οι αντιφάσεις και οι παραλογισμοί του έχουν οδηγήσει σήμερα σε μια πολυδιάστατα οριακή κρίση που ωθεί την ανθρωπότητα και τη φύση σε οριστικό αφανισμό.
Τέτοια αυτοοργανωμένα μοντέλα δεν είναι ουτοπικά. Έχουν υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία και σήμερα συνεχίζουν να υπάρχουν σε επίπεδο ολόκληρων περιοχών, κωμοπόλεων και χωριών στην Ισπανία και τη λατινική Αμερική, όπως και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι εργασίας στη Γερμανία, στην Αργεντινή και αλλού.
Επιβάλλεται λοιπόν να αρχίσουμε να αναλογιζόμαστε τη δύναμη των δικών μας χεριών. Χρειάζεται να αρχίσουμε να παίρνουμε ξεκάθαρες αποφάσεις για το μέλλον μας.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Κατάληψη Ευαγγελισμού-θεοτοκοπούλου 18 Ηράκλειο Κρήτης

Μικροφωνική-Παρέμβαση ενάντια στις εκλογές:
Τρίτη 2/11/10-ώρα 18:00-κεντρική πλατεία Καμινιών
Πέμπτη 4/11/10-ώρα 18:00-κεντρική πλατεία Νέας Αλικαρνασσού
Παρασκευή  5/11/10-ώρα 18:00- πλατεία Λιονταριών
                                                                                                         Αναδημοσίευση από Κατάληψη Ευαγγελισμού