Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Κείμενο της Μαρί Μπεραχά για την κλήση της από τον ειδικό εφέτη ανακριτή

Τη Δευτέρα 25 Οκτώβρη ο ειδικός ανακριτής Δ.Μόκκας μου στέλνει μία “ΚΛΗΣΗ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΗΣ” για να απολογηθώ τη Δευτέρα 1 Νοέμβρη “για την αξιόποινη πράξη της ένταξης ως μέλος στην τρομοκρατική οργάνωση με την ονομασία “ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ” “. Την ίδια κλήση παρέλαβε και ο αναρχικός Νίκος Μαλαπάνης, που τυγχάνει να είναι και κουμπάρος μας...
Ο Κώστας Γουρνάς, που μαζί με τους Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην Ε.Ο “Επαναστατικός Αγώνας” (ενώ οι συγκατηγορούμενοι τους Β.Σταθόπουλος Σ.Νικητόπουλος και Χ.Κορτέσης αρνούνται κάθε συμμετοχή σε αυτή), είναι ο σύντροφος της ζωής μου και πατέρας των δύο 22μηνών παιδιών μας.
Ο σύντροφός μου, αφού βασανίστηκε στη Γ.Α.Δ.Α, μετά τη σύλληψη του , προφυλακίστηκε στις φυλακές Τρικάλων. Από τις 9 Οκτώβρη έχει κατέβει σε απεργία πείνας στις φυλακές Κορυδαλλού, μαζί με το Νίκο Μαζιώτη (ενώ άλλοι αλληλέγγυοι φυλακισμένοι κάνουν αποχή συσσιτίου) με αίτημα το αυτονόητο : να παραμείνει στην Αθήνα που είναι ο τόπος κατοικίας της οικογένειάς του. Σήμερα διανύει την 20η μέρα απεργίας, βρισκόμενος σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο μαζί με το Νίκο Μαζιώτη.
Ένας πόλεμος μαίνεται εντός των “τειχών”, στην προσπάθεια του κράτους να θέσει τους φυλακισμένους αγωνιστές σε καθεστώς ομηρίας με όλα τα μέσα. Η προσπάθεια για την εξόντωση του συντρόφου μου κάνει “κύκλους” κι έξω από τα “τείχη” προσπαθώντας να θέσει σε ασφυκτικό ψυχολογικό κλοιό και την οικογένεια.
Η πίεση που δέχεται ο Κώστας ως προς τη στάση που κρατάει είναι καθαρά εκδικητική.
Η τρομοκρατία που ασκείται σε συντρόφους και συγγενείς είναι επίσης εκδικητική.
Δεν θα απολογηθώ σε κανέναν για τη ζωή μου και γιατί επέλεξα τον Κώστα για σύντροφο και πατέρα των παιδιών μας.
Δεν θα απολογηθώ για σενάρια που έχουν κατασκευάσει για το πρόσωπο μου.
Για τις αρχές, δυνητικά και με βάση μόνο τις κοινωνικές, πολιτικές και οικογενειακές μας σχέσεις μπορούμε να είμαστε όλοι “μέλη” του “Επαναστατικού Αγώνα”.
Ας μπει μία τελεία στις διώξεις που προκύπτουν από τις σχέσεις αυτές.
Η υπομονή έχει τα όρια της…
Μαρί Μπεραχά
28/10/2010

Κείμενο του Νίκου Μαλαπάνη για την κλήση του από τον ειδικό εφέτη ανακριτή

Και τώρα διώκεται η αλληλεγγύη...
Τη Δευτέρα 1η Νοέμβρη καλούμαι να παρουσιαστώ ενώπιον του ειδικού εφέτη ανακριτή Κ. Μπαλτά, ως κατηγορούμενος για «την αξιόποινη πράξη της ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση με την ονομασία Επαναστατικός Αγώνας». Το τελευταίο διάστημα αρκετά άτομα του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, από τον ευρύτερο φιλικό και συντροφικό κύκλο των συλληφθέντων, έχουν κληθεί ως μάρτυρες για την ίδια υπόθεση.
Από τις 10 Απρίλη, όταν συνελήφθησαν έξι αγωνιστές, τρεις εκ των οποίων αρνούνται τη συμμετοχή τους στον Επαναστατικό Αγώνα, έχει ξεκινήσει μια κατασταλτική επίθεση, που, βασιζόμενη στη σιωπή, απλώνεται όλο και περισσότερο. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή στο στόχαστρο βρίσκομαι εγώ μαρτυρά, για ακόμα μία φορά και ακόμα πιο εξόφθαλμα, το πόσο αυθαίρετα κινούνται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και ταυτόχρονα καθόλου τυχαία. Στο στόχαστρο βρίσκεται ένας ολόκληρος χώρος αλλά και όσοι αγωνίζονται ή εκφράζουν την αλληλεγγύη τους.
Εδώ και 15 χρόνια ανήκω στο κομμάτι εκείνων που αγωνίζονται ενάντια στην εντεινόμενη καταπίεση και τρομοκράτηση της κοινωνίας. Αυτό που ονομάζαμε «επερχόμενη συνθήκη ολοκληρωτισμού» είναι η εξαθλίωση σαν όρος καθημερινότητας και ο φόβος σαν όρος ύπαρξης. Είναι αυτό που εν μέσω κρίσης (Δ.Ν.Τ., μέτρα λιτότητας, νέος αντιτρομοκρατικός) προσπαθούν να εφαρμόσουν τώρα πάνω σε εμένα και τους συντρόφους μου.
Είμαι γνωστός στις διωκτικές αρχές, έχοντας συλληφθεί στο παρελθόν για την κινηματική δράση μου. Κομμάτι αυτής της δράσης ήταν πάντα η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές, εξαιτίας της οποίας φωτογραφήθηκα και στοχοποιήθηκα στην υπόθεση των συλληφθέντων για τον Επαναστατικό Αγώνα. Το μήνυμα είναι σαφές. Οι σύντροφοι που αρνούνται τις κατηγορίες βρίσκονται στα υπόγεια κελιά με μοναδικά στοιχεία την πολιτική τους δράση και τις συντροφικές τους σχέσεις, που ποτέ δεν αρνήθηκαν, με τους Πόλα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά καθώς και με τον Λάμπρο Φούντα. Το πείραμα θεωρείται επιτυχημένο, ώστε να εφαρμοστεί σε ακόμα περισσότερους. Η δίωξή μου, λοιπόν, είναι ξεκάθαρα πολιτική και εκδικητική. Είναι προς γνώση και συμμόρφωση όσων ακόμα επιλέγουν να μάχονται, όσων είναι έτοιμοι να πάρουν την απόφαση να παλέψουν.
Διώκουν σήμερα ξεκάθαρα την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την αξιοπρέπεια. Και οι μηχανισμοί μάς χαμογελούν ειρωνικά. Με μοναδικό όπλο μου την αξιοπρέπεια, την αντίσταση και την αλληλεγγύη βαδίζω και θα βαδίζω.
Τέλος, εκφράζω την αλληλεγγύη μου στην κουμπάρα και φίλη μου, μητέρα δύο παιδιών Μαρία Μπεραχά, που διώκεται μαζί μου. Επίσης, τη φιλία μου και αλληλεγγύη μου στους Κώστα Γουρνά και Νίκο Μαζιώτη, που βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 9 Οκτωβρίου, για να σπάσει το καθεστώς απομόνωσης και να βρεθεί κοντά στην οικογένειά του ο Κώστας Γουρνάς.
Μπροστά σε αυτές τις διώξεις θα βγούμε πιο δυνατοί. Το ξέρω, γιατί
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Νίκος Μαλαπάνης

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Ακύρωση συγκέντρωσης αλληλεγγύης στο Λαϊκό Νοσοκομείο

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ 29/10 ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (ΓΚΙΝΗ) ΣΤΙΣ 7.00 μ.μ

Ακυρώνεται η σημερινή συγκέντρωση στο Λαϊκό Νοσοκομείο που είχε καλεστεί για τις 6.00 το απόγευμα σε ένδειξη αλληλεγγύης στους δύο απεργούς πείνας Κώστα Γουρνά και Νίκο Μαζιώτη, που έχουν αναλάβει μαζί με την Πόλα Ρούπα την πολιτική ευθύνη για τον Επαναστατικό Αγώνα. Οι δύο σύντροφοι που είχαν μεταφερθεί στο νοσοκομείο λόγω της κρισιμότητας της κατάστασής τους, απαίτησαν οι εξετάσεις στις οποίες έπρεπε να υποβληθούν να μην γίνουν με την παρουσία των μπάτσων της αντιτρομοκρατικής στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Ο ίδιος ο διευθυντής, όμως και οι γιατροί της παθολογικής κλινικής του Λαϊκού αρνήθηκαν να προβούν στις απαραίτητες εξετάσεις στους δύο συντρόφους χωρίς την παρουσία της αστυνομίας εντός (!!!) με αποτέλεσμα οι δύο αγωνιστές να μεταφερθούν πίσω στις φυλακές του Κορυδαλλού.


Για ενημέρωση και συντονισμό για τα παραπάνω, θα γίνει σήμερα κουβέντα στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη) στις 7.00 μ.μ.
 Αναδημοσίευση από indymedia 

Συγκέντρωση στο Λαϊκό Νοσοκομείο

Από το βράδυ της 27ης Οκτώβρη ο Κώστας Γουρνάς και ο Νίκος Μαζιώτης
(μέλη του "Επαναστατικού Αγώνα") βρίσκονται στο Λαϊκό Νοσοκομείο, ασφυκτικά φρουρούμενοι, διανύοντας την 20η ημέρα απεργίας πείνας. Η κατάσταση της υγείας τους (ιδιαίτερα του Κ. Γουρνά) είναι πολύ κρίσιμη. Λόγω της άρνησής τους να εξετασθούν φρουρούμενοι δεν υπάρχει σοβαρή ιατρική διάγνωση για τις δύο τελευταίες μέρες.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΛΑΪΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Παρασκευή 29 Οκτώβρη στις 18:00
αλληλέγγυοι - αλληλέγγυες

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Μαρία Μπεραχά και τον Νίκο Μαλαπάνη Δευτέρα 1 Νοεμβρίου, 9 π.μ.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Ενώ εντείνεται η επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, εγχώριου και διεθνούς, κατά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, στο «παρασκήνιο» της προεκλογικής επικαιρότητας και υπό τη σκιά των πρωθυπουργικών εκβιασμών στην κοινωνία, διεξάγεται ένας ιδιότυπος πόλεμος, χαμηλής δημοσιότητας μεν, αλλά υψηλής εντάσεως. Πρόκειται για τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι μηχανισμοί καταστολής (και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους) εναντίον του αναρχικού χώρου και ιδιαίτερα σε βάρος εκείνων των τμημάτων του τα οποία θεωρούν ότι «συνοδοιπορούν με την τρομοκρατία», επομένως συνιστούν απειλή για την εμπέδωση του «νόμου και της τάξης», που τόσο χρειάζεται το καθεστώς σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Επειδή δεν συνηθίζουμε να κινδυνολογούμε, ούτε να κάνουμε αυθαίρετες γενικεύσεις, ακριβολογούμε όταν αναφερόμαστε σε «πόλεμο» και εξηγούμαστε.
Με αφετηρία την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα και στους επτά μήνες που ακολουθούν λαμβάνει χώρα μια πρωτοφανής, για τα ελληνικά μεταπολιτευτικά δεδομένα, διαδικασία, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ το πεδίο της τήρησης δικαιωμάτων και δικονομικών εγγυήσεων. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα χαρακτηριστικά της: Πλήρης κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας και της αναλογικότητας των μέσων· απόλυτη υπαγωγή της διαδικασίας της ανάκρισης στον αστυνομικό σχεδιασμό ή, ορθότερα, μετάλλαξη της ανακριτικής αρχής σε αστυνομική υπηρεσία· συνειδητή ανάδειξη των προσωπικών σχέσεων σε ποινικά κολάσιμες πράξεις και συγκρότηση της γενικής πεποίθησης ή της αόριστης υποψίας των διωκτικών μηχανισμών σε βαρύτατα κατηγορητήρια· και το χειρότερο και εντελώς καινοφανές, εν ψυχρώ αποδοχή από τις αρχές ότι μια ειδική κατηγορία κατηγορουμένων και κρατουμένων δεν (πρέπει να) έχει δικαιώματα, διότι αυτό εξυπηρετεί το «γενικό συμφέρον», δηλαδή την «πάταξη της τρομοκρατίας».
Βεβαίως, και κατά το παρελθόν αντιμετωπίσαμε πλευρές των προαναφερθέντων, ιδιαίτερα στην υπόθεση 17 Νοέμβρη, ωστόσο αυτή η εξέλιξη συνιστά τομή ως προς το εύρος των αυθαιρεσιών, την τιμωρητική εκδικητικότητα, την επέκταση πρακτικών ποινικοποίησης αποκλειστικά για φρονηματικούς λόγους και κυρίως την επιμονή των διωκτικών αρχών να παρακάμψουν κάθε δικονομικό περιορισμό προκειμένου να πετύχουν το επιθυμητό (καταδικαστικό) αποτέλεσμα. Ορισμένα μόνο παραδείγματα που φωτίζουν την άποψή μας:
•Οι προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι ως μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, Χάρης Χατζημιχελάκης, Τάκης Μασούρας και Κωνσταντίνα Καρακατσάνη, οδηγούνται σε δίκη με μοναδικό «στοιχείο» ίχνη πυρίτιδας σε μια κατσαρόλα (!) που βρέθηκε στο σπίτι του πρώτου στο Χαλάνδρι. Και όμως, για το πιο γελοίο κατηγορητήριο από τη Μεταπολίτευση νέοι άνθρωποι φυλακίζονται μόνο και μόνο για να παρουσιάσουν οι μηχανισμοί καταστολής «αντιτρομοκρατικό» έργο και να παραδειγματιστεί η «γενιά του Δεκέμβρη».
•Οι Σαράντος Νικητόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης και Βαγγέλης Σταθόπουλος, κατηγορούμενοι για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, διώκονται και προφυλακίζονται απλώς επειδή είχαν συναντηθεί και συνομιλήσει τηλεφωνικά με τον Νίκο Μαζιώτη, ο οποίος αποδέχεται τη συμμετοχή του στην οργάνωση. Μάλιστα, το αρμόδιο Συμβούλιο αρνείται την αποφυλάκιση του Νικητόπουλου με το επιχείρημα ότι στο σπίτι του βρέθηκαν μια αντιασφυξιογόνος μάσκα, μια αποκριάτικη περούκα και η εφημερίδα «Ποντίκι» που δημοσίευε προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα!
•Ο Κώστας Γουρνάς (και μαζί του ο Νίκος Μαζιώτης) αναγκάζεται να κάνει πολυήμερη απεργία πείνας για να μεταφερθεί στις Φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατούνται συγκατηγορούμενοί του, ώστε να μπορεί να βλέπει τα νήπια παιδιά του… Και το καταπληκτικό: Αντί οι αρχές να ικανοποιήσουν, ως όφειλαν, το στοιχειώδες αυτό αίτημα, απαγγέλλουν κατηγορίες για συμμετοχή στον Ε.Α. στη σύζυγό του Μαρία Μπεραχά και στον κουμπάρο του Νίκο Μαλαπάνη χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο – με την πλήρη έννοια του όρου. Αν αυτό δεν είναι εκβιασμός, εκδικητικότητα και μικροπρέπεια, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
•Ίσως όμως πιο ανησυχητικό και από όλα τα πρωτοφανή προηγούμενα είναι οι δεκάδες κλήσεις για ανάκριση που γίνονται τις τελευταίες μέρες σε αναρχικούς ή οικογενειακούς φίλους των κατηγορουμένων. Πρόκειται κυριολεκτικά για «βιομηχανία κλήσεων», η οποία ουδεμία σχέση έχει με το ανακριτικό έργο συλλογής στοιχείων για την υπόθεση, αλλά συνιστά αποκλειστικά επίδειξη ισχύος των μηχανισμών καταστολής, επιχείρηση εκφοβισμού του αναρχικού χώρου και, κυρίως, εφαρμογή της φασιστικής αρχής της «συλλογικής ευθύνης», για πρώτη φορά στη δημόσια σφαίρα σε βάρος ενός νόμιμου πολιτικού χώρου όπως (θεωρούμε ότι) είναι ο αναρχικός.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι μπορεί αυτός ο πόλεμος να στρέφεται εναντίον των αναρχικών, ωστόσο επ’ ουδενί αφορά μόνο αυτούς. Όχι μόνο γιατί ο νέος τρομονόμος προβλέπει αντίστοιχο πλαίσιο πολιτικοδικαστικοαστυνομικής ασυδοσίας σε βάρος ευρύτερων συνδικαλιστικών και κινηματικών πρακτικών, αλλά και επειδή όλα όσα προαναφέρουμε αποτελούν τετελεσμένα, διαμορφώνουν «δίκαιο», δηλαδή δικαστικές και αστυνομικές κατακτήσεις και δικαιώματα, όπως, π.χ., το «δικαίωμα στην ελεύθερη καταστολή», και εντέλει εξοικειώνουν την κοινωνία στην (αυτοκαταστροφική) αποδοχή της εξόντωσης του «άλλου», αυτού που δεν γνωρίζει ή δεν συμπαθεί. Με αυτή την έννοια, τουλάχιστον η Αριστερά οφείλει να αντιληφθεί την ουσία της πραγματικότητας που περιγράφουμε, να μην περιμένει η συρρίκνωση της αστικής νομιμότητας να αποβάλει και τμήματά της για να κινητοποιηθεί –θα είναι πολύ αργά– και οπωσδήποτε να παραδεχτεί ότι η κατηγορηματική αντίθεσή της με τις ένοπλες οργανώσεις μόνο ως φύλλο συκής μπορεί να εκληφθεί όταν σιωπά εκκωφαντικά απέναντι στην καταστροφή δικαιωμάτων και ελευθεριών που συνήθως συντελείται μετά την εξάρθρωσή τους ή, πλέον, κατά την επιχείρηση συντριβής των θεωρούμενων «συνοδοιπόρων» τους.
Και επειδή ξεκινήσαμε αποκαλώντας αυτή τη σταυροφορία πόλεμο, θα κλείσουμε με μια παραδειγματική αντιστοιχία με τον πραγματικό πόλεμο: Προφανώς, η φάση του κοινωνικού πολέμου στην οποία αναφερόμαστε δεν αντιστοιχεί στην ένταση που είχαν το Ανατολικό Μέτωπο ή η Απόβαση της Ιβοζίμα στον πραγματικό πόλεμο, αλλά σίγουρα είναι πιο προχωρημένη από τους «πολέμους των λουλουδιών» στη Ρηνανία, την Αυστρία και τη Σουηδία με τους οποίους ο Χίτλερ προλόγισε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… Δυστυχώς, ο «εσωτερικός πόλεμος» έχει αρχίσει και καμία μάχη δεν πρέπει να χαθεί!



Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Μαρία Μπεραχά και τον Νίκο Μαλαπάνη
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου, 9 π.μ., Εφετείο (Λουκάρεως)
ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
                                                                                                                            Δράση για την Ελευθερία

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Δημόσια ανακοίνωση σχετικά με τις μαζικές κλήσεις και ανακρίσεις στο πλαίσιο της ‹‹αντι››-τρομο-κρατικής εκστρατείας

‹‹ Παρβ 187 Α Π.Κ ››
Δημόσια ανακοίνωση σχετικά με τις μαζικές κλήσεις και ανακρίσεις στο πλαίσιο της ‹‹αντι››-τρομο-κρατικής εκστρατείας:
Την ίδια ώρα που παρατείνεται η προφυλάκιση των τριών αναρχικών (Σαράντου Νικητόπουλου, Βαγγέλη Σταθόπουλου, Χριστόφορου Κορτέση) που κατηγορούνται για συμμετοχή στην επαναστατική οργάνωση ‹‹Επαναστατικός Αγώνας›› χωρίς κανένα στοιχείο, όπως και των τριών αγωνιστών (Παναγιώτας Ρούπα, Νίκου Μαζιώτη, Κώστα Γουρνά) που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή τους στον ‹‹Επαναστατικό Αγώνα››,
Την ίδια ώρα που ο Κώστας Γουρνάς, βρίσκεται σε προχωρημένη φάση απεργίας πείνας, από 13 Οκτώβρη (με την συμπαράσταση συγκρατούμενων, με απεργίες πείνας και αποχές συσσιτίου), καθώς ο δικαστικός μηχανισμός αρνείται την μεταγωγή του από τις φυλακές Τρικάλων στις φυλακές Κορυδαλλού, κρατώντας τον μακριά από την οικογένειά του,
Την ίδια ώρα που παρατείνεται η προφυλάκιση του αναρχικού Άρη Σειρηνίδη με ένα κατηγορητήριο σαθρό και στηριγμένο στην επιστημονικά αβάσιμη και ταχυδακτυλουργική μέθοδο της ανάλυσης DNA,
Την ίδια ώρα που κράτος και αφεντικά εξαπολύουν την πιο βάρβαρη μεταπολιτευτικά οικονομική και ιδεολογική επίθεση ενάντια στην κοινωνία, έχοντας εξοπλίσει και εκπαιδεύσει έναν τεράστιο αστυνομικό-αντικοινωνικό στρατό,
Οι δικαστικοί καλούν μαζικά για ανακρίσεις ανθρώπους από το κοινωνικό περιβάλλον των προφυλακισμένων, συγγενείς τους και πολιτικά δραστήριους αναρχικούς, χωρίς συγκεκριμενοποιημένο θέμα έρευνας, παρά μόνο μια γενική αναφορά στον ‹‹αντι››-τρομοκρατικό νόμο (‹‹καλούμε… να εξεταστεί ως μάρτυρας για την Παρβ 187 Α Π.Κ››), χωρίς να κατονομάζουν στις κλήσεις και κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων τις επικαλούμενες ενδείξεις προσωπικών γνωριμιών με τους κατηγορούμενους ή σχέσεων με τον Επαναστατικό Αγώνα. Όπως ακριβώς καλούνταν οι αγωνιστές στην ασφάλεια μετά τον εμφύλιο και στην δικτατορία ‹‹δι’ υπόθεσιν τους››.
Οι ανακρίσεις είχαν προαναγγελθεί σε άρθρο της εφημερίδας Το Βήμα, η οποία διεκπεραιώνει κατά συρροή την προπαγάνδα των προβοκατόρικων σεναρίων της ασφάλειας, υπερακοντίζοντας το μεγάλο κομμάτι του δημοσιογραφικού κόσμου που υπηρετεί τα επιτελεία της κρατικής τρομοκρατίας.
Η ανακριτική επιχείρηση επιδιώκει τον εκφοβισμό ενός πολιτικού κινήματος κι ενός κοινωνικού χώρου και την ακτινογράφηση των δεσμών του, των αντανακλαστικών του και της στάσης όσων αγωνίζονται, στην κατεύθυνση της γενικευμένης ποινικοποίησης με βάση τους ειδικούς νόμους και στην κατεύθυνση της διάχυσης της καχυποψίας και του κατακερματισμού. Ενδεικτικό είναι ότι οι ερωτήσεις αφορούσαν τις κοινωνικές σχέσεις, στοιχεία της προσωπικής ζωής και τις πολιτικές απόψεις των κληθέντων.
Με αυτό το πλαίσιο επενδύει στον στιγματισμό όσων καλούνται για ανάκριση,
Την ίδια ώρα που συνεχίζονται τα έμμεσα βασανιστήρια στον αναρχικό Σίμο Σεϊσίδη, ο οποίος κρατείται, όντας ακρωτηριασμένος στο ένα πόδι, αφού πυροβολήθηκε πισώπλατα από αστυνομικό, από απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου και επιπλέον του προσάπτεται μια υπόθεση του ‹‹αντι››-τρομοκρατικού νόμου επίσης στηριγμένη στην μέθοδο ανάλυσης DNA.
Την ίδια ώρα που οι δολοφόνοι του μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, ο οποίος βασανίστηκε μέχρι θανάτου στο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας τον Οκτώβρη του 2009, εξακολουθούν να ‹‹εργάζονται›› στα ίδια πόστα.
Την ίδια ώρα που οι εκτελεστές του εργαζόμενου μετανάστη Ν.Τόντι, ο οποίος δολοφονήθηκε από την αστυνομία με δεκαπέντε σφαίρες τον Φλεβάρη του 2010 στον Βύρωνα, κυκλοφορούν ακόμα οπλισμένοι.
Η τρομοκρατία δεν περνάει.
Ορισμένοι από τους κληθέντες ‹‹ως μάρτυρες για την παρβ 187 Α Π.Κ››
                                                                                                               Αναδημοσίευση από indymedia

Κείμενο απάντησης σε κλήση ειδικού ανακριτή για κατάθεση μάρτυρα σε σχέση με την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα

Πριν λίγες μέρες έλαβα και εγώ, όπως πολλοί ακόμα αγωνιστές, κλήση ειδικού εφέτη ανακριτή για να καταθέσω ως μάρτυρας σε σχέση με την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα.
Πριν από έξι μήνες, κατά τη διάρκεια της κατασταλτικής επιχείρησης υπό τον γενικό τίτλο «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα» -που είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη και προφυλάκιση έξι αγωνιστών-, το κράτος επιχείρησε να διευρύνει το κατασταλτικό του πλαίσιο, στοχοποιώντας και άλλα πρόσωπα, ανάμεσά τους και εμένα.
Στις 14 Απρίλη του 2010, σε δημόσια απάντησή μου στα τρομοσενάρια της αστυνομίας και των ΜΜΕ, είχα αναφέρει: «... όσον αφορά τη «διαρροή» του ονόματός μου σε σχέση με αποτύπωμα που αναφέρεται ότι βρέθηκε σε βιβλίο στο σπίτι του δολοφονημένου συντρόφου Λάμπρου Φούντα, έχω να δηλώσω τα εξής: Πρώτον, δεν συνηθίζω στην καθημερινότητά μου να κυκλοφορώ με γάντια! Και, δεύτερον, η μνήμη του δολοφονημένου αγωνιστή με γεμίζει με αισθήματα τιμής και συγκίνησης για αυτόν, και οργής για τους φονιάδες του. Τέλος, εκφράζω την αλληλεγγύη μου στους συλληφθέντες και σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές. Αν χρειαστεί, θα επανέλθω
Η διαδικασία των ανακρίσεων που εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα κατευθύνεται για μια ακόμα φορά από την Αντιτρομοκρατική, η οποία με βάση υποτιθέμενα «στοιχεία» της έρευνας κατασκευάζει και πάλι σενάρια, δίνοντας τον τόνο σε αυτόν το νέο κατασταλτικό κύκλο. Όπως τον περασμένο Απρίλη, έτσι και σήμερα αυτό που επιχειρείται είναι η ποινικοποίηση των πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα στους αγωνιστές, η ευρύτερη στοχοποίηση και τρομοκράτηση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος και η απομόνωσή του από την κοινωνία. Αυτές οι κινήσεις αντανακλούν το φόβο του κράτους για τη δυναμική και τη διεισδυτικότητα των κοινωνικών προταγμάτων του αντιεξουσιαστικού αγώνα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου, κάθε φωνή που υψώνεται ενάντια στους πολιτικούς και οικονομικούς σχεδιασμούς για την επιβολή ακόμα σκληρότερων όρων εκμετάλλευσης και ελέγχου στην κοινωνία, όπως και κάθε προσπάθεια συνάντησης και αλληλεγγύης ανάμεσα στους επιμέρους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, αντιπροσωπεύουν και μια νέα απειλή για ένα γενικευμένο κοινωνικό ξέσπασμα.
Η άρνησή μου να παρουσιαστώ στον ανακριτή είναι απόρροια της συνολικής πολιτικής μου τοποθέτησης, τόσο απέναντι στη συγκεκριμένη υπόθεση, όσο και απέναντι σε κάθε απόπειρα τρομοκράτησης, φίμωσης και εξουδετέρωσης του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Σε αυτό τον αγώνα, θα με συνοδεύει πάντα η μνήμη των δολοφονημένων συντρόφων που πάλεψαν για έναν ελεύθερο κόσμο, και θα στέκομαι πάντα αλληλέγγυα στο πλευρό των φυλακισμένων αγωνιστών.
Αλληλεγγύη στους αναρχικούς Χ. Κορτέση, Β. Σταθόπουλο και Σ. Νικητόπουλο που βρίσκονται προφυλακισμένοι αρνούμενοι κάθε συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα», και στους προφυλακισμένους αγωνιστές Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτη και Κ. Γουρνά που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στην οργάνωση.
Λήδα Σοφιανού
26 Οκτώβρη 2010
Αναδημοσίευση από indymedia

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Η κουλτούρα του κρέατος είναι η κουλτούρα της κατανάλωσης

Η κουλτούρα του κρέατος είναι η κουλτούρα της κατανάλωσης
(φυλλάδιο για την οικολογική διάσταση της χορτοφαγίας που μοιράστηκε στην Οικογιορτή στο πάρκο Τρίτση)
2010 κι ο πλανήτης ταλανίζεται από πληθώρα οικολογικών-κοινωνικών-αξιακών προβλημάτων. Κλιματική αλλαγή, μόλυνση εδαφών/νερού/αέρα, εξάντληση φυσικών πόρων, εξαφάνιση ειδών, οικολογική και οικονομική μετανάστευση, βιομηχανοποίηση, συνεχής αποδάσωση κι ερημοποίηση, αστικοποίηση, φτώχεια κι υποσιτισμός είναι από τα κρισιμότερα προβλήματα που έχει καρποφορήσει η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική μας κοινωνία. Σε αυτήν την κοινωνία, το σύγχρονο σύστημα ζωικής παραγωγής αποτελεί συνδετικό κρίκο των θεμελιωδών αυτών ζητημάτων, που με την ύπαρξη και την ανάπτυξή του επιδεινώνει τόσο τα αξιακά, όσο και τα οικολογικά-οικονομικά-κοινωνικά προβλήματα που βιώνουμε στο παρόν και απευχόμαστε για το μέλλον.
Δεν θα έπρεπε μας να εκπλήσσει το γεγονός ότι η βιομηχανία κρέατος και ωο-γαλακτοκομικών προϊόντων είναι από τις κυριότερες αιτίες καταστροφής και υπερθέρμανσης του πλανήτη. Το 70% του αποψιλωμένου δάσους του Αμαζονίου γίνεται μόνο βοσκότοπος, ενώ μεγάλο μέρος του υπόλοιπου 30% καλλιεργείται για ζωοτροφές, προκαλώντας την ανεπανόρθωτη συρρίκνωση του τροπικού δάσους με την ταυτόχρονη δραματική αύξηση της έκλυσης διοξειδίου του άνθρακα. Η παγκόσμια ζωική παραγωγή συνεισφέρει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου το 18% της παγκόσμιας έκλυσης διοξειδίου του άνθρακα, το 37% του μεθανίου και το 65% των οξειδίων του αζώτου. Αυτά τα νούμερα φιγουράρουν εδώ και χρόνια σε εκθέσεις των ηνωμένων εθνών, κατατάσσοντας την παγκόσμια βιομηχανία ζωικών προϊόντων ως μία από τις βασικότερες αιτίες περιβαλλοντικών προβλημάτων τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η παγκόσμια βιομηχανία κρέατος και ζωικών προϊόντων αποτελεί όμως και μία μηχανή τροφοδοσίας και αναπαραγωγής καταναλωτισμού, προς ικανοποίηση των κοινωνικών διατροφικών προτύπων που συντηρούμε σε πείσμα των καιρών. Η συγκατάβασή μας της επιτρέπει να χρησιμοποιεί το 30% της συνολικής επιφάνειας της γης και το 70% της συνολικής γεωργικής γης. Η παραγωγή κρέατος απαιτεί 7 φορές περισσότερη γη και 10 φορές περισσότερα δημητριακά και όσπρια σε σχέση με μια φυτοφαγική διατροφή. Αυτό συμβαίνει επειδή τα εκτρεφόμενα ζώα καταναλώνουν πολύ περισσότερη τροφή και πρωτεΐνη από αυτήν που θα «προσφέρουν». Επιπλέον, τα εκτρεφόμενα ζώα καταναλώνουν το 50% των διαθέσιμων αποθεμάτων νερού της γης (13.000 λίτρα για 1 κιλό κρέατος) και ταυτόχρονα αποβάλλουν τόνους περιττωμάτων γεμάτων αντιβιοτικά κι ορμόνες, μολύνοντας τους υδάτινους ορίζοντες από τις εκροές.
Αυτά συμβαίνουν την εποχή όπου 1 δις άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, την εποχή όπου σχεδόν η μισή παγκόσμια παραγωγή σιτηρών γίνεται ζωοτροφή, την εποχή όπου όλα τα ιχθυοαποθέματα απειλούνται με εξάντληση, την εποχή όπου οι υπέρβαροι και παχύσαρκοι άνθρωποι είναι πολύ περισσότεροι από τους υποσιτισμένους. Στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις χρησιμοποιούνται για εντατική παραγωγή ζωοτροφών αντί για παραγωγή τροφής για τους ντόπιους πληθυσμούς, οι οποίοι εκτοπίζονται από τη γη τους. Οι ζωοτροφές αυτές εξάγονται πάμφθηνα στις ανεπτυγμένες χώρες για την κάλυψη των αναγκών της αγοράς σε κρέας και ζωικά προϊόντα, όπου αυτά καταναλώνονται με ξέφρενους ρυθμούς.
Η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία φέρει την ευθύνη για αυτή τη μανιώδη κατανάλωση ζωικών
προϊόντων. Μία κατανάλωση που θέλει την εργοστασιακή εκτροφή ζώων να αυξάνεται ανεξέλεγκτα κάθε ώρα και λεπτό, με ένα τεράστιο κόστος για περιβάλλον, τα ζώα και τους ανθρώπους. Συμβάλλει τόσο στον βασανισμό και το βάναυσο σφαγιασμό των ζώων, όσο στη συστηματική καταστροφή οικοσυστημάτων, την απώλεια βιοποικιλότητας, την καταστροφή και τον εκτοπισμό ανεξάρτητων παραγωγών απ’τη γη τους και την υποβάθμιση της ανθρώπινης υγείας και ποιότητας ζωής.
Η παγκόσμια βιομηχανία κρέατος, ωο-γαλακτοκομικών και λοιπών ζωικών προϊόντων αντιπροσωπεύει μια ζοφερή αλήθεια που αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε, το κοινό μυστικό στο οποίο δεν αναφερόμαστε, την εκκρεμότητα που έχουμε αφήσει για αργότερα, ενώ ο ρόλος της στην πορεία του πλανήτη δεν έχει υπάρξει ποτέ πριν πιο καθοριστικός. Η αποβολή των ζωικών προϊόντων από τη διατροφή μας θα ωφελήσει όχι μόνο το περιβάλλον από κάθε άποψη, αλλά και τα απειλούμενα είδη, τα 150 εκατομμύρια ζώα που σφάζονται κάθε μέρα, τους ανθρώπους που υποσιτίζονται και τους ανθρώπους που υποφέρουν από παθήσεις διατροφικής υπερκατανάλωσης. Η υιοθέτηση ενός φυτοφαγικού μοντέλου διατροφής αποτελεί πλέον επιτακτική ανάγκη που μας αφορά όλους, και προϋπόθεση για αντίσταση απέναντι στο σπάταλο, ανήθικο και καταστροφικό σύγχρονο σύστημα εκτροφής ζώων που κατευθύνεται μονάχα από το κέρδος. Η εξουσία που ασκεί η κουλτούρα του κρέατος στα ζώα, είναι εξίσου βίαιη με τη λεηλασία της γης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
let’s go vegan!

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Άρνηση κατάθεσης μάρτυρα στον ειδικό ανακριτή

Την Παρασκευή 22/10 καλούμαι να εμφανιστώ ενώπιον του ειδικού ανακριτή εφέτη Αθηνών που χειρίζεται την υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα» προκειμένου να εξεταστώ ως μάρτυρας. Η κλήτευσή μου γίνεται στο πλαίσιο ενός κυνηγιού μαγισσών που έχει στηθεί, καθώς το τελευταίο διάστημα πολλοί αναρχικοί και αντιεξουσιαστές καλούνται ως «μάρτυρες» με βάση τις υποδείξεις και τα σενάρια της Αντιτρομοκρατικής. Μοναδικό αντικείμενο της ανάκρισης αποτελούν οι ενδεχόμενες προσωπικές και συντροφικές σχέσεις με τους έξι φυλακισμένους αγωνιστές για την υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα», όπως και ο έλεγχος «κοινωνικών φρονημάτων», σε μια απόπειρα διεύρυνσης των κατασταλτικών μεθοδεύσεων. Η συγκεκριμένη κίνηση των μαζικών ανακρίσεων εντάσσεται στην εμπέδωση της κρατικής καταστολής και των τρομονόμων, στη στοχοποίηση του αναρχικού κοινωνικού κινήματος και στην τρομοκράτηση της κοινωνίας συνολικά. Άλλωστε, η διαρκής πλην μάταιη αγωνία του κράτους είναι ακριβώς το πώς θα καταπνίξει την πάντοτε ζωντανή προοπτική της εξέγερσης και πώς θα συντρίψει την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, για να πάρουν τη θέση τους ο φόβος, η σιωπή και ο χαφιεδισμός, ώστε να μην τολμά κανείς να σηκώσει κεφάλι μέσα σε καιρούς άγριας εκμετάλλευσης που επιβάλλεται στην κοινωνία από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Αρνούμαι να προσέλθω στην ανάκριση καθώς δεν έχω τίποτε να προσφέρω σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Αντίθετα, ως αναρχική έχω επιλέξει να συνεισφέρω με όλες μου τις δυνάμεις στον κοινωνικό αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Κομμάτι αυτού του αγώνα είναι και η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους. Η αλληλεγγύη στους 3 αναρχικούς (Χ. Κορτέση, Σ. Νικητόπουλο, Β. Σταθόπουλο) που παλεύουν για την άμεση απελευθέρωσή τους αρνούμενοι κάθε συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα», καθώς και στους 3 αγωνιστές που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τον «Ε.Α.» (Π. Ρούπα, Κ. Γουρνά, Ν. Μαζιώτη), και ιδιαίτερα στους απεργούς πείνας Γουρνά και Μαζιώτη, οι οποίοι αυτή τη στιγμή διακινδυνεύουν την υγεία και τη ζωή τους διεκδικώντας να αρθεί το εκδικητικό καθεστώς απομόνωσης που έχει επιβληθεί στον Κ. Γουρνά. 
22 Οκτώβρη 2010 
Κατερίνα Σοφιανού 

Αναδημοσίευση από indymedia

Κάλεσμα της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα

Κάλεσμα της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα σε διήμερο εκδηλώσεων
(30-31 Οκτώβρη, στην Αθήνα, Πολυτεχνείο)
-ενημέρωσης και συζήτησης για την προοπτική του αγώνα ενάντια στην καταστροφή του ποταμού Αχελώου από το φαραωνικό έργο σειράς φραγμάτων και την επικείμενη εκτροπή του.
-συνάντησης και επικοινωνίας των επιμέρους αντιστάσεων που ξεσπούν ενάντια στην εκμετάλλευση, καταστροφή και εμπορευματοποίηση  της φύσης και των ελεύθερων χώρων και συζήτησης για το ιδεολόγημα της «πράσινης» ανάπτυξης που αποτελεί σήμερα την κεντρική αιχμή για την όξυνση της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης στο φυσικό κόσμο.
Η γενικευμένη καταστροφή και λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος σε παγκόσμιο επίπεδο, με ανυπολόγιστες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη, είναι το αποτέλεσμα της άγριας και μακροχρόνιας επίθεσης του κράτους και του καπιταλισμού για την εκμετάλλευση και κυριαρχία στη φύση και τις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι αποψιλώσεις των δασών, η μόλυνση των θαλασσών, το λιώσιμο των πολικών πάγων, οι κλιματικές αλλαγές, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η συρρίκνωση της βιοποικιλότητας και η εξαφάνιση πλήθους ζωικών ειδών, είναι μερικά μόνο μέρη της συνολικής οριακής περιβαλλοντικής κρίσης που δημιουργεί η κρατική- καπιταλιστική επιθετικότητα.
Όσον αφορά ειδικά τον ελλαδικό χώρο, αυτή η επίθεση έχει κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια, με σειρά καταστροφικών μικρών και μεγάλων έργων τόσο στην ύπαιθρο όσο και μέσα στις πόλεις. Τα γιγαντιαία φράγματα όπως στον Αχελώο και τον Άραχθο, η μετατροπή ολόκληρων ποταμών σε αποχετευτικό σύστημα βιομηχανικών λυμάτων όπως συμβαίνει στον Ασωπό, οι πετρελαϊκές εγκαταστάσεις όπως αυτές στον Αμβρακικό κόλπο, η βιομηχανική ζώνη με μονάδες ηλεκτροπαραγωγής από φυσικό αέριο (συμφερόντων Κατάρ) όπως αυτή που σχεδιάζεται για το Πλατυγιάλι Αστακού, οι τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι όπως η Εγνατία και η Ιόνια οδός, οι αποικίες του τζόγου όπως το Μον Παρνές στον πυρήνα του δρυμού της Πάρνηθας, οι «πράσινες» βιομηχανικές ζώνες όπως η «Τεχνόπολις» που σχεδιάζεται για τους πρόποδες της Πάρνηθας, τα ορυχεία και μεταλλεία όπως στην Γκιόνα και την Β.Α. Χαλκιδική, οι αιολικές βιομηχανικές ζώνες όπως αυτές που σχεδιάζονται για να επεκταθούν και να κατακλείσουν τα βουνά των νησιών (Κρήτη, Νάξος, Εύβοια κ.α) και της ηπειρωτικής χώρας (Πελοπόννησος), οι φωτοβολταϊκές βιομηχανικές ζώνες όπως αυτές που προωθούνται και επιδοτούνται για εκτάσεις γης που σήμερα καλλιεργούνται, αλλά και η καταστροφή  ή η ανάπλαση των ελεύθερων χώρων ώστε να προχωρήσουν τα σχέδια για την εμπορευματοποίησή τους και να προωθηθεί ο κοινωνικός έλεγχος αποτελούν κάποιες από τις καταστροφικές επεμβάσεις που έχουν στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου και τον έλεγχο της κοινωνίας στο όνομα της ανάπτυξης.
Απέναντι σε αυτή την επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού, οι αντιστάσεις που έχουν ξεσπάσει σε ένα πλήθος σημείων, έχουν στήσει αναχώματα στην επέλαση των μηχανών της ανάπτυξης. Η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα δημιουργήθηκε μετά τη συνάντηση αρκετών αγωνιστών για την προάσπιση της φύσης τον Αύγουστο του ΄07, στις κινητοποιήσεις στη Μεσοχώρα Τρικάλων ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του ποταμού Αχελώου και την διάθεση πολλών να συνεχίσουν να αγωνίζονται ενάντια στο μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο για τη διαχείριση του νερού με κινηματικά και αυτοοργανωμένα χαρακτηριστικά. Από τον Αυγουστο του ’07  μέχρι σήμερα μέσα από αυτή την δικτύωση συντρόφων και ομάδων οργανώθηκαν μια σειρά κοινές και συντονισμένες παρεμβάσεις, εκδηλώσεις και διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις (Άρτα, Αγρίνιο, Αθήνα, Τρίκαλα, Λάρισα, Καρδίτσα, Πάτρα, Γιάννενα) ενάντια στην ολοκληρωτική καταστροφή του ποταμού Αχελώου μέσω νέων φραγμάτων, Υ/Η εργοστασίων, στην περιοχή του άνω ρου του –που είχε μείνει ανέγγιχτη- , την εκτροπή του από τη φυσική λεκάνη απορροής του προς τη Θεσσαλία, τον κατακλυσμό και αφανισμό του χωριού της Μεσοχώρας αλλά και ευρύτερα στην λεηλασία και εκμετάλλευση της φύσης και της κοινωνίας. Ακόμα οργανώθηκε η αυτόνομη παρέμβαση της Συνάντησης Αγώνα στις ευρύτερες κινητοποιήσεις στη Μεσοχώρα τον Αύγουστο του ’08 και τον Αύγουστο του ’09 όπως και η κατασκήνωση στις όχθες του ποτάμου, οι εκδηλώσεις της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα (προβολή, συναυλία κ.α) και η πορεία στο φράγμα της Μεσοχώρας τον Αύγουστο του 2010.
Αυτά τα τέσσερα χρόνια παρέμβασης και δράσης στις πόλεις που δραστηριοποιούμαστε και παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοχώρας –εκεί δηλαδή, που γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής-, στα πλαίσια μιας διευρυμένης ανοιχτής συλλογικής διαδικασίας δικτύωσης και συντονισμού, ζύμωσης εγχειρημάτων αγώνα και σύνδεσης μετώπων αντίστασης ενάντια στην επέλαση της ανάπτυξης στο φυσικό περιβάλλον και τους ελεύθερους χώρους, στην κατεύθυνση της όξυνσης του αγώνα κόντρα σε λογικές εξωραϊσμού του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος και πέρα από αντιλήψεις ενός ακίνδυνου για την εξουσία περιβαλλοντισμού, αποτέλεσαν μια σειρά από ευκαιρίες αγώνα:
- Για την κοινωνική ανάδειξη του ζητήματος της καταστροφής που συντελείται στον Αχελώο από το κράτος, τη ΔΕΗ και τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες και της ανάπτυξης του αγώνα σε πανελλαδικό επίπεδο όπως αντιστοιχεί σε μια κεντρική πολιτική επιλογή της εξουσίας για την εκμετάλλευση και τον έλεγχο του νερού, των φυσικών πόρων, της ενέργειας, της αγροτικής παραγωγής και της κοινωνίας.
-Για την αντιπαράθεση με την  κυρίαρχη προπαγάνδα, τόσο με κινητοποιήσεις στις πόλεις της Θεσσαλίας όπως οι πορείες στα Τρίκαλα και την Λάρισα, όπου στοχεύει και επικεντρώνεται η κρατική προπαγάνδα για την δήθεν αναγκαιότητα της εκτροπής του Αχελώου όσο και με παρεμβάσεις και καμπάνιες αντιπληροφόρησης για την αποδόμηση  του λόγου της εξουσίας, που στο ευρύτερο πλαίσιο της λεηλασίας της φύσης με όχημα την «πράσινη» ανάπτυξη, βαφτίζει και τα έργα της εκτροπής ως «πράσινα» ώστε να αποσπάσει κοινωνική συναίνεση για αυτό το καταστρεπτικό και ανορθολογικό έργο.
-Για τη σύνδεση με τον αγώνα της τοπικής κοινωνίας (όπως αυτόν των κατοίκων της Μεσοχώρας,) για την ριζοσπαστικοποίηση και τη διεύρυνσή του στο κοινωνικό πεδίο απέναντι σε λογικές εναπόθεσής του σε θεσμούς, «ειδικούς» και διαμεσολαβητές, που απονευρώνουν και εκτονώνουν την αγωνιστική διάθεση όσων αντιστέκονται.
Στην κατεύθυνση της συνέχισης του αγώνα ενάντια στην καταστροφή του Αχελώου και του συνολικού αγώνα για την υπεράσπιση της φύσης και της ελευθερίας, καταθέτουμε αυτό το κάλεσμα για μια διήμερη συνάντηση των αντιστάσεων, με την μορφή μιας ανοιχτής εκδήλωσης. Σκοπός αυτής της πρότασης είναι η αντιπληροφόρηση σε σχέση με τους διεξαγόμενους αγώνες, η αμοιβαία ενημέρωση των συντρόφων, η ανταλλαγή εμπειριών και ο διάλογος για την προοπτική των αντιστάσεων ενάντια στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στην φύση και στις κοινωνίες. Θεωρούμε ως επίκαιρο και κρίσιμο θέμα προς συζήτηση το πώς οργανώνεται και ανανεώνεται η επίθεση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας μέσω νέων ιδεολογικών σχημάτων όπως η ‹‹πράσινη ανάπτυξη›› που σήμερα έχει κεντρικό ρόλο στον λόγο της κυριαρχίας.
Το ιδεολόγημα της ‹‹πράσινης›› ανάπτυξης είναι το βασικό εργαλείο για την ανάκτηση της κοινωνικής συναίνεσης προς τα επεκτατικά σχέδια σε βάρος της φύσης και των κοινωνιών, σε μια συγκυρία στην οποία το πρόταγμα της ανάπτυξης έχει τρωθεί. Η υπαρκτή ανάπτυξη έχει απογυμνωθεί μπροστά στις καταστροφικές συνέπειές της. Οι αυταπάτες περί της κοινωνικής ωφελιμότητας της ανάπτυξης έχουν διαλυθεί από την πραγματικότητα της λεηλασίας της γης και της εκμετάλλευσης των ανθρώπων μέσα στις ταξικές σχέσεις που επιτάσσονται, προς όφελος των κυρίαρχων. Η ‹‹πράσινη›› μεταμόρφωση της ανάπτυξης έρχεται να διασφαλίσει την συνέχεια της λεηλασίας  με νέους όρους κοινωνικής συναίνεσης.
Η προπαγάνδα της ‹‹πράσινης›› ανάπτυξης, από το νεοσύστατο υπουργείο περιβάλλοντος και τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες και τράπεζες μέχρι οικολογικά ευαίσθητους δημοσιογραφικούς ομίλους και τις Μ.Κ.Ο., είναι μια απόπειρα εξασφάλισης της μέγιστης δυνατής συναίνεσης ώστε να καλλιεργηθούν αυταπάτες, ακόμα και σε επιφυλακτικά ή αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια απέναντι στους κεφαλαιοκρατικούς σχεδιασμούς, πως είναι δυνατός ο εξωραϊσμός του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος.
Η ‹‹πράσινη›› ανάπτυξη επιπλέον, είναι το πλαίσιο μέσω του οποίου προωθούνται νέες μορφές εκμετάλλευσης και ελέγχου. Οι νέες τεχνολογίες εξαγνίζονται φορώντας το νέο κουστούμι. Η απαξίωση της αυταξίας της φυσικής ζωής, η καθυπόταξή της σε τεχνοκρατικούς σχεδιασμούς και η εμπορευματοποίησή της εμβαθύνονται. Νέοι τρόποι λεηλασίας του φυσικού πλούτου, νέοι τρόποι ελέγχου των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και σχέσεων, όχι μόνο συγκαλύπτονται, αλλά και επινοούνται μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο της ‹‹πράσινης›› ανάπτυξης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι ενεργειακές βιομηχανικές ζώνες (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, σχέδια διασποράς ‹‹μικρών›› φραγμάτων σε όλα τα ποτάμια της χώρας), οι νέες βιομηχανικές πολιτείες, όπως το πρόγραμμα ‹‹Τεχνόπολις›› για τις παρυφές της Πάρνηθας, οι πρότυπες, εποπτευόμενες και αποστειρωμένες κοινότητες κατοικιών ή ζώνες κατανάλωσης και η τεχνοκρατική-αστυνομοκρατική ανάπλαση και διαχείριση του δημόσιου χώρου, πράσινου και μη, στις πόλεις. Το ιδεολόγημα της ‹‹πράσινης›› ανάπτυξης είναι ο άξονας της αναδιατύπωσης της κρατιστικής αντίληψης για τον φυσικό κόσμο, ώστε η αρπαγή των φυσικών πόρων και η κερδοσκοπική κεφαλαιοποίησή τους να προβάλλονται ως η λύση για την περιβαλλοντική κρίση.
Στον αντίποδα της αναπτυξιακής στρατηγικής κράτους και κεφαλαίου οξύνουμε τις αντιστάσεις, δυναμώνουμε την αλληλεγγύη μας, αποδομούμε τον λόγο της κυριαρχίας, ‹‹πράσινο›› ή μη, συνολικοποιώντας τον ανταγωνισμό με τις δομές που είναι υπαίτιες για την λεηλασία και την καταστροφή της φύσης και της κοινωνίας.
Ο χρόνος της προτεινόμενης συνάντησης-εκδήλωσης είναι για το Σάββατο 30 και την Κυριακή 31 Οκτωβρίου, στο Πολυτεχνείο. Το πρώτο απόγευμα θα αφορά τον αγώνα για την υπεράσπιση του ποταμού Αχελώου. Θα υπάρχει ενημερωτικό υλικό, έντυπα, φωτογραφίες, βίντεο για την εξέλιξη του καταστροφικού έργου, για τις κινητοποιήσεις στην περιοχή της Μεσοχώρας και τις παρεμβάσεις της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα, ενώ θα συζητηθούν οι προοπτικές της συνέχειας του αγώνα. Το απόγευμα της Κυριακής θα αφορά την συνάντηση και επικοινωνία των επιμέρους αγώνων, την συλλογική διερεύνηση της παρούσας συγκυρίας και τις προοπτικές του αγώνα ενάντια στην καταστροφή και λεηλασία της φύσης και της κοινωνίας. Θεωρούμε ότι ο κατάλληλος τρόπος για μια τέτοια διεργασία είναι μια ανοιχτή συζήτηση, κατά την οποία θα μπορούν να γίνουν οι ενημερωτικές παρεμβάσεις από τους συμμετέχοντες συντρόφους που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα και στη συνέχεια να διευρύνουμε την κουβέντα μας για το πώς οργανώνεται και ανανεώνεται η επίθεση στο φυσικό περιβάλλον και τους ελεύθερους χώρους μέσω νέων ιδεολογημάτων όπως η ‹‹πράσινη ανάπτυξη››.
Οι ενημερώσεις των συντρόφων/ισσών θεμιτό θα ήταν να συνεπικουρούνται από σχετικό έντυπο ή φωτογραφικό υλικό εκτιθέμενο στον χώρο της εκδήλωσης.
Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα (αυτοδιαχειριζόμενο στέκι-Αγρίνιο, πρωτοβουλία αγώνα από το λόφο του Στρέφη για τη γη και την ελευθερία, σύντροφοι/ισσες από την Άρτα, τα Τρίκαλα, την Πάτρα)
για επικοινωνία: axel.asa@hotmail.com
                    SyneleysiStrefi@riseup.net


Αναδημοσίευση από Πρωτοβουλία αγώνα από το Λόφο του Στρέφη για τη Γη και την Ελευθερία

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Χοιροστάσιο στην Ελλάδα

" Κατά τη διάρκεια βόλτας μας στα περίχωρα της Αττικής, μία έντονη και άσχημη μυρωδιά μας οδήγησε σε μία φάρμα εκτροφής χοίρων. Η ανακάλυψη της άθλιας αυτής εγκατάστασης έγινε τελείως τυχαία.

Αυτά που διαπιστώσαμε προσπαθήσαμε να τα καταγράψουμε με την κάμερα στο λιγοστό χρόνο που διαθέταμε και με κίνδυνο να μας ανακαλύψουν, καθώς εκείνη την ώρα βρισκόταν κόσμος στο εκτροφείο.

Διαπιστώσαμε απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις, πολύ βρώμικες συνθήκες, ένα περιβάλλον ψυχρό χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τα ζώα που τους στερεί τη δυνατότητα να ασκήσουν τις πιο βασικές φυσικές συμπεριφορές τους και φυσικά παντελή έλλειψη κτηνιατρικής φροντίδας. Το αποτέλεσμα είναι, τα ζώα αυτά να εμφανίζουν σημάδια ακραίου ψυχολογικού άγχους, επιθετική συμπεριφορά και κανιβαλισμό όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τα φαγωμένα αυτιά και τις αμυχές στα σώματά τους.

Καταγράψαμε θηλυκά γουρούνια τα οποία αφού υποβάλλονται σε συνεχείς εγκυμοσύνες, φυλακίζονται στα απάνθρωπα κλουβιά κύησης (gestation crates), τα οποία είναι μόλις λίγο μεγαλύτερα από το μέγεθός τους ώστε τα ζώα δεν μπορούν ούτε να γυρίσουν. Μπορούμε να φανταστούμε πόσο βασανιστικό είναι αυτό για τα ζώα.

Η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία προβλέπει ο χώρος σταυλισμού να είναι καθαρός, να υπάρχουν υλικά ώστε να μπορούν τα ζώα να απασχολούνται και να λαμβάνονται μέτρα όταν διαπιστώνεται επιθετική συμπεριφορά.

Φυσικά ακόμη και αν τηρούνταν όλα τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να καλυφθούν οι φυσικές ανάγκες των ζώων ούτε στο ελάχιστο.

Αυτή η κατάσταση αν και σίγουρα δεν είναι η χειρότερη που επικρατεί στα εκτροφεία ζώων, είναι η λογική επέκταση μίας βιομηχανίας, η οποία βλέπει τα ζώα ως μηχανές παραγωγής και όχι ως συναισθανόμενα όντα και είναι η καθημερινή πραγματικότητα για τα δισεκατομμύρια εκτρεφόμενα ζώα σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η κατάσταση θα υπάρχει, όσο συνεχίζεται η εκμετάλλευση ζώων και η ζήτηση για ζωικά προϊόντα.

Εμείς έχουν επιλέξει να απέχουμε από τη κατανάλωση ζωικών προϊόντων και ελπίζουμε και εσείς να κάνετε το ίδιο.

Δεν ξέρουμε αν η κάμερα μπορεί να αποδώσει τη θλίψη στα μάτια των ζώων, όμως σε εμάς θα μείνει αξέχαστη!

GO VEGAN!!! "

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από τα άτομα που τράβηξαν το βίντεο.
Δείτε το βίντεο εδώ

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Καταγγελία του Άρη Σειρηνίδη

Τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010 συνήλθε το συμβούλιο πλημμελειοδικών με θέμα την άρση ή παράταση της προφυλάκισής μου πέραν του 6μήνου, στο οποίο κλήθηκα να παραστώ αυτοπροσώπως. Μετά την είσοδό μου στον χώρο της συνεδρίας και την επιβεβλημένη αποδέσμευσή μου, η αστυνομική δύναμη που με συνόδευε όχι μόνο δεν αποχώρησε, όπως συνηθίζεται, αλλά ενισχύθηκε. Στο αίτημα των συνηγόρων μου να αποχωρήσουν, οι αστυνομικοί αντέτειναν γραπτή εντολή προϊσταμένου τους, που διέτασσε τη φρούρησή μου και εντός του χώρου της συνεδρίας, με το αιτιολογικό ότι «είμαι αναρχικός και ως τέτοιος ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια». Το έγγραφο αναγνώστηκε δημόσια από την πρόεδρο του συμβουλίου και κατόπιν ολιγόλεπτης σύσκεψης έγινε αποδεκτό, χωρίς ωστόσο, και παρά το αίτημα των συνηγόρων μου, να καταχωρηθεί στα πρακτικά.
Παράδειγμα, ανάμεσα στα αμέτρητα, του ρόλου της δικαστικής εξουσίας ως εντολοδόχου της αστυνομίας και του κατεξοχήν ολοκληρωτικού πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, το περιστατικό αυτό αποτελεί, παράλληλα, έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των μεθοδεύσεων που συνθέτουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της δίωξής μου. Μιας δίωξης πολιτικής και ταυτόχρονα πιλοτικής, καθώς στην περίπτωσή μου αυτό που δοκιμάζεται είναι η νομική επικύρωση και η κοινωνική νομιμοποίηση της χρήσης  γενετικού υλικού (DNA) ως αποκλειστικού τεκμηρίου για την απόδοση κατηγοριών.
Κοινώς, κρίνεται η δυνατότητα κατασκευής ενόχων, με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο τις επιστημονικοφανείς αποφάνσεις των  βιολογικών εργαστηρίων της ΓΑΔΑ.
Στο πλαίσιο αυτό, περιστατικά, όπως το παραπάνω, αποκτούν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Ακριβώς τη στιγμή που οι χωροφυλακίστικες τακτικές τείνουν χείρα βοηθείας στις «επιστημονικές», και συνεπώς «αδιάσειστες», αναλύσεις DNA, βρισκόμαστε στο σημείο που η δύσοσμη παράδοση της εγχώριας κρατικής καταστολής και του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού» συναντά τον ολοκληρωτισμό του μέλλοντος.

Άρης Σειρηνίδης

Πολιτικός κρατούμενος, Α΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού.

Αναδημοσίευση από indymedia

Βίντεο από εκτροφείο μινκ στην Ισπανία

Δείτε το βίντεο εδώ

Προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ The Cove

Προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ

The Cove
Ενημέρωση-συζήτηση για τα θαλάσσια θηλαστικά και τα άλλα φυλακισμένα είδη στο Αττικό Πάρκο
Σάββατο 23 Οκτωβρίου, 9:00
Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών, Χανιά

The Cove (2009, του Louie Psichoyos):

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα απέναντι σε θαλάσσια θηλαστικά διαδραματίζεται συστηματικά στην Ιαπωνία  με την ανοχή των κυβερνήσεων και των αρμόδιων φορέων.

Στον απομακρυσμένο όρμο Τaiji, οι ψαράδες εγκλωβίζουν χιλιάδες δελφίνια ετησίως, τα σφαγιάζουν, και έπειτα πουλάνε το φορτωμένο με ψευδάργυρο κρέας τους ή τα αιχμαλωτίζουν για να τα πουλήσουν σε δελφινάρια.

Βιντεοσκοπώντας με κρυφές κάμερες, η ομάδα του The Cove έφερε στο φως, μετά από χρόνια δουλειάς, όσα η ιαπωνική κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει με συνεχή ψεύδη και απαγορεύοντας την πρόσβαση, φωτογράφηση και καταγραφή στον όρμο-σφαγείο.

Στην ομάδα του Τhe Cove συνεργάζονται, μεταξύ άλλων, ο φωτογράφος Louie Psichoyos και ο Rick Ο’Barry, εκπαιδευτής των δελφινιών που έπαιζαν τον Φλίπερ στην ομώνυμη σειρά. Γνωρίζοντας από κοντά τα δελφίνια και ζώντας την παραβίαση των δικαιωμάτων τους μέσω της εμπορικής εκμετάλλευσης τους, ο Rick O’Barry παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στην απελευθέρωση τους και στην αποκάλυψη των βασανιστηρίων που κρύβονται πίσω από το «χαμογελαστό» τους πρόσωπο, και των συμφερόντων που οδηγούν εκεί.

Η απονομή του βραβείου Όσκαρ στο ντοκιμαντέρ και η προβολή του στις αίθουσες προκάλεσαν την οργή των ψαράδων του Τaiji και άλλων ομάδων, οι οποίες καταγγέλλουν την «υποκρισία» της Δύσης, που συγκινείται από το κυνήγι των δελφινιών, όμως σκοτώνει βοοειδή και χοίρους στα σφαγεία της.

Αναπόφευκτα ο σάλος που δημιούργησε το ντοκιμαντέρ έρχεται να αμφισβητήσει το σύστημα αντιλήψεων μας για τα άλλα είδη. Γιατί μας είναι ιδιαίτερα η σφαγή των δελφινιών τόσο αποκρουστική; Είναι τελικά η αντιμετώπιση του κάθε είδους αποτέλεσμα του πως μας έχουν μεγαλώσει; Αν είναι απλώς μια συνήθεια δεν είναι απαραίτητο να επανεξεταστεί αυτή τουλάχιστον ως βάρβαρη και καταστροφική;

Ταυτόχρονα το The Cove δεν μπορεί παρά να μας προβληματίσει και για τη στάση μας απέναντι σε εκείνους που κρατούν φυλακισμένα δελφίνια και άλλα θαλάσσια θηλαστικά, όπως και άλλα μη ανθρώπινα ζώα, στις εγκαταστάσεις-φυλακές του Αττικού Πάρκου. Γιατί επιτρέπεται να ονομάζεται η αιχμαλωσία, ο βασανισμός και η εμπορική εκμετάλλευση οποιουδήποτε ζώου «ευαισθητοποίηση του κοινού;»

                                                                                                                                  ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Κείμενο των τριών συλληφθέντων για την υπόθεση της ληστείας στα Ψαχνά Ευβοίας

 Είμαστε μάρτυρες μιας ιστορικής κομβικής  εξέλιξης ,ενός νέου ακόμα πιο καταστροφικού κόσμου που ανοίγεται μπροστά μας. Η επονομαζόμενη καπιταλιστική κρίση και η αδυσώπητη λεηλασία που την ακολουθεί, σηματοδοτούν μια νέα φάση του μητροπολιτικού πολέμου και των δυο καταστροφικών του όψεων. Της βίας και της βίας. Βίας ιδεολογικής, βίας κατασταλτικής. Μιλάμε για μια νέα φάση πολέμου ακριβώς γιατί αντιλαμβανόμαστε την εποχή που προηγήθηκε της κρίσης, εξίσου βάρβαρη και ισοπεδωτική. Ήταν εκείνη η αλησμόνητη εποχή της «αφθονίας», που προλόγιζε ύπουλα και υπομονετικά αυτό που ζούμε σήμερα. Ήταν ένας αδιάκοπος, «χαμηλής έντασης» πόλεμος, που επί δύο δεκαετίες κατάφερε να επεκταθεί μοιράζοντας όνειρα, ψευδαισθήσεις και ιδεολογία.
Ο δανεισμός, ως η τελευταία «εφεύρεση» για την παράταση ζωής του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, δεν ήταν μόνο οι γιάπηδες,οι στατιστικές και οι αριθμοί τους. Ήταν και αυτά.Κυρίως όμως ήταν η ιδεολογική προώθηση του τότε σύγχρονου τρόπου ζωής με δανεικά, που διαπέρασε,καθόρισε και μετάλλαξε το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Ήταν η κυρίαρχη γλώσσα και οι διαφημίσεις της.  Ήταν ο κυνισμός και το επί πτωμάτων κυνήγι της ευτυχίας, που μετέτρεψε τις μητροπόλεις σε απέραντα θέατρα του πολέμου. Το τρίπτυχο δύναμη, πλούτος και εξουσία,που έπρεπε με κάθε μέσο να επιτευχθεί, αποθεώθηκε διαταξικά σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και απενοχοποίησε ένα διαρκές έγκλημα απέναντι στους «άλλους». Τους αόρατους,τους απόκληρους, τους φτωχούς, τους μετανάστες. Μια βάρβαρη μάζα όπου μέσα της ο καθένας μόνος του και εναντίον όλων, μπορούσε να καταναλώνει, να εκμεταλλεύεται, να διοικεί, να διασκεδάζει και να βιάζει χωρίς ενοχές. Ήταν η εποχή του όλα επιτρέπονται. Όμως ήταν δανεική και όπως όλα, έτσι κι αυτή κάποτε τελειώνει.
 Η εποχή που ανατέλλει φέρνει μαζί της φτώχεια, δυστυχία και απαγορεύσεις. Είναι η εποχή του κενού που φτύνει στα μούτρα όσους ζουν με ψευδαισθήσεις. Και τώρα τι;  Τώρα που δεν υπάρχει τίποτα για να υποσχεθούν, μόνο θα διατάζουν. Η κυρίαρχη γλώσσα στάζει αίμα και η ρητορική με την οποία προωθούνται οι σαρωτικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κρίσης, είναι ρητορική πολεμική. Άμεση, βίαιη και ανελέητη. Η κήρυξη «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» και η υποχρέωση υπακοής σε ότι προστάζει το «εθνικό συμφέρον», δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Έχουμε πόλεμο. Το κράτος οχυρώνεται στήνοντας ένα απέραντο τείχος προστασίας γύρω του.Γιατί ξέρει ότι παρόλο που ακόμα επιβιώνει-τα υπολείμματα της «αφθονίας» των προηγούμενων δεκαετιών-, παρόλο που ακόμα η εξατομίκευση και η μοιρολατρεία απορροφούν την δυσαρέσκεια, παρόλο που ακόμα εμείς οι «από κάτω» δεν έχουμε συγκροτήσει ένα συμπαγές ανταγωνιστικό δυναμικό, δεν αργεί η στιγμή που η συσσωρευμένη οργή θα εκφραστεί. Και ύστερα θα εκραγεί. Έστω και αν είναι αδιέξοδη και αντιφατική θα εκραγεί. Και οι απεργίες που ποινικοποιούνται, οι τρομονόμοι που αναβαθμίζονται, οι αστικές ταραχές και ο στρατός που εκπαιδεύεται, οι εξοπλισμοί και τα κονδύλια που εγκρίνονται, οι πόλεις, οι γειτονιές, τα σπίτια, οι ίδιες οι ζωές μας που περικυκλώνονται, μας το αποδεικνύουν.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι διώξεις, οι συλλήψεις και οι φυλακίσεις όσων αγωνίζονται είναι αναπόφευκτες. Γιατί είναι τώρα που πρέπει, χτυπώντας εμάς, να σπείρουν το φόβο σε όσους ήδη σκέφτονται και είναι έτοιμοι να πράξουν, γιατί είναι τώρα που πρέπει να επιδείξουν την δήθεν παντοδυναμία τους,γιατί είναι τώρα που πρέπει να διακηρύξουν σαν μάταιο και αδιέξοδο, κάθε μορφής αγώνα.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο στόχαστρο γιατί το δίχως άλλο αυτό επιβάλλει η εποχή μας. Αυτό μπορεί να μας κάνει ευάλωτους και εκτεθειμένους, όμως σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει θύματα. Μάλλον  το αντίθετο.  Γι’αυτό μιλάμε για επιλογές και συνείδηση του αγώνα. Για την συνείδηση ότι από την στιγμή που ξεκινάς να αγωνίζεσαι, ξαναπαίρνεις την ζωή στα χέρια σου,ότι παύεις να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σαν θύμα. Ποτέ ξανά. Οριστικά. Το ξαναλέμε λοιπόν, έχουμε πόλεμο. Και με αυτό το δεδομένο θα αφηγηθούμε κι εμείς την δική μας ιστορία.
Την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου και σε μακρινή απόσταση από τα Ψαχνά Ευβοίας, όπου προηγουμένως είχε πραγματοποιηθεί ληστεία στην Εθνική Τράπεζα της περιοχής, μπάτσοι μας προσαγάγουν και μας οδηγούν στο Α.Τ  Αρτάκης. Ενώ δεν υπάρχει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο που να μας συνδέει με την συγκεκριμένη ληστεία, είναι η εξακρίβωση στοιχείων που αποκαλύπτει την «ταυτότητά» μας και δίνει συγκεκριμένη τροπή στα γεγονότα.Είναι οι συλλήψεις που είχαμε στο παρελθόν για εχθροπραξίες  προς  το καθεστώς,  που αποτέλεσαν το «ακλόνητο» στοιχείο για την εμπλοκή μας στην υπόθεση. Η άμεση μεταφορά μας στην ασφάλεια Χαλκίδας και η επιμονή των μπάτσων κατά τις ανακρίσεις να εστιάζουν στο παρελθόν μας, ήταν ενδεικτική των προθέσεών τους. Και αφού η παρουσία μας και μόνο στην ευρύτερη περιοχή της ληστείας δεν ήταν αρκετή, τα στοιχεία έπρεπε να εφευρεθούν. Τί  άλλο λοιπόν από τις γελοίες καταθέσεις κάποιων ρουφιάνων κατοίκων της περιοχής,  που «αναγνωρίζουν» τρόπους περπατήματος, μάρκες ρολογιών, ετικέτες σε μπουφάν και άλλα ευφάνταστα που τους υπαγόρευσαν οι ασφαλίτες της Χαλκίδας, αγωνιώντας να διεκπεραιώσουν την αποστολή που τους ανέθεσαν οι ανώτεροί τους από την Γ.Α.Δ.Α. Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε τρεις κατηγορούμενοι και οι δύο από εμάς προφυλακισμένοι,με ένα εξόφθαλμα ανυπόστατο κατηγορητήριο.
 Θα μπορούσαμε να καταγγείλουμε την αστυνομική αυθαιρεσία εναντίον μας και να κάνουμε επικλήσεις αθωότητας. Όμως για εμάς οι λέξεις δεν είναι ουδέτερες. Είναι φορτισμένες με νοήματα και λογικές. Συγκροτούν ολόκληρους κόσμους που ενίοτε είναι απόλυτα εχθρικοί μεταξύ τους. Οι λέξεις αναμετριούνται λοιπόν. Τι σημαίνει στους παράξενους καιρούς μας να καταγγέλεις την αυθαιρεσία; Για εμάς δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μια έμμεση πίστη στο μονοπώλιο των νόμων. Μια συναινετική παραδοχή, ότι η αυθαιρεσία δεν είναι στην ίδια τη φύση του συστήματος, αλλά έργο κάποιων επίορκων και διεφθαρμένων. Είναι μια αποπροσανατολιστική τακτική που κατευθύνει έντεχνα το πρόβλημα μακριά από την ρίζα. Σε αποκαλύψεις,σκάνδαλα, μεμονωμένα περιστατικά. Το σύστημα είναι μια εξ ολοκλήρου εγκληματική μηχανή και η βία και μόνο η βία είναι το λάδι που την συντηρεί. Όποιος ακόμα εξακολουθεί να το αγνοεί αυτό, ή είναι ύποπτος ή  εθελοτυφλεί.
Δεν θα επικεντρωθούμε λοιπόν στους μπάτσους που «υπερέβαλαν», στους εισαγγελείς που «αυθαιρέτησαν», στους δημοσιογράφους που «παραπληροφόρησαν». Αυτό που επιδιώκουμε είναι μέσα και από την δική μας ιστορία να περιγράψουμε τους σύγχρονους όρους καθυπόταξης. Να εκθέσουμε σε κοινή θέα αυτές τις μικρές ιστορίες, που απαρτίζουν το σύνολο του βάρβαρου κόσμου που μας περιβάλλει. Ο καθένας ας πάρει θέση για αυτά. Εμείς πήραμε την δική μας. Διεκδικούμε την άρση των κατηγοριών και την άμεση αποφυλάκισή μας , χωρίς να ζητιανεύουμε τίποτα. Δεν είμαστε θύματα, είμαστε κομμάτι των επιλογών μας. Για όσα κάναμε, για ότι δεν προλάβαμε, για άλλα που αφήσαμε. Ας μην ψάξει κανείς για «αθώους» ανάμεσά μας. Είμαστε από καιρό στο πλάι των κατ΄εξακολούθηση «ενόχων». Είμαστε πλάι στους φτωχοδιάβολους, στους μετανάστες, στους παραβατικούς, στους ληστές, στους «τρομοκράτες». Και θα παραμείνουμε εδώ.
Για το πριν, για το τώρα και για πάντα.
Αλέξανδρος Κόσσυβας
Μιχάλης Τραϊκάπης
( προφυλακισμένοι στην Α’ Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού )
Μαρία Οικονόμου
(κατηγορούμενη για την ίδια υπόθεση)

Αναδημοσίευση από indymedia


Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Πορεία αλληλεγγύης στις φυλακές Κορυδαλλού

Τα γεγονότα για την υπόθεση του Ε.Α είναι λίγο έως πολύ σε όλους μας γνωστά. Οι τηλεδίκες στα παράθυρα, οι διασυρμοί αγωνιστών σε ΜΜΕ και ρουφιανομπλόγκς δίνουν και παίρνουν μετά τις συλλήψεις των 6 αγωνιστών, ενώ το δημοσιοκαφρικό παραλήρημα συνοδεύεται από τις χολυγουντιανές σκηνές που συνοδεύουν τις μεταγωγές των κρατουμένων απο τα κολαστήρια της ΓΑΔΑ στην Ευελπίδων και αντίστροφα.
Ο κρατικός μηχανισμός σε πλήρη λειτουργία εξαπολύει προγκρόμ κατά του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, τόσο με ...διαρροές από την ΓΑΔΑ που αφορούν συγκεκριμένους αγωνιστές όσο και απο τα ΜΜΕ που δεν σταματούν να διαρρέουν ψεύτικες ειδήσεις και πληροφορίες από τα παπαγαλάκια των μπάτσων που δεν αργούν όμως να αποκαλυφθούν ως μπανανόφλουδες.
Οι κινήσεις αλληλεγγύης τόσο στα δικαστήρια αλλά και στα μέρη όπου οι δοσίλογοι της αντιτρομοκρατικής επιλέγουν να εισβάλλουν είναι ακαριαίες μαζικές και άμεσες, τόσο που οι χαφιέδες των ΜΜΕ αναρωτιούνται ποιοι πραγματικά και για ποιους λόγους στηρίζουν "τρομοκράτες" όπως αυτοί ήδη έχουν αποφανθεί στα δελτία ειδήσεων ,που γίνονται σε ζωντανές συνδέσεις με την αίθουσα ανακοινώσεων της ΓΑΔΑ ,για τους 6 συλληφθέντες.
Οι 3 αγωνιστές, Μαζιώτης-Ρούπα-Γουρνάς αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή τους στον Ε.Α ενώ οι Κορτέσης-Νικητόπουλος-Σταθόπουλος προφυλακίζονται με γνώμονα τις προσωπικές και φιλικές τους σχέσεις με τους 3 πρώτους.
Η αλληλεγγύη μας δεν έχει όρια και δεν περιορίζεται από τείχους φυλακών και κρατητήρια.
Ο αγώνας μας θα περάσει πάνω από στημένα κατηγορητήρια, "αδιάψευστα στοιχεία" που δεν βρέθηκαν ποτέ και δημοσιογραφικά παραληρήματα.

Την Τρίτη 19 Οκτωβρίου αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, αναρχικοί και αναρχικές θα μεταδώσουμε το αίσθημα και το μήνυμα της αλληλεγγύης μέσα από τα σιδερόφραχτα τείχη της δημοκρατίας.

Κανένας σύντροφος δεν είναι μόνος-Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ,
ΤΡΙΤΗ 19/10 και ώρα 18.00 στην πλατεία Ελευθερίας για τις φυλακές Κορυδαλλού
Αναδημοσίευση από το blog see you on the barricades

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ο Δεκέμβρης και το μετά

Ζήσαµε µια εξέγερση. Μια εξέγερση µε κοινωνικο-ταξικά χαρακτηριστικά και µε έντονα συνυπάρχοντα στοιχεία, από τη γέννησή της ως και τη σταδιακή υποχώρησή της, πράγµατα που λίγο-πολύ χαρακτηρίζουν τους στόχους και τους τρόπους δράσης του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου.
Ο δεκαπεντάχρονος µαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός µετά από τον πυροβολισµό του αστυνοµικού Επαµεινώνδα Κορκoνέα. Η φρίκη της δολοφονίας ενός δεκαπεντάχρονου από τη σφαίρα ενός κατασταλτικού οργάνου στους δρόµους των Εξαρχείων επιστρέφει 22 χρόνια µετά τον χαµό του Μιχάλη Καλτεζά. Τότε, η δολοφονία έγινε, σύµφωνα µε τον δολοφόνο Μελίστα, «εν βρασµώ», τώρα η δολοφονία έγινε κυριολεκτικά εν ψυχρώ. Τότε η δολοφονία έγινε στην οδό Στουρνάρη, έξω από το Πολυτεχνείο, «σύµβολο» των συγκρούσεων αναρχικών και νεολαίων µε τις δυνάµεις καταστολής, τώρα έγινε στον πεζόδροµο της οδού Μεσολλογγίου, «σύµβολο» του ανοιχτού χώρου µαζέµατος του αντίστοιχου σηµερινού κόσµου.
Ασφαλώς, δεν είναι οι θεσµικοί εκπρόσωποι του κρατικού µηχανισµού που έδωσαν τη διαταγή στους συγκεκριµένους δολοφόνους να πυροβολήσουν θανάσιµα. Αυτό που συνέβη είναι η ψύχωση, ο κοµπλεξισµός και µία συντηρητική έως και ακροδεξιά αντίληψη, το µίσος για τα «κωλόπαιδα» που κάνουν πορείες και απειλούν τα «πατροπαράδοτα», να οδηγήσουν αυτούς τους δύο µπάτσους να πυροβολήσουν εναντίον µίας οµάδας παιδιών επειδή τους έβρισαν και ίσως τους πέταξαν και ένα-δυο άδεια µπουκάλια ή τενεκεδάκια µπύρας για να «σπάσουν τον τσαµπουκά» στον πεζόδροµο. Τα πολυάριθµα και καθόλου «µεµονωµένα» περιστατικά άγριας βιαιότητας κατασταλτικών οργάνων εναντίον διαδηλωτών, νεολαίων, µεταναστών, αγωνιζόµενων κατοίκων, κλπ εκτρέφουν στους κόλπους της ελληνικής αστυνοµίας όλη αυτή τη σαπίλα, η οποία ενίοτε γίνεται και κυριολεκτικά δολοφονική.
Σάββατο 6 Δεκεµβρίου, ώρα 9 µ.µ., Εξάρχεια. Ο αστυνοµικός-ειδικός φρουρός Επ. Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει τον µαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Γύρω από το δεκαπεντάχρονο νεκρό παιδί λιποθυµούν άλλα νεαρά παιδιά από την παρέα του. Υπάρχει µία σύγχυση για το τι έχει συµβεί και πόσοι έχουν πυροβοληθεί. Όλοι οι αυτόπτες µάρτυρες µιλούν για δύο αστυνοµικούς που κινήθηκαν προς τη συγκεκριµένη παρέα, την προκάλεσαν φραστικά και στη συνέχεια ο ένας εξ αυτών πυροβόλησε απευθείας προς εκείνην. Διµοιρία των ΜΑΤ και άλλα όργανα κρατικής καταστολής κλείνουν την οδό Μεσολογγίου και αρχίζουν να εκτοπίζουν τον παρευρισκόµενο κόσµο προς την πλατεία Εξαρχείων. Η στάση των αστυνοµικών, παρόλο το νεκρό ήδη δεκαπεντάχρονο παιδί, είναι απίστευτα προκλητική. Ξεκινούν οι πρώτες συµπλοκές στην πλατεία Εξαρχείων. Στο Πολυτεχνείο αρχίζουν να µαζεύονται αρκετοί αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, οι οποίοι και καταλαµβάνουν το χώρο του ιδρύµατος. Στην πρώτη κουβέντα που γίνεται εκεί υπάρχουν συγκεχυµένες απόψεις και εκτιµήσεις που οι περισσότερες –είναι αλήθεια– δεν µπορούσαν να προβλέψουν όλην αυτήν την έκρηξη που ακολούθησε. Οι συγκρούσεις εξαγριωµένων νεολαίων και συντρόφων µε τις δυνάµεις καταστολής είχαν ήδη επεκταθεί σε όλο το µήκος της οδού Στουρνάρη, από το Πολυτεχνείο έως και την πλατεία Εξαρχείων. Την ίδια στιγµή, µία µεγάλη οµάδα (περίπου 150 αντιεξουσιαστών) συγκεντρώθηκε στην περιοχή του Μοναστηρακίου-Ψυρρή και προκάλεσε σοβαρότατες υλικές καταστροφές σε µεγάλα καταστήµατα και τράπεζες της οδού Ερµού και άλλων παραπλήσιων δρόµων, ενώ πραγµατοποιήθηκε και επίθεση στο αστυνοµικό τµήµα Ακροπόλεως που βρίσκεται στην ίδια περιοχή. Παράλληλα, σχηµατιζόταν ήδη µία πορεία στους κεντρικούς δρόµους της Αθήνας από µέλη κυρίως αριστερών οργανώσεων, η οποία µετά από σύγκρουση µε τις δυνάµεις καταστολής καταλήγει στο χώρο της Νοµικής, ο οποίος καταλαµβάνεται. Το κέντρο της Αθήνας είχε ήδη πια καταληφθεί από ανθρώπους οργισµένους µε τη δολοφονία του Αλέξη, οι οποίοι µε κάθε ευκαιρία συγκρούονταν µε τα ΜΑΤ. Το ίδιο βράδυ αναρχικοί που έρχονται από άλλες περιοχές της Αθήνας στο κέντρο, αποφασίζουν να καταλάβουν την ΑΣΟΕΕ.
Αντίστοιχες συγκρούσεις γνώρισαν την ίδια νύχτα και άλλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, ο Βόλος και τα Χανιά. Ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν τα µεσάνυχτα συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στις διάφορες καταλήψεις και πολιτικές οµάδες της πόλης, φοιτητές και ανένταχτοι που ενηµερώθηκαν για το συµβάν και αντέδρασαν άµεσα. Εξαγριωµένοι νεολαίοι εισβάλλουν στα έργα του µετρό επί της οδού Εγνατίας και προµηθεύονται πέτρες, αξίνες, σφυριά και αρχίζουν τις καταστροφές. Ξεκινάει αυθόρµητη πορεία προς την Καµάρα που κατευθύνεται προς το Α.Τ. Λευκού Πύργου, το οποίο και δέχεται επίθεση.
Μέσα στις πρώτες ώρες µετά τη δολοφονία του Αλέξη, το ελληνικό κράτος βρισκόταν αντιµέτωπο µε µία αντιεξουσιαστική εξέγερση σε όσες µεγάλες πόλεις έχουν παρουσία πυρήνες αντιεξουσιαστικής δράσης, ενώ ασφαλώς στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη ήδη συµµετείχαν εξ αρχής στα γεγονότα χιλιάδες κόσµου νεολαίων αλλά και τµηµάτων της λεγόµενης άκρας αριστεράς.
Το πρωί της Κυριακής, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ είχε καλέσει συγκέντρωση µπροστά από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, επί της οδού Πατησίων. Στην πορεία συµµετείχαν πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι (για την ακρίβεια αυτών των αριθµών δεν είµαστε καθόλου σίγουροι) και η κατεύθυνσή της ήταν µέσω της λεωφόρου Αλεξάνδρας προς τη ΓΑΔΑ. Με το ξεκίνηµα της πορείας, ξεκίνησαν οι επιθέσεις του κόσµου σε παρακείµενες τράπεζες, ενώ µε την πρώτη εµφάνιση των ΜΑΤ ξεκίνησε ένας άγριος και γενικευµένος πετροπόλεµος. Την ίδια στιγµή, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, τράπεζες και σουπερµάρκετ επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας παραδόθηκαν στις φλόγες. Η πορεία κατάφερε να φτάσει µέχρι το ύψος του κτιρίου του Αρείου Πάγου, όπου και ανακόπηκε από ισχυρές δυνάµεις καταστολής. Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν και σταδιακά µεταφέρθηκαν γύρω από τους δρόµους των κατειληµµένων πανεπιστηµιακών κτιρίων και των Εξαρχείων, όπου και κράτησαν µέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τη µέρα αυτή, ουσιαστικά στους δρόµους βρέθηκαν κατά βάση όλοι εκείνοι που µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται µε τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο καθώς και µε τον χώρο της αριστεράς, µε εξαίρεση το ΚΚΕ.
Στη Θεσσαλονίκη οργανώνεται νέα πορεία µε συµµετοχή περίπου 2000 ανθρώπων που καταλήγει και πάλι σε επιθέσεις στα Α.Τ. Λευκού Πύργου και Άνω Πόλης. Την ίδια µέρα αντιεξουσιαστές και φοιτητές καταλαµβάνουν τη Σχολή Θεάτρου στο κέντρο της πόλης (Εγνατία). Από εκείνη τη µέρα θα αποτελέσει ένα από τα κέντρα συνεύρεσης και οργάνωσης δράσεων για τον κόσµο της Θεσσαλονίκης. Γίνεται, επίσης, κατάληψη του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης από αριστερά φοιτητικά σχήµατα και ανεξάρτητους.
Ωστόσο η πραγµατική συνθήκη εξέγερσης ήρθε το πρωί της Δευτέρας από τους µαθητές. Εκείνο το πρωί, αυθόρµητα και εντελώς αυτοοργανωµένα, οι µαθητές σε πάρα πολλές πόλεις και κωµοπόλεις κυριολεκτικά σε όλη την Ελλάδα µαζεύτηκαν στα σχολεία τους και στη συνέχεια διαδήλωσαν προς τα αστυνοµικά τµήµατα ή τα κρατικά κτίρια της περιοχής τους. Ακόµα και παιδιά του δηµοτικού σχολείου φώναζαν το σύνθηµα «µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Ο χαρακτήρας όλων αυτών των µαθητικών πορειών ήταν επιθετικός και δεκάδες αστυνοµικά τµήµατα δέχτηκαν επίθεση µε πέτρες και χρώµατα εκείνο το πρωί αλλά και τις επόµενες µέρες. Σε όλη την Ελλάδα, η µαθητική νεολαία έδωσε κι αυτή µία µεγαλειώδη απάντηση στη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη. Εκτός από την Αθήνα, επιθετικά κινήθηκαν και µαθητές σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, η Κέρκυρα, η Ρόδος, τα Τρίκαλα, η Καρδίτσα, η Λαµία, το Ηράκλειο, τα Χανιά, η Βέροια, η Καστοριά, η Ξάνθη, κ.α.. Από το πρωί εκείνης της Δευτέρας και για αρκετές µέρες, σε πολλές περιπτώσεις και µέχρι τα Χριστούγεννα, εκατοντάδες σχολείων βρίσκονταν υπό κατάληψη.
Το απόγευµα, επήλθε η γενίκευση της βίαιης έκρηξης. Σε πάρα πολλές πόλεις έγιναν πρωτοφανούς µεγέθους συγκεντρώσεις και πορείες, οι οποίες οδήγησαν σε νέες επιθέσεις σε τράπεζες και σε συγκρούσεις µε τις δυνάµεις καταστολής. Η πορεία που έγινε στο κέντρο της Αθήνας ήταν επίσης κάτι το πρωτοφανές. Πάνω από είκοσι χιλιάδες κόσµου βρέθηκε στη συγκέντρωση που καλέστηκε στα Προπύλαια, στις 6 µ.µ. εκείνο το απόγευµα της 8ης Δεκέµβρη. Ο οργισµένος κόσµος, αποτελούµενος από ανθρώπους όλων των ηλικιών και ασφαλώς στην πλειονότητά τους από νέους ανθρώπους, είχε καταλάβει το κέντρο της Αθήνας. Οι αστυνοµικές δυνάµεις, έχοντας το πρωί δεχτεί πλήθος επιθέσεων σε τοπικά αστυνοµικά τµήµατα από µαθητές αλλά και λόγω του τεράστιου όγκου της διαδήλωσης, είχαν ταµπουρωθεί στα αστυνοµικά τµήµατα και ασφαλώς γύρω από τα κυβερνητικά κτίρια (κοινοβούλιο, µέγαρο Μαξίµου, κλπ). Ξεχωριστή συγκέντρωση έκανε στην Οµόνοια το ΚΚΕ.
Στην πορεία αυτή, επικρατούσε ολοκληρωτικά το ανεξέλεγκτο. Οι τράπεζες και τα κρατικά κτίρια παραδίδονταν στις φλόγες µε απίστευτη ταχύτητα, το ίδιο και οι βιτρίνες των καταστηµάτων στους κεντρικούς δρόµους της πόλης. Η ρίψη των πρώτων δακρυγόνων στην Οµόνοια από τις δυνάµεις καταστολής σήµανε και την απαρχή ενός νέου και ίσως του πιο έντονου κύκλου συγκρούσεων των Δεκεµβριανών. Η διάλυση της πορείας από την αστυνοµία ήταν µία πολύ δύσκολη υπόθεση τόσο λόγω του όγκου της όσο και λόγω της βιαιότητας του µεγαλύτερου τµήµατός της. Μία προσπάθεια της αστυνοµίας να το πετύχει στο ύψος της πλατείας Κλαυθµώνος δεν απέδωσε τα αναµενόµενα γι' αυτήν. Η πορεία είχε ήδη φτάσει στην πλατεία Συντάγµατος, όπου τα µεγάλα ξενοδοχείου δέχονταν επίθεση, ενώ λίγα λεπτά αργότερα το µεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Δήµου Αθηναίων, από στολισµένο σύµβολο της χριστουγεννιάτικης εµπορικής φιέστας θα µετατρεπόταν –φλεγόµενο πια- σε διεθνώς γνωστό σύµβολο της ελλαδικής εξέγερσης.
Το µπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν επικεφαλής της πορείας, προσπαθώντας να αποκλιµακώσει την κατάσταση, πορεύτηκε προς την οδό Φιλελλήνων, αποµακρύνοντας έτσι το σώµα της πορείας από τη Βουλή. Στη συµβολή µάλιστα της Φιλελλήνων µε τη λεωφόρο Αµαλίας, δεν έστριψε αριστερά προς τη Βουλή και το Σύνταγµα, αλλά δεξιά προς τους στύλους του Ολυµπίου Διός, αποµακρυνόµενο πλέον το συντοµότερο από τον τόπο των συγκρούσεων. Η αστυνοµία το µόνο που µπορούσε να κάνει ήταν όχι να διαλύσει αλλά να κατακερµατίσει την πορεία σε µικρότερα κοµµάτια προκειµένου στη συνέχεια να τα διαλύσει. Το αποτέλεσµα ήταν µεγάλα κοµµάτια της πορείας να σκορπιστούν σε όλο το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας, να εξαπλωθούν οι οδοµαχίες και να αυξηθούν οι καταστροφές τραπεζών, κρατικών κτιρίων και καταστηµάτων κυρίως αλυσίδων. Στα στενά γύρω από του Μακρυγιάννη και προς τη λεωφόρο Συγγρού στήθηκαν οδοφράγµατα. Η Αθήνα αλλά και όλη η Ελλάδα εκείνο το βράδυ έζησε τα νέα Δεκεµβριανά. Πιο συγκεκριµένα, στη Θεσσαλονίκη, από τις 8 του Δεκέµβρη, γίνονται διάφορες καταλήψεις σε σχολές του ΑΠΘ και του ΠαΜακ, καθώς και σε αµέτρητα σχολεία. Το ίδιο γίνεται και µε διάφορους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθµούς.
Την Τρίτη 9 Δεκεµβρίου, έγινε στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου η κηδεία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Στην κηδεία, συγκεντρώθηκαν πάνω από χίλιοι πεντακόσιοι άνθρωποι, ως επί το πλείστον µαθητές. Οι δυνάµεις καταστολής ήρθαν σε ορατή απόσταση µε τους συγκεντρωθέντες και αυτό προκάλεσε την απαρχή νέων συγκρούσεων σε δρόµους της Νέας Σµύρνης και του Παλαιού Φαλήρου. Πριν από την κηδεία, αστυνοµικοί είχαν περάσει από όλα τα µαγαζιά των περιοχών της Νέας Σµύρνης και του Αγίου Δηµητρίου και είπανε στους καταστηµατάρχες να κλείσουν τα µαγαζιά τους γιατί από εκεί θα περάσουν οι διαδηλωτές µετά την κηδεία και κινδυνεύουν από εκείνους. Η αστυνοµία, σε συνδυασµό µε τα τηλεοπτικά µέσα, προσπάθησε εξαρχής µε διάφορους τρόπους να «ξυπνήσει» τα µικροαστικά και φοβικά αντανακλαστικά των µικροµεσαίων στρωµάτων, προκειµένου εκείνα να στραφούν κατά του εξεγερµένου τµήµατος της κοινωνίας. Στην περίπτωση µάλιστα της Πάτρας και της Λάρισας, «αγανακτισµένοι» καταστηµατάρχες µε τη σύµπραξη ακροδεξιών έκαναν πογκρόµ στους δρόµους των πόλεων χτυπώντας νεολαίους και ξένους. Σπουδαία κίνηση ήταν, το µεσηµέρι εκείνης της µέρας, η είσοδος µέσα στο κτίριο της ελληνικής τηλεόρασης µίας οµάδας ανθρώπων, οι οποίοι κατόρθωσαν να διακόψουν την κανονική ροή των µεσηµεριανών ειδήσεων που εκείνη την ώρα µετέδιδε οµιλία του πρωθυπουργού και κατάφεραν να αναρτήσουν µέσα στο στούντιο πανό σχετικά µε την εξέγερση και την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες των ηµερών εκείνων. Αυτή η ενέργεια ανέδειξε συµβολικά –αλλά και πραγµατικά- ότι όταν ο κόσµος το επιθυµεί, τίποτε δεν µπορεί να µείνει απρόσβλητο.
Η Τετάρτη 10 Δεκεµβρίου ήταν µία ιδιαίτερα σηµαντική µέρα για την πορεία της εξέγερσης. Αρκετές µέρες πριν συµβεί το δολοφονικό συµβάν στα Εξάρχεια, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ είχαν εξαγγείλει για τη συγκεκριµένη µέρα γενική απεργία και συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγµατος. Κάτω από τον φόβο της γενίκευσης νέων συγκρούσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ διέσχισε µε χαρακτηριστικά γελοία ταχύτητα το διάστηµα µεταξύ του τόπου προσυγκέντρωσης (πλατεία Κλαυθµώνος) και συγκέντρωσης (πλατεία Συντάγµατος), ενώ, κατόπιν µίας πολύ σύντοµης οµιλίας του προέδρου της ΓΣΕΕ Παναγόπουλου, οι λιγοστοί καθεστωτικοί συνδικαλιστές και τα µπλοκ των αριστερών κοµµάτων και οργανώσεων αποχώρησαν. Μπροστά στην πλατεία Συντάγµατος έµειναν για πολύ ώρα εκατοντάδες µαθητών αντιµέτωπες µε ισχυρές αστυνοµικές δυνάµεις. Πίσω µάλιστα από τις πράσινες και µπλε στολές των κατασταλτικών οργάνων βρίσκονταν πλέον και οι µαύρες των ΕΚΑΜ. Ασφαλώς, και αυτή η συγκέντρωση διαλύθηκε µετά από ένταση µε τις δυνάµεις καταστολής. Σε ένα άλλο σηµείο της πόλης, στα Δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων, µία οµάδα περίπου 150 αντιεξουσιαστών επιτέθηκε στις αστυνοµικές δυνάµεις που βρίσκονταν εκεί. Εκείνη τη στιγµή, στο χώρο των δικαστηρίων βρισκόταν ο δολοφόνος του παιδιού Επ. Κορκονέας.
Τα έως τότε σηµεία αναφοράς της εξέγερσης είχανε ήδη αποκρυσταλλωθεί και ήταν οι τρεις κατειληµµένοι χώροι του Πολυτεχνείου, της ΑΣΟΕΕ και της Νοµικής. Στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν ορισµένες οµάδες αναρχικών και αρκετοί άλλοι πολιτικοποιηµένοι ή µη, εκτός πολιτικών συλλογικοτήτων εξεγερµένοι, η κατάληψη της ΑΣΟΕΕ ήταν το σηµείο αναφοράς του µεγαλύτερου τµήµατος του σηµερινού αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου, ενώ στη Νοµική βρίσκονταν οι οργανώσεις της προ-ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της νυν εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και µαζί τους η οργάνωση της Αντιεξουστικής Κίνησης. Στη Θεσσαλονίκη, βασικό σηµείο αναφοράς στάθηκε η κατάληψη της σχολής Θεάτρου. Ταυτόχρονα οι πορείες συνεχίζονταν σε τακτική βάση µε τη ίδια µαζικότητα αλλά αυτό που αρχίζει και αλλάζει είναι η στάση των ΜΜΕ και της αστυνοµίας, η οποία και αρχίζει να χρησιµοποιεί για συλλήψεις οµάδες ασφαλιτών.
Από την Τετάρτη το βράδυ, θα µπορούσε κάποιος να πει πως η συνέχιση της εξέγερσης άρχιζε να καθορίζεται εν µέρει περισσότερο από τις οργανωµένες πολιτικές δυνάµεις, αφού το στοιχείο της ανεξέλεγκτης και διάχυτης στους δρόµους σύγκρουσης άρχιζε να περιορίζεται αλλά ασφαλώς όχι να χάνεται. Όσοι επρόκειτο να συγκρουστούν, το έπραξαν. Από τη στιγµή που πέρα από τη µαθητική-φοιτητική νεολαία και ένα µεγάλο τµήµα νέων εργαζόµενων δεν έγινε εφικτό η εξέγερση να εισχωρήσει µέσα στους εργασιακούς χώρους ως κάτι παραπάνω από κύριο αντικείµενο συζήτησης µεταξύ των συναδέλφων, έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος να ανοίξει ακόµα περισσότερο την κοινωνική της αναφορά, δίχως ασφαλώς να χαθεί το βασικό της χαρακτηριστικό γνώρισµα, η επιθετική στάση και δράση στους κυρίαρχους κρατικούς και καπιταλιστικούς θεσµούς και µηχανισµούς.
Αυτήν τη νέα διάσταση στη δράση των εξεγερµένων έδωσε η κατάληψη του δηµαρχείου Αγίου Δηµητρίου, το πρωί της Πέµπτης 11 Δεκεµβρίου από 40 περίπου συντρόφους από τις περιοχές της νότιας Αθήνας, στην οποία θα αναφερθούµε πιο κάτω αναλυτικότερα. Την ίδια µέρα, σηµειώθηκαν τουλάχιστον δέκα επιθέσεις σε αστυνοµικά τµήµατα µε πέτρες ως κατάληξη µαθητικών πορειών σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Το απόγευµα, στο κέντρο έγινε νέα συγκέντρωση και πορεία, ενώ οι καταλήψεις των τριών πανεπιστηµιακών χώρων συνέχιζαν να αποτελούν σηµεία αναφοράς και οι γύρω δρόµοι τους πεδία συµπλοκών µεταξύ εξεγερµένων και κατασταλτικών δυνάµεων. Το σύνθηµα που προωθείται από τις καταλήψεις της ΑΣΟΕΕ και του απελευθερωµένου δηµαρχείου Αγίου Δηµητρίου είναι «όλοι στους δρόµους!».
Η κατάληψη στο δηµαρχείο Αγίου Δηµητρίου άνοιξε ένα νέο κύκλο καταλήψεων, όχι σε πανεπιστηµικούς χώρους, αλλά σε δηµοτικά κτίρια σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, όπως στο Χαλάνδρι, στη Νέα Σµύρνη, στο Περιστέρι, κ.α. Παράλληλα, ξεκίνησαν να γίνονται αρκετές πορείες και συνελεύσεις όχι µόνο στις παραπάνω αλλά και σε άλλες περιοχές της Αθήνας (Βύρωνας, Καισαριανή, Ζωγράφου, Ν. Φιλαδέλφεια, κλπ). Ο κύκλος αυτός άνοιξε και στη Θεσσαλονίκη. Στις 15 Δεκεµβρίου καταλαµβάνεται το Δηµαρχείο Συκεών και το ίδιο βράδυ καλείται λαϊκή συνέλευση µεσα στην αίθουσα που συνεδριάζει το Δηµοτικό Συµβούλιο µε τη συµµετοχή άνω των διακοσίων ανθρώπων, κατοίκων και µη του Δήµου. Στις 17 Δεκεµβρίου γίνεται η πρώτη συνέλευση κατοίκων Ανω Πόλης στη Δηµοτική Βιβλιοθήκη Άνω Πόλης (πρώην κατάληψη Βίλα Βαρβάρα), µε τη συµµετοχή περίπου 150 ατόµων. Και οι δύο συνελεύσεις συνεχίζουν τη δράση τους ως σήµερα µε αρκετά όµως µικρότερο αριθµό συµµετεχόντων.
Σε αυτό το σηµείο αρχίζει να διαφαίνεται µε παρέµβαση σε καλλιτεχνικές παραστάσεις αλλά και αλλού µία ακόµα συνιστώσα της εξέγερσης, εκείνη µίας οµάδας ανθρώπων από τον καλλιτεχνικό χώρο και µε αντιεξουσιαστικό χρώµα στα πανό που αναρτούν.
Οι καταλήψεις δηµοτικών κτιρίων και εκείνες των τριών πανεπιστηµιακών χώρων συνεχίστηκαν και τις επόµενες µέρες. Στη Θεσσαλονίκη στις 20 Δεκεµβρίου καταλαµβάνεται το Ολύµπιον (Πλατεία Αριστοτέλους, σε ένα από τα πιο κεντρικά σηµεία της πόλης) και γίνονται ανοιχτές προβολές πολιτικών ντοκιµαντέρ και ταινιών κατά τη διάρκεια της ηµέρας. Το βράδυ καλείται ανοιχτή συνέλευση, η οποία θα µπορούσαµε να πούµε ότι ήταν και από τις µεγαλύτερες που έγιναν µέσα στο Δεκέµβρη στη Θεσσαλονίκη. Σηµαντικό να αναφερθεί ότι κατά τη διάρκεια της ηµέρας µοιραζόταν το πρώτο για εκείνη τη χρονική στιγµή έντυπο αντιπληροφόρησης και µε µια προσπάθεια καταγραφής των γεγονότων όπως είχαν µέχρι τότε, ο Κουκουλοφόρος.
Μία νέα διάσταση του αγώνα δόθηκε στην Αθήνα το πρωί της Τετάρτης 17 Δεκέµβρη µε την κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ. Το προηγούµενο βράδυ είχε συσταθεί συνέλευση εργαζοµένων που συµµετείχαν στην εξέγερση, η οποία θέλοντας να διαλύσει το µύθο που πλασαριζόταν από τις κρατικές αρχές και τα ΜΜΕ περί του αποκλειστικά νεανικού-µαθητικού χαρακτήρα της εξέγερσης και αποχής των εργαζοµένων από αυτή και σε µια συνειδητή προσπάθεια τόσο έµπρακτης κριτικής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, όσο και διεύρυνσης του αγώνα, αποφασίζει να ονοµαστεί Γενική Συνέλευση Εξεγερµένων Εργατών και να καταλάβει το κτίριο του ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου της χώρας. Την ίδια µέρα, συµπλοκές µε δυνάµεις καταστολής έγιναν µετά από πορεία στην Καισαριανή, ενώ πλήθος συγκεντρώσεων έγινε και σε πολλά άλλα σηµεία της Αθήνας.
Από την κατάληψη της ΓΣΕΕ, πέρασαν πολλοί εργαζόµενοι. Ανάµεσα σ' αυτούς, πέρασε και η συνδικαλίστρια καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα. Λίγες µέρες µετά, στις 23 Δεκέµβρη, η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε επίθεση µε βιτριόλι από µπράβους, την ώρα που επέστρεφε σπίτι της από τη δουλειά της. Έκτοτε, νοσηλεύεται στο νοσοκοµείο του Ευαγγελισµού έχοντας πάθει σοβαρές και ανεπανόρθωτες βλάβες στο πρόσωπο και σε εσωτερικά όργανα. Τέσσερις µέρες µετά την επίθεση, πραγµατοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το νοσοκοµείο και δηµιουργείται η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Κωνστ. Κούνεβα, η οποία και πραγµατοποιεί άµεσα κατάληψη στα κεντρικά γραφεία του ΗΣΑΠ στην Οµόνοια. Η κατάληψη της ΓΣΕΕ και η δολοφονική επίθεση κατά της Κ. Κούνεβα οδήγησαν, µέσα στις επόµενες µέρες, στην κατάληψη των εργατικών κέντρων της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, των Ιωαννίνων, του Ηρακλείου και της Ξάνθης από οµάδες αλληλέγγυες τόσο στις δεκάδες των συλληφθέντων της εξέγερσης όσο και στην Κ. Κούνεβα.
Από εκείνες τις πρώτες µέρες της φετινής χρονιάς και µέχρι σήµερα, υπάρχει µία συνεχής δραστηριοποίηση αυτοοργανωµένων τοπικών κινήσεων οι οποίες διαµορφώνουν τον λόγο και τη µορφή δράσης τους µέσα από αµεσοδηµοκρατικές διαδικασίες και ανοιχτές, λαϊκές συνελεύεσεις, ενώ έχουν ανοίξει πολλά νέα και σηµαντικά µέτωπα αγώνα. Παράλληλα, κινήσεις όπως η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Κ.Κούνεβα έχουν συµβάλει ιδιαίτερα στην ανάδειξη µίας αυτοοργανωµένης ταξικής δράσης, αποτελώντας µάλιστα και µία σηµαντική παράµετρο ανάδειξης αυτής της δολοφονικής απόπειρας. Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, από τη µία πλευρά, και η προάσπιση δηµόσιων χώρων, από την άλλη, αποτελούν τις βασικές κατευθύνσεις δραστηριοποίησης όλων αυτών των νεοδιαµορφούµενων κοινοτήτων ταξικού-τοπικού αγώνα.
Η διεθνής αλληλεγγύη
Η εξέγερση του Δεκέµβρη προκάλεσε ένα κύµα διαµαρτυριών σε τέσσερις ηπείρους, δεκάδες χώρες και εκατοντάδες πόλεις που αξίζει να τις αναφέρουµε. Στην Γερµανία, σε Ντύσελντοφ, Βερολίνο, Βόννη, Αµβούργο, Κολωνία και Φρανκφούρτη. Στην Αγγλία, στο Λονδίνο, στο Μπρίστολ, στο Λιντς και το Μπέρµιγχαµ. Στην Ιταλία, στη Βενετία, στο Τορίνο, στο Μιλάνο, στην Πίζα, στην Περούτζια και στην Φλωρεντία. Στην Τουρκία, στην Σµύρνη και στην Κωνσταντινούπολη. Στην Γαλλία, στο Παρίσι, στην Τουλούζη, στη Λυών, στο Μπορντό, στη Γκρενόµπλ. Στην Σκωτία, στο Εδιµβούργο και στην Ιρλανδία στο Δουβλίνο. Στην Ισπανία σε Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Γρανάδα, Τολέδο, Βιτόρια, Σεβίλλη και άλλες. Στην Ελβετία, στην Ζυρίχη και την Γενεύη. Στην Ολλανδία σε Άµστερνταµ και Χάγη. Στις Η.Π.Α. στην Νέα Υόρκη, στο Πίτσµπουργκ, στο Σαν Φραντσίσκο, στην Βοστόνη και σε άλλες. Επίσης στις εξής χώρες: Πολωνία, Βουλγαρία, Δηµοκρατία της Μακεδονίας, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία, Ρουµανία, Σλοβενία, Κύπρο, Αίγυπτο, Ν. Κορέα, Πορτογαλία, Ρωσία, Φιλανδία, Σουηδία, Βέλγιο, Αυστραλία, Δανία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Καναδά, Λουξεµβούργο, Αρµενία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Ρωσία, Νέα Ζηλανδία, Αυστρία και πιθανόν σε πολλές άλλες που µας διαφεύγουν. Φυσικά για το τέλος κρατήσαµε το Μεξικό. Εκτός από τις εκδηλώσεις συµπαράστασης, ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας στο πλαίσιο του 1ου Παγκόσµιου Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής ξεκίνησε µε το εξής µήνυµα που το εκφώνησε στα ελληνικά:
«Συντρόφισσα, σύντροφε, εξεγερµένη Ελλάδα. Εµείς, οι πιο µικροί, απ’ αυτήν τη γωνιά του κόσµου σε χαιρετάµε. Δέξου το σεβασµό µας και το θαυµασµό µας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από µακριά µαθαίνουµε από σένα. Ευχαριστούµε.»
Αυτό, είναι ένα µήνυµα, ανάµεσα σε τόσα άλλα, που απευθύνονταν στην εξεγερµένη Ελλάδα. Ήταν ένα µήνυµα συµπαράστασης και σεβασµού για τον αγώνα που λάµβανε χώρα στην Ελλάδα. Η διεθνής συµπαράσταση και αλληλεγγύη όµως δεν περιορίστηκε στα λεκτικά µηνύµατα. Είχε το χαρακτήρα πολύµορφης δράσης, ανάλογα µε τις ανάγκες και τις δυνατότητες των συντρόφων και των πολιτών της κάθε περιοχής. Αυτή η πρωτοφανής για τα δεδοµένα της εποχής εκδήλωση αλληλεγγύης, περιλάµβανε από ειρηνικές διαδηλώσεις και πικετοφορίες µέχρι βίαιες συγκρούσεις µε την αστυνοµία, καταλήψεις κτιρίων και ελληνικών πρεσβειών, ακόµα και βοµβιστικές επιθέσεις, συχνά µε συνέπεια µεγάλο αριθµό συλλήψεων. Οι εξεγερµένοι ανά τον κόσµο έδειξαν ότι µπορούν να υπολογίσουν τις δυνάµεις τους, να δείχνουν έµπρακτα την αλληλεγγύη τους και να οδηγούν τις καταστάσεις στα άκρα όταν το επιτρέπει η δυναµική τους, δείχνοντας τον δρόµο για το µέλλον.
Τα µέσα µαζικής ενηµέρωσης του εξωτερικού έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το διεθνές κύµα αλληλεγγύης. Απεναντίας, τα ελληνικά ΜΜΕ, τιµώντας τα λεφτά που παίρνουν από το ιδιωτικό και κρατικό κεφάλαιο, ελάχιστα προέβαλαν τη διεθνή συµπαράσταση, προκειµένου να µη δώσουν έκταση σε ένα παγκόσµιο πλέον φαινόµενο. Προσπαθούσαν µε κάθε τρόπο να υποβαθµίζουν τις ελάχιστες εκδηλώσεις συµπαράστασης που παρουσίαζαν, αµφισβητώντας τις δύο κύριες συνιστώσες του ενδιαφέροντος του διεθνούς τύπου: τη δυνατότητα διεθνούς αλληλεγγύης και κυρίως την αφορµή για µια παγκόσµια εξέγερση µε αφετηρία τη διαµαρτυρία απέναντι στην καταστολή, την περιστολή των εργασιακών δικαιωµάτων, τον καπιταλισµό και τον κρατισµό.
Οι δεκάδες χιλιάδες αλληλέγγυοι στους εξεγερµένους της Ελλάδας, εξεγέρθηκαν και για τα δικά τους προβλήµατα. Δεν ήταν προφανώς αφορµή η επερχόµενη οικονοµική κρίση αλλά αιτία της εξέγερσής τους υπήρξε το ίδιο το διεθνοποιηµένο οικονοµικοπολιτικό σύστηµα. Δεν ήταν µια νεολαιίστικη εξέγερση µε ηµεροµηνία λήξης και συγκεκριµένα τοπικά αιτήµατα. Ήταν ένα δείγµα µιας παγκόσµιας επαναστατικής δυναµικής. Απέναντι στην παγκοσµιοποιηµένη βία και τροµοκρατία του κεφαλαίου, οι εξεγερµένοι όλου του κόσµου έδειξαν ότι µπορούν να προτάξουν µία νέα ηθική, µε λόγια και µε πράξεις. Το µήνυµα αυτό φαίνεται να εισέπραξαν αρκετοί από τους κυρίαρχους του πλανήτη, όπως φάνηκε σε αρκετά δηµοσιεύµατα στον τύπο αλλά και από τα λόγια του Γάλλου υπουργού εξωτερικών, ο οποίος δήλωνε την ανησυχία του µπροστά στην εξέλιξη των συγκρούσεων στην Ελλάδα. Πίσω από αυτές τις δηλώσεις µπορούµε να ανιχνεύσουµε µια σπάνια και πρωτόφαντη εκδήλωση φόβου των αφεντικών του πλανήτη για τις δυνατότητες που υπάρχουν να µεταδοθεί η φλόγα της εξέγερσης, µε τη γενίκευση αυτής της κοινωνικής έκρηξης σε παγκόσµιο επίπεδο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγµα αυτού του φόβου ήταν η απόσυρση από το γαλλικό υπουργείο παιδείας του σχεδίου για τη µεταρρύθµιση της δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης, µπροστά στην ανάδυση ενός κινήµατος των νεολαίων και µαθητών που επικροτούσαν την εξέγερση στις ελληνικές πόλεις. Όσοι µιλούσαν για το τέλος της ιστορίας, των ιδεολογιών και της ευτοπίας, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Το υποκείµενο της εξέγερσης του Δεκέµβρη
Ο εκτεινόµενος πλέον σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας αναρχικός-ελευθεριακός χώρος, οι οργανώσεις και κοµµατικές συνιστώσες της αριστεράς-άκρας αριστεράς, καθώς και ένα τµήµα της νεολαίας που συχνάζει στην περιοχή των Εξαρχείων στάθηκαν οι πρώτες κοινωνικές οµάδες που έκαναν τους δρόµους της Αθήνας να φλέγονται. Αντίστοιχα µερίσµατά τους ενήργησαν µε τον ίδιο τροόπο από την πρώτη στιγµή της είδησης του θανάτου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και σε αρκετές άλλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη, ο Βόλος, τα Χανιά, το Ηράκλειο, η Πάτρα, η Μυτιλήνη, κλπ. Το µεγάλο παρόν όλου αυτού του κόσµου, συνεπικουρούµενου από µία ιδιαίτερα διευρυµένη εκδοχή του εκάστοτε περίγυρού του, δόθηκε το πρωί της Κυριακής 7 Δεκέµβρη.
Εκείνοι ασφαλώς που αρχικά µετέτρεψαν τα γεγονότα του Δεκέµβρη από εκτεταµένες συγκρούσεις στους δρόµους των µεγάλων πόλεων στο πρωίµιο µιας εξέγερσης ήταν οι µαθητές. Ο µαθητικός κόσµος, από το πρωί της Δευτέρας 8 Δεκέβρη και ουσιαστικά µέχρι και τις µέρες των Χριστουγέννων, βρέθηκε σε µία πρωτοφανή δραστηριοποίηση. Το πρωτοφανές στοιχείο δεν ήταν το εύρος των καταλήψεων σε σχολεία αλλά το απίστευτο συνταίριασµα αυθορµητισµού και αυτοοργάνωσης, το οποίο δεν οδήγησε µόνο στις καταλήψεις αλλά και σε πλήθος πορειών καθώς και επιθέσεων σε αστυνοµικά τµήµατα και τράπεζες. Στον τρόπο δράσης των µαθητών δεν υπήρξε κανένας οργανωµένος µηχανισµός που να τον ορίσει ή να τον καθοδηγήσει, πόσο δε µάλλον σε τέτοιες στιγµές, κανένας κοµµατικός µηχανισµός που να µπορεί να ελέγξει αυτό το αυθόρµητο ξέσπασµα. Το γεγονός πως οι µαθητές κινήθηκαν αυτοτελώς σε πλαίσια που επίσης ορίζουν µέρος ή το σύνολο των δρώντων στο αναρχικό-ελευθεριακό χώρο (αυτοοργανωµένες πορείες, επιθετική στάση σε αστυνοµικά τµήµατα, τράπεζες, κρατικά κτίρια και κόµµατα) ανησύχησε ιδιαίτερα τους κρατούντες και διέψευσε περίτρανα όλους εκείνους τους υποκριτές της δεξιάς, του κεντρώου χώρου και της σταλινικής αριστεράς, που µιλούσαν για ορισµένες µεµονωµένες οµάδες «κουκουλοφόρων». Οι µαθητές έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν για τη δολοφονία ενός συνοµήλικού τους. Σ' αυτό το σηµείο ας συµπληρωθεί ότι ένα πολύ µεγάλο µέρος της ελληνικής κοινωνίας βίωσε το γεγονός της εν ψυχρώ δολοφονίας του δεκαπεντάχρονου Αλ.Γρηγορόπουλου σαν κάτι που θα µπορούσε να συµβεί στον καθένα, πράγµα που δυστυχώς ισχύει και δεν ήταν µία γενικευµένη ψευδαίσθηση των ηµερών. Γι' αυτόν τον λόγο, παιδιά και γονείς, δηλαδή άνθρωποι εργαζόµενοι, βγήκαν στους δρόµους, διαδήλωσαν, έδειξαν µε κάθε τρόπο, όπως ο καθένας αισθανόταν, αλληλεγγύη στην εξέγερση ή έστω τη συµφωνία του µε όλην αυτήν της έκρηξη διαµαρτυρίας και οργής.
Οι πορείες του απογεύµατος της Δευτέρας, όχι µόνο στην Αθήνα αλλά κυριολεκτικά σε όλη την Ελλάδα, µετεξέλιξαν εκείνο το πρωινό µαθητικό προοίµιο σε µία κατάσταση γενικευµένης και ανεξέλεγκτης οργής, που πλέον περιείχε βασικά στοιχεία µίας κοινωνικής εξέγερσης. Ασφαλώς στη µεγαλύτερη πλειοψηφία του αποτελούµενο από νεολαίους, αλλά και ένα πολύ µεγάλο τµήµα κόσµου σε ηλικίες από 30 έως 40 ετών (δίχως ωστόσο να λείπουν διόλου και οι µεγαλύτερες ακόµα ηλικίες), αυτό το πλήθος κόσµου κατέλαβε τα κέντρα των µεγάλων αλλά και µικρότερων πόλεων εκφράζοντας την οργή του για τη δολοφονία.
Πολύ περισσότερο όµως οι δρόµοι γέµισαν από ανθρώπους που σε µια πρωτόγνωρη και απίστευτη έκρηξη, εξέφρασαν και εκδήλωσαν τη διάθεση τους απέναντι σε όλα αυτά που τόσα χρόνια έχουν υποστεί στη δουλειά, στο σπίτι, στο σχολείο, στα µαγαζιά, παντού. Επρόκειτο για το τεράστιο αυτό αριθµό ανθρώπων που ονοµάστηκε χαρακτηριστικά από κάποιους, "ο κόσµος της εξέγερσης". Στη διάρκεια των πορειών και των συγκρούσεων όλοι οι πολιτικοποιηµένοι που βρέθηκαν στο δρόµο είδαν να ενώνονται µαζί τους πλήθη από εξεγερµένους κάθε είδους. Είδαν νέους και µη, µαθητές και φοιτητές, µετανάστες και ντόπιους, άνεργους και εργαζόµενους, πολιτικά συνειδητοποιηµένους και περιθωριακούς παρίες του συστήµατος, να σχηµατίζουν πορείες χιλιάδων που ήθελαν κάτι πολύ παραπάνω από το να διαδηλώνουν µια βουβή οργή. Ήθελαν να επιτεθούν. Αυτή η ώσµωση στο δρόµο, που έφερνε τη ρήξη µε τις επιµέρους προσωπικές ταυτότητες, δηµιούργησε το ορµητικό αυτό ρεύµα που επιδιδόµενο σε επιθέσεις, καταστροφές και λεηλασίες, πραγµατοποιούσε µια έµπρακτη κριτική στην κυριαρχία και το κράτος, στο εµπόρευµα και στην οικονοµία, στο θέαµα και στη διαµεσολάβηση. 
Απαραίτητη αναφορά πρέπει σε αυτό το σηµείο να γίνει και στο γεγονός πως σε αυτήν την έκρηξη του απογεύµατος της Δευτέρας, βρήκαν τη θέση τους και εκατοντάδες άλλοι από τους «κολασµένους» αυτής της γης, άνθρωποι που βρέθηκαν µετανάστες σε αυτόν εδώ τον τόπο. Το µεγαλύτερο κοµµάτι των µεταναστών αυτών ούτε συνδέεται µε έναν πολιτικό χώρο, οπότε δεν κουβαλάει στη στάση του µία ανάλογη σηµειολογία, ούτε ένιωσε την έκρηξη αυτή σαν κάτι που το προσδιόριζε. Απλά συµµετείχε σε αυτήν µε ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι κοινή διαπίστωση πως για πρώτη φορά ντόπιοι και ξένοι βρέθηκαν µε τόσο µαζικό και βίαιο τρόπο µαζί στους δρόµους. Ασφαλώς αυτό δεν συνεπάγεται αυτοµάτως και ότι αίρονται όλοι οι διαχωρισµοί και διαφοροποιήσεις που υπάρχουν. Η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη και σ' αυτήν χωρούσαν πολλά. Και είναι τιµή γι' αυτήν την εξέγερση που µέσα της περιέκλεισε ένα µεγάλο µέρος όλων αυτών των µεταναστών που βρίσκονται λιγότερο ή περισσότερο περιστασιακά σ' αυτόν εδώ τον τόπο.
Θα ήταν λάθος να πιστεύουµε πως όλη αυτή η έκρηξη οργής, όλη αυτή η εξεγερσιακή ατµόσφαιρα που γέµισε τις πόλεις της Ελλάδας αλλά το πάθος της µεταδόθηκε και σε όλον τον πλανήτη, θα οδηγούσε σε µία αξιοσηµείωτη ανατροπή της κατάστασης. Τα όρια αυτής της εκρηκτικής οργής δε θα µπορούσαν να πάνε πολύ µακρύτερα από εκεί που πήγαν. Ακόµα δε πιο αστήριχτη είναι η εµµονή σύσ­σωµης της αριστεράς, από τις µέρες της εξέγερσης µέχρι και σήµερα, να προσπαθεί να συρρικνώσει όλη αυτήν την οργή σε ένα-δύο ανεδαφικά αιτήµατα. Η εξέγερση του Δεκέµβρη κατάφερε, ειδικά στην Αθήνα, να παραλύσει την «κανονικότητα» στη δηµόσια ζωή, επέφερε µεγάλο οικονοµικό πλήγµα σε πολλές µεγάλες εταιρείες, τράπεζες και κυβερνητικά κτίρια, ωστόσο δεν κατάφερε να διεισδύσει και να παραλύσει τους χώρους εργασίας, χτυπώντας έτσι καίρια την καπιταλιστική οικονοµική ζωή. Τα συµµετέχοντα στην εξέγερση εργατικά υποκείµενα άνοιξαν, ιδιαίτερα µέσα από την κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ στην Αθήνα, έναν σηµαντικό δρόµο για την ανάδειξη ενός αυτόνοµου συνδικαλισµού της άµεσης δράσης, δίχως ωστόσο να γίνει εφικτό το ξεπέρασµα της κυριαρχίας των καθεστωτικών-κοµµατικών συνδικαλιστικών µηχανισµών αλλά βέβαια και της όποιας φοβίας ή αδιαφορίας µεγάλου τµήµατος των εργαζοµένων.
Η στάση των κοµµάτων της αριστεράς
Το ΚΚΕ αποτέλεσε τον µόνο αντιδραστικό κοµµατικό-πολιτικό µηχανισµό που κατάφερε να κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της εξέγερσης µη πετυχαίνοντας βέβαια εκείνη τη στιγµή όσα θα ήθελε να πετύχει. Από την πρώτη στιγµή το ΚΚΕ όχι µόνο πήρε αποστάσεις από τις επιθετικές ενέργειες και τις συγκεντρώσεις διαµαρτυρίας αλλά µάλιστα προσπάθησε και να τις ανακόψει βίαια. Η τακτική του υπήρξε η γνωστή αλλά σε ένα τόσο µεγάλο γεγονός σαν κι αυτό του Δεκέµβρη φάνηκε ακόµα περισσότερο η αντιδραστική, συνολικά αντιπροοδευτική και σταλινική και γραφειοκρατική του διάρθρωση και πολιτική. Πρόκειται για το τρίπτυχο των ξεχωριστών συγκεντρώσεων των δυνάµεων που ελέγχει, της καταδίκης των υπόλοιπων συγκεντρώσεων και, σε περίπτωση που αισθανθεί ότι εν δυνάµει απειλείται η εσωτερική του πειθαρχία, της επίθεσης σε πολιτικά κοµµάτια που βρίσκονται αριστερά του και κυρίως βέβαια στον χώρο των αναρχικών και την ευρύτερη αντιεξουσιάζουσα νεολαία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ΚΚΕ, σε όλα τα πάνελ των τηλεοπτικών καναλιών και στις δηλώσεις πολιτικών κοµµατικών παραγόντων της άκρας δεξιάς, έπαιρνε διαρκώς τα εύσηµα από τους εκπροσώπους του ΛΑΟΣ και της αστυνοµίας για την «υπεύθυνη στάση» που κράτησε απέναντι σε αυτά τα «ακραία γεγονότα». Για άλλη µια φορά, τα «παιδιά» και τα «εγγόνια» κάποιων γερµανοτσολιάδων και κοµµουνιστοσυµµοριτών µπόρεσαν οµόψυχα να συνεννοηθούν για να καταπολεµήσουν τον κοινό τους εσωτερικό εχθρό: κάθε φορέα νέου και ανατρεπτικού στοιχείου που θα διαταράξει το πνεύµα «εθνικής συµφιλίωσης» που αποτυπώθηκε αρχικά µε τη Συµφωνία της Βάρκιζας και «ξαναδικαιώθηκε» µε την αποδοχή της αστικής νοµιµότητας από την πλευρά του ΚΚΕ το 1974.
Τη Δευτέρα 8 Δεκεµβρίου, για τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού από έναν µπάτσο, έκανε τις δικές του ξεχωριστές πορείες. Παράλληλα, στον «Ριζοσπάστη», λίγες µέρες αργότερα, η λογοτεχνική δεινότητα των συντελεστών του έβγαζε κάτι παράπανω από «λάδι», αν δε δικαίωνε κιόλας, τον Κορκονέα σε ένα διήγηµα-σταθµό στην ιστορία της πολιτικής και ηθικής αλητείας.
Το ΚΚΕ δεν στράφηκε µόνο εναντίον των «λιγοστών κουκουλοφόρων» που έσπερναν την «τυφλή» βία σε όλη την Ελλάδα, αλλά και εναντίον όλων εκείνων που συνευρίσκονταν µε τις χιλιάδες των εξεγερµένων στον δρόµο, ακόµα κι αν θα ήθελαν πολύ να αποτρέψουν όλο αυτό το κύµα κοινωνικής αντι-βίας. Ασφαλώς, τα περισσότερα πυρά ως γνωστόν σηµάδευαν τον δεύτερο πυλώνα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για άλλη µια φορά, το ΚΚΕ δε δίστασε να χρησιµοποιήσει αυτήν την αλήτικη θεωρία του περί «σκοτεινών κύκλων που βρίσκονται πίσω από τους κουκουλοφόρους», µία χαρακτηριστική τακτική κάθε σταλινικού καθεστώτος, µορφώµατος ή όντος. Αυτή η θεωρία των «σκοτεινών δυνάµεων µέσα και έξω από την Ελλάδα» (θες οι αµερικάνοι, θες οι εβραίοι, ένας θεός ξέρει!) κουµπώνει άψογα µε την αντίστοιχη συνωµοσιολογία της ακροδεξιάς, διαµορφώνοντας έτσι ένα προφίλ εσωτερικού εχθρού που πρέπει άµεσα να χτυπηθεί βίαια. Ας παραθέσουµε εδώ και απόσπασµα από σχετική ανακοίνωση της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ:
«Η τυφλή βία των κουκουλοφόρων, της οποίας γινόµαστε µάρτυρες µέσω των τηλεοπτικών κυρίως καναλιών, γίνεται προσπάθεια να χρησιµοποιηθεί από το αστικό κράτος, την κυβέρνηση της ΝΔ, προκειµένου να ανακόψει το ογκούµενο κύµα δυσαρέσκειας και λαϊκής παρέµβασης που αναπτύσσεται. Η περιφρούρηση των αγώνων είναι υπόθεση του οργανωµένου λαϊκού κινήµατος και όχι της αστυνοµίας, των δυνάµεων καταστολής. Με τη συµβολή του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάµεων οι αγώνες, το κίνηµα, µπορούν να αυτοπεριφρουρηθούν και να αντιµετωπίσουν τόσο το κράτος καταστολής όσο και τους κουκουλοφόρους, που αποτελούν σύµµαχο και δεξί χέρι όσων θέλουν ένα λαό παραιτηµένο, φοβισµένο. Ο πυρήνας τους έχει διαµορφωθεί στους κόλπους του κράτους, από θύλακες µέσα και έξω από την Ελλάδα και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ, και όπως συµβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, σε κάποια φάση είναι δυνατόν να ξεφύγουν και από τον έλεγχο των αρχικών εµπνευστών τους.»(Ριζοσπάστης, 10/12/2008).
Το ΚΚΕ δεν άργησε να χτυπήσει την εξέγερση και µάλιστα αυτό το χτύπηµα έγινε πριν από το αντίστοιχο των ακροδεξιών… Μόλις κατάλαβε ότι η οργή της µαθητιώσας νεολαίας είναι γενικευµένη, αυτοοργανωµένη, ανεξέλεγκτη και βίαιη, ξεκίνησε να µπαίνει σε λειτουργία ο κατασταλτικός µηχανισµός του κόµµατος: µε απόφαση της …κεντρικής επιτροπής, µέλη της ΠΚΣ πήγαν σε σχολές (όπως π.χ. στο Πάντειο αλλά και αλλού), προκειµένου να µην καταληφθούν και άλλες σχολές (πέρα από τις ήδη κατειληµµένες του Πολυτεχνείου, της ΑΣΟΕΕ και της Νοµικής στην Αθήνα) από εξεγερµένους ή και συνελεύσεις φοιτητών. Αυτή η αντιδραστική-κατασταλτική ενέργεια του ΚΚΕ δεν επέφερε αποτελέσµατα και αντιµετωπίστηκε ως έπρεπε, ωστόσο ήταν µία έµπρακτη δήλωση νοµιµοφροσύνης απέναντι στην κρατική τάξη και την αστική νοµιµότητα.
Δύο µέρες µετά την πρώτη αυτή προσπάθεια ανακοπής της εξέγερσης από το πλέον συνεργάσιµο κοµµάτι της αριστεράς, το ΚΚΕ, το κράτος και οι δεξιοί πολιτικοί µηχανισµοί ξεκίνησαν να θέτουν σε δράση οµάδες «αγανακτισµένων» καταστηµαταρχών, οι οποίες έδρασαν συνεπικουρώντας µε την αστυνοµία και µέλη της άκρας δεξιάς, στην Πάτρα και τη Λάρισα, ξυλοφορτώνοντας νεαρούς, εξεγερµένους, αθίγγανους και µετανάστες.
Ασφαλώς, µετά από αυτήν τη εξέγερση που ούτε καταστάλθηκε, ούτε βέβαια ανέτρεψε κάτι χειροπιαστό (πολλά βέβαια µη-χειροπιαστά), αλλά απλά αποσύρθηκε από την καθηµερινότητα της ελληνικής κοινωνίας αφήνοντας αξιοσηµείωτους θύλακες αγώνα, η µικροαστική αντίδραση και οι κατασταλτικοί κρατικοί µηχανισµοί άρχισαν σταδιακά να συνέρχονται από αυτή την άγρια κατραπακιά και να οργανώνουν την αντεπίθεση. Κύριος ρόλος ασφαλώς και πάλι είναι αυτός των ΜΜΕ, προκειµένου το λεγόµενο πολιτικό σκηνικό να βρει και πάλι τις γνώριµες και ασφαλείς για το καθεστώς ισορροπίες του. Τίποτα απ' όλα αυτά δε ζηµιώνουν το ΚΚΕ, απεναντίας ωστόσο και ο µικροαστισµός και η αντίδραση λειτουργούν «ευεργετικά» για τα εκλογικά του αποτελέσµατα. Αυτό δεν είναι απλή πολιτική άποψη, αλλά συνάγεται µέσα από την απλή κοινωνιολογική παρατήρηση το ότι σε πάρα πολλές παραδοσιακά αριστερές οικογένειες (δεξαµενές ψήφων για το ΚΚΕ) έχουν τα τελευταία χρόνια αυξηθεί τα µέλη τους που δουλεύουν σε όλα τα επιµέρους σώµατα της αστυνοµίας.
Σε αυτό το σηµείο, έρχονται τα δηµοσκοπικά συρρικνωµένα πλέον ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωξε να επαναλάβει την πετυχηµένη πολιτική που άσκησε στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2007. Όντας το µόνο κοινοβουλευτικό κόµµα που τις στήριξε ανοιχτά, κατάφερε µε αυτήν τη στήριξη µία άνοδο της επιρροής του στα νεότερα εκλογικά κοµµάτια. Με τα γεγονότα όµως του Δεκέµβρη, απειλήθηκε σοβαρά η ίδια η υπόσταση του αστικού κράτους, όχι τόσο γιατί κινδύνευσε να καταρρεύσει όσο γιατί καταδείχθηκε πως µπορεί να καταρρεύσει. Αυτός ο συνολικά αντι-εξουσιαστικός (µε την πιο γενική πολιτική έννοια και όχι ενός συγκεκριµένου ιδεολογικού πλαισίου) χαρακτήρας της εξέγερσης ήταν πολύ βαρύς για να µπορέσει να τον σηκώσει στις πολιτικές του δηλώσεις ένα ρεφορµιστικά σοσιαλδηµοκρατικό-αριστερό κόµµα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αίτηµα του Αλαβάνου για ψήφο στα δεκαέξι βιάστηκε να µετατρέψει τους µαθητές που βρίσκονταν εξεγερµένοι στους δρόµους σε ψηφοφόρους στις κάλπες.
Θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι όλη η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποτέλεσµα µίας εκλογικής επιδίωξης. Με την παρουσία τους, πολλά του µέλη συµµετείχαν σε πορείες, σε συγκεντρώσεις, σε συνελεύσεις, ασφαλώς επιθυµώντας ενδόµυχα όλη αυτή η κατάσταση να ήταν πιο ειρηνική και µε περισσότερα µέλη του ΣΥΡΙΖΑ στις πρωτοβουλίες που λαµβάνονταν. Άλλωστε, και ποιος δε θα το 'θελε αυτό… Αυτή όµως η αµφινταλάντευση του ΣΥΡΙΖΑ µεταξύ της αστικής νοµιµότητας, του καθεστωτικού µηχανισµού και της αριστεράς των υψηλών κοινωνικών στρωµάτων από τη µία πλευρά, και της κοινωνικής αµφισβήτησης, των κατειληµµένων δηµοτικών κτιρίων και των χώρων συνδικαλιστικών ελίτ (π.χ.ΓΣΕΕ) είναι επικίνδυνη και για τον ίδιον αλλά και για το σύνολο του προοδευτικού πολιτικού φάσµατος. Υπάρχει διάχυτη η αγωνία του ακροβάτη πάνω στο τεντωµένο σχοινί και όλα τα αισθήµατα διακατέχουν τους θεατές: άλλοι παρακαλούν να µην πέσει και καρδιοχτυπούν, άλλοι παρακαλούν να πέσει και γελούν χαιρέκακα…
Το σίγουρο είναι πάντως –και αυτό φαίνεται σε όλες τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως σε εκείνες της δηµοτικής παράταξης του Τσίπρα «Ανοιχτή Πόλη» στην Αθήνα– πως ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που προσπαθεί να συνδέσει τις σηµερινές αυτοοργανωµένες κινήσεις των πολιτών µε τις δικές του δηµοτικές παρατάξεις και να τις προσδέσει στο άρµα του, δεν το έχει καταφέρει για τον απλούστατο λόγο ότι κατά γενικό κανόνα αυτές αποτελούν ξένο σώµα. Αν λοιπόν για τους συντηρητικούς νεοφιλελεύθερους µηχανισµούς ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί, όσο δε συναινεί σε συνεργασία µε το ΠΑΣΟΚ, µία κάποια παραφωνία του αστικού κοινοβουλευτισµού, άλλο τόσο για τους αυτοοργανωµένους κοινωνικούς αγώνες και τις πολιτικές ιδέες της αυτοδιεύθυνσης συνεχίζει να αποτελεί συνήθως περισσότερο τροχοπέδη παρά συνεισφορά.
Μέσα στον Απρίλη, συγκροτήθηκε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, µία προσπάθεια των πρώην µετωπικών σχηµάτων ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ να συγκροτήσουν έναν τρίτο –µε την ελπίδα επίσης κοινοβουλευτικό– πυλώνα της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς. Με στόχο να αποκτήσουν κι αυτές ένα αξιόλογο τµήµα του εκλογικού σώµατος τουλάχιστον για τις επικείµενες ευρωεκλογές, διάφορες κοµµατικές αποχρώσεις από σταλινίζουσες έως και τροτσκιστικές, προσπαθούν να ισορροπήσουν µεταξύ τους για ένα άνευ ουσίας εκλογικό ποσοστιαίο αποτύπωµα.
Το σίγουρο είναι πάντως πως όλοι οι σχηµατισµοί της αριστεράς είναι πλέον υποχρεωµένοι να αποδεχτούν την ύπαρξη ενός ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου στα αριστερά τους. Το γεγονός αυτό γίνεται ασφαλώς πιο ανώδυνο για εκείνους από τη στιγµή που υπάρχουν οργανωτικές δοµές (π.χ. Αντιεξουσιαστική Κίνηση), οι οποίες ναι µεν χρησιµοποιούν µία ελευθεριακή ορολογία αλλά πρακτικά προσοµοιάζουν όλο και περισσότερο µε τις δυνάµεις αυτές της αριστεράς (δεν είναι τυχαία η συµπόρευσή τους σε όλη τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέµβρη στην κατάληψη της Νοµικής και ασφαλώς όχι µόνο εκεί).
Οι ελευθεριακοί - αναρχικοί σχηµατισµοί δράσης δε συναντώνται πλέον µόνο στην ουρά των πορειών, όπως και µέχρι πριν από δέκα χρόνια, αλλά αναπτύσσουν µια αξιοσηµείωτη αυτοτελή δυναµική: καλούν σε ανοιχτές - λα'ίκές συνελευσεις, πρωτοστατούν στην οργάνωση αυτόνοµων εργατικών οµάδων και πρωτοβάθµιων σωµατείων, πραγµατοποιούν συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις (µε ή χωρίς κάλεσµα) για ένα πολύ µεγάλο εύρος ζητηµάτων. Αυτός ο πολυδιάστατος και πολυδιάσπαρτος ελευθεριακός πειραµατισµός, µε τα θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία που φέρει, αποτελεί έναν πονοκέφαλο για κάθε πολιτικό οργανωτικό σχήµα, ρητά κοινοβουλευτικό ή υπόρρητα φιλοκοινοβουλευτικό, που επιθυµεί να διατείνεται ως ο βασικός οργανωµένος πολιτικός εκφραστής του.
Η συµβολή του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου στην εξέγερση
Η «ενδογένεια» των αντιεξουσιαστικών-ελευθεριακών οπτικών και πρακτικών στην εξέγερση του Δεκέµβρη ήταν ένα χαρακτηριστικό διεθνώς εµφανές. Αυτό ασφαλώς δε δικαιώνει σε καµιά περίπτωση την «υποβάθµιση» των γεγονότων αυτών σε εκτεταµένες συγκρούσεις µεταξύ αναρχικών και αστυνοµίας, όπως βιάστηκαν να τις χαρακτηρίσουν –όχι µόνο ορισµένα ΜΜΕ αλλά και– αρκετές οµάδες στο εξωτερικό.
Από την αρχή των γεγονότων, στην ίδια την εξάπλωση της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής δράσης διαδραµάτισαν ιδιαίτερο ρόλο οι κάθε λογής υπάρχοντες αναρχικοί - αντιεξουσιαστικοί πυρήνες. Ας µην ξεχνάµε πως ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος υπήρξε ένα νεαρό παιδί που βρισκόταν συχνά-πυκνά µε την παρέα του σε σηµεία µε έντονη παρουσία της αντιεξουσιαστικής δράσης, όπως κατεξοχήν είναι και ο πεζόδροµος της Μεσολογγίου στα Εξάρχεια.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των γεγονότων, η κάθε συλλογικότητα έκανε αυτό που ήξερε και θεωρούσε πως έπρεπε να κάνει.
Στην Αθήνα, πολλές συλλογικότητες περιορίστηκαν στην πρακτική της κατάληψης πανεπιστηµιακών χώρων, προσπαθώντας µόνο σε λίγες περιπτώσεις να µεταφέρουν ή να ενισχύσουν τη φωνή και την παρουσία της εξέγερσης σε περιοχές από τις οποίες προέρχονταν οι ίδιες (αυτό ασφαλώς δε µειώνει σε καµία των περιπτώσεων τη συµβολή τους στη διαµόρφωση σηµαντικών σηµείων αναφοράς των ηµερών). Άλλες πάλι συλλογικότητες, αδυνατώντας να αφήσουν στην άκρη την απανταχού πολιτική «ακεραιότητα» των πράξεών τους, οδηγήθηκαν να βρίσκονται µακριά από τα κοµβικά γεγονότα αυτής της κλιµακούµενης κοινωνικής-ταξικής οργής. Ενώ κάποιες τάσεις δεν µπορούσαν παρά να συνεργαστούν και να γειτνιάσουν µε δυνάµεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να διαµορφώσουν από τον ίδιο κατειληµµένο πανεπιστηµιακό χώρο τη βασική πηγή ανάδειξης µίας περιοριστικής πολιτικής (των αιτηµάτων) µέσα στην ίδια την εξέγερση, ασφαλώς συµβάλλοντας κι αυτές ενεργά ωστόσο στα γεγονότα του κέντρου της Αθήνας. Ένα άλλο κοµµάτι πυρήνων συντρόφων, που χρόνια κινούνται και στο επίπεδο της τοπικής ελευθεριακής δράσης, προσπάθησε να ανοίξει το εύρος της εξέγερσης και να συναντηθεί µε τα βασικά της κοινωνικά υποκείµενα (µαθητιώσα νεολαία-νέοι εργαζόµενοι) σε ένα τοπικό και ισότιµο επίπεδο (Άγιος Δηµήτριος, Χαλάνδρι, Βύρωνας, Ζωγράφου, Περιστέρι, κλπ). Αυτές οι προσπάθειες είτε τελεσφόρησαν ως έναν βαθµό µόνο είτε ουσιαστικά απέτυχαν, εξαρτώµενες σε µεγάλο βαθµό, από την προϋπάρχουσα κοινωνική βάση που είχε καταφέρει να αποκτήσει ο εκάστοτε πυρήνας στην «ακτίνα δράσης» του.
Η πρακτική αυτή στήριξης και ενίσχυσης τοπικών πλέον κινήσεων αντίστασης διευρύνθηκε, όπως έχουµε πει και σε άλλα σηµεία του κειµένου, και κατά το επόµενο χρονικό διάστηµα, δείχνοντας έτσι πως η συνεχής παρουσία σε µία αστική χωροταξική περιοχή έρχεται, σε περίπτωση που προκύψει ένα ζήτηµα αντίστασης, να συµβάλει σηµαντικά (όπως π.χ. στην περίπτωση του πάρκου Κύπρου και Πατησίων).
Προς την κατεύθυνση της αυτόνοµης εργατικής δράσης, µέσα στα γεγονότα του Δεκέµβρη, κινήθηκαν και όσοι-ες τα τελευταία χρόνια προσπαθούν στους εργασιακούς χώρους να διαµορφώσουν γόνιµες συνθήκες για έναν αντιγραφειοκρατικό-αυτόνοµο συνδικαλισµό, µε βασικό εγχείρηµα δράσης τη σηµαντική κατάληψη του κεντρικού κτιρίου της ΓΣΕΕ.
Στην υπόλοιπη Ελλάδα, η συµβολή των αναρχικών-ελευθεριακών συντρόφων υπήρξε επίσης σηµαντική, ωστόσο δεν κατάφερε, ίσως µε ορισµένες εξαιρέσεις κυρίως στη Θεσσαλονίκη, να λάβει έναν ευρύτερο χαρακτήρα αυτοοργανωµένης κοινωνικής δράσης. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, ο ίδιος ο χαρακτήρας των τοπικών κοινωνιών, σε συνδυασµό µε τη διαµόρφωση των γεγονότων πρωτίστως από τους µαθητές στις περισσότερες περιπτώσεις, προσέδωσε έναν ιδιαίτερο ανοιχτό κοινωνικό χαρακτήρα. Στο πλαίσιο αυτό, οι όποιες πολιτικές δυνάµεις αναρχικής - ελευθεριακής κατεύθυνσης συνέβαλλαν µε την παρουσία τους στο δρόµο στη διάχυση της εξέγερσης.
Αδυναµίες και λάθη
Αυτή η εξέγερση µάς έδειξε πολλά. Ανάµεσα στα άλλα ανέδειξε πολλά προβλήµατα που αφορούν στην οργάνωση, στην προοπτική δράσης, στην επαφή µε τον πολύ κόσµο, κλπ. Σε αυτό το σηµείο πιστεύουµε πως θα ήταν πολύ µεγάλο λάθος να αποφύγουµε να αναγνωρίσουµε όλες αυτές τις αστοχίες ή ελλείψεις µας.
Ως Ευτοπία, από το πρώτο τεύχος δίνουµε µεγάλη βαρύτητα στο ζήτηµα της τοπικής αυτοοργάνωσης και των τοπικών λαϊκών συνελεύσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην εξέγερση του Δεκέµβρη έγινε µια σηµαντική προσπάθεια, ίσως για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε τέτοια κλίµακα, για την οργάνωση και τη λειτουργία τέτοιων µορφών οργάνωσης. Ωστόσο είναι χαρακτηριστικό ότι κατά βάση αυτά τα εγχειρήµατα απέτυχαν. Γιατί έγινε αυτό; Πιστεύουµε ότι το πρόβληµα εστιάζεται, πέρα από την έλλειψη µίας κοινωνικής παράδοσης, στην παιδεία του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ήταν χαρακτηριστικό ότι σε κάποιες λαϊκές συνελεύσεις, στις οποίες οι αντιεξουσιαστές οργανωτές κατάφεραν να προσελκύσουν τους κατοίκους, απέτυχαν να πείσουν αυτόν τον κόσµο να µείνει κοντά τους. Πιστεύουµε ότι ο λόγος αυτής της αποτυχίας ήταν κατά κύριο λόγο δικός µας. Κι αυτό γιατί σε πολλές περιπτώσεις οι αντιεξουσιαστές δεν άκουγαν όλες αυτές τις διαφορετικές απόψεις, έχοντας ως αποκλειστικό στόχο να πείσουν και όχι να συζητήσουν και να συνδιαµορφώσουν µε ενδεχόµενο να πειστούν οι ίδιοι. Ως χαρακτηριστικό παράδειγµα θα αναφέρουµε το εξής: σε µια λαϊκή συνέλευση, κάτοικος διαφώνησε µε την πρόταση για πορεία συµπαράστασης προς τους συλληφθέντες του Δεκέµβρη µε την αιτιολογία ότι «για να τους συλλάβανε, κάτι θα έχουνε κάνει κι αυτοί». Η αντίδραση ήταν µία οµαδική φραστική επίθεση από τους αντιεξουσιαστές που υπερείχαν σε αριθµό και έτσι έγινε ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει λόγος να συζητούµε για τέτοιου τύπου αντιρρήσεις.
Πιστεύουµε ότι ο λόγος γι’ αυτήν την αποτυχία συνέχισης λειτουρ­γίας των λαϊκών συνελεύσεων έχει σχέση µε δύο παράγοντες: ο πρώτος είναι το γεγονός ότι πολλές φορές παρουσιάζουµε µια ιδεολογική αγκύλωση τόσο µεγάλη που δεν µπαίνουµε στον κόπο να συζητήσουµε µε ανθρώπους που έρχονται πρώτη φορά σε επαφή µαζί µας για πράγµατα που εµείς θεωρούµε αυτονόητα. Ο δεύτερος είναι η υπέρµετρη πίστη στην απανταχού χρηστότητα της αρχής της οµοφωνίας, που είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί σε τέτοιου είδους εγχειρήµατα.
Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν µε τον έναν ή µε τον άλλον τρόπο στους δρόµους ή στις πλατείες, τις µέρες εκείνες, είχαν ή έχουν χάσει οποιαδήποτε έννοια εµπιστοσύνης στο κράτος και τους κοµµατικούς µηχανισµούς, αυτό δε σηµαίνει πως είδαν κατά ανάγκη κάτι ελπιδοφόρο που να µπορεί άρδην να αλλάξει τα πράγµατα µέσα σε όλα αυτά τα γεγονότα. Η εξέγερση του Δεκέµβρη πρέπει να αποτελέσει ένα προοίµιο έντονης πρακτικής και θεωρητικής αναζήτησης πάνω στο ζήτηµα του πώς οργανωνόµαστε καλύτερα σαν αναρχικοί-ελευθεριακοί και πώς διαµορφώνουµε διαρκώς νέα και ουσιαστικότερα κοινωνικά µέτωπα αγώνα.
Νέες κατευθύνσεις αυτοοργάνωσης και δράσης
Μέσα στην εξέγερση του Δεκέµβρη, γεννήθηκαν νέες κατευθύνσεις αυτοοργάνωσης και δράσης. Η πιο ίσως σηµαντική και διευρυµένη είναι εκείνη της κατάληψης δηµοτικών κτιρίων (από δηµαρχεία µέχρι πολιτιστικά κέντρα και κτίρια αναψυχής) και το κάλεσµα για λαϊκές ή ανοιχτές τοπικές συνελεύσεις. Αυτή η πρακτική διεύρυνε την έννοια της κατάληψης και οικειοποίησης κτιρίων πολύ πιο πέρα από εκείνα των πανεπιστηµιακών χώρων. Έτσι, η έννοια της αυτοοργανωµένης κατάληψης κτιρίου απέκτησε νέα δυναµική, καθώς απεγκλωβίστηκε από το πανεπιστηµιακό άσυλο. Αυτό ασφαλώς δε σηµαίνει αδιαφορία για ο,τιδήποτε σχετικό συµβαίνει µε την έννοια του πανεπιστηµιακού ασύλου και τις καταλήψεις πανεπιστηµιακών χώρων, αλλά κυρίως έχει να κάνει µε το γεγονός ότι στο επίπεδο του δήµου, η άµεση και πρόσωπο µε πρόσωπο δράση καθιστά ιδιαίτερα δύσκολο για τους θεσµούς τοπικής αυτοδιοίκησης να ταυτιστούν µε τις κρατικές δυνάµεις καταστολής εναντίον πολιτών και ενίοτε δηµοτών τους. Επίσης, αν υπάρχει ένα αντιδραστικό επιχείρηµα που λέει ότι το πανεπιστήµιο ανήκει πρωτίστως στην πανεπιστηµιακή κοινότητα και στις λειτουργίες της, στην περίπτωση των δηµοτικών κτιρίων, θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κάποιος ότι ανήκουν στην εκάστοτε δηµοτική αρχή περισσότερο απ’ ότι στους ίδιους τους πολίτες. Εκτός αυτού, η κατάληψη δηµοτικών κτιρίων για όσο διάστηµα ήταν θεµιτό ή εφικτό έδωσε περισσότερο τη δυνατότητα µιας ευελιξίας στις κινήσεις των αντιστεκόµενων και δεν τους καταδίκασε να «φυλάνε ντουβάρια» δίχως λόγο. Επιπλέον, οι καταλήψεις σε δηµοτικούς χώρους σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, του Ηρακλείου, κ.λπ. έδωσαν την ευκαιρία της συναναστροφής στις γειτονιές µε κοινωνικά υποκείµενα διαφορετικά από εκείνα που προσεγγίζουν µε µία σχετική άνεση αντιεξουσιαστικές καταλήψεις σχολών. Αυτήν την ακρογωνιαία διεργασία που υποστηρίζουµε ως αναρχοκοµµουνιστές, δηλαδή την άρνηση του ρόλου του υπηκόου-ψηφοφόρου και την πραγµάτωση της ουσιαστικής έννοιας του (ανυπάκουου) πολίτη, τη βιώσαµε και τη βλέπουµε να προσπαθεί να σταθεί σε πολλά τέτοια εγχειρήµατα κυρίως από τις µέρες του Δεκέµβρη και µετά.
Όλο αυτό το «ντόµινο» καταλήψεων δηµοτικών κτιρίων και λαϊκών συνελεύσεων ξεκίνησε από το πρωί της 11ης Δεκέµβρη, µε την κατάληψη του δηµαρχείου Αγίου Δηµητρίου, στις νότιες συνοικίες της Αθήνας. Το απόγευµα της Τετάρτης (10 Δεκέµβρη), υπήρχε µία γενική αίσθηση ότι έπρεπε να βρεθούν τρόποι ώστε να δοθεί µία νέα ώθηση στην εξέγερση.Ήδη, στις πέντε µέρες που είχαν περάσει, η διάχυτη κοινωνική αντι-βία είχε σαν αποτέλεσµα το κέντρο της Αθήνας να προσοµοιάζει σε χώρο πολεµικών επιχειρήσεων, ενώ πολλές δεκάδες τράπεζες και καταστήµατα µεγάλων εταιρειών έγιναν παρανάλωµα του πυρός ή ισοπεδώθηκαν. Οι µαθητές δεν έλεγαν να γυρίσουν στα θρανία τους, αλλά οι εργαζόµενοι δεν έλεγαν να αφήσουν έστω και για µια µέρα τη δουλειά τους.
Η απεργία, που είχαν κηρύξει προ πολλού η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ µποϊκοταρίστηκε ξεκάθαρα από τις ίδιες, προκειµένου να υπάρχει η µικρότερη δυνατή συµµετοχή και ιδιαίτερα στην κεντρική συγκέντρωση, ώστε να µην αποτελέσει πεδίο για την απαρχή νέων συγκρούσεων µεταξύ εξεγερµένων και δυνάµεων καταστολής. Η αλήθεια ασφαλώς είναι πως η αιτία της απουσίας πιο (θεσµικά) συγκροτηµένων τµηµάτων των εργαζοµένων από την εξέγερση, έστω και µε τη µορφή µίας πετυχηµένης µαζικής κινητοποίησης ως διαµαρτυρίας για τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου, ήταν καθολική και ασφαλώς η ευθύνη δε βαραίνει αποκλειστικά και µόνο τα σαλόνια στου καθεστωτικού συνδικαλισµού. Οι προσπάθειες που έγιναν στις απαρχές της εξέγερσης µε πρωτοβουλία της κατάληψης Νοµικής για σύγκλιση εργαζοµένων και κατάθεση προτάσεων στα διοικητικά συµβούλια των σωµατείων δεν προχώρησαν, αφού αποτελούσαν µία έξωθεν της εξέγερσης υπόθεση και ένας από τα πάνω τρόπος προσέγγισης των εργαζόµενων. Ακόµα και άλλες συνδικαλιστικές κινήσεις µε αυτόνοµα ή ελευθεριακά χαρακτηριστικά δεν µπόρεσαν να έχουν µία αυτούσια δραστηριοποίηση, εκείνες τις µέρες, προκειµένου να συµβάλουν στην πρόκληση µίας οποιασδήποτε ρήξης στο εργασιακό πεδίο.
Έτσι λοιπόν η εξέγερση, διατηρώντας την επιθετικότητα των συµµέτοχων σ’ αυτήν όφειλε να συναντήσει νέα κοινωνικά υποκείµενα, προκειµένου να αλληλοτροφοδοτείται. Εκείνη τη στιγµή ήταν που οι θεσµικές δυνάµεις της αντίδρασης άρχισαν, πατώντας και στο κλίµα που επιχειρούσαν να διαµορφώσουν τα ΜΜΕ περί γενικευµένων τυφλών καταστροφών, την προσπάθεια της εκκαθάρισης των δρόµων των πόλεων από τους εξεγερµένους, όπως η Πάτρα και η Λάρισα. Ήταν λοιπόν η στιγµή που πέρα από την άµεση δράση γινόταν και πιο αναγκαία η απεύθυνση λόγου από τους εξεγερµένους.
Η πρόταση για την κατάληψη δηµοτικών κτιρίων αποτέλεσε µία πρακτική κατεύθυνση που έδινε τη δυνατότητα να εκφραστούν όλες οι παραπάνω αναγκαιότητες και να µην περιοριστούν οι οργανωµένες δυνάµεις της εξέγερσης στον χώρο του αθηναϊκού κέντρου, αφήνοντας στις συνοικίες τους µαθητές µόνους απέναντι στην ανακάµπτουσα µικροαστική αντίδραση.
Η αρχή έγινε µε την κατάληψη του Δηµαρχείου Αγίου Δηµητρίου, για την οποία ας µας επιτραπεί να κάνουµε καταχρηστικά µία πιο εκτενή αναφορά. Μία οµάδα περίπου 40 συντρόφων κατέλαβε, πριν να µπουν οι εργαζόµενοι, το πρωί της Πέµπτης 12 Δεκεµβρίου, το Δηµαρχείο του Αγίου Δηµητρίου. Λίγες ώρες µετά, στην ευρύτερη περιοχή, αυθόρµητες µαθητικές πορείες κατέληγαν µε επιθετική διάθεση στα αστυνοµικά τµήµατα της Ηλιούπολης και του Αγίου Δηµητρίου. Οι εξεγερµένοι βρίσκονταν παντού: στους δρόµους, στα σχολεία, στο δηµαρχείο… Η διασπορά της εξέγερσης ήταν τέτοια που οι δυνάµεις των τοπικών αστυνοµικών τµηµάτων ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσουν µε συχνότητα µέσα στην πόλη. Στο κατειληµµένο και «απελευθερωµένο» (όπως υπέγραφαν οι σύντροφοι) δηµαρχείο, έρχονται πολλοί µαθητές σχηµατίζοντας έτσι µία αυθόρµητη µαθητική συγκέντρωση. Παράλληλα, µεταδίδεται σε όλον τον Άγιο Δηµήτριο (Μπραχάµι) το κάλεσµα για λαϊκή συνέλευση το ίδιο απόγευµα στο χώρο του Δηµαρχείου. Περίπου 300 άνθρωποι ανταποκρίνονται στο κάλεσµα, ακόµα και δηµοτικοί σύµβουλοι υποχρεώνονται, βλέποντας τη δυναµική της όλης κατάστασης, να την «χαιρετίσουν». Ο σύλλογος των υπαλλήλων του δήµου εκδίδει ανακοίνωση για τη δολοφονία του Αλέξη και παρευρίσκεται κοντά στους καταληψίες του Δηµαρχείου. Η ιδέα της πρακτικής να καταλαµβάνονται ουσιαστικά και όχι συµβολικά δηµοτικοί χώροι, προκειµένου να τους οικειοποιούµαστε, να τους αναδεικνύουµε σε τόπους αυτοοργάνωσης και άµεσης δηµοκρατίας, αφήνοντας µακριά τα κυρίαρχα θεσµικά όργανα, αρχίζει να µεταδίδεται σε όλη την Ελλάδα.
Στην κατάληψη του Αγίου Δηµητρίου, έγινε πράξη, στις έξι µέρες που διήρκησε, η αµεσοδηµοκρατική λαϊκή συνέλευση, όχι γενικά κι αόριστα κάποιων πολιτών, αλλά εκείνη των αγωνιζόµενων και όσων άλλων στέκονται δίπλα τους ή τουλάχιστον θέλουν να τους ακούσουν. Έγινε πράξη η ανοιχτή, δηµόσια υπεράσπιση της κοινωνικής-ταξικής αντιβίας, που ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της εξέγερσης, όπως και κάθε τέτοιας εξέγερσης. Έγινε πράξη η συζήτηση µεταξύ εξεγερµένων πολιτών και εργαζοµένων δηµοτικών υπαλλήλων σχετικά µε το πώς θα µπορούσαν λειτουργήσουν κοινωνικές υπηρεσίες του δήµου δίχως την ανάµειξη της δηµοτικής αρχής. Ελήφθησαν αποφάσεις από τη λαϊκή συνέλευση που µιλούσαν για δωρεάν λαϊκές συγκοινωνίες και οδήγησαν σε έµπρακτο σαµποτάζ στα ακυρωτικά µηχανήµατα του µετρό. Εκτός αυτού, ο χώρος του κατειληµµένου δηµαρχείου Αγίου Δηµητρίου αποτέλεσε το σηµείο εκκίνησης για πορείες που έγιναν στην περιοχή εκείνες τις µέρες.
Το κύµα των καταλήψεων δηµοτικών χώρων ξεκίνησε να δηµιουργείται µε την κατάληψη δηµοτικών χώρων στη Νέα Σµύρνη, στο Χαλάνδρι, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον Βύρωνα και αργότερα στου Ζωγράφου, στο Περιστέρι, κ.α.. Αντίστοιχες καταλήψεις ξεκίνησαν παράλληλα και σε άλλες πόλεις, όπως στη Θεσσαλονίκη, µε την κατάληψη του δηµαρχείου Συκεών, καθώς και στο Ηράκλειο της Κρήτης (στην νοµαρχία, αρχικά από µέλη αριστερών φοιτητικών οργανώσεων και µετά από αρκετό άλλον κόσµο). Σε όλες αυτές τις καταλήψεις, αλλά και σε άλλες περιοχές (π.χ. στα Πετράλωνα στην Αθήνα και στην Άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη) υπήρξαν καλέσµατα και ξεκίνησαν να λειτουργούν ανοιχτές-λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες άρχισαν να διαµορφώνουν σε ένα πιο προσδιορισµένο χωροταξικά επίπεδο πιο σταθερές βάσης λαϊκής αυτοοργάνωσης, αµεσοδηµοκρατικής κουλτούρας διαδικασίας λήψης αποφάσεων του αδιαµεσολάβητου αγώνα. Αυτά τα στοιχεία ίσως σήµερα να φαντάζουν πλέον κοινότοπα και σχεδόν αυτονόητα σε πολλούς ανθρώπους, όµως µέχρι και πριν από δεκαπέντε χρόνια αντιµετωπίζονταν από όλο το φάσµα της αριστεράς και τον πολύ κόσµο µε δηκτικότητα και επιθετικότητα, και από την πλειονότητα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου πάλι µε δηκτικότητα ή απλή αδιαφορία.
Μετά το σαββατοκύριακο των 13 και 14 Δεκέµβρη, τα κοινωνικά υποκείµενα της εξέγερσης αρχίζουν να συρρικνώνονται. Το πιο ζωντανό σηµείο αυτοοργάνωσης της δράσης είναι αναµφισβήτητα στην Αθήνα η κατάληψη του πανεπιστηµιακού κτιρίου της ΑΣΟΕΕ, ενώ δραστηριοποίηση και πιο έντονες πολιτικές αναφορές αρχίζουν να εκφέρονται και από την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Ανάµεσα σε αυτές τις δύο καταλήψεις, η κατάληψη του κεντρικού κτιρίου της ΓΣΕΕ, στη συµβολή της λεωφόρου Αλεξάνδρας µε την Πατησίων, θα δώσει µία νέα διάσταση στο κύµα της εξέγερσης. Στις πέντε µέρες που κράτησε η κατάληψη έγινε η προσπάθεια για δηµιουργία ενός απελευθερωµένου χώρου έκφρασης των εργαζοµένων, ενώ η συµµετοχή πολλών εκατοντάδων στις καθηµερινά καλούµενες εργατικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις, πρόσθεσε στην εξέγερση έναν πιο ταξικά εντοπισµένο αντικαθεστωτικό-αντικαπιταλιστικό λόγο, καταδεικνύοντας επίσης και τον προλεταριακό χαρακτήρα της εξέγερσης, µέσα από την προώθηση των προταγµάτων της εργατικής αυτοργάνωσης και της αλληλεγγύης στους φυλακισµένους της εξέγερσης. Η κατάληψη του κεντρικού κτιρίου της ΓΣΕΕ άνοιξε µία ακόµα πρακτική κατάληψης και οικειοποίησης χώρων, όπως είναι τα εργατικά κέντρα. Ετσι, η κατάληψη εργατικών κέντρων στη Θεσσαλονίκη, στον Βόλο, στο Ηράκλειο, στα Γιάννενα και στη Σπάρτη αποτέλεσε µία πρακτική διαµόρφωσης αυτόνοµων σηµείων αγώνα, ιδιαίτερα πάνω στο ζήτηµα της αλληλεγγύης στην Κ.Κούνεβα.
Ανεξάρτητα λοιπόν µε τον αν υπάρχουν ή όχι πανεπιστηµιακά κτίρια ή άλλοι χώροι στις πόλεις και στις γειτονιές, οι αγωνιζόµενοι πλέον έχουν κατανοήσει ότι οι δηµοτικοί χώροι ή τα κτίρια των εργατικών κέντρων είναι σηµεία από τα οποία, µέσα από την επανοικειοποίηση και την αυτοοργάνωση, µπορούµε να προσεγγίσουµε ακόµα και την πραγµάτωση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, την προσέγγιση της Κοµµούνας των Κοµµούνων. Όσο µακριά κι αν είναι αυτές οι έννοιες, τα ψήγµατά τους γεννιούνται εδώ, σε αυτά που συµβαίνουν όλους αυτούς τους τελευταίους µήνες σε τόσες περιοχές της Αθήνας (και όχι µόνο).
Ξαναγυρίζοντας λίγο πιο πάνω, ας αναφέρουµε ότι το ζήτηµα της Κ.Κούνεβα, δηλαδή µίας νέας σκληρής δολοφονικής απόπειρας εναντίον µίας συνδικαλίστριας αυτή τη φορά, αποτέλεσε κεντρικό σηµείο διαµόρφωσης νέων κινήσεων αλληλεγγύης και δραστηριοποίησης των υπαρχουσών τοπικών λαϊκών συνελεύσεων. Η Κ.Κούνεβα εργαζόταν ως καθαρίστρια σε σταθµούς του ΗΣΑΠ, σαν υπάλληλος της εταιρείας ΟΙΚΟΜΕΤ. Η συνδικαλιστική της δράση σαν γραµµατέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) «ήταν που την έφερε –εν αγνοία της- αντιµέτωπη κυριολεκτικά µε το “βαθύ κράτος”: µε “υγιείς επιχειρηµατίες”, µε τους κρατικούς µηχανισµούς, µε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία» (από ενηµερωτικό φυλλάδιο της συνέλευσης αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα). Απέναντι στην άκρα σιωπή όλων των καθεστωτικών συνδικαλιστικών µηχανισµών, η συγκρότηση της συνέλευσης αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα αποτέλεσε το στοιχείο εκείνο που ξεκίνησε έναν αγώνα έµπρακτης αλληλεγγύης και ανάδειξης του θέµατος. Πρώτη κίνηση ήταν η κατάληψη των κεντρικών γραφείων του ΗΣΑΠ, το πρωί του Σαββάτου 27 Δεκεµβρίου και ακολούθησαν πολλές άλλες παρεµβάσεις µε πορείες και µαζικά µοιράσµατα προκηρύξεων σε σταθµούς του ΗΣΑΠ και του ΜΕΤΡΟ. Παράλληλα µε τη δράση της συνέλευσης αλληλεγγύης, ξεκίνησαν πολλές άλλες πρωτοβουλίες έµπρακτης ταξικής αλληλεγγύης που απέφεραν µία σειρά ποικίλων κινήσεων και δράσεων, από το µπλοκάρισµα της έκδοσης και ακύρωσης εισιτηρίων σε σταθµούς του ΗΣΑΠ µέχρι επιθέσεις σε εταιρείες υπενοικίασης εργαζοµένων. Η συνέχεια του αγώνα διαµόρφωσε σε πανελλαδικό επίπεδο ένα νέο ρεύµα κοινωνικής-ταξικής αλληλεγγύης µε συµµετοχή συνελεύσεων αλληλεγγύης, τοπικών ανοιχτών-λαϊκών συνελεύσεων, πρωτοβάθµιων σωµατείων και άλλων κινήσεων αναρχικών οµάδων ή οργανώσεων και κοµµάτων της αριστεράς.
Μετά την εξέγερση: οι νέες κοινότητες αγώνα που προκύπτουν
Η Ευτοπία, από τις προ δεκαετίας απαρχές έκδοσής της, έχει ως ακρογωνιαίο λίθο στο περιεχόµενό της το ζήτηµα των µορφών ελευθεριακής οργάνωσης της κοινωνίας µέσα από τη δηµιουργία αντιεραρχικών σχέσεων ανοιχτών λαϊκών αµεσοδηµοκρατικών δοµών, όπως είναι οι λαϊκές τοπικές συνελεύσεις. Η ίδια η έκδοσή της εξ αρχής βασίστηκε στη θέση ότι η ελευθεριακή-αναρχική δράση οφείλει να προσπαθεί να προωθεί παράλληλα µε τον αντικρατικό-αντικαπιταλιστικό αγώνα και συγκεκριµένες µορφές άµεσης αυτοοργάνωσης-αυτοδιεύθυνσης, όπως αυτές σκιαγραφούν την αµεσότητα και πρακτικότητα του ελευθεριακού κοινοτισµού, ή το σκαρίφηµα ενός κοινωνικοαπελευθερωτικού προτάγµατος, όπως είναι ο ελευθεριακός κοµµουνισµός, µία µορφή γενικευµένης κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.
Στην εξεγερµένη ελληνική επικράτεια -και πολύ περισσότερο στη «µετεξεγερτική» πλέον φάση- αυτό που αναδείχθηκε, πέρα από τη διάχυτη βίαιη οργή, ήταν η εµφάνιση αυτής της παροδικής κοινότητας των εξεγερµένων στο κέντρο της Αθήνας, σε πολλές συνοικίες της, σε αρκετές άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αυτή η παροδική κοινότητα έδωσε σταδιακά τη θέση της σε ορισµένες άλλες κοινότητες αγώνα, οι οποίες επικεντρώθηκαν στο ζήτηµα της αλληλεγγύης στους προφυλακισµένους της εξέγερσης καθώς και στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ωστόσο σταδιακά οι νέες αυτές κοινότητες αγώνα (ανοιχτές ή λαϊκές συνελεύσεις, συνελεύσεις αλληλεγγύης, κλπ) άρχισαν να θέτουν µία ολόκληρη σειρά γενικότερων ή πιο «µερικών» ζητηµάτων. Μέσα σε αυτές τις νέες κοινότητες αγώνα, η αντίσταση στην κρατική καταστολή δεν είναι διαχωρισµένη από την αντίσταση στην εργοδοτική τροµοκρατία και η αντίσταση στην εργοδοτική τροµοκρατία δεν είναι διαχωρισµένη από ζητήµατα σχεδίων «ανάπτυξης» (π.χ. νέα πάρκιγκ ή αυτοκινητόδροµοι) µίας περιοχής ή ποιότητας ζωής. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν διαχωρισµένα σχήµατα αντι-κατασταλτικά, εργατίστικα ή οικολογικά-τοπικά µε τρόπο που να µην µπορούν να συνδέσουν αυτά τα ζητήµατα σε ένα ενιαίο σύνολο δραστηριοποίησης. Ασφαλώς, οι νέες αυτές κοινότητες ταξικού-κοινωνικού αγώνα προέκυψαν έχοντας ως βασικό στοιχείο την έννοια της τοπικότητας και ίσως πιο γενικά την έννοια ενός συγκεκριµένου µητροπολιτικού εδάφους αναφοράς (αυτό ισχύει κυρίως για κινήσεις που έχουν αναδυθεί στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας). Αυτός ο πολύµορφος και διάσπαρτος πειραµατισµός είναι µια µορφή αυτής της λεγόµενης ευτοπικής ανασυγκρότησης, για την οποία µιλούσε η Ευτοπία, χρησιµοποιώντας τα λόγια του Λ.Μάµφορντ: «να δηµιουργούµε όργανα για την αλληλοβοήθεια και την πρωτοβουλία της γειτονιάς, να συναντιόµαστε αυτοπροσώπως για να επιβεβαιωνόµαστε και να κάνουµε ζωηρές συζητήσεις, να συµµετέχουµε στις κοινές γιορτές, όχι σαν µεγάλες ανώνυµες µάζες ανθρώπων, αλλά σαν ένας κύκλος γνώριµων προσώπων, όλες αυτές οι επιβιώσεις της ζωής του πρωτόγονου χωριού εξακολουθούν να είναι απαραίτητες» (Ευτοπία 12, Ιούνιος 2005, σ. 12). Αυτός ο πειραµατισµός, που συνεχώς διευρύνεται στον αθηναϊκό µητροπολιτικό ιστό είναι που δικαιώνει τα λόγια του Μάµφορντ, ότι δηλαδή «αν οι ευτοπίες µας αναβρύζουν από τις πραγµατικότητες του περιβάλλοντός µας, θα είναι αρκετά εύκολο να τους βάλουµε από κάτω θεµέλια». Δεν έχει σηµασία ασφαλώς να ονοµατίσουµε κάπως όλα αυτά τα πράγµατα προκειµένου να τους δώσουµε το περιεχόµενο που εµείς θα θέλαµε. Αντιθέτως, αυτό που έχει σηµασία είναι ότι όλες αυτές οι κινήσεις, όπως κι αν ονοµάζονται και όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κι αν έχουν, χαρακτηρίζονται από τα ελευθεριακά χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης και της άµεσης δηµοκρατίας.
Παρόλα αυτά, η έκφραση ενός πολιτικού λόγου και δράσης που να εντάσσουν τη σηµασία και έννοια τέτοιων κινήσεων σε µία συνολικότερη ελευθεριακή κατεύθυνση, αντιπαλεύοντας όχι µόνο στα επιµέρους κρίσιµα πεδία αλλά και στο «κεντρικό» πεδίο τις συγκεντρωτικές οργανωµένες αντιλήψεις και µηχανισµούς, είναι µία υπόθεση που δεν µπορεί να µείνει έξω από τη σφαίρα της δράσης για χάρη ενός αέναου και σκόρπιου ακτιβισµού. Αυτό ασφαλώς δεν µπορεί να είναι υπόθεση άλλης µιας πολιτικής οργάνωσης, η οποία να ευαγγελίζεται πως κατέχει την αλήθεια, αλλά υπόθεση µιας άλλης πολιτικής κοινότητας, που να αναδεικνύει µε τα λόγια και τα έργα των µελών της τη συγκεκριµένη κατεύθυνση στην όλη πορεία του κοινωνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Αυτή η προσέγγιση µε πιο ελευθεριακά χαρακτηριστικά που υπάρχει σήµερα, είναι σηµαντικό να τονωθεί, αποφεύγοντας τόσο τις παγίδες της αριστεράς όσο και εκείνες ενός µεταµοντέρνου πασιφιστικού εναλλακτισµού που θέτει τη µικροαλλαγή ως άπαν και όχι στο δρόµο της επαναστατικής ανατροπής. Γι' αυτό, χρειάζεται όλα αυτά που έχουν συµβεί και συµβαίνουν να ενισχύσουν και να διευρύνουν τον ελευθεριακό χαρακτήρα τους, ενώ παράλληλα να διατηρούν τον ανταγωνιστικό προς το κυρίαρχο χαρακτήρα τους.
Σήµερα, η διασπορά εγχειρηµάτων αυτοοργάνωσης και αντίστασης, ιδιαίτερα στην Αθήνα, είναι πολύ µεγάλη και σίγουρα πρωτόγνωρη µε αυτά τα αυτόνοµα-ελευθεριακά χαρακτηριστικά που εκφράζει.
Θα ήταν σκόπιµο να αναφέρουµε ορισµένα παραδείγµατα. Η πληθώρα ωστόσο των εγχειρηµάτων σίγουρα θα µας κάνει να παραλείψουµε κάποια όχι από πρόθεση αλλά από άγνοια.
Κατ' αρχήν, µέσα στα γεγονότα του Δεκέµβρη, προέκυψαν, όπως είπαµε, ανοιχτές-λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες συνεχίζουν να λειτουργούν και να δραστηριοποιούνται µέχρι σήµερα, τόσο στο ζήτηµα των φυλακισµένων και γενικότερα διωκόµενων του Δεκέµβρη, όσο και σε άλλα ζητήµατα, που διαρκώς διευρύνονται. Οι συνελεύσεις µάλιστα του Αγίου Δηµητρίου, του Χαλανδρίου, της Νέας Φιλαδέλφειας και του Περιστερίου προχώρησαν και σε µία µεταξύ τους δικτύωση και κοινή δραστηριοποίηση.
Σηµαντικά σηµεία αναφοράς ασφαλώς, µετά τα γεγονότα του Δεκέµβρη, αποτελούν οι δύο κινήσεις για την προάσπιση ελεύθερων χώρων και τη διαµόρφωσή τους σε ανοικτούς κοινωνικούς χώρους., δηλαδή το πάρκο των οδών Κύπρου και Πατησίων (Πατήσια) και ο χώρος του πρώην πάρκιγκ µεταξύ των οδών Ζ.Πηγής-Ναυαρίνου-Χ.Τρικούπη (Εξάρχεια). Στην πρώτη περίπτωση, η προσπάθεια του Δήµου Αθηναίων να µετατρέψει ένα εγκαταλειµµένο από αυτήν πάρκο σε πάρκιγκ αυτοκινήτων µε ταυτόχρονη κοπή δέντρων προκάλεσε µία ολοήµερη οδοµαχία επί της οδού Πατησίων, την παρουσία των κατοίκων για περιφρούρηση όλο το εικοσιτετράωρο για πολλές εβδοµάδες στο πάρκο, καθώς και τη διαµόρφωση µίας ανοιχτής συνέλευσης µε τη συµµετοχή πολλών ανθρώπων. Στη δεύτερη περίπτωση, µετά από κάλεσµα της Πρωτοβουλίας Επιτροπής Κατοίκων Εξαρχείων, εκατοντάδες πολίτες κατέλαβαν τον άδειο χώρο που µέχρι πρόσφατα ενοικιαζόταν ως πάρκινγκ, το οποίο ανήκει στο ΤΕΕ και προοριζόταν για το νέο του κτιριακό συγκρότηµα, και το µετέτρεψαν σε µία ζωντανή πλατεία φυτεύοντας δέντρα, τοποθετώντας παγκάκια, φτιάχνοντας παιδική χαρά και οργανώνοντας πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Στη δεύτερη περίπτωση, µετά από κάλεσµα της Πρωτοβουλίας Επιτροπής Κατοίκων Εξαρχείων, εκατοντάδες πολίτες κατέλαβαν τον άδειο χώρο που µέχρι πρόσφατα ενοικιαζόταν ως πάρκινγκ, το οποίο ανήκει στο ΤΕΕ και προοριζόταν για το νέο του κτιριακό συγκρότηµα, και το µετέτρεψαν σε µία ζωντανή πλατεία φυτεύοντας δέντρα, τοποθετώντας παγκάκια, φτιάχνοντας παιδική χαρά και οργανώνοντας πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις Μετά την ένοπλη επίθεση κατά διµοιρίας των ΜΑΤ στο Υπουργείο Πολιτισµού από την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας, µε αποτέλεσµα τον βαρύ τραυµατισµό ενός αστυνοµικού, το κράτος και τα τηλεοπτικά µέσα επιχείρησαν να διαµορφώσουν ένα κλίµα συµψηφισµού της δολοφονίας του Αλ.Γρηγορόπουλου µε τον βαρύ τραυµατισµό εκείνου του αστυνοµικού, ενώ παράλληλα προσπάθησαν να επιβάλλουν στο κέντρο της Αθήνας και ιδιαίτερα στα Εξάρχεια την αστυνοµοκρατία. Έναν µήνα µετά τον θάνατο του Γρηγορόπουλου, το σηµείο που σκοτώθηκε είχε κατακλυστεί από διµοιρίες των ΜΑΤ. Μετά από κάλεσµα της συγκεκριµένης πρωτοβουλίας, έγινε συγκέντρωση πολλών εκατοντάδων ανθρώπων στο σηµείο αυτό και το κλίµα αστυνοµοκρατίας έσπασε πριν προλάβει να εδραιωθεί. Αυτή η κίνηση ήταν ιδιαίτερα σηµαντική, ώστε να µην επιτρέψει την άµεση αντεπίθεση του κράτους και των υπόλοιπων αντιδραστικών πολιτικών δυνάµεων εναντίον όσων σηµείων αναφοράς διαρκώς προέκυπταν µέσα από τα γεγονότα του Δεκέµβρη.
Ένα άλλο πολύ σηµαντικό σηµείο αναφοράς, που προέκυψε µέσα από την δραστηριοποίηση αναρχικών στο κέντρο της Αθήνας, υπήρξε η κατάληψη Πατησίων και Σκαραµαγκά από µεγάλο αριθµό συντρόφων. Η κατάληψη αυτή ήρθε ως απόρροια µίας σηµαντικής δυναµικής αγώνα που διαµορφώθηκε µέσα στις συνθήκες των βίαιων ηµερών του Δεκέµβρη κυρίως µέσα στην κατειληµένη ΑΣΟΕΕ και που συνέχισε να συνευρίσκεται και µετά από αυτές.
Εδώ και µικρό χρονικό διάστηµα, ένα άλλο νέο εγχείρηµα αποτελεί στη Δυτική Αθήνα (Πάρκο Α.Τρίτση) ο Αγρός-αυτοδιαχειριζόµενο κατειληµµένο έδαφος, το οποίο ουσιαστικά συνεχίζει µία "παράδοση" ανάλογης δραστηριοποίησης που προέκυψε τέσσερα χρόνια πριν από τον αυτοδιαχειριζόµενο αγρό Καµατερού.   
Στη Θεσσαλονίκη, όπως προαναφέρθηκε, η ανοιχτή συνέλευση Συκεών, καθώς και η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης συνεχίζονται ως σήµερα. Το κύµα δηµιουργίας συνελεύσεων γειτονιάς συνεχίστηκε µε τη σύσταση δύο ακόµα συνελεύσεων, αυτής των Δυτικών Συνοικιών και αυτής της περιοχής του Φαλήρου.
Έκανε επίσης την εµφάνιση της στην Αθήνα και µια ευρύτερη καλλιτεχνική κοινότητα, µε ελευθεριακά γνωρίσµατα στον τρόπο οργάνωσης και στον λόγο της, ως αποτέλεσµα της ανάγκης καλλιτεχνικής έκφρασης και σύνδεσης της µε τα δεδοµένα της εξέγερσης. Ήταν ο κόσµος των καλλιτεχνών που παρενέβη σε τηλεοπτικά µέσα, που διέκοπτε θεατρικές παραστάσεις και µιλούσε για την εξέγερση και τους συλληφθέντες, που έκανε την κατάληψη της Λυρικής Σκηνής τον Γενάρη. Για πρώτη φορά µετά από τα πολλά χρόνια στον ελλαδικό χώρο, εµφανίστηκε ένα κοµµάτι καλλιτεχνών που συµπορεύτηκε µε ένα ρεύµα εξεγερµένων, που βρέθηκε και αυτό, µε τις ιδιαιτερότητές του, στους δρόµους.
Κάποιες πάλι ανοιχτές-λαϊκές συνελεύσεις οδήγησαν σε καταλήψεις χώρων, όπως για παράδειγµα στα Πετράλωνα (στο εγκατελειµµένο κτίριο του ΠΙΚΠΑ), στη Νέα Φιλαδέλφεια (σε κτίριο απέναντι από το Δηµαρχείο) και στον Άγιο Δηµήτριο (κατάληψη χώρου στο κτίριο του πρώην Γ' Δηµοτικού σχολείου).
Το «ωστικό κύµα» της πρακτικής συγκρότησης ανοιχτών-λαϊκών συνελεύσεων προωθήκηκε δυναµικά εξαρχής και στις περιοχές του Βύρωνα, της Καισαριανής και του Ζωγράφου, ενώ έφτασε και µέχρι την Αγία Παρασκευή µε τη συµµετοχή αρκετού και πολιτικά ιδιαίτερα ετερόκλητου κόσµου και ζήτηµα αιχµής το κτήµα Σιστοβάρη. Το σύνθηµα «ο δήµαρχος δεν είναι αυτός που κυβερνά, λαϊκή συνέλευση σε κάθε γειτονιά» που φώναζαν σύντροφοι οι οποίοι συµµετείχαν στην εν λόγω συνέλευση είναι χαρακτηριστικό µίας ελευθεριακής-αναρχικής δράσης κατεύθυνσης που σηµειώθηκε αυτό το διάστηµα.
Είναι άνευ ουσίας να διαπιστώνει κάποιος ότι η εξέγερση ξεπερνάει τις όποιες οργανωµένες πολιτικές δυνάµεις. Όταν µία εξέγερση γεννιέται αυθόρµητα και βίαια, είναι δεδοµένο ότι δεν πρόκειται να περιορίζεται στα πλαίσια που η οποιαδήποτε οργανωµένη πολιτική δύναµη θα ήθελε. Η εξέγερση δεν µπορεί να έχει τα συγκεκριµένα αιτήµατα που µπορεί να έχει ένα συγκεκριµένο διεκδικητικό κίνηµα, όσο κι αν αυτό θα ήθελαν να ισχύει οι οργανώσεις της αριστεράς. Οι εξεγερµένοι δεν αποτελούσαν ένα κίνηµα µε συγκεκριµένα κοινωνικά, πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά, όσο και αν έτσι θέλουν να το αντιµετωπίζουν διάφορες ανακοινώσεις και άρθρα οµαδοποιήσεων που βρίσκονται στα όρια µεταξύ αωτιεξουσίας και αριστεράς.
Εξαιτίας της «ενδογένειας» του λεγόµενου αναρχικού-ελευθεριακού χώρου τόσο µε το ίδιο το γεγονός της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου και του σηµείου που συνέβη, όσο και µε το γεγονός ότι οι πρακτικές και οι προς επίθεση στόχοι που βρέθηκαν στη δίνη της οργής των εξεγερµένων είχαν µία ξεκάθαρα αντικρατική-αντικαπιταλιστική αναφορά, τα γεγονότα του Δεκέµβρη στην Ελλάδα παρουσίασαν ιδιαίτερα πολιτικά γνωρίσµατα και δεν είχαν καµία σχέση µε µία τυφλή µητροπολιτική εξέγερση. Αυτό ενισχύεται και από το γεωγραφικό εύρος των γεγονότων, όπως ήδη βέβαια έχει πάλι αναφερθεί. Αυτά τα πολιτικά γνωρίσµατα ενισχύθηκαν ακόµα περισσότερο µέσα από το πέρασµα της εξέγερσης σε αυτονοµία, σε άµεση δηµοκρατία, σε αυτοδιαχείριση, στα απανταχού κατειληµµένα κτίρια και ιδιαίτερα στις συνελεύσεις σε τόσες περιοχές πρωτίστως της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης.
Ασφαλώς, δεν έχουµε ούτε την επιλογή ούτε όµως και τη διάθεση να παραµείνουµε «ξεχασµένοι στην …εξέγερση». Οφείλουµε στις κοινότητες αγώνα που διαµορφώνουµε και συµµετέχουµε να θέτουµε το ελευθεριακό πρόταγµα στο σύνολο της κοινωνικής ζωής και όχι µόνο στα πλαίσια µίας τοπικής ανοιχτής συνέλευσης, προσδίδοντας έτσι απλά σε κοµµατικούς σχηµατισµούς της αριστεράς που εµπλέκονται σε ορισµένες περιπτώσεις µία δόση ανοικτότητας και δηµοκρατικότητας. Ξανανοίξαµε το µπουκαλάκι του αρώµατος της Κοµµούνας και σίγουρα αυτό το άρωµα δεν είναι ούτε για πέταµα ούτε για πασάλειµµα.
Σήµερα,
«θα πρέπει να απαιτήσουµε για µας και για όλους όσους το θέλουν, το δικαίωµα ελεύθερης προσέγγισης των αναγκαίων µέσων παραγωγής για τη συντήρηση µιας ανεξάρτητης ζωής. Να δίνετε συµβουλές, όταν έχουµε να κάνουµε προτάσεις. Να διδάσκετε, αν ξέρουµε περισσότερα απ' ό,τι οι άλλοι. Να δίνετε το παράδειγµα για µια ζωή βασισµένη στην ελεύθερη συµφωνία ανάµεσα στους ανθρώπους. Να υπερασπίζετε, ακόµα και µε τη βία, αν είναι απαραίτητο και δυνατό, την αυτονοµία µας ενάντια σε οποιαδήποτε κυβερνητική πρόκληση… αλλά ΠΟΤΕ µη διατάζετε, κυβερνάτε ή εξουσιάζετε! Μ' αυτόν τον τρόπο δε θα πραγµατοποιήσουµε την αναρχία, η οποία δεν µπορεί να επιβληθεί ενάντια στη θέληση των ανθρώπων, αλλά τουλάχιστον θα προετοιµάσουµε τον δρόµο γι' αυτήν»(Ερ.Μαλατέστα, Η αναρχική επανάσταση).»
η συντακτική οµάδα
Αναδημοσίευση από το 17ο τεύχος του περιοδικού Ευτοπία